มีคนเอาเงินมาให้ถึงหน้าบ้านก็รับสิค่ะจะรออะไร(2)

อยู่หรือเปล่า เพราะตอนนี้มีคนต้องการซื้อ” ซูป๋อรีบถามลูกสาวออกมาด้วยความรีบร้อน

“ห๊ะ! พ่อว่ามีคนมาขอซื้ออาหารเช้าของบ้านเราอย่างนั้นเหรอคะ อย่างนี้จะรออะไรล่ะคะ ก็ขายไปเลยสิคะพ่อ”         ซูเหยาร้องขึ้นด้วยความตกใจในตอนแรก แต่เมื่อเธอคิดว่ามีคนเอาเงินมาให้ถึงบ้านก็ขายสิคะถูกไหมล่ะ

“พ่อคะ พ่อไปบอกกับคนที่ต้องการซื้อว่าให้รอสักครู่นะคะรับรองหนูมีพอให้กับทุกคนแน่นอน” ซูเหยาพูดออกมา

ดีนะที่เธอมีมิติ เพราะมิติที่ว่าใจร้ายก็ยังใจดีกับเธอบ้าง เธอเพิ่งได้รู้จากเจ้าของเสียงไร้อารมณ์ในมิติว่า ถ้าเป็นของที่เธอลงมือทำเองจะสามารถเพิ่มได้จนถึงหนึ่งร้อยชิ้น

โดยเธอต้องใส่สินค้าในตะกร้ารอขาย แล้วหลังจากนั้นก็กดเพิ่มจำนวนเอา แต่ได้เพียงอย่างละร้อยชิ้นต่อวันเท่านั้น

ซึ่งแค่นี้มันก็ดีมากแล้ว สำหรับการที่เธอจะต้องอยู่ในยุคที่อดอยากแบบตอนนี้ ที่กำลังจะเป็นปีอดอยากของแท้ในอีกหนึ่งปีข้างหน้าของจริง

ดังนั้นการขายอาหารเช้าหน้าบ้านจึงได้เกิดขึ้น โดยเธอได้สั่งให้มู่หานกับพี่ชายอีกสองคนไปช่วยกันยกโต๊ะยาวออกมาหน้าบ้าน

ส่วนเธอกับแม่และพี่สะใภ้ทั้งสอง ก็มาช่วยกันยกลังนึ่งซาลาเปาและขนมจีบ ส่วนหม้อน้ำเต้าหู้ได้พ่อเป็นคนช่วยยกออกมาให้

‘ว่าแต่น้ำเต้าหู้จะใส่อะไรกัน’ ซูเหยานิ่งคิดไปสักพัก เธอไม่แน่ใจว่าในห้างของเธอมีร้านไหนได้ขายสินค้าเกี่ยวกับแก้วไม้หรือเปล่า ลองคิดดูก็ไม่เสียหายนี่นา

“อาเหยาละ..ลูกไปเอาแก้วไม้พวกนี้มาจากไหนกัน” หว่านชิงถามลูกสาวออกมาด้วยความตกใจ

“เจ้าแม่ซีหวังหมู่ท่านให้พรลูกมาค่ะ แต่ท่านให้ลูกต้องพยายามด้วยตัวเองก่อนถ้าขาดเหลือจริงๆ ค่อยขอพรจากท่าน” ซูเหยาตอบแม่ออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ฝ่ามือนั้นชื้นเหงื่อไปหมดแล้ว

‘แถคะ นังเหยางานนี้ต้องแถอย่างเดียว ต้องเอาตัวรอดให้ได้ หวังว่าแม่ของเธอจะไม่คิดว่าเธอเป็นแม่มดแล้วให้คนมาจับเธอไปเผาหรอกนะ’ ซูเหยาคิดอย่างเหงื่อตก

“ขอบคุณเจ้าแม่ ขอบคุณที่กรุณาครอบครัวของลูก” เสียงของหวานชิงที่หันไปทางทิศตะวันตกพูดขึ้นพร้อมกับก้มหัวคำนับเจ้าแม่ซีหวังหมู่ไปด้วย

‘รอดตัวไปแล้วนังเหยา ต่อไปนี้จะต้องระวังให้มากกว่านี้เสียแล้ว’ ซูเหยาอดพูดกับตัวเองออกมาอีกครั้งไม่ได้พร้อมกับปาดเหงื่อบนหน้าผากเนียนของตน

“แม่ พวกเรารีบกันเถอะค่ะ หนูได้ยินเสียงคนเริ่มดังขึ้นอีกครั้งแล้ว” ซูเหยารีบพูดกับแม่ของตนที่กำลังยืนสงบนิ่งด้วยความศรัทธาต่อเจ้าแม่อยู่อย่างนั้น

“ช่วยเข้าแถวกันด้วยนะครับ/คะ แบ่งเป็นสองแถวเลยค่ะ/ครับ” เสียงเด็กหญิงและเด็กชายตัวน้อยช่วยกันบอกผู้คนที่ต้องการซื้ออาหารเช้าแสนอร่อยของแม่เลี้ยงกันอย่างแข็งขัน

“โอ้เด็กน้อยช่างขยันและน่ารักเสียจริง” ชายร่างอ้วนที่ยืนด้านหน้าเป็นคนแรก พูดชมเจ้าเด็กน้อยแสนน่ารักที่ตนเห็น

“มาแล้วค่ะ อาหารเช้าแสนอร่อยของบ้านซู ที่ทุกท่านอยากลิ้มลอง วันนี้มีน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ซึ่งเหมาะกับช่วงเวลาที่อากาศเริ่มเย็นแบบนี้

และหากท่านได้กินกับซาลาเปาขาวอวบนุ่มเข้าไปด้วยกัน หลังจากนั้นตบท้ายด้วยขนมจีบลูกโตสูตรลับเฉพาะของบ้านเรา

รับรองว่ามื้อเช้าของท่านจะเป็นมื้อที่พิเศษอย่างแน่นอน”    ซูเหยาพูดชวนเชื่อออกมา พร้อมกับเปิดหม้อของน้ำเต้าหู้และฝาลังนึ่งซาลาเปาออก

“โอ้หอมมาก” ชายอ้วนที่อยู่ด้านหน้ารีบสูดเอากลิ่นหอมของซาลาเปาเข้าปอดของตนทันที

“แม่ค้าอาหารพวกนี้ขายยังไง” ชายอ้วนถามกับซูเหยาด้วยความสุภาพ แม้เขาจะอยากกินมากแค่ไหน เขาก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาว

“ซาลาเปาไส้หมูสับเห็ดหอมลูกโตขายสองลูกหนึ่งเหมาค่ะ ขนมจีบสามลูกสองเหมา ส่วนน้ำเต้าหูขายแก้วละห้าเฟิน ถ้าครั้งต่อไปนำแก้วมาด้วย ก็เหลือสามเฟินค่ะ จะรับอะไรดีคะคุณลูกค้า” ซูเหยาถามกับลูกค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพไพเราะ

“ราคาพอสมเหตุสมผลอยู่ เพราะแรงงานขั้นต่ำทุกวันนี้ในเมืองตกวันละห้าเหมาต่อวันเพียงเท่านั้น ยกเว้นพวกคนทำงานประจำ จะอยู่ที่ยี่สิบหยวนต่อเดือน

ผมเอาซาลาเปาหกลูก ขนมจีบหกลูก น้ำเต้าหู้หนึ่งแก้วเอามาลองกินดูก่อนครับ” ชายอ้วนสั่งกับแม่ค้าคนงาม ที่ตอนนี้ก็เริ่มหยิบของที่ลูกค้าส่งให้ทันที

ชายอ้วนรีบรับเอาของที่ถูกห่อกระดาษมาถือไว้พร้อมกับส่งเงินให้กับแม่ค้าคนงามตามราคาสินค้าที่ตนซื้อ

“รับเงินมาพอดีนะคะ ขอให้กินให้อร่อยค่ะ ลูกค้าท่านต่อไปเชิญค่ะ” เสียงหวานๆ ของซูเหยากล่าวขอบคุณลูกค้าพร้อมกับถามลูกค้าคนต่อไปทันที

ชายอ้วนเขาไม่ได้ไปไหนไกลจากแถวที่ยืนอยู่เลยสักนิดเพราะตอนนี้เขาได้หาที่วางห่อของกินในมือ พร้อมกับหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดเป็นคำแรก

“อร่อย นี่มันอร่อยเกินไปแล้ว” ชายอ้วนพูดขึ้นมาอย่างเสียงดังหลังจากที่เขาได้กัดซาลาเปาคำแรกลงไป โดยที่มุมปากของเขายังมีความมันจากการกัดไส้ซาลาเปาที่อัดแน่นอยู่เลย

“โอ้ไส้แน่นมาก มีเห็ดหอมและต้อนหอมด้วย อืมราคานี้คุ้มแสนคุ้ม” ชายอ้วนพูดชมในสิ่งที่ตนกินเข้าไปออกมา หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่เจ้าขนมจีบตรงหน้าว่ามันควรกินยังไง

“คุณลุงครับ ลุงต้องจิ้มกับซอสเปรี้ยวสีดำแบบนี้รับรองมันอร่อยมาก” เสี่ยวเฟยตัวน้อยเมื่อเห็นคุณลุงที่พูดชมเขากำลังมองขนมจีบอยู่ เขาก็เลยเดินเข้ามาบอกกับลุงด้วยความหวังดี

ชายอ้วนเมื่อได้ยินที่เด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูพูดแบบนี้ เขาก็เลยลองทำตาม หลังจากจิ้มซอสที่ว่าแล้ว เขาก็เอาสิ่งนี้เข้าปากคำโต และหลังจากที่ฟันของเขากัดกระทบเข้ากับขนมจีบ

เขาก็ได้รับรู้ถึงความชุ่มฉ่ำของน้ำที่หมักอยู่กับเนื้อที่ถูกแป้งบางได้ห่อหุ้มเอาไว้ เขาหลับตาค่อยๆ เคี้ยวสิ่งที่อยู่ในปากอย่างช้าๆ

“อร่อยมาก พ่อค้าน้อยไว้ลุงจะมาอุดหนุนหนูทุกวันเลยนะ” ชายอ้วนพูดกับเสี่ยวเฟย พร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ และหลังจากที่เขากินซาลาเปากับขนมจีบเข้าไปอย่างละลูก ตอนนี้น้ำเต้าหูก็เริ่มอุ่นๆ ทำให้เขาดื่มมันได้ง่ายขึ้น

“โอ้ยเจ้าน้ำขาวนี่ก็อร่อยเหมือนกัน คนบ้านนี้ช่างน่าอิจฉาเสียจริง เอาล่ะพรุ่งนี้ผมจะมาอุดหนุนใหม่นะครับ ลุงไปก่อนนะ” ชายอ้วนเมื่อเขาได้กินสิ่งที่พอใจครบแล้ว เขาก็บอกลากับคนบ้านซูและเจ้าตัวน้อยเสี่ยวเฟย

ผู้คนที่ตอนแรกต่างลังเลในราคา ตอนนี้ก็ได้เลิกลังเลกันแล้วและก็หันมาสั่งอาหารเช้าตามชายอ้วนนั้นกันทุกคน

สมาชิกครอบครัวซูต่างก็ช่วยกันหยิบสินค้าที่ลูกค้าต้องการทันที จนลูกค้าคนสุดท้ายจากไป

ซูหลงก็เดินไปปิดประตู้หน้าบ้าน หลังจากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันคนละไม้ละมือล้างของเก็บของให้เรียบร้อย

ตอนนี้เหล่าสมาชิกทุกคนภายในบ้านได้มานั่งมองกองเงินที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาในวันนี้กันแล้ว ด้วยความทึ่งกับการขายของที่ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง

“วันนี้แค่ช่วงเวลาเช้า ยังไม่ถึงชั่วโมงเราขายได้เงินยี่สิบเอ็ดหยวนค่ะ” ซูเหยาเมื่อเธอนับเงินแล้วจึงพูดออกมาให้กับทุกคนได้ฟัง

คนในบ้านเมื่อได้ยินสิ่งที่ซูเหยาพูดเขาก็ตกใจออกมา ‘นี่มันเป็นรายได้ที่ได้มากกว่าแรงงานขั้นต่ำในเมืองตอนนี้เสียอีกลูก/น้องสาว/ภรรยา ของพวกเขาช่างเก่งกาจเสียจริง’ พวกเขาต่างก็คิดเหมือนๆ กัน