ตอน 11

รองแม่ทัพทั้งสามที่นำทัพหน้ามารีบสั่งถอยทัพทันทีที่เห็นกองทหารศัตรูพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวลูกธนูที่หลุดออกจากแหล่ง พวกเขาไม่คิดว่าทัพหน้าแคว้นจ้าวจะมีวรยุทธสูงส่งมากขนาดนี้

ขณะที่ทัพหน้าแคว้นเจิ้งกำลังเร่งถอยทัพไปตามแผน ม่านหรูกับกองทหารของนางก็ไม่ล่าช้า พวกเขาเร่งมือฝ่าทัพศัตรูที่ตั้งรับไปด้วยถอยหลังไปด้วยอย่างเต็มกำลัง จนใจที่ทัพม้าของศัตรูเข้ามาขวางเอาไว้เพื่อให้ทัพหน้าถอยทัพไปเสียก่อน กองกำลังของนางจึงต้องหยุดเพื่อต้านทานทัพม้าจำนวนนับพันที่โอบล้อมพวกนางไว้

ซื่อหวนหลงเห็นกองทัพของม่านหรูกำลังตกที่นั่งลำบากและศัตรูส่วนใหญ่หนีลึกเข้าไปในเขตแดนแคว้นเจิ้งแล้ว เขาร้องสั่งรองแม่ทัพให้ส่งคนไปช่วยกลุ่มของม่านหรูก่อนที่จะถูกกลุ้มรุมสังหารจากทัพม้าของศัตรู ตัวเขาเองยังไสม้าฝ่าเข้าไปช่วยด้วยอีกคน

ม่านหรูที่กำลังรับมือทหารม้า 5 คนพร้อมกันเห็นว่ากลุ่มของนางเริ่มกระจายตัวออกก็ยิ่งเป็นห่วง นางรีบสั่งน้องชายทั้งสองให้เรียกรวมกลุ่มเอาไว้และให้พวกเขาไปช่วยรับมือกับทหารม้าด้านที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มก่อน

“พวกข้ารู้แล้ว พี่ใหญ่ระวังตัวด้วยขอรับ”

“อืม… ข้าจะระวังตัว พวกเจ้ารีบไป ข้าจะจัดการทหารพวกนี้ก่อนแล้วจะตามไป”

“ขอรับ/ขอรับ” ติงอ้ายกับติงเอ้อใช้วิชาตัวเบาไปช่วยเพื่อนทหารที่อ่อนแอก่อนตามที่พี่สาวเขาสั่งมา พวกเขารู้ดีว่าพี่สาวต้องตามมาในไม่ช้าแน่ ส่วนเรื่องความช่วยเหลือจากเหล่าแม่ทัพนายกอง พวกเขาไม่สนใจ ตอนนี้หน้าที่พวกเขาคือรักษาชีวิตเพื่อนในกองเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

ม่านหรูที่ถูกล้อมอยู่ตัดสินใจนำมีดบินในแขนเสื้อออกมาและแผ่พลังลมปราณเข้าไปในมีดบินก่อนจะเล็งเป้าแล้วซัดมีดบินทั้งห้าปักเข้าไปยังลำคอศัตรูในคราเดียว วิชานี้ท่านปู่สอนนางจนปล่อยมีดบินได้ครั้งละห้าเล่มตามขั้นพลังปราณที่นางมีอยู่ในตอนนี้ ถึงจะเสียดายมีดบินมากแค่ไหน แต่นางเป็นห่วงคนของนางมากกว่าจึงต้องใช้วิชานี้ในยามคับขัน

ซื่อหวนหลงที่กำลังฝ่าเข้าไปเพื่อช่วยทหารร่างบางซึ่งเป็นนายกองของเขาดูมีดบินเรียวเล็กดั่งใบหลิวพุ่งตรงไปยังลำคอของศัตรูทั้ง 5 อย่างแม่นยำ เขาถึงกับทึ่งในความสามารถของนายกองร่างเล็กผู้นี้ ซื่อหวนหลงร้องสั่งทหารเสียงดังให้รีบช่วยคนทั้งกลุ่ม หากมีใครบาดเจ็บล้มตายเขาจะเอาผิดตามกฎทหาร ทำให้ทหารที่ได้รับคำสั่งตอนแรกเร่งม้าเข้าไปและฆ่าฟันศัตรูเพื่อเปิดทางให้กองทัพที่ถูกโอบล้อมหนีออกมาเสียก่อน ซื่อหวนหลงใช้พลังลมปราณอันแข็งแกร่งฝ่าเข้าไปจนถึงตัวของม่านหรูขณะที่นางกำลังจะใช้วิชาตัวเบาไปช่วยน้องชาย นางกลับรู้สึกตึงที่เอวเล็ก ๆ ขณะที่กำลังลอยตัวเพื่อกลับหลังหันไปช่วยคน

ซื่อหวนหลงที่ใช้พลังลมปราณลอยตัวไปเกี่ยวเอวเล็กไว้พานางทะยานกลับไปยังม้าที่เขานั่งอยู่ ทั้งสองมองตากันอย่างตกตะลึง ซื่อหวนหลงไม่คิดว่าทหารของเขากลับลำตัวนุ่มนิ่มแตกต่างจากเขาที่ทั้งเนื้อทั้งตัวแข็งแกร่งไปหมด ส่วนม่านหรูเองก็ตะลึงกับความหล่อระยะเผาขนของคนตรงหน้า กว่าที่นางจะได้สติและเอามือยันอกเขาไว้ก็ใช้เวลาเกือบ 10 ลมหายใจ

“เอ่อ ขอบคุณท่านแม่ทัพใหญ่ที่มาช่วยขอรับ ข้าน้อยขอตัวไปช่วยน้องก่อนขอรับ”

“อืม…” ซื่อหวนหลงเองก็เพิ่งได้สติ เขาจึงรับคำส่ง ๆ ไป แต่กลิ่นตัวอ่อน ๆ ของม่านหรูกลับติดตรึงอยู่ในจมูกของเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่ากลิ่นเหงื่อของผู้ชายจะหอมได้มากขนาดนี้ ซื่อหวนหลงมองตามร่างเล็กที่เหินบินไปช่วยคนอย่างเหม่อลอย กว่าที่เขาจะตั้งสติได้จากกลิ่นหอมที่ตราตรึงลึกเข้าไปในหัวใจจนเขาใจเต้นกระหน่ำราวกลองศึก เวลาก็ผ่านไปเกือบ 20 ลมหายใจแล้ว และกลุ่มของม่านหรูก็สามารถฝ่ากองทหารของศัตรูออกไปได้ทั้งหมด ส่วนทัพม้าแคว้นเจิ้งเร่งขี่ม้าหนีกลับค่ายตนไป

ซื่อหวนหลงเห็นว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้ว เขาจึงบังคับม้าวิ่งเหยาะ ๆ กลับไปทางกองทัพและสั่งการถอยทัพทันทีเช่นกัน ม่านหรูมองตามหลังร่างสูงที่ช่วยนางเอาไว้ก่อนหน้านี้อย่างเหม่อลอยเล็กน้อย เมื่อได้สตินางรีบส่ายหน้าเล็ก ๆ ว่านางต้องไม่ใฝ่สูงเช่นนี้ หากเขารู้ว่านางเป็นหญิง น้องชายและครอบครัวนางต้องลำบากแน่ ถึงแม้นางจะประทับใจกับความเก่งกล้าสามารถของเขามากเพียงใด นางก็ไม่กล้าปล่อยใจให้คนอย่างแม่ทัพใหญ่ผู้มีอำนาจเช่นเขา

หลังกลับถึงค่าย ซื่อหวนหลงสั่งทหารให้ไปพักผ่อน เขาก็กลับกระโจมไปเช่นกัน ตอนนี้ซื่อหวนหลงยังคงเอาแต่คิดวนเวียนถึงทหารร่างเล็กบางและกลิ่นกายที่หอมหวลของนาง กระทั่งมีทหารร้องบอกหน้ากระโจมว่าเอาข้าวมาส่ง เขาจึงรีบส่ายหน้าอย่างหนักใจ เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นต้วนซิ่วได้ เพียงแต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงเมื่อนึกถึงทหารร่างเล็กคนนั้น ซื่อหวนหลงให้ทหารเข้ามาก่อนจะกินอาหารทั้งที่ใจยังคงคันยิบ ๆ เหมือนมดกัดจนยากจะเกา

ด้านสามพี่น้องที่นั่งกินข้าวกันเสร็จก็กลับไปยังกระโจมพวกเขา ติงอ้ายกับติงเอ้อรีบพุ่งมาหมุนตัวม่านหรูดูว่านางบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ พอเห็นว่าพี่สาวไม่เป็นอันใด พวกเขาจึงพรูลมหายใจออกอย่างโล่งใจ แต่ก็อดต่อว่าไม่ได้

“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงให้ชายอื่นมากอดเช่นนี้ คอยดูนะ กลับบ้านไปข้าจะฟ้องท่านพ่อกับท่านปู่ ฮึ!” ติงอ้ายพูดอย่างงอน ๆ เขาโมโหมากที่เห็นแม่ทัพใหญ่กอดพี่สาวเขาเอาไว้ในอ้อมแขนเช่นนั้น

“เจ้าพูดเรื่องอะไรติงอ้าย ทำไมข้าไม่เห็น” ติงเอ้องงมากเพราะเขามัวต่อสู้อยู่จึงไม่เห็น

“เจ้าอย่าเพ้อเจ้อติงอ้าย ใช่ว่าข้ายอมเสียที่ไหน เป็นท่านแม่ทัพช่วยข้าเอาไว้ต่างหาก”

“ฮะ! เรื่องจริงหรือพี่ใหญ่ ฮึ่ย! แบบนี้ข้ายอมไม่ได้เช่นกัน เจ้าแม่ทัพนั่นบังอาจมาแตะต้องตัวพี่สาวคนสวยของข้าได้ยังไง”

“เจ้าหุบปากเลยติงเอ้อ ข้าบอกว่าไม่มีอะไรยังไงเล่า รีบไปอาบน้ำเลย ข้าเหนื่อยแล้ว”

ม่านหรูที่อยากลืมหน้าหล่อ ๆ ของแม่ทัพใหญ่ตวาดน้องชายที่หวงนางเกินพอดีมาตั้งแต่ยังเด็กอย่างโมโห ใช่ว่านางจะเต็มใจให้เขากอดเสียเมื่อไหร่กัน เป็นเขาต่างหากที่ถือโอกาสเอาเปรียบนางน่ะ เพียงแต่นางไม่อยากโวยวายจนเกิดเรื่อง

ซื่อหวนหลงอาบน้ำเสร็จก็เรียกคนมานำอ่างอาบน้ำออกไป ก่อนที่เขาจะขึ้นไปนอนเอามือก่ายหน้าผากอย่างหนักใจ ในหัวเขายังคงวนเวียนอยู่กับกลิ่นของทหารร่างเล็กคนเดิมจนไม่รู้ว่าจะสลัดความคิดบ้าๆ นี่ออกไปได้ยังไง เขามั่นใจว่าไม่ได้มีใจรักผู้ชายด้วยกันแน่ ๆ แต่เหตุใดกับทหารนายนี้เขาจึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้ได้ ตั้งแต่เด็ก เขามักจะเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงในเมืองหลวงมาตลอด เพียงแต่เขาไม่ชอบมารยาที่พวกนางแสดงออกมาเท่านั้น เขาจึงยังไม่ได้หมั้นหมายหรือแต่งงานทั้งที่อายุเลยวัยออกเรือนมาหลายปีแล้ว ซื่อหวนหลงคิดไปคิดมาจนครึ่งค่อนคืนก่อนจะหลับไป

ม่านหรูเองก็แทบไม่ต่างจากซื่อหวนหลง เพียงแต่นางรู้ดีว่าคนอย่างนางไม่มีความเหมาะสมกับเขาแม้แต่นิดเดียว ไหนจะครอบครัวยากจนและไม่เคยเรียนรู้เรื่องที่หญิงสาวทั่วไปเรียนอีกด้วย หากครอบครัวเขารังเกียจนางแล้วจะทำอย่างไร นางคิดไปคิดมาแล้วก็ได้แต่ต้องตัดใจและข่มตาหลับเพื่อทำหน้าที่ของนางต่อพรุ่งนี้

ติงอ้ายกับติงเอ้อเห็นพี่สาวพลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่นานกว่านางจะหลับ ทั้งสองมองหน้ากันและซุบซิบถึงเรื่องที่พี่สาวถูกเอาเปรียบอีกครั้ง

“เจ้าว่าพี่ใหญ่แปลกไปไหม?”

“อืม ข้าคิดว่าแปลกเหมือนกันนะ หรือว่าพี่ใหญ่จะชอบแม่ทัพคนนั้น”

“เพ้ย! เจ้าอย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครได้ยินนะ เดี๋ยวพวกเขาจะคิดว่าพี่ใหญ่ของพวกเราเป็นต้วนซิ่วหรอก เจ้านี่ปากหาเรื่องซวยให้พวกเราจริง ๆ”

“อ้าว ข้าลืมไปนี่นาว่าพี่ใหญ่ปลอมตัวอยู่” ติงอ้ายเกาหัวแกรก ๆ

“แล้วเราจะทำยังไงกับเรื่องนี้กันดีล่ะเนี่ย ท่านปู่ก็ไม่อยู่ด้วย ข้าคิดไม่ออก”

“เฮ้อ ข้าว่าปล่อยให้พี่ใหญ่จัดการเองเถอะ นางฉลาดกว่าพวกเราเยอะ”

“เฮ้อ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแล้วล่ะ เรารีบนอนกันเถอะ ข้ากลัวพี่ใหญ่ได้ยิน”

ติงเอ้อกับติงอ้ายพยักหน้าให้กันแล้วรีบหลับตาลงนอนหลับบนพื้นเหมือนทุกวัน พวกเขาจะนอนในกระโจมเดียวกับพี่สาวมาตลอดและเฝ้านางที่หน้าเตียงทุกคืนตั้งแต่มาเป็นทหาร เพราะพวกเขากลัวเรื่องพี่สาวปลอมตัวจะแตก จึงไม่ยอมพักที่กระโจมอื่นที่ทหารส่วนใหญ่อยู่กันสองคนต่อกระโจม