มีคนเอาเงินมาให้ถึงหน้าบ้านก็รับสิค่ะจะรออะไร(1)

“คุณ เรื่องที่ดินที่บ้านในหมู่บ้านตงไห่เป็นอย่างไรบ้างเรียบร้อยดีหรือเปล่าคะ” หว่านชิงถามกับสามีเมื่อได้อยู่ในห้องโถงของบ้าน หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้ว

“เรียบร้อยคุณไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่ลูกของเราไปไหนอย่างนั้นเหรอ หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จก็หายไปเลย” ซูป๋อถามกับภรรยาถึงลูกสาว

“ก็ไปคุยกับมู่หานยังไงล่ะคะ เพราะเรื่องที่ลูกเล่าให้เราฟังเธอยังไม่ได้บอกกับสามี” หว่านชิงได้ตอบข้อสงสัยของสามีออกมา

“ฮ่าๆ นี่ก็แสดงว่าครอบครัวอย่างพวกเราสำคัญเป็นที่หนึ่งในใจลูกใช่ไหมที่รัก” ซูป๋อหัวเราะพร้อมกับหันไปถามกับภรรยาคู่ทุกข์ของตนเสียงหวาน

ซึ่งก็ได้รับค้อนงามๆ จากภรรยาเข้าให้ เพราะพูดอะไรไม่รู้จักอายลูกและหลานที่ต่างหันมามองพวกเขา

“เสี่ยวผิง เสี่ยวเฟย เอาขนมอีกไหม ป้าจะไปเอามาให้ หนูสองคนอยากกินอะไรบอกป้าทั้งสองคนได้เลยนะ” ฟางหรงและลี่มี่ถามเด็กน้อยที่นั่งเล่นอยู่กับตนด้วยความอ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ/ครับ” เด็กน้อยได้แต่กล่าวขอบคุณออกมาเสียงเบา ด้วยความเขินอาย

“เสี่ยวเฟยมาให้ลุงอุ้มหน่อยครับ ลุงจะดูว่าหนูตัวโตขึ้นบ้างหรือเปล่า” ซูเฉินได้เดินเข้ามาอุ้มหลานชายที่แสนจะขี้อายเอาไว้ในอ้อมแขน

“เสี่ยวผิงคนดีมาหาลุงเร็ว ลุงมีตุ๊กตามาให้หนูด้วยนะ”         ซูหยางก็หลอกล่อเด็กหญิงด้วยตุ๊กตาผ้าที่ภรรยาของเขาเย็บไว้หลายตัว

“สวยจังค่ะ ขอบคุณลุงรอง ป้ารอง” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่ทั้งสองออกมาอย่างน่ารัก พร้อมกับกอดตุ๊กตาตัวน้อยในมือไม่ปล่อย

ส่วนเสี่ยวเฟยเองก็ได้หุ่นไม้แกะเป็นของเล่นเช่นกัน ซึ่งเป็นผลงานของลุงเล็กอย่างซูหลง เด็กน้อยผู้ไม่เคยมีของเล่นถึงกับยิ้มออกมาเต็มใบหน้าน้อยๆ

ยามนี้ภายในห้องนอนเดิมของซูเหยาทุกอย่างยังคงถูกจัดไว้เหมือนเดิมก่อนที่ซูเหยาจะแต่งงานไม่มีผิด เพราะคนในครอบครัวต่างรักเธอมาก

“คุณเชื่อในเรื่องที่ฉันเล่าให้ฟังหรือเปล่าคะ” ซูเหยาถามกับสามีในนามออกมาอย่างหวั่นใจ

“ผมเชื่อคุณ เพราะเรื่องแบบนี้ไม่สามารถที่จะเอามาล้อเล่นได้อย่างแน่นอน และผมก็ดูจากการกระทำของครอบครัวของคุณ ผมจึงแน่ใจในคำพูดของคุณมากขึ้นไปอีก” มู่หานพูดออกมาอย่างหนักแน่น

“ก่อนที่เรื่องมันจะเกิด เราจะต้องเตรียมตัวยังไง คุณก็บอกกับผมมาได้เลย” มู่หานถามกับภรรยาที่เปลี่ยนไปจากเดิมของตน

ซึ่งเขารู้สึกว่าภรรยาคนนี้ของเขาช่างเป็นคนที่น่าสนใจมากทีเดียว หล่อนเข้มแข็ง อ่อนโยน มีจิตใจดี แม้ว่าอาจจะดูแข็งๆ ไปบ้างกับเขาก็ตาม แต่เขาก็ชินกับท่าทางของหล่อนไปแล้ว

“มู่หาน” ซูเหยาเรียกสามีเสียงดัง “อะไรครับ คุณเรียกผมซะเสียงดังเชียว” มู่หานสะดุ้งที่ได้ยินเสียงเรียกจากภรรยาคนงาม

“ฉันเรียกคุณหลายครั้งแล้วนะคะ ไม่เห็นคุณตอบสักที      ฉันบอกว่าในระหว่างที่เรารอสร้องบ้าน ฉันจะชวนพี่สะใภ้ทั้งสองคนไปขายของในตลาดค่ะ

ส่วนคุณก็ไปช่วยพ่อและพี่ๆ สร้างบ้าน ฉันจะเอาเด็กๆ ไปด้วย” ซูเหยาพูดออกมาถึงความตั้งใจของตน

“คุณจะไปขายที่ไหน แล้วขายอะไรหรือครับ” มู่หานถามภรรยาออกมาด้วยความสงสัย

“ขายน้ำเต้าหู้ ซาลาเปา ขนมจีบ หน้าสถานศึกษาค่ะ ฉันคิดว่าน่าจะมีคนซื้อเยอะอย่างแน่นอน และบ้านหลังนี้เองก็อยู่ไม่ไกลด้วย”

“น้ำเต้าหู้มันเป็นยังไง ขนมจีบหน้าตามันเป็นแบบไหนครับ ผมรู้จักแต่ซาลาเปา” มู่หานยังถามออกมาอย่างงุนงง

“เอาไว้พรุ่งนี้เช้า ฉันจะทำให้คุณกับครอบครัวของแม่กินค่ะ” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

มู่หานเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของภรรยา เขาเริ่มรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเขาก็มองรอยยิ้มของภรรยาอย่างเผลอไผลต่อไป

เฮือก!! มู่หานถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้องหลังจากที่ซูเหยาเดินออกไป เมื่อเขาได้รู้สึกตัวแล้วจึงได้เดินตามภรรยาของตนออกไปบ้างเช่นเดียวกัน

เช้าวันต่อมาทั่วทั้งห้องครัวในบ้านซูเวลานี้ ต่างก็อบอวนไปด้วยกลิ่นหอมที่ลอยตามลมออกมา จนลอยออกไปถึงหน้าบ้านตามแรงลม

“กลิ่นอะไรหอมจัง จะเหมือนซาลาเปาก็ไม่คล้ายเสียทีเดียว” ชายร่างอ้วนผู้มีอันจะกินคนหนึ่งทำจมูกฟุดฟิดไปมา

“กลิ่นเนื้อ แม่ครับผมอยากกิน” เด็กน้อยที่อายุเจ็ดแปดขวบที่ได้เดินจูงมือมากับแม่พูดออกมา พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึก

“เจ้าเด็กตะกละนี่” เสียงแม่เด็กกล่าวว่าลูกชาย พร้อมกับรีบจูงมือลูกของตนให้ออกจากบริเวณนี้ เพราะมันก็ทำให้เธอหิวเช่นกัน

คนในครัวบ้านซูยามนี้ ต่างก็พากันสูดเอากลิ่นหอมที่ได้มาจากซาลาเปาแป้งสีขาวนวลที่อวบนุ่ม พร้อมกับสิ่งที่เรียกว่าขนมจีบเข้าปอดกันยกใหญ่

โดยไม่ได้รู้เลยว่าหน้าบ้านของพวกเขาได้มีผู้มีอันจะกินทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ แม้แต่คนวัยชราได้พากันมายืนอออยู่เต็มหน้าประตูในเวลานี้

“เฒ่าซู อยู่ในบ้านหรือเปล่า” เสียงทุบประตูกับเสียงร้องเรียกที่ดังอยู่นอกบ้านแต่เช้า ได้ทำให้คนในบ้านซูที่กำลังลิ้มรสอาหารเช้าที่ซูเหยาทำถึงกับแปลกใจที่มีคนมาหาแต่เช้าตรู่

“มาแล้วครับ” ซูหลงรีบตะโกนตอบกลับคนด้านนอก พร้อมกับที่เขากำลังเปิดประตู

และเมื่อประตูบ้านของเขาเปิดออก ซูหลงก็ถึงกับผงะด้วยความตกใจ ที่เห็นผู้คนมากมายมายืนอออยู่หน้าบ้าน

“ทุกคนสวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ” ซูหลงถามออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น พร้อมกับคิดว่าเรื่องที่น้องสาวเขาพูดเมื่อวานคงไม่มีใครได้ยินใช่ไหม

ตอนนี้ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ รวมถึงหลังที่อยู่ภายในเสื้อที่เขาสวมอยู่ ก็รู้สึกเปียกชื้นเหงื่อไม่น้อยเลยทีเดียว

“คือพวกเราได้กลิ่นหอมของอาหารลอยออกมาจากบ้านหลังนี้ ก็เลยอยากรู้ว่ามันคืออะไร กลิ่นมันถึงได้หอมหวนชวนกินขนาดนี้” ชายร่างอ้วนถามขึ้นมา พร้อมกับกลืนน้ำลายของตนไปด้วย

“อ.. อ๋อ คือน้องสาวของผมเธอเพิ่งจะลองทำอาหารเช้าแบบใหม่ให้พวกเรากินนะครับว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร เนื่องจากเธอตั้งใจจะทำไปขายที่หน้าสถานศึกษา” ซูหลงเมื่อรู้ว่าพวกเขามาด้วยเรื่องอะไรก็รู้สึกโล่งอก พร้อมกับรีบตอบคำถามออกมาอย่างรวดเร็ว

“แล้วตอนนี้ยังพอมีเหลือไหม ฉันจะขอซื้อ” ชายร่างอ้วนผู้ไม่ขาดเงิน พูดออกมาพร้อมกับถูไม้ถูมือของตนด้วยความอยากกิน

ตอนนี้เมื่อคนด้านนอกได้ยินสิ่งที่ชายร่างอ้วนพูด พวกเขาก็ต่างตะโกนแข่งกันออกมาเสียงดัง เพราะเขาก็อยากจะลิ้มลองอาหารเช้าที่ว่านี้เช่นกัน

“พ่อว่าพ่อออกไปดูเองดีกว่า เจ้าซูหลงไปนานเสียจริง” ซูป๋อพูดขึ้น พร้อมกับลุกออกจากเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว ที่เด็กน้อยกำลังกินซาลาเปาไส้หมูสับเห็ดหอมจนปากมัน

ซูป๋อเมื่อเขาเดินมาถึงหน้าบ้าน เขาเองก็ถึงกับตกใจกับสภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก เพราะมีคนมากมายเหมือนกับกำลังแข่งประมูลอะไรบางอย่าง เพราะร้องตะโกนแข่งราคากันให้วุ่นวาย

“สวัสดีครับทุกคน พวกคุณมาที่บ้านผมกันแต่เช้า มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” ซูป๋อถามคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านของตนในเวลานี้ออกมาด้วยความสุภาพ

“พวกเราอยากกินอาหารเช้าของบ้านคุณ พวกเรามีเงินอยากจะขอซื้อ” ชายร่างอ้วนที่เป็นแกนนำของทุกคนพูดออกมา พร้อมกับเสียงที่ร้องครวญครางดังออกมาจากท้องของเขา

“เอาอย่างนี้ดีไหมครับ พวกคุณรออยู่ตรงนี้กันสักครู่ เดี๋ยวผมกลับมา” ซูป๋อเมื่อได้รู้ต้นตอของการที่มีคนมาหน้าบ้านแล้วเขาก็ได้ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในห้องอาหารบ้านของตนทันที

“ซูเหยา บ้านเรายังเหลือซาลาเปากับขนมจีบและน้ำเต้าหู้