บทที่ 9 ตัดไฟแต่ต้นลม

“ครับ” ราฮีมพยักหน้ารับ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป ส่วนณาณีมก็เดินกลับห้องตัวเองเช่นกัน สรุปวันนี้เธอก็ไม่ได้เจอณิการ์ สงสัยต้องนัดใหม่เป็นพรุ่งนี้

ราฮีมนั่งมองนิ้วโป้งขวา ที่มีผ้าพันแผลพันไว้จนกลมเหมือนก้อนหิมะ พักนี้เขาเป็นอะไรถึงได้ซุ่มซ่ามหาเรื่องใส่ตัวไม่ได้หยุดหย่อน พลอยทำให้ณาณีมต้องมาเป็นธุระให้ด้วย คิดแล้วก็เกรงใจเธอ 

ส่วนณาณีมก็อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ตามประสาคนรู้จักทั่วๆ ไป ไม่ได้เข้าใกล้ราฮีมจนเกินพอดี เธอจงใจทิ้งระยะห่าง เพราะไม่อยากใกล้ชิดกับเขาเกินไป แต่ยิ่งเธอทำแบบนั้น ราฮีมก็ยิ่งอยากเข้าใกล้ 

แต่เพราะพักนี้เขาเองก็ยุ่งอยู่กับงาน กลับบ้านก็ค่ำมืด ทำให้ไม่มีโอกาสได้พบณาณีมสักเท่าไหร่นัก แต่ทุกครั้งที่กลับมา ราฮีมมักจะไปยืนอยู่หน้าประตูห้องของณาณีม ก่อนจะกลับเข้าห้องตัวเอง 

“เฮ้อ...” ราฮีมจ้องนิ้วโป้งขวา ที่ตอนนี้เอาผ้าพันแผลออกไปแล้ว ตั้งแต่วันที่ณาณีมพาเขาไปโรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสี่วันเข้าไปแล้ว แต่เขากลับไม่ได้เจอหน้าเธออย่างที่ตั้งใจ ถึงจะได้ชื่อว่าอยู่ห้องติดกัน คอนโดมิเนียมแห่งเดียวกันก็เถอะ 

“เตะขาโต๊ะอีกสักรอบไหมเรา” แค่คิดก็เสียวที่ปลายเท้าแปล๊บ นั่นเพราะการต้องถอดเล็บมันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสักนิด ทั้งเจ็บ ทั้งทรมานแต่ร้องไม่ได้ เพราะเขาโตแล้ว นี่ถ้าเป็นเด็ก เขาคงร้องโวยวายลั่นโรงพยาบาลเป็นแน่

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าหากลงทุนเจ็บตัวแบบตั้งใจ จะได้เจอกับณาณีมไหม สู้เดินไปเคาะห้องเธอไม่ดีกว่าเหรอ

“แต่…ถ้าสามีเธออยู่จะทำไง” นี่คือคำถามต่อมาของราฮีม ชายหนุ่มสะบัดหน้าแรงๆ ไล่ความคิดบ้าๆ ให้ออกไปจากสมอง ผู้หญิงทั้งโลกมีเป็นล้านๆ คน แต่ทำไมเขากลับมาชอบคนมีเจ้าของแล้วก็ไม่รู้ เฮ้อ... 

ถอนหายใจเสร็จ เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มที่วางไว้อยู่ข้างๆ ตัวก็ดังขึ้น รูปที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้ราฮีมรู้ว่าใครคือคนที่โทร.เข้ามา 

“คุณราฮีม แผลที่นิ้วโป้งเป็นยังไงบ้างคะ” ทันทีที่ราฮีมกดรับสาย ยังไม่ทันจะได้กล่าวทักทาย เสียงของพราวตะวันก็ดังขึ้น นั่นเพราะเธอรู้ว่าราฮีมมีเหตุให้ต้องเจ็บตัว ใจจริงอยากตามมาดูแลเขาถึงคอนโดมิเนียม แต่กลับไม่รู้ว่าเขาพักอยู่ที่ไหนนี่สิ ผู้ชายอะไร ลึกลับ ซับซ้อน น่าค้นหาเป็นที่สุด 

“ดีขึ้นแล้วครับ”

“คุณกินอะไรหรือยัง ให้พราวเอาไปให้ที่คอนโดไหมคะ”

“ผมกินเรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณคุณพราวมากที่เป็นห่วง” เสียงทุ้มของราฮีมดังขึ้น 

“พราวยินดีค่ะ อ้อ…พรุ่งนี้ถ้าคุณขับรถไม่ไหว ให้พราวไปรับที่คอนโดไหมคะ พราวเต็มใจ”

“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจคุณพราวเสียเปล่าๆ พอดีว่าผมมีคนขับรถส่วนตัวอยู่ครับ” 

“ค่ะ…งั้นพรุ่งนี้เก้าโมง เจอกันที่ออฟฟิศนะคะ”

“ครับ” 

“ผู้ชายอะไร เล่นตัวชะมัด แต่ก็ดี ท้าทายดี” พราวตะวันไหวไหล่เบาๆ เธอไม่แคร์ที่ราฮีมเข้าถึงยาก เพราะขนาดเธออ่อยเขาสารพัดวิธีตอนไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เขายังเฉยเหมือนคนไม่มีอารมณ์ แต่นั่นคือเสน่ห์ของราฮีม ที่เธออยากเอาชนะ 

 

ระหว่างที่ต้องพักขาขวา ราฮีมก็ให้คนมาขับรถให้ เวลานี้ชายหนุ่มเซ็นสัญญาจะร่วมทุนกับบริษัทของพราวตะวันเป็นที่เรียบร้อย ข่าวนี้ครึกโครมในวงธุรกิจไม่น้อย เพราะราฮีมนั้นถือได้ว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง หยิบจับอะไรก็ประสบความสำเร็จ หล่อ โสดและยังรวยแบบนี้ เขาจึงเป็นที่ถูกอกถูกใจของสาวๆ ในสังคมไฮโซ โดยเฉพาะพราวตะวัน

เธออยากสานสัมพันธ์กับราฮีมในทุกๆ ทาง ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจหรือส่วนตัว แต่ความพยายามของเธอดูจะไม่เป็นผล จนชวนให้สงสัยว่าราฮีมนั้นเป็นเกย์

“เรด้าของแกไม่พังแน่นะนังแป้งโกะ” พราวตะวันเอ่ยถามเพื่อนสนิท ที่สแกนเกย์ได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ 

“ไม่พังย่ะ ฉันฟันธงล้านเปอร์เซ็นต์ว่าคุณราฮีมแมนทั้งแท่ง”

“แมนทั้งแท่ง แล้วทำไมเขาถึงไม่สนใจฉันเลย”

“เขาอาจมีลูก มีเมียอยู่แล้วก็ได้มั้งแก” คำสันนิษฐานของแป้งโกะทำให้พราวตะวันเริ่มลังเล แต่ข้อมูลที่เธอสืบมาได้นั้น มันคือความจริงล้วนๆ นี่นา 

“ไม่จริงหรอก ฉันสืบประวัติเขามาหมดแล้ว คุณราฮีมของฉันยังโสด”

“แบบซุกซ่อนไว้ที่ต่างประเทศงี้ ไม่มีเหรอ”

“ไม่มี อุ๊ย! คุณราฮีมขึ้นรถแล้ว แกขับตามไปเลยนะ ฉันอยากรู้ว่าเขาพักที่ไหน ถามกี่ทีก็ไม่ยอมบอก ไม่รู้จะหวงไปทำไม” พราวตะวันรีบบอก วันนี้เธอลงทุนเป็นสายสืบชั่วคราว เพื่อจะขับรถตามราฮีมไป คราวนี้จะได้รู้เสียทีว่าชายหนุ่มพักที่ไหน ยังไง เมื่อรู้เธอก็จะได้ไปมาหาสู่เขาได้สะดวกขึ้น

“ว้าว! คุณราฮีมของแกนี่รวยใช่เล่น คอนโดที่นี่มีแต่คนรวยๆ อยู่กันทั้งนั้น” เมื่อรู้ว่าราฮีมอยู่ที่ไหน แป้งโกะถึงกับตาลุกวาว นั่นเพราะคอนโดมิเนียมที่นี่หรูหราระดับไฮเอ็นเลยก็ว่าได้ แต่ละห้องราคาสิบล้านขึ้นไปทั้งนั้น 

“ถ้าไม่หล่อ ไม่รวย ฉันจะสนใจหรือยะ รีบจอดรถเร็วๆ เข้า เดี๋ยวคลาดกัน”

“รู้แล้วๆ” แป้งโกะรับคำ เมื่อวนหาที่จอดรถได้แล้วก็รีบเดินเข้าไปภายในคอนโดมิเนียม ซึ่งระหว่างทางทั้งคู่ต้องผ่านสวนสวยสีเขียวขจีที่ตกแต่งด้วยน้ำพุพร้อมรูปปั้นตรงกลาง แถมยังมีบ่อปลาคราฟขนาดใหญ่ มีมุมพักผ่อน มุมนั่งเล่น โซนของเด็กก็มี 

ถ้ามองจากข้างนอก จะไม่รู้เลยว่าภายในพื้นที่ของคอนโดจะมีสวนกว้างขนาดนี้ แถมพอเดินเข้าไปภายในก็ตกแต่งได้สวยงาม หรูหราสมราคา

“แกอ่ะ มัวแต่ชักช้า เลยไม่รู้กันว่าคุณราฮีมเข้าลิฟต์ตัวไหน” พราวตะวันโทษแป้งโกะซะอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เธอเองก็มองนั่นมองนี่ตลอดเวลาเหมือนกัน

“ต่อให้รู้ก็คงตามขึ้นไปด้วยไม่ได้หรอก ที่นี่หรูหราซะ ระดับความปลอดภัยก็ต้องจัดเต็มอยู่แล้ว” แป้งโกะยืนหมุนซ้ายทีขวาทีอยู่หน้าล็อบบี้ ก่อนจะรีบสะกิดพราวตะวัน เมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้าคอนโดมิเนียมมา

“อะไรของแกยัยแป้งโกะ” น้ำเสียงของพราวตะวันติดจะรำคาญนิดหน่อย 

“แกดูนั่นสิ ใครเดินมา”

“ยัยณา” พราวตะวันเอ่ยชื่อคนที่เห็นออกมา 

“นางมาทำอะไรที่นี่”

“คงมาหาคนรู้จักของนางมั้ง”

“คนรู้จักที่ว่าคงไม่ใช่คุณราฮีมของแกหรอกนะยะ ก็เห็นแกเคยเล่าว่าตอนไปทะเล คุณราฮีมมองยัยณาแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ” แป้งโกะสันนิษฐาน 

“อื้อ…แต่คนอย่างคุณราฮีมคงไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นชู้กับเมียชาวบ้านหรอก” 

“ก็ไม่แน่ ผู้ชายสมัยนี้มันดูยาก”

“แกก็พูดซะฉันไขว้เขว” พราวตะวันลังเล สองจิตสองใจ 

“ฉันว่าตัดไฟเสียแต่ต้นลมน่าจะดีกว่า คุณราฮีมกับยัยณาไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดกันก็ดี แต่ถ้าคิดขึ้นมา แกจะได้ฉกคุณราฮีมมาทัน ก่อนที่ยัยณาจะคาบไปกินอีก” คำว่าอีกของแป้งโกะ ทำให้พราวตะวันนึกถึงเรื่องราวสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เพราะอยู่ๆ ดาวินก็หันไปคบหากับณาณีม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเธอกับเขาก็เหมือนจะกำลังกิ๊กกันอยู่ด้วยซ้ำ