ตอน มู่หานฉันต้องการแยกออกจากบ้านมู่(2)

“หล่อนเป็นบ้าหรือไง ฉันจะบอกว่าแท้จริงแล้วมู่หานเป็นหลานชายของฉัน เขาเป็นลูกของพี่มู่ไห่ พี่ชายของฉันที่ตรอมใจเพราะแม่ของมู่หานหนีไปต่างหาก” เสียงดังที่ออกมาจากปากของมู่จางทำให้ทุกคนที่ได้ยินถึงกับงุนงงในเรื่องนี้

‘โอ้ ที่แท้เรื่องราวที่นักเขียนไม่ได้ระบุไว้กำลังจะถูกเปิดเผย’ ซูเหยาคิด และเธอรู้สึกว่ากำลังเป็นผู้ชมละครเรื่องหนึ่งที่มีปมอยู่แบบชิดขอบสนาม

“คุณโกหก” ฉินเจียวเองก็ยังไม่ยอมแพ้ จึงได้แผดเสียงออกมา ถ้าเป็นเรื่องจริงการที่เธอถูกตบก็เพราะไปด่าบรรพบุรุษของเขาแน่ๆ

“ไหนนายบอกว่ามู่ไห่กับครอบครัวไปทำงานที่เมืองหลวงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมันมากลายเป็นแบบนี้” ฉีอันเขาอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้จึงได้ถามออกมา

“ทุกคนรู้ใช่ไหมว่าพี่ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนละหมู่บ้าน และตอนนั้นพี่มู่ไห่ก็ไปอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้กลับมา มีอยู่วันหนึ่งได้มีคนมาบอกกับผมว่ามู่ไห่ต้องการพบ ผมก็เลยได้ตามชายคนนั้นไปและก็เห็นสภาพพี่ชายผมไม่สู้ดีนัก เขาได้ฝากเด็กที่เพิ่งจะเกิดได้ไม่กี่เดือนเอาไว้กับผม ซึ่งก็คือมู่หานนี่แหละ

ตอนนั้นเขาไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องความอัปยศของตน เขาจึงบอกกับผมว่าให้บอกกับทุกคนว่าได้เก็บเด็กคนนี้มาเลี้ยง ผมเองจึงได้รับปากออกไป

เขายังให้เงินกับผมมาจำนวนหนึ่ง กับหินก้อนหนึ่งที่สลักชื่อมู่หานเอาไว้” มู่จางเล่าออกมาพร้อมกับหยิบหินแบนก้อนที่ว่าออกมาส่งให้มู่หานด้วย

‘หยกนี่นา’ ซูเหยาที่ยืนอยู่ข้างมู่หานมองเห็นของสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจนอุทานในใจ

มู่จางได้ส่งสิ่งของชิ้นนี้ให้กับมู่หาน เมื่อมู่หานได้เห็นของชิ้นนี้ที่ระบุชื่อตนเอาไว้อย่างชัดเจน เขาถึงกับตาแดงก่ำเหมือนกับคนจะร้องไห้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอย่างน้อยเขาก็มีพ่อแม่เหมือนคนอื่น ถึงแม้ว่าท่านทั้งสองอาจจะจากไปแล้วก็ตาม

“แล้วตอนนี้มู่ไห่อยู่ที่ไหน” ฉีอันก็ได้ถามคำถามออกมาอีก

“ตายแล้วครับ หลังจากที่ผมรับมู่หานกลับมา ผู้ชายคนเดิมก็มาบอกกับผมว่า พี่มู่ไห่ออกเรือไปในทะเลตามลำพัง แล้วก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย” มู่จางเองก็รู้สึกเจ็บปวดกับการจากไปของพี่ชายอยู่ไม่น้อย

“มู่หานเมื่อได้รับรู้ความจริงแล้ว ลูกยังจะคิดแยกบ้านอยู่อีกหรือเปล่า” มู่จางถามกับหลานชายที่เขาเองก็รู้สึกผิดที่เมียของตนทำแต่เรื่องร้ายกาจใส่อยู่ตลอดออกมา

“แยกครับ และผมจะขอตัดขาดไม่ยุ่งเกี่ยวกับบ้านของอาอีกแต่สำหรับอาที่มีบุญคุณกับผม เอาไว้ผมจะหาทางตอบแทนทีหลัง” มู่หานพูดขึ้นอย่างคนที่ตัดสินใจดีแล้ว

มู่จางที่ได้ยินว่ามู่หานเรียกเขาว่าอาก็รู้สึกสะท้านในอกอยู่ไม่น้อย เขาผิดเองที่ปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของพี่ชายต้องโดนเอาเปรียบอยู่ตลอด

และไม่ใช่แค่ลูกเท่านั้น แม้กระทั่งเด็กที่ไม่รู้เดียงสาสองคนก็โดนรังแกไปด้วย ตอนนี้เมื่อมู่หานรู้ความจริงจะเรียกเขาว่าอาแทนที่จะเป็นพ่อมาตลอดยี่สิบปีก็ไม่ผิด

“ในเมื่อลูกตัดสินใจดีแล้ว เราก็มาทำเรื่องให้เรียบร้อยกันเถอะ” มู่จางพูดขึ้นมาในที่สุด

“ที่ดินตอนนี้เหลือที่ดินติดกับป่าไห่หนานนะ และก็อยู่สุดหมู่บ้านเลย นายจะยังเอาอยู่ไหม” ฉีอันพูดขึ้นด้วยความเห็นใจ เพราะที่ดินที่ดีก็มีคนจับจองกันตั้งนานแล้ว

“ตกลงค่ะ ผู้ใหญ่คิดค่าที่ดินเท่าไรคะ” ซูเหยาถามขึ้นเธออยากจะไปให้ไกลจากหมู่บ้านเหมือนกัน เธอคิดจะล้อมรั้วให้สูงและปลูกบ้านแบบธรรมดา

เพราะถ้าเกิดการปฏิวัติ บ้านมุงกระเบื้องจะถูกเพ่งเล็งเป็นอย่างมาก ทนอยู่อย่างให้เห็นว่าลำบากดีกว่าจะเรียกความยุ่งยากให้ตามมาทีหลัง

อดทนเอาหน่อยอีกแค่สิบปีเดี๋ยวมันก็ผ่านไป คนที่รู้ล่วงหน้าแบบเธอจะต้องเปลี่ยนแปลงชะตาของตนได้สิ

แต่จะให้ไปบอกคนอื่นนะเหรอฝันไปเถอะ หากมีคนคิดร้ายก็คงจะได้จับเธอไปเผาทั้งเป็นพอดี บอกตามตรงเหยาไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น

“ซูเหยา... ซูเหยา คุณต้องการที่แค่ไหนลุงฉีอันถาม” มู่หานที่เห็นอาการนิ่งๆ ของซูเหยา เขาจึงได้เรียกซูเหยาออกมาเสียงดัง

“อะแฮ่ม.. คือไม่ทราบว่าราคาเท่าไรหรือคะ” ซูเหยาถามราคาออกมา

“ที่ตรงนั้นมีอยู่สิบหมู่ หมู่ละห้าหยวน รวมกับค่าดำเนินการก็เป็นห้าสิบห้าหยวน เธอพอจะซื้อได้ไหม” ฉีอันก็พูดราคาออกมา ตอนนี้ค่าแรงคนงานทั่วไปส่วนใหญ่ก็อยู่ที่วันละไม่กี่เหมาเพียงเท่านั้น

และที่ดินส่วนใหญ่ที่ชาวบ้านปลูกบ้านก็เป็นที่ดินดั้งเดิมมาแต่บรรพบุรุษกันทั้งสิ้น มู่จางเมื่อได้ยินราคาที่ดินที่ฉีอันพูดเขาก็นึกขึ้นมาได้ ที่ดินของพี่ชายของเขาก็มีอยู่ยังที่แห่งนี้เหมือนกัน

“ผู้ใหญ่บ้านแล้วที่ดินของมู่ไห่ล่ะ ยังอยู่หรือเปล่า” มู่จางถามกับฉีอันออกมา โดยที่ไม่ได้มองไปทางเมียของตนที่กำลังทำสีหน้าไม่พอใจอยู่ในตอนนี้

“เดี๋ยวฉันดูก่อนนะ ยังอยู่ เป็นที่ติดกับป่าไห่หนานนั่นแหละ ก็อยู่ติดกับที่ดินที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ด้วย มีห้าหมู่

พอดีเลย ฉันจะได้ทำเรื่องเปลี่ยนชื่อให้เป็นของมู่หานไปด้วย ตอนนี้เธอสองคนว่ายังไงกัน ยังจะเอาที่ดินที่บอกขายอยู่หรือเปล่าล่ะ

ถ้าเงินไม่พอก็ไม่ต้องซื้อหรอกนะ เพราะลุงคิดว่าที่ของมู่ไห่ก็พอสร้างบ้านและยังมีพื้นที่เหลือด้วย” ฉีอันพูดออกมาด้วยความปรารถนาดีกับครอบครัวนี้

“หนูซื้อค่ะ นี่เงินค่ะคุณลุง ที่ดินที่หนูซื้อลุงช่วยใส่เป็นชื่อของเด็กสองคนนี้เลยนะคะ” ซูเหยารีบพูดออกมาพร้อมกับยื่นเงินให้กับผู้ใหญ่บ้าน

“ได้ๆ พรุ่งนี้ลุงจะรีบเข้าไปที่อำเภอแต่เช้า แล้วจะเอาทะเบียนบ้านมาให้ด้วย” ฉีอันพูดออกมาอย่างตกใจกับการกระทำที่รีบร้อนของซูเหยา

“ลุงผู้ใหญ่คะ ตอนนี้เราก็มาทำหนังสือตัดขาดเถอะค่ะ พรุ่งนี้ลุงจะได้เอาไปยื่นทีเดียว” ซูเหยาพูดเรื่องสำคัญที่สุดออกมาหลังจากเรื่องที่ดินเรียบร้อยแล้ว