ตอน 14

ซื่อหวนหลงพอรู้ว่าม่านหรูกลับมาแล้ว เขารีบออกไปดูว่าครอบครัวนางเป็นอย่างไร ซื่อหวนหลงแอบมองอยู่ไกล ๆ เพื่อไม่ให้น้องชายนางแสดงอาการพิรุธจนพี่ใหญ่พวกเขาเห็น ซื่อหวนหลงมองเห็นชายชราท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง หญิงและชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นพ่อกับแม่ของนาง เขาอยากเข้าไปทักทาย เพียงแต่คิดว่าไม่น่าจะเหมาะสมนักที่แม่ทัพใหญ่อย่างเขาจะเข้าไปทำความรู้จักครอบครัวรองแม่ทัพ

ซื่อหวนหลงเห็นม่านหรูเข้าไปออดอ้อนชายชราอย่างน่ารัก หัวใจเขายิ่งเต้นกระหน่ำขึ้นมา เขาอยากให้นางมาอ้อนเขาแบบนี้บ้าง ซื่อหวนหลงเห็นชายชรามองมาทางเขาด้วยสายตาคมกริบ เขารีบค้อมคำนับก่อนจะเดินกลับไปที่กระโจม ตอนนี้เขารู้แล้วว่าชายชราน่าจะเป็นคนสอนวรยุทธสามพี่น้อง เพราะเพียงแค่สายตาที่มองมานั้น เขาก็รู้ว่าชายชรามีพลังลมปราณมากมายมหาศาลกว่าเขาและอาจารย์แน่

สี่วันต่อมา กองทัพเก็บข้าวของกันตั้งแต่เย็นวาน รุ่งสางของวันพวกเขาเพียงแต่ร่วมทานอาหารกับทหารที่ประจำค่ายชายแดนก่อนออกเดินทางเท่านั้น หลังจากที่จัดขบวนทัพเรียบร้อยแล้ว ซื่อหวนหลงก็สั่งการเดินทัพในทันที

ม่านหรูและครอบครัวไม่อยากเป็นจุดสนใจมากนัก นางเดินทางตามหลังไปเรื่อย ๆ เมื่อกองทัพหยุดพัก ครอบครัวนางก็จะแยกออกไปพักห่างกันนิดหน่อย การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาเกือบ 4 เดือน กว่าจะไปถึงค่ายทหารก่อนเข้าเมืองหลวง ม่านหรูพาครอบครัวทำที่พักง่าย ๆ ในค่ายทหาร นางยังต้องรอคำสั่งเข้ารับตำแหน่งที่นี่ ส่วนซื่อหวนหลงกับองครักษ์ประจำตัวนั้นเดินทางกลับเข้าจวนในเมืองหลวงหลังสั่งการทหารในค่ายเรียบร้อยแล้ว

ชางจ้าวหลงสังเกตแม่ทัพใหญ่ที่มักจะมาแอบดูหลานสาวเขาตลอดการเดินทาง เขาคิดว่าชายคนนั้นต้องรู้แน่ว่านางเป็นหญิง เพียงแต่ในเมื่อแม่ทัพใหญ่ไม่ได้มีเจตนาจะแพร่งพรายเรื่องนี้ เขาจึงไม่ได้ลงมืออะไร

วันต่อมา ซื่อหวนหลงส่งคนสนิทมาแจ้งข่าวที่ค่ายนอกเมืองว่าอีก 3 วันจะมีงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ทหารตำแหน่งรองแม่ทัพและนายกองต้องพาครอบครัวเข้าไปร่วมงานในวังก่อนยามโหย่ว ส่วนทหารในค่ายจะได้รับพระราชทานอาหารและสุราให้พวกเขาฉลองกันในค่ายช่วงเย็นของวันเดียวกัน

ม่านหรูที่ไม่รู้ว่างานเลี้ยงในวังต้องทำตัวอย่างไรได้แต่ไปถามรองแม่ทัพอีกคนที่อาวุโสกว่านางมาก เขาที่เอ็นดูคนมีฝีมืออย่างนางยิ้มตอบและบอกรายละเอียดที่จะต้องเตรียมตัวเข้าวังให้นางอย่างเต็มใจ

“เจ้าเพียงแค่พาครอบครัวไปซื้อเสื้อผ้าดีๆ สักหน่อยใส่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยง ส่วนพวกเราที่เป็นทหารสามารถใส่ชุดประจำตำแหน่งเข้างานได้ แต่ห้ามพกดาบไป”

“ขอบคุณท่านรองแม่ทัพขอรับ เช่นนั้นข้าขอพาครอบครัวเข้าเมืองในวันพรุ่งนี้เพื่อจะได้พาพวกเขาไปเลือกชุดสักหน่อยนะขอรับ”

“ไม่มีปัญหา เจ้าพาครอบครัวเข้าไปเถอะ ส่วนจวนประจำตำแหน่งของเจ้ากับน้องรอให้ฝ่าบาทประกาศราชโองการเสียก่อน พวกเจ้าค่อยเข้าไปอยู่ก็แล้วกัน”

“ขอรับท่านรองแม่ทัพ ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวไปแจ้งข่าวครอบครัวก่อน”

“ไปเถอะ มีอะไรไม่เข้าใจก็มาถามข้า ช่วงนี้ให้ทหารในกองของเจ้าพักผ่อนให้เต็มที่ก็แล้วกัน รอหลังจบงานเลี้ยงจึงจะประกาศเริ่มการฝึกซ้อมอีกครั้ง ที่ค่ายนี้จะฝึกฝนอยู่แทบทั้งปี มีวันหยุดให้ทหารกลับไปหาครอบครัวได้เดือนละครั้ง ครั้งละ 7 วัน ส่วนตำแหน่งของพวกเราสามารถมาเช้าเย็นกลับได้ เจ้าค่อย ๆ เรียนรู้ไปก็แล้วกัน”

ม่านหรูค้อมกายคารวะรองแม่ทัพชราก่อนจะเดินจากไปบอกข่าวกับท่านปู่ที่รออยู่ในกระโจมชั่วคราวที่พวกนางพี่น้องช่วยกันทำให้ท่านและท่านพ่อท่านแม่ เมื่อไปถึงกระโจมที่ทุกคนต่างนั่งคุยกันรอนางอยู่ ม่านหรูบอกทุกคนว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าไปในเมืองหลวงเพื่อหาซื้อเสื้อผ้าสำหรับเข้าร่วมงานเลี้ยงในอีก 3 วันข้างหน้า ส่วนนางกับน้องชายต้องใส่ชุดประจำตำแหน่งที่ได้รับมาใหม่เท่านั้น

“ม่านหรู ตอนนี้เงินในมือที่แม่เก็บไว้เหลือเพียงหนึ่งร้อยกว่าตำลึงเท่านั้นหลังจากเราซื้อรถม้าคันนี้ เจ้าคิดว่าค่าเสื้อผ้าในเมืองหลวงจะแพงหรือไม่ แม่กลัวเงินไม่พอ”

“ท่านแม่ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ท่านปู่จะซื้อเสื้อผ้าให้พวกท่านและของท่านปู่เอง ตกลงไหมเจ้าคะท่านปู่ ฮิ ฮิ”

“ฮ่า ฮ่า ได้สิ ปู่มีเงินเหลืออีกหนึ่งพันตำลึงที่ไม่เคยเอาออกมาใช้เลย พวกเจ้าสองคนก็แค่ไปเลือกชุดสวย ๆ และเหมาะกับการออกงานก็พอ พ่อจะจ่ายเงินให้นะ”

“จะดีหรือขอรับท่านพ่อ นั่นเป็นเงินเก็บของท่านนะขอรับ”

“เพ้ย! แค่ซื้อของให้ลูกชายกับลูกสะใภ้จะเป็นอะไรไป อีกอย่างม่านหรูมีสมบัติเหลืออยู่มากพอที่จะขายและให้พวกเจ้าอยู่อย่างสุขสบายไปชั่วชีวิต จริงไหมหลานปู่”

“จริงเจ้าค่ะท่านปู่ ท่านพ่อ ท่านแม่เชื่อฟังท่านปู่เถอะเจ้าค่ะ ข้ารับรองว่าข้ากับท่านปู่มีเงินมากพอให้พวกท่านใช้จ่ายจริง ๆ”

หลังจากตกลงกันได้แล้ว พวกเขาต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะการเดินทางที่ยาวนานทำให้พวกเขาเหนื่อยล้าไม่น้อย การได้พักผ่อนเพียงเมื่อวานวันเดียวจึงยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ร่างกายพวกเขากลับมากระปรี้กระเปร่าได้

สายวันต่อมา ม่านหรูกับน้องชายวันนี้แต่งตัวเหมือนชาวบ้านธรรมดาเพื่อเข้าเมืองหลวงพร้อมครอบครัว ม่านหรูที่ยังคงแต่งกายเป็นชายไม่ได้คิดมากอะไรที่ต้องแต่งตัวเช่นนี้ มีเพียงครอบครัวของนางเท่านั้นที่เป็นห่วงกลัวว่าเรื่องราวจะถูกเปิดโปงจนเด็กๆ ต้องได้รับโทษหนัก หากไม่ใช่ชางจ้าวหลงคอยเตือนสติพวกเขาว่าอย่าทำตัวให้มีพิรุธจนคนอื่นจับได้ ติงกวนและเสี่ยวชิงคงจะเผลอเรียกม่านหรูว่าลูกสาวแล้ว

รถม้าของครอบครัวติงเดินทางเข้าเมืองหลวงตามทางที่ม่านหรูสอบถามมาก่อนที่จะเข้าเมือง นางไม่รู้ว่าร้านเสื้อผ้าอยู่ที่ใดจึงสอบถามทางมาด้วย ติงอ้ายกับติงเอ้อที่ขับรถม้าอยู่รู้ทางที่พี่ใหญ่บอกแล้ว พวกเขาจึงขับรถม้าไปจนถึงประตูเมือง พอทหารหน้าประตูเห็นรถม้าแปลก ๆ ที่มีม้าถึงสามตัวจึงเรียกตรวจเพื่อความปลอดภัย

“พวกเจ้าเป็นใคร มาจากไหน เหตุใดจึงต้องการเข้าเมืองหลวง”

“พี่ชาย ข้าเป็นทหารจากค่ายนอกเมือง พวกเราพารองแม่ทัพคนใหม่กับครอบครัวเข้ามาที่เมืองหลวงเพราะต้องซื้อเสื้อผ้าสำหรับใส่เข้าร่วมงานเลี้ยงในวันมะรืนขอรับ”

“หืม รองแม่ทัพคนใหม่หรือ? เจ้ามีป้ายประจำตำแหน่งหรือไม่?”

“ป้ายประจำตำแหน่งตอนนี้มีแค่ป้ายนายกองเท่านั้นขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่บอกว่ารอรับในวันที่เข้าวังพร้อมกับพระราชโองการแต่งตั้งขอรับ”

“เช่นนั้นเอาป้ายนายกองมาดูก่อน ข้ายังไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีรองแม่ทัพคนใหม่เข้ามาในเมือง ยังไงก็ต้องขออภัยเอาไว้ก่อนนะ”

ม่านหรูส่งป้ายนายกองให้น้องชายโดยไม่พูดอะไร ติงอ้ายยื่นป้ายให้ทหารที่ประตูเมืองดูเสร็จก็รอว่าพวกเขาจะได้เข้าเมืองหรือไม่

“ข้าดูแล้วเป็นป้ายนายกองจริง ๆ เช่นนั้นพวกเจ้าก็เข้าไปได้ เพียงแต่ในเมืองหลวงนั้นมีคนมาก เจ้าขับรถม้าช้า ๆ ด้วยเล่า”

“ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่ชายขอรับ ย่าห์” ติงอ้ายบังคับม้าให้เดินช้า ๆ เข้าเมืองไป

ระหว่างทางที่จะไปร้านเสื้อผ้า ติงอ้ายกับติงเอ้อมองบ้านเรือนในเมืองหลวงที่ดูโอ่อ่าใหญ่โตแตกต่างจากเมืองของพวกเขาราวหน้ามือกับหลังมือ หากไม่รู้ทางไปร้านเสื้อผ้ามาก่อน พวกเขาคิดว่าคงหลงทางในเมืองหลวงอันใหญ่โตเป็นแน่ ม่านหรูที่อยู่ในรถม้ากับท่านปู่ ท่านพ่อและท่านแม่ไม่ได้เปิดผ้าม่านออกดูเหมือนน้องชายซึ่งขับรถม้าอยู่ด้านนอก นางได้ยินเสียงน้องๆ คุยกันอย่างชัดเจนจึงยิ้มที่พวกเขายังทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ทั้งที่อายุเกือบ 16 ปีแล้ว ผู้ใหญ่ในรถม้าต่างหัวเราะคิกกับคำพูดพวกเขาเหมือนกัน บรรยากาศเคร่งเครียดในตอนแรกจึงหายวับไปกับตา

ไม่นานนักพวกเขาก็ไปจอดรถม้าหน้าร้านเสื้อผ้าตามที่ทราบเส้นทางมาจากทหารในค่าย ม่านหรูลงจากรถม้าก่อนจะประคองท่านปู่ ท่านพ่อและท่านแม่ลงมาเพื่อเข้าไปเลือกชุดในร้านให้เสร็จจะได้รีบกลับค่าย

พวกเขาเดินเข้าไปในร้านผ้าใหญ่โตตรงหน้า เมื่อเห็นว่าแม่ค้าว่างอยู่คนหนึ่งม่านหรูจึงเรียกนางมา

“เจ้าช่วยไปนำชุดสวย ๆ มาให้ท่านปู่ ท่านพ่อและท่านแม่ข้าดูสักหลายตัว พวกท่านจะต้องใส่เข้าร่วมงานเลี้ยงในวังวันมะรืน”