ตอน 15

แม่ค้ามองกลุ่มคนที่แต่งตัวธรรมดา ๆ อย่างไม่มั่นใจว่าพวกเขาจะมีเงินพอซื้อเสื้อผ้าหรือไม่

“พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าจะมีเงินพอจ่ายค่าเสื้อผ้าร้านข้า เสื้อผ้าดี ๆ สำหรับร่วมงานเลี้ยงในวังราคาแพงมากนะ”

“เพ้ย! เหตุใดข้าจะไม่มีเงิน นี่อย่างไรตั๋วแลกเงินหนึ่งพันตำลึง พอหรือไม่สำหรับชุดสามชุดน่ะ” ชางจ้าวหลงกล่าวตอบอย่างโมโหจนหนวดกระดิก

“อ่า ขออภัยท่านผู้เฒ่าเจ้าค่ะ ข้าเพียงแต่ถามตามหน้าที่ เช่นนั้นพวกท่านรอสักครู่ ข้าจะไปนำเสื้อผ้ามาให้พวกท่านเลือกเจ้าค่ะ” แม่ค้าได้แต่ละล่ำละลักขอโทษ นางไม่คิดว่าคนที่แต่งตัวธรรมดา ๆ อย่างพวกเขาจะมีเงินมากถึงพันตำลึง

ม่านหรูได้แต่ส่ายหัวกับแม่ค้าในเมืองหลวง พวกเขาคงมองคนเพียงภายนอกเท่านั้นกระมังถึงได้เสียมารยาทเช่นนี้ พวกเขารอไม่นานนักแม่ค้าก็นำชุดผ้าเนื้อดีมาส่งให้ท่านปู่ ท่านพ่อและท่านแม่ดูคนละหลายชุด ทั้งสามคนเลือกชุดที่ดูดีที่สุดคนละชุดแล้วถามราคาเพื่อจะได้รีบจ่ายรีบกลับค่ายกัน

“ค่าชุดทั้งสาม 300 ตำลึงเจ้าค่ะ”

“นี่ตั๋วแลกเงินหนึ่งพันตำลึง เจ้าไปทอนมาให้ข้าก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ พวกท่านรอสักครู่นะเจ้าคะ ข้าจะนำเงินทอนมาให้และนำเสื้อผ้าไปใส่ห่อให้พวกท่านก่อน”

ชางจ้าวหลงพยักหน้ารับคำแม่ค้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แม่ค้ารู้ว่านางผิดในตอนแรกที่ดูถูกพวกเขา นางจึงรีบไปแลกเงินทอนหลังร้านกับเถ้าแก่เนี้ย ก่อนจะนำชุดไปใส่ห่อผ้าออกมาให้ลูกค้ารายใหญ่ในวันนี้ของนาง

หลังจากรับเงินทอนและห่อเสื้อผ้ามาแล้ว คนทั้งกลุ่มก็ออกจากร้านไปขึ้นรถม้าและออกจากหน้าร้านไป ระหว่างทางกลับค่าย เสี่ยวชิงได้แต่บ่นว่าชุดพวกนี้แพงเกินไป ชางจ้าวหลงเห็นลูกสะใภ้บ่นก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเล่าให้นางฟังว่าในเมืองหลวงแบบนี้ ทุกอย่างล้วนแต่ราคาแพง จะไปเทียบราคากับเมืองห่างไกลอย่างเมืองที่พวกเขาเพิ่งจากมาได้อย่างไร เสี่ยวชิงได้ยินท่านพ่อพูดจึงได้แต่ถอนหายใจ

“ท่านพ่อเจ้าคะ แล้วแบบนี้ในอนาคตเราต้องอยู่ในเมืองหลวง แต่ค่าใช้จ่ายแพงเช่นนี้ พวกเราจะทำงานทำการอะไรเพื่อหาเงินเล่าเจ้าคะ”

“ไฮ้! เรื่องนั้นพวกเจ้าจะกังวลไปใย ในเมื่อเด็ก ๆ มีตำแหน่งทางการ เงินเดือนพวกเขาสามคนก็เพียงพอให้พวกเราใช้จ่ายได้อยู่แล้ว”

“อ่า นั่นสินะขอรับท่านพ่อ พวกข้าลืมไปจริง ๆ เฮ้อ”

“ข้าไม่รู้ว่าเงินเดือนรองแม่ทัพจะมากเพียงใดนะเจ้าคะ แต่ข้ากับน้องจะให้เงินเดือนพวกท่านเก็บเอาไว้ใช้ทุกเดือนเจ้าค่ะ”

“ปู่ว่าจะเอาเห็ดไปขายอีกดอกหนึ่ง ถ้าเราขายในเมืองหลวงน่าจะได้ราคาสักสองพันตำลึงเลยนะม่านหรู”

“เช่นนั้นเราค่อยนำไปขายหลังจากข้าได้รับจวนก็แล้วกันเจ้าค่ะท่านปู่”

ชางจ้าวหลงยิ้มรับคำหลานสาวที่นางช่างเชื่อฟังนัก ขนาดว่าอยู่กันมาสิบกว่าปีแล้ว ม่านหรูก็ยังคงน่ารักกับเขาเสมอไม่ต่างจากหลานสาวแท้ ๆ เลยด้วยซ้ำ พวกเขากลับถึงค่ายในเวลาไม่นานหลังออกจากประตูเมืองหลวง ติงอ้ายส่งทุกคนลงที่หน้ากระโจมก่อนที่เขาจะขับรถม้าไปเก็บที่คอกด้านหลังค่าย

หลังจากทุกคนนั่งลงในกระโจมใหญ่ของม่านหรูแล้ว นางสอบถามท่านปู่ถึงเรื่องที่นางสงสัย เพราะระหว่างทางนางเห็นผู้ชายมีป้ายหยกติดตัวและสวมกวาน

“นี่เป็นธรรมเนียมปกติของครอบครัวในเมืองหลวง ถ้าเป็นชาวบ้านธรรมดาอย่างเราก็ไม่จำเป็นต้องมีหยกพกประจำตระกูล แต่ตอนนี้พวกเจ้าต้องทำงานที่นี่ รอให้ปู่ขายเห็ดได้ก่อนแล้วปู่จะพาพวกเจ้าไปซื้อหยกพกและให้ช่างสลักแซ่เอาไว้ด้านหลังให้”

“ขอบคุณท่านปู่มากเจ้าค่ะ หลังจากนี้ข้าคงต้องพึ่งพาท่านปู่แล้ว”

“นี่เป็นหน้าที่ของปู่อยู่แล้ว พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ พรุ่งนี้ม่านหรูเข้าเมืองกับปู่ดีไหม เราไม่ต้องเอารถม้าไปแต่ใช้วิชาตัวเบาไปกัน ปู่เบื่อนั่งรถม้าแล้ว”

“ตกลงเจ้าค่ะท่านปู่ อ้อ กล่องเห็ดท่านปู่จะเอาไปเก็บไว้ก่อนหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่จำเป็น พรุ่งนี้เจ้าก็เลือกดอกใหญ่ ๆ ออกมาสักดอกก็แล้วกัน”

ม่านหรูยิ้มรับคำท่านปู่ของนาง ก่อนจะปล่อยทุกคนออกจากกระโจมนางไปพักผ่อนยังกระโจมของพวกเขาที่อยู่ติดกับนาง ม่านหรูที่ได้อยู่ร่วมกับครอบครัวถึงกับลืมเรื่องของแม่ทัพใหญ่ผู้หล่อเหลาไปนานแล้ว นางใช้ชีวิตธรรมดาของนางได้ดีเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด แต่เมื่อนางนึกว่าตนเองและครอบครัวต้องอยู่ที่เมืองหลวงต่อก็ทำให้นางหนักใจไม่น้อย นางกลัวจะพบเจอคนที่มารังแกครอบครัวนางซึ่งเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดามาก่อน หลังจากนั่งคิดกังวลอยู่ไม่นาน ม่านหรูหวังว่าตำแหน่งของนางจะช่วยครอบครัวได้ไม่มากก็น้อย

หลังอาหารเช้าวันต่อมา ม่านหรูหาผ้าผืนเล็กมาห่อเห็ดหลินจือแดงที่สมบูรณ์เหมือนเมื่อ 10 กว่าปีก่อนไม่มีผิด นางได้แต่นับถือท่านปู่ที่รู้วิธีเก็บรักษาของล้ำค่าได้เช่นนี้ ม่านหรูถือห่อผ้าเล็ก ๆ ในมือข้างหนึ่งก่อนจะเดินออกจากกระโจมไปหาปู่ของนางที่หน้ากระโจมเพื่อเดินทางเข้าเมืองพร้อมกัน

ชางจ้าวหลงรอหลานสาวอยู่ก่อนแล้วยิ้มให้นางก่อนจะบอกลาลูกหลานและใช้วิชาตัวเบานำหน้าหลานสาวออกจากค่ายไปในทันที หนึ่งปู่หนึ่งหลานมาถึงหน้าประตูเมืองในเวลาเพียงไม่ถึงสองเค่อ พวกเขาเดินเข้าเมืองตามชาวบ้านไปโดยที่วันนี้ไม่มีทหารเรียกตรวจพวกเขาเหมือนเมื่อวานนี้ ชางจ้าวหลงสอบถามทางไปร้านขายสมุนไพรกับทหารหน้าประตูเมือง เมื่อทราบที่หมายแล้ว พวกเขาก็เดินเร็ว ๆ ไปตามทางในเมืองหลวงท่ามกลางผู้คนมากมายที่เข้ามาค้าขายและซื้อสินค้าในเมืองหลวงเช่นเดียวกัน สองปู่หลานมาถึงหน้าร้านขายสมุนไพรขนาดใหญ่ในเวลาเกือบสามเค่อ เพราะพวกเขาเห็นว่ามีคนจำนวนมากเดินขวักไขว่อยู่จึงไม่ได้รีบร้อนเดินนัก

ชางจ้าวหลงเดินนำหลานสาวเข้าไปในร้าน เขาเห็นพ่อค้าว่างอยู่คนหนึ่งจึงเดินเข้าไปสอบถามเรื่องการขายเห็ดหลินจือแดงทันที พ่อค้ามองชางจ้าวหลงที่ดูไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดา เขาจึงไม่กล้าเสียมารยาท

“หากท่านผู้เฒ่าต้องการขายสมุนไพรล้ำค่า ข้าขอเชิญพวกท่านไปรอที่ห้องรับรองในร้านก่อนขอรับ เชิญทางนี้ขอรับ”

ชางจ้าวหลงรับคำเบา ๆ และเดินตามหลังเขาไปพร้อมม่านหรู ไม่นานนักทั้งสองปู่หลานก็นั่งรอในห้องรับรองเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อนอีกครั้ง ม่านหรูนึกขึ้นมาได้ก็อมยิ้มอย่างซุกซน นางแกล้งทำเป็นเด็กน้อยจนท่านปู่หัวเราะเบา ๆ

“เจ้านี่ชอบเล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ ระวังตัวด้วยสิ หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง เจ้าอย่าลืมตัวบ่อยนักเล่า ปู่เป็นห่วง”

“ข้าทราบแล้วท่านปู่ ต่อไปข้าจะระวังนะขอรับ” ม่านหรูรีบเปลี่ยนคำพูดทันทีนางลืมไปจริง ๆ ว่าตอนนี้นางต้องแสดงตัวเป็นชาย หากมีใครจดจำได้ว่านางเป็นหญิงคงแย่แน่ ม่านหรูยังไม่อยากให้เรื่องนี้แดงออกมาก่อนที่นางจะเข้ารับตำแหน่ง

ทั้งคู่รอไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและมีชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาถามถึงสมุนไพรที่พวกนางต้องการขาย ชางจ้าวหลงยื่นห่อผ้าให้ชายชราที่น่าจะเป็นเถ้าแก่ดูว่าเขานำสิ่งใดมาขายในวันนี้

“โอ้ ท่านไปได้ของดีเช่นนี้มาจากที่ใด นานมากแล้วที่ร้านข้าไม่มีสมุนไพรล้ำค่าเช่นนี้ ท่านต้องการขายเท่าไหร่ บอกข้ามาได้เลย”

“ปกติเจ้ารับซื้อเท่าไหร่ก็บอกข้ามา ข้ากับหลานจะได้พิจารณาดูว่าจะขายหรือไม่”

“อืม เห็ดหลินจือแดงดอกนี้น่าจะอายุหลายร้อยปี ข้ารับซื้อห้าพันตำลึงได้หรือไม่”

ชางจ้าวหลงกับม่านหรูไม่คิดว่าเห็ดดอกเดียวจะขายได้แพงขนาดนี้ เสียดายที่สิบปีก่อนพวกเขาไม่นำมาขายที่นี่ ไม่อย่างนั้นคงได้ราคามากกว่าที่ขายไปแล้ว ชางจ้าวหลงพยักหน้าตกลงราคาทันที เขาจำเป็นต้องใช้เงินซื้อหยกพกเนื้อดีให้ครอบครัว ชางจ้าวหลงจึงไม่อยากเสียเวลาในการขายเห็ดมากนัก อย่างไรตอนนี้ที่หลานสาวเขายังมีเห็ดอีก 4 ดอกเหลืออยู่

เถ้าแก่ร้องเรียกเด็กในร้านไปนำตั๋วแลกเงินห้าพันตำลึงมาส่งให้ชางจ้าวหลง ระหว่างรอเงินมาถึง เถ้าแก่ก็อดที่จะชื่นชมเห็ดดอกใหญ่ในมือไม่ได้ เขายังบอกอีกว่าถ้ามีอีกก็ให้นำมาขายให้เขา เขาจะรับซื้อในราคาสูงเหมือนครั้งนี้แน่นอน

ไม่นานนักเด็กในร้านก็นำตั๋วแลกเงินมาให้เถ้าแก่ ก่อนจะออกไปทำงานต่อ เถ้าแก่ส่งตั๋วแลกเงินให้ชางจ้าวหลงตรวจดู เขาพยักหน้าเมื่อเห็นว่าตั๋วแลกเงินนี้ใช้ได้ จากนั้นสองปู่หลานก็ขอตัวออกจากร้านทันที