บทที่ 7 ห้องเราผนังติดกัน (2)

ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เสียงออดที่หน้าประตูดังขึ้นรัวๆ ทำเอาณาณีมที่กำลังนอนคลุมโปงสะดุ้งตื่น เธอลากขาลงจากเตียงแล้วเดินสะโหลสะเหลไปยังประตู 

พอมองผ่านหน้าจอเล็กๆ ตรงประตูว่าใครมา ณาณีมก็ถึงกับหายง่วง รีบเปิดประตูทันที

“คุณราฮีม”

“อยู่ๆ น้ำห้องผมมันไม่ไหล ผมขอมาอาบน้ำห้องคุณได้ไหม พอดีผมมีประชุมเช้า” ถึงไม่บอกณาณีมก็พอรู้ เพราะตอนนี้ฟองแชมพูยังอยู่บนหัวของชายหนุ่มเต็มไปหมด 

แต่การแต่งตัวของเขานี่สิ ที่ทำให้เธอลังเลว่าจะให้เข้าห้องมาดีไหม เพราะราฮีมสวมแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว ปมมันก็หมิ่นเหม่จะหลุดไม่หลุดแหล่ ซิกแพคเอย กล้ามเอย ณาณีมได้แต่ท่องยุบหนอพองหนออยู่ในใจ

“คุณณา!” เพราะเห็นณาณีมเอาแต่นิ่งเงียบ ราฮีมจึงเอ่ยเรียก 

“อ้อ…เชิญค่ะ”

“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของณาณีมแล้วตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ เพราะที่นี่ถูกออกแบบมาคล้ายๆ กัน ทำให้ราฮีมพอจะรู้ว่าห้องน้ำ ห้องนอน ห้องครัว ห้องนั่งเล่นอยู่ตรงไหน 

ราฮีมหายตัวไปอยู่ในห้องน้ำเกือบสิบนาที เขาก็กลับออกมา แต่ก็ยังนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวเช่นตอนเข้าไป ส่วนผมนั้นไม่มีฟองแชมพูแล้ว

“เอ้า...นี่คุณ ผ้าขนหนูอีกผืน เอาไปเช็ดตัว จะได้แห้งๆ” ณาณีม ยื่นผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่เธอซื้อมาสำรองไว้ให้ราฮีมไปใช้

“ขอบคุณครับ” มือหนายื่นไปรับผ้าขนหนูจากณาณีมมาเช็ดเนื้อเช็ดตัว จากนั้นก็เอ่ยขอบคุณเธอไปอีกครั้ง 

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ให้ผมเข้ามาอาบน้ำ” ราฮีมยิ้มให้ ผมเปียกๆ คลอเคลียอยู่บนใบหน้า ตั้งแต่รู้ว่าน้ำไม่ไหล เขากลับตรงดิ่งมาห้องณาณีมทันที แทนที่จะแจ้งเจ้าหน้าที่คอนโดมิเนียม 

“ใจจริงก็ไม่อยากให้เข้ามาเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่สงสัยฉันจะเมาขี้ตา เลยอนุญาตไป” คำตอบของณาณีมทำให้ราฮีมยิ้มพร้อมกับหัวเราะออกมา แม้เช้านี้จะมีเหตุให้หงุดหงิดไปบ้างก็ตามที

“แต่ยังไงผมก็ขอบคุณคุณอยู่ดี ไม่อย่างนั้นผมก็คงแย่ไปเหมือนกัน”

“ยินดีค่ะ”

“เกรงใจสามีคุณด้วย ที่อยู่ๆ ก็มีผู้ชายจากไหนก็ไม่รู้มาขออาบน้ำ” 

“ดีที่สามีฉันเป็นคนไม่คิดมาก” คนยังไม่ได้ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำเอ่ยตอบ ไม่ได้อะไรกับการถามถึงอดีตสามีของเธอสักเท่าไหร่นัก และณาณีมเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องบอกราฮีมหรือคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวว่าตอนนี้เธอกับดาวินหย่าร้างกันแล้ว 

“ครับ…ยังไงผมขอตัวก่อน ขอบคุณอีกครั้งครับ”

“ค่ะ” ณาณีมเอ่ยรับ ก่อนจะออกไปส่งราฮีมที่หน้าประตู ชายหนุ่มเดินกลับห้องด้วยกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่ต่างไปจากกลิ่นเดิมที่เคยใช้ แต่น่าแปลกที่เขากลับชอบ 

ส่วนณาณีมก็มาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง กลิ้งไปกลิ้งมา ใช้ชีวิตแบบช้าๆ ไม่ต้องคิดเรื่องงานให้รกสมองบ้าง

จากนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก แต่พอกลับมาก็ต้องแปลกใจ เมื่อพนักงานต้อนรับตรงล็อบบี้เอา ช่อดอกไม้มาให้ ซึ่งจากการ์ดระบุว่ามาจากราฮีม

“บิ๊กแตงค์” นี่คือข้อความบนการ์ด ณาณีมถอนหายใจออกมานิดหน่อย นั่นเพราะไม่ได้หวังให้ราฮีมส่งดอกไม้อะไรพวกนี้มาสักเท่าไหร่ 

เมื่อเช้ามันฉุกละหุก เขามายืนตัวเปียก หัวเต็มไปด้วยฟองแชมพูซะขนาดนั้น ไม่ช่วยเธอก็คงใจดำมากไปหน่อย ณาณีมตั้งใจทิ้งระยะห่างกับราฮีม เพราะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ 

แต่เหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจ เพราะสองวันต่อมา ชายหนุ่มก็มาโผล่ที่หน้าห้องเธออีกครั้ง คราวนี้เขามาพร้อมหลอดไฟในมือ 

“คุณ…พอจะรู้จักช่างไฟบ้างไหมครับ พอดีไฟในห้องผมมันเสีย จะเปลี่ยนเองผมก็เปลี่ยนไม่เป็นเท่าไหร่ นี่ขนาดซื้อหลอดไฟมายังผิดขนาดเลย” ราฮีมยิ้มแห้งๆ พร้อมกับยื่นหลอดไฟในมือให้ณาณีมได้ดู

ณาณีมส่ายหน้าให้เขา ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทร.หาเจ้าหน้าที่นิติบุคคลของคอนโด เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่มีคนรับสาย สงสัยเธอต้องลุยเองแล้วมั้ง 

“เดี๋ยวฉันไปดูให้”

“คุณเปลี่ยนหลอดไฟเป็นเหรอ” ขณะที่เดินตามหลังมา ราฮีมก็ถามขึ้น

“ก็พอทำได้” ณาณีมเอ่ยตอบ ราฮีมจึงพาเธอไปดูที่จุดเกิดเหตุว่าตรงไหนที่หลอดไฟมันขาดและเขาต้องการจะเปลี่ยน 

ซึ่งมันคือห้องนอนของเขาเอง พอมาถึงณาณีมก็เห็นข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น เต็มเตียง ไหนจะกล่องหลอดไฟ อุปกรณ์ช่างกล่องใหญ่ ที่ดูท่ามันจะไม่ค่อยมีประโยชน์กับราฮีมสักเท่าไหร่ เพราะถ้ามีประโยชน์ ป่านนี้เขาคงเปลี่ยนหลอดไฟเสร็จไปนานแล้ว

“ฉันว่าคุณควรไปซื้อหลอดไฟมาใหม่ดีกว่านะ หลอดอันนี้มันเล็กไป ใส่ด้วยกันไม่ได้” สิ่งแรกที่ณาณีมหยิบขึ้นมาดูคือหลอดไฟ 

“โอเคครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวคุณ เอาหลอดไฟเก่าไปด้วย จะได้ไม่ซื้อมาผิดอีก”

“ครับ” ราฮีมเอ่ยรับ ก่อนจะคว้าหลอดไฟอันเก่าติดมือไปด้วย จากนั้นก็รีบลงไปซื้อหลอดไฟใหม่ โดยณาณีมยังคงอยู่ในห้องเขา ระหว่างรอเธอก็สำรวจนั่นนี่ภายในห้องที่คุมโทนด้วยสีน้ำตาลของราฮีมไปด้วย 

จุดที่เธอใช้เวลามองนานสุดคงเป็นระเบียง นั่นเพราะมุมนี้สามารถมองเห็นโค้งน้ำเจ้าพระยาได้เหมือนกับห้องนอนของเธอ กระทั่งได้ยินเสียงประตูห้อง ณาณีมจึงหันไปมอง

“นี่ครับ” ราฮีมยื่นกล่องหลอดไฟกล่องใหม่ให้ณาณีม พร้อมกับยิ้มแป้น เป็นการยืนยันว่าคราวนี้เขานั้นซื้อไม่ผิดแน่นอน

“คุณไปสับสวิตช์ไฟก่อน”