เข้าสู่ระบบแชร์
คนอื่นรู้หมดมีเพียงท่านอ๋องไม่รู้ได้ไง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ปิดตา
“เมื่อไหร่จะเปิดเผยใบหน้าได้เสียที”บ่นพึมพำเบาๆ วางแผ่นหนังสำหรับแปลงโฉมลงข้างหมอน เอนกายลงบนแท่นนอนทิ้งตัวลงนอนนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ ตงเกาเองก็ยังเอนกายพิงต้นไม้ใหญ่ คอยอารักขา“ตุ๊บ”ตงเกาผงกศีรษะมองไปยังต้นเสียงร่างของใครบางคน กำลังจะเร้นกายเข้าไปในห้องของเจิ้งอ้ายฉิงกระบี่ในมือถูกนำมากำไว้ในท่าเตรียมพร้อมพุ่งตัวตามเข้าไปด้านใน ชักกระบี่ออกจากฝักอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงเงาตะคุ่มพุ่งตรงไปยังแท่นนอน รื้อค้นบางอย่าง“เจ้าเป็นใคร” คนผู้นั้นยกกระบี่ขึ้นมากางกั้นไว้ที่ตรงหน้าเสียงคมกระบี่ปะทะกันดังลั่น อ้ายฉิงผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ“มีคนร้าย มีคนร้าย”ตงเกาส่งเสียงตะโกนให้องครักษ์ของจวนอ๋องเตรียมรับมือ ตั้งใจจะตามคนร้ายไปทว่ากลับเป็นห่วงอ้ายฉิงกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บ สะบัดมือให้เปลวไฟในห้องสว่างไสว เจิ้งอ้ายฉิงคว้ามือไปข้างกายตั้งใจหยิบแผ่นหนังแปลงโฉม ทว่าข้างหมอนกับว่างเปล่า ไม่ทันแล้วตงเกายืนจ้องใบหน้างดงามตะลึงตาค้าง ทั้งตกใจและประหลาดใจที่เห็นใบหน้าของอ้ายฉิง“พระ พระชายาทะทะ..ท่าน”ละล่ำละลัก มือไม่พันกันวุ่นวายด้วยหญิงงามปรากฏกายตรงหน้าใครบ้างที่พบหน้าเจิ้งอ้ายฉิงแล้วจะไม่สะทกสะท้าน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กอดเสียให้พอ
"ท่านสัญญากับข้าแล้วท่านองครักษ์ว่าจะช่วยข้าปิดบังเรื่องนี้""ปิดบัง ท่านคิดดูไม่สู้บอกความจริงไปเสียง่ายดายกว่าปิดบังท่านอ๋องที่ฉลาดหลักแหลมเป็นเรื่องยากยิ่ง บางทีข้าเริ่มจะคิดว่า ท่านอ๋องรู้ความจริงแล้วก็ได้ จึง..หวงแหนท่านยิ่งนักแต่ท่านอ๋องแสร้งโง่งม""ช่างเขา ข้าแค่ให้ท่านองครักษ์ไปที่บ้านตระกูลเหว่ยพบป้าเป่ยมอบสิ่งนี้ให้นางแล้วป้าเป่ยจะจัดการทุกอย่างให้เอง""ต้องไปเลยหรือ""ก่อนฟ้าสาง ตอนนี้ข้าไม่ให้เจียวหยูเข้ามาเกรงว่าจะปิดนางไม่ได้ ท่านรีบไปรีบมาข้ารอด้วยความหวัง"ตงเกาประสานมือจากไปก่อนออกจากจวนอ๋องเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้"ท่านอ๋องตงเกามีเรื่องสำคัญ"เฉิงอู๋อ๋องลุกขึ้นจากแท่นนอน เปิดประตูออกไปฟางหลินตามไปเกาะแขนไว้แน่นดังว่าจะรั้งเฉิงอู๋อ๋องไว้ได้หากเขาจะไป"มีเรื่องสำคัญใดกัน""นายหญิงชายารองมีอาการไข้และไอ ตงเกาจึงแวะมาบอก""แล้วเช่นไร"ฟางหลินถามขึ้น"อืมมม ตงเกาแค่กลัวว่าท่านอ๋องจะไปพบนายหญิงชายารองแล้วจะพลอยไม่สบายไปอีกคน""อืมมมข้าเข้าใจแล้ว แล้วเจ้ากำลังจะไปไหนกัน"ในใจเริ่มร้อนรุ่มตงเกาดำเนินแผนการผิดไปแล้วคิดว่าเฉิงอู๋อ๋องไม่แยแสเรื่องที่ เจิ้งอ้ายฉิงป่วยไข้หรือไร
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เกือบ
“ข้าเป็นถึงอ๋องไร้พ่ายหวัดทำอะไรข้าไม่ได้”กอดรวบเอวบางดึงเข้ากลางลำตัว อ้ายฉิงหน้าแดงก่ำอายจนแทบจะหลับตาแต่ไหนแต่ไรเคยต้องมือชายหรือไรเล่า“นอนได้แล้วเจ้าองครักษ์นั่นไปปลุกข้าแต่รุ่งสางยังนอนไม่พอ พูดให้ข้าห่วงใยเจ้าเห็นหรือไม่ข้าต้องรีบมาอดหลับอดนอนเจ้าต้องทำคุณไถ่โทษที่ทำข้านอนไม่พอตามใจข้าเสียหน่อยให้ข้านอนกอดหลับใหลเสียให้พอ”เอาคางเกยที่ไหล่บางสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมและกายสาวหลับใหลลงได้ในไม่ช้า ตงเกาคาดการณ์ผิดมหันต์ตำหนักชิงหนิงกง“ฮองเฮาข้าน้อยพบสิ่งนี้ในห้องของนาง”วางแผ่นหนังลงบนโต๊ะเบื้องหน้าฮองเฮา“จริงอย่างที่คิด นางหลบซ่อนปิดบังใบหน้า จงใจให้หลายคนเอ็นดูสงสารซึ่งข้าก็เกือบหลงกลนาง”“ฮองเฮาไม่แน่ว่าเฉิงอู๋อ๋องจะรู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่านางต้องอาศัยตงเกาอารักขาทีเดียวเชียว ข้าเองหวั่นใจว่าเฉิงอู๋อ๋องจะรักและปกป้องนางเพราะหลงใหลใบหน้างดงามของนางเข้าแล้ว”“นางตั้งใจเล่นตลกต้องมีสิ่งใดซ่อนเร้นอีกแน่ มารดาของนางอ้ายจิง ก็ไม่ต่างกันมักจะทำตัวอ่อนหวานน่าเอ็นดูจนฝ่าบาทหลงใหลสุดท้ายก็ยอมถวายตัว ข้าจะกราบทูลฝ่าบาทเรื่องประทานงานแต่งงานให้กับจิวอันเสียจริงดี เดิมข้าคิดว่าเฉิงอู๋อ๋อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หวาน
วังหลวง“ฝ่าบาท งานชมดอกเหมยแดง ปีนี้อ้ายหลิวรับเป็นแม่งานเช่นเดิม ดอกเหมยแดงปีนี้เบ่งบาน มากกว่าปีก่อนๆ งานชมดอกเหมยบานก็คงต้องจัดให้ยิ่งใหญ่”หวงฉีจิ้งกุมมืออ้ายหลิวไว้“เจ้า รับเป็นแม่งาน จะเหนื่อยหนักเกินไปหรือไม่”“ฝ่าบาทปีนี้จิวอัน 19จิวฮัว 17ข้ามีคนคอยแบ่งเบาแล้ว”“เฮ้อเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน”คิดไปถึง อ้ายจิงที่จากไปถึง18ปีแล้วเช่นกัน“ฝ่าบาทมีหลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาแต่มีเรื่องหนึ่งที่อ้ายหลิว เฝ้าครุ่นคิดมาตลอด”“เรื่องใดกัน”“อ้ายฉิง เจิ้งอ้ายฉิงข้าให้นางแต่งกับเฉิงอู๋อ๋อง หลายวันมานี้ได้ยินผู้คนในวังหลวงล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเฉิงอู๋อ๋องไม่สู้ชอบใจนักเรื่องชายาอัปลักษณ์ของเขา”“อืม เจ้ากับข้าคงได้ยินมาต่างกันสองวันก่อนเฉิงอู๋อ๋องเพิ่งจะมาขอให้ข้า เป็นพยานในคำสัญญาว่าจะไม่มีทางหย่ากับชายารอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” อ้ายหลิวยิ้มอ่อนหวานทว่าภายใน แทบกระอักเลือด เฉิงอู๋อ๋องนับว่าโดดเด่นไม่น้อยจะเหนือกว่าปาหวางอ๋องด้วยซ้ำไปเรื่องที่คิดไว้จึงไม่เอ่ยออกมา แต่คิดหาทางหนีที่ไล่ไว้“นับว่าเป็นเรื่องดี อ้ายหลิวห่วงหลานไม่น้อยกลัวว่าจะถูกรังเกียจนางน่าสงสาร ใบหน้าอัปลักษณ์หากเฉิ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กอดนอน
โน้มร่างบางลงบนแท่นนอน ลิ้นอุ่นซอกซอนไม่มีเบื่อเสียงหายใจหอบถี่บางอย่างในกายลุกโชนยากจะดับลงได้ อ้ายฉิงอ่อนระทวยกับรสจูบที่ หวานและช่ำชองอย่างที่สุด หวงเฉิงอู๋ถอนริมฝีปากออกช้าๆ ขบเม้มริมฝีปากบางอุ่นละมุน กลิ่นกายสาวยั่วยวนจะไม่อาจห้ามใจ อ้ายฉิงเอาแต่หลบสายตาด้วยความเขินอาย“ขะ..ข้าต้องการเจ้า”ทาบทับ ไว้ทั้งตัว จูบแรกจูบสองสามและสี่เหมือนตั้งใจ โอ้โลม มืออุ่นล้วงลึกลูบไล้ไปทั่วร่างเนียนเอวคอดกิ่วที่สัมผัสนั้นชวนรัญจวนใจยิ่ง กลิ่นหอมละมุนที่สุดดมจากเนื้อกายสาว ยิ่งทำให้อารมณ์ปั่นป่วน ไม่อาจระงับยับยั้ง อีกคนเขินอายซุกหน้าหลับตาลงเสีย ทว่าหวงเฉิงอู๋รู้ดีว่าเขาบัดนี้ ไม่อาจห้ามทั้งตัวและหัวใจของตัวเองได้แล้ว มิสู้ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามครรลองของมันจะดีกว่าจะฝืนไปทำไมกัน“ท่านพี่ท่านพี่เจ้าขา สายป่านนี้แล้วฟางหลินรอร่วมเสวย ท่านพี่หลงลืมเวลาแล้วหรือไร”ฟางหลินที่ตรงเข้าไปทุบประตูห้องพร้อมกับตะโกนเสียงดังความที่นางเป็นหนึ่งมาตลอด จะยอมเป็นรองอ้ายฉิงหรือไรหวงเฉิงอู๋เดินออกมาเปิดประตูออกช้าๆ ตงเกาวิ่งมาขวางไว้หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ เจียวหยูกำลังจะก้าวขาเข้าไปข้างใน ตงเกาจับมือไว้“ส่งนี่ให้
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ได้ดั่งใจ
จวนเฉิงอู๋อ๋องท้องฟ้ามืดมิด ปาหวางอ๋องยืนกอดกระบี่เดียวดายบนคบไม้ สายตาจ้องมองไปยังห้องของเจิ้งอ้ายฉิงสีหน้าเศร้าสร้อยหวงเฉิงอู๋ ยืนพิงประตูห้องของ เจิ้งอ้ายฉิงที่ภายในห้องไร้แสงไฟอีกคน ยิ้มด้วยหัวใจเป็นสุข อีกคนกำลังหมดหวัง“ข้าต้องยอมแพ้ใช่ไหม”ปาหวางอ๋องรำพึงรำพันเบาๆ“ท่านอ๋องไม่เข้าไปข้างในหรือ”ตงเกาถามขึ้นราวกับจะกระซิบ“ไม่ดีกว่า เมื่อคืนนางอดนอนข้าไม่อยากจะกวนนางมากไปกว่านี้”“ท่านอ๋อง แต่สุขใดไหนเล่าจะเท่าได้กอด ..คนที่เรามีใจหลับใหลไปพร้อมกัน”“ให้นางพักดีกว่า ข้ายังมีเวลาอีกมากต่อแต่นี้ ก็คงต้อง ...มากวนนางบ่อยๆ ”อมยิ้ม ตงเกาเองก็เผลอยิ้มตาม“ท่านอ๋อง หากว่านายหญิงชายารองไม่ได้ อัปลักษณ์อย่างที่เห็นเล่า”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”“ก็หมายความว่าหากนายหญิงชายารองไม่ได้มีหน้าตาน่าเกลียดแต่... กลับงดงามราวกับเทพีสวรรค์เล่า”“หรือว่า นางแปลงโฉมมาเพื่อหารักแท้”“มะมะไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นตงเกาแค่...ถ้าหากว่าก็หมายความว่าถ้าหากว่า”“หากเป็นเจ้าเล่าตงเกา”“ตงเกาถาม ท่านอ๋อง”“ยอกย้อน”“อืม ข้าก็คง… ไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าจะอย่างไรเอาเป็นว่า ตอนนี้ข้าไม่สนใจใบหน้าของนางแล้วว่าจะเป็นเช่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เมื่อดอกไม้เบ่งบาน
“ยังไม่ได้เป็นชายาเสียหน่อย นางยังเขินอายต่อข้าไม่ยอมให้ข้าล่วงเกินคงอีกกว่าขวบปีจะได้เป็นชายา หากใครถามข้าก็จะบอกว่าข้ากับนางยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจะเย้ยหยันข้านะผิดแล้ว เห็นแบบนี้นางน่าครอบครองที่สุดแล้วก็ยากแก่การครอบครองที่สุด แต่บอกไว้ก่อนห้ามใครคิดจะเยื้อแย่งนางเพราะข้าตีตราจองไว้แล้วจองให้นางใจอ่อน แค่นอนกอดก่ายในทุกคืนได้น้ำไม่ได้เนื้อ”อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“แล้วชายาเอกของท่านอ๋องเล่า”กดจมูกโด่งที่ไหล่บาง“ดีใจจัง เจ้าถามถึงนางแสดงว่าเริ่มหึงข้าแล้วใช่ไหม”ดึงมือเจิ้งอ้ายฉิงไปที่แท่นนอน“ แค่สงสัยว่าท่านอ๋องจะมอบอาภรณ์ให้นางไหม”“จะต้องให้อยู่แล้ว แต่บอกไว้ก่อนของนางสวยกว่าเจ้าไม่น้อย”ยิ้มยียวน“ไม่ถามหรือว่าทำไม”อ้ายฉิงส่ายหน้า“นั่นเพราะ นางจะได้ไม่อิจฉาเจ้าแล้ว จ้องที่จะทำร้ายเจ้าอย่างไรเล่า หากข้าอยู่ยังพอปกป้องแต่หากข้าไม่อยู่นางมีใจอิจฉาริษยาเจ้าข้าก็ห่วงไม่น้อย”อ้ายฉิงยิ้ม“อาภรณ์ที่ท่านอ๋องมอบให้งดงามเกินไป เกรงว่าคนจะหัวเราะเยาะเอาได้”“เจ้าไปกับข้าไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร ให้เจ้าจำไว้ว่าข้าไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน เราสองคนยังนอนกอดกัน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ดอกเหมยสีแดง
“วันนี้มีเรื่องดีจะประกาศออกไป บัดนี้ ข้าขอรับรองด้วยเกียรติของหวงฉีจิ้ง ว่าเจิ้งอ้ายฉิงผู้นี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าหวงฉีจิ้งที่กำเนิดกับมารดาของนางเจิ้งอ้ายจิง”เสียงอื้ออึง ดังไปทั่วบริเวณ ฮองเฮากำหมัดแน่น เจิ้งอ้ายฉิงยืนนิ่งเฉิงอู๋อ๋องพยุงร่างบางไม่ให้เซถลาด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงกับชาติกำเนิดของตัวเองเหว่ยจื่อหยวนยิ้ม ฮูหยินเหว่ยหันสบตาเหว่ยจื่อหยวนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง ฟางหลินเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บแค้น ปาหวางอ๋องอมยิ้มพ่นลมออกจากปากด้วยความโล่งอก“ฝ่าบาทเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อ้ายจิงนางเป็นฮูหยินของเหว่ยจื่อหยวน”“ฮองเฮา เป็นเจ้าที่รู้ดีทุกอย่างยอมรับความจริงเสีย อ้ายจิงเป็นหญิงที่ข้ารักมากที่สุดและเจิ้งอ้ายฉิงเป็นลูกสาวของข้า”“จะต้องมีการพิสูจน์”“ได้ จะต้องมีการพิสูจน์ ในเร็ววัน แต่ตอนนี้ข้า หวงฉีจิ้งขอรับรองว่านางคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าอย่างไม่อาจปฏิเสธ อ้ายฉิงคนที่ข้าหวั่นเกรงว่าจะไม่เข้าใจที่สุดคือเจ้า เจ้าอภัยให้ข้าหรือไม่”“ชายา”หวงเฉิงอู๋ดึงร่างบางให้ย่อกายลงช้าๆ แม้จะยังตกตะลึงอยู่ก็ตาม แต่ภายในใจลึกๆ กับรู้สึกยินดียิ่งนัก“อ้ายฉิง ไม่
บทล่าสุด
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
หวงฉีจิ้งก้าวลงจากเกี้ยวตรงเข้า พยุงเหว่ยจื่อหยวน“ท่านเหว่ยอย่าได้รีรอ อ้ายฉิงตอนนี้ต้องพิษข้าคาดว่าเป็นพิษชนิดเดียวกับที่ อ้ายจิงมารดาของนางได้รับ เราทำทุกวิถีทางแล้วไม่ว่าจะขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนเพื่อขอยาถอนพิษจากท่านเซียนแต่ก็ไร้หนทางถอนพิษร้ายได้”“นางต้องพิษอย่างนั้นหรือ”เหว่ยจือหยวนรีบก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวสร่างซุบผอมของอ้ายแิงที่เหว่ยจื่อหยวนเห้นในครั้งรกถึงกับตกตะลึง“อ้ายฉิง แล้วท่านเซียนมไ่ได้มอบยาถอนพิษมาหรือไร”“โฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ ขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนท่านเซียนบอกว่ายาถอนพิษที่ท่านเหว่ย รับมายังไม่ได้ใช้ จึงอาจยังพอมียาอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งข้าหวังว่ามันจะอยู่ที่ใต้เท้าเหว่ย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น เหว่ยจื่อหยวนส่ายหน้าสิ้นหวัง“ยาเม็ดนั้นข้ามอบให้มันกับมารดาของนางไปแล้วทว่าไม่อาจรู้ได้ว่านางกินมันเข้าไปหรือเก็บไว้ที่ไหนแต่หากนางกินมันเข้าไปทำไมนางยังต้องตาย”“แล้วเราจะหายาถอนพิษได้จากที่ไหนกัน”“มีคนผู้หนึ่งที่จะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษในตอนนั้น ป้าเป่ยอาจเป็นไปได้ว่า ป้าเป่ยนางจะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษบ้างไม่มาก็น้อย”“ทหารนำตัวป้าเป่ยเข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้”หวงฉีจิ้ง รีบมีบัญชาไม่นานจาก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
“ท่านอ๋อง ชายาเอกของท่านอ๋องหนีไปแล้ว”ตงเกาส่งเสียงก่อนจะทันเห็นตัวด้วยซ้ำไป“หนีนางรู้ความผิดของตัวเองจึงจงใจหนี ส่งคนตามหานางให้พบ”“ปาหวางอ๋อง เร่งออกตามตัวชายาเอกของท่านอ๋องแล้ว”“ปาหวางอ๋อง”“ปาหวางอ๋องนำทัพมาจากด่านชายแดนสมทบกับด่านเก้าทัพ ตอนนี้ฝ่าบาทบัญชาให้ ตามชายาเอกของท่านอ๋อง เพื่อไต่สวนเรื่องที่นางวางยานายหญิงชายารองของท่านอ๋อง”“ เราจะต้องพาอ้ายแิงกลับวังหลวงเสียเดี๋ยวนี้”“ข้าเองก็อยากพาอ้ายแิงไปหาทางรักษาที่วังหลวง”“ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน เดินทางขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนแต่ไม่ได้ยาถอนพิษกลับมาท่านเซียนพูดถึงเหว่ยจื่อหยวนเรื่องยาถอนพิษ เช่นนั้นมีทางเดียวคือพาอ้ายฉิงกลับไปที่วังหลวงสอบถามเรื่องยาถอนพิษกับเหว่ยจื่อหยวน”“เช่นนั้นออกเดินทางในทันทีจะดีไหม”หวงเฉิงอู๋ประสานมือหันหลังหลับไปพยุง อ้ายฉิงที่นอน หลับใหลไปด้วยอาการอ่อนเพลียและเจ็บปวดในช่องท้อง“อ้ายฉิงเรากำลังจะกลับบ้าน ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่บ้านเพื่อหายาถอนพิษ ท่านพ่อของเจ้าใต้เท้าเหว่ยจะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน”อ้ายฉิงฝืนยิ้ม หวงเฉิงอู๋กอดร่างบางไว้แน่น พยายามข่มความรู้สึกอ่อนแอภายในใจไม่อยากให้อ้ายฉิงเห็นเขาจะทำเช่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้างเมื่อสัมผัสได้ถึงน้าอกนุ่มหยุนที่กลางออกกว้างของเขา แต่แสร้งพูดไปเสียอีกทางเพื่อให้จิวฮัวยอมรับออกมาตรงๆ“วิปริตผิดไปเพียงนี้เชียวหรือ ยากที่จะแยกแยะหญิงงามหรือบุรุษ”เป้ยปินส่ายหน้ายิ้มๆ เดินหลบไปเสียอีกทาง“เป้ยปินเตรียมม้ารอข้าจะกลับ แคว้นเปี่ยนเอียน”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”จิวฮัวอ้าปากค้าง ฝ่าบาท“ฝ่าบาท เลยหรือ” ขยับตัวลุกขึ้นจากอกกว้างทว่ากลับถูกตรึงให้อยู่แบบนั้น“สวรรค์เล่นตลกกับข้าอีกแล้วทำไมไม่ส่งหญิงงามกลับส่งบุรุษหนุ่มน้อยมาเอ้อข้ายิ่งชอบคนง่ายอยู่ด้วย”“จะบ้าหรือข้าเป็นสตรี” จิวฮัวดึงมวยผมให้หลุดออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามจน โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้าง“จิวฮัว”“จิวฮัวเสด็จพ่อ”จิวฮัวย่อกายลงช้าๆ ต่อหน้าหวงฉีจิ้ง ที่ยืนมองทั้งสองคนพร้อมกับ ปาหวางอ๋องและจิวอัน จิวฮัวนอกจากไม่เขินอายแล้วยังหันไปแล่บเลิ้นใส่โฮ๋วตัวฉิน จิวอันอมยิ้มกับท่าทีของน้องสาว“จิวฮัว ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนอย่าเสียมารยาท”จิวอันปรามน้องสาวเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ โฮ๋วตัวฉินลุกขึ้นเก้เก้กังกัง“พี่สาวจิวฮัวแอบเดินทางมาพร้อมกับท่านอาเฉิงอู๋”“ไม่แปลกใจ”จิวฮัวทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า หวงฉีจิ้ง“เสด็จ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตาอ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ“ท่านอ๋อง” หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้” เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา“เจียวหยู”ตวาดลั่น“พระชาย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
“อ้ายฉิงทำทุกคนลำบาก”“ฝ่าบาท ข้าน้อยยินดีไปสมทบฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน”ปาหวางอ๋องเสนอตัว“ท่านอาปาหวางอ๋อง หากไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะสวนทางกัน เดิม ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนเดินทางด้วยม้ายอดศึกด้วยความเร่งรีบ”“หากไม่มีอะไรผิดพลาดข้าว่าไม่เกินวันนี้จะต้องได้ยาถอนพิษกลับมา”“ฝ่าบาท ม้าเร็วมาถึงแล้ว แจ้งว่าท่านอ๋องเฉิงอู๋สามารถสยบ ฮองเฮาลงได้อย่างไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อและสามารถช่วยใต้เท้าเหว่ยได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่เพื่อรับเสด็จฝ่าบาทกลับยังวังหลวงคืนสู่บัลลังก์ดังเดิม”“เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว เฉิงอู๋อ๋อง ไม่เคยทำพลาดในเรื่องเช่นนี้”หวงฉีจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม“อ้ายฉิงท่านอากำลังกลับมาที่นี่มารับเจ้า เห็นไหมเล่าว่าท่านอาทำได้”จิวอันพูดให้กำลังใจ”อ้ายฉิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเฉิงอู๋อ๋องกลับมาแต่อ้ายฉิงกลับเจ็บป่วยยิ่งทำให้เขาต้องเป็นกังวล อ้ายแิงเริ่มคิดถึงตัวเองที่ผ่านมาเกิดมาก็ทำให้มารดาตายแล้วยังต้องเก็บซ่อนใบหน้ามาถึงตอนนี้ ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมช่างโชคร้ายเสียจริง“เฉิงอู๋อ๋องกลับมาจะต้องสืบหาคนที่วางยาเจ้ามารับผิดให้จงไ
