บทที่ 8 ห้องเราผนังติดกัน (3)

“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ก่อนจะหมุนซ้ายหมุนขวามองหาสวิตช์ไฟภายในห้อง ณาณีมส่ายหน้าให้ผู้ชายตัวโตที่มีความรู้เรื่องช่างน้อยนิด จากนั้นก็เดินไปยังจุดที่ติดตั้งสวิตช์ไฟไว้ ลากเก้าอี้มาวางแล้วเธอก็ขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ เพื่อจะได้สับสวิตช์ลง

แต่ว่า…ความเตี้ยของเธอก็เป็นเหตุให้เอื้อมมือไม่ถึงสวิตช์ อันที่จริงณาณีมก็ไม่ได้เตี้ยอะไรมาก แต่ผิดที่เพดานของคอนโดมิเนียมที่นี่ค่อนข้างสูง 

“ให้ผมช่วยไหมคุณ” 

“ก็ดีค่ะ” ณาณีมหันมาตอบ พร้อมกับก้าวลงจากเก้าอี้ ราฮีมที่ยืนรออยู่ข้างๆ จึงก้าวขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แทนเธอ จากนั้นก็สับสวิตช์ให้

ณาณีมเดินวกกลับไปยังห้องนอน แกะกล่องหลอดไป มองซ้ายมองขวาหาอุปกรณ์เสริมความสูง เพราะเก้าอี้มันคงจะเตี้ยไปหน่อย กระทั่งได้ยินเสียงราฮีมลากโต๊ะเข้ามาให้ราวกับอ่านความคิดของเธอได้ 

เมื่อเตรียมหลอดไฟอันใหม่เรียบร้อย ณาณีมก็ก้าวขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ โดยมีราฮีมคอยช่วย จากนั้นเธอก็เปลี่ยนหลอดไฟ โดยมีผู้ชายตัวโตที่ไร้ความรู้เรื่องช่างทุกชนิดยืนมองตาปริบๆ 

ท่าทางคล่องแคล่วของณาณีมทำให้ราฮีมยิ้ม นั่นเพราะใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอจะเปลี่ยนหลอดไฟเป็นกับเขาด้วย

“เสร็จแล้วค่ะ คุณไปสับสวิตช์ขึ้น ดูว่าไฟติดไหม”

“ครับ” ราฮีมเอ่ยรับ แล้วจ้ำอ้าวกลับไปสับสวิตช์ขึ้นตามที่ณาณีมบอก ไม่นานไฟในห้องนอนเขาก็สว่าง

“ไฟสว่างแล้วคุณ”

“คร้าบบ” เสียงตอบรับของราฮีมดังมาจากอีกห้อง ส่วนณาณีมนั้นเมื่อเปลี่ยนหลอดไฟเสร็จก็ก้าวลงไปจากโต๊ะ พอราฮีมกลับมาก็เห็นว่าเธอยืนอยู่บนพื้นแล้ว

“คุณนี่เก่งสุดยอด ว่าแต่นอกจากเปลี่ยนหลอดไฟได้แล้ว เวลาก๊อกน้ำมันเสีย ผมเรียกคุณมาดูได้ไหม”

“ตลกแล้วคุณ” ณาณีมแยกเขี้ยวให้ อันที่จริงเธอก็พอมีความรู้เรื่องช่างน้ำ ช่างไฟแค่งูๆ ปลาๆ พอช่วยเหลือตัวเองได้ก็เท่านั้นเอง แต่ไม่ค่อยได้งัดออกมาใช้ประโยชน์สักเท่าไหร่ 

เพราะเมื่อก่อนตอนอยู่กับดาวิน อะไรเสียชายหนุ่มก็มักจะเป็นคนซ่อมเอง ถ้าซ่อมเองไม่ได้เขาก็จะตามช่างมาซ่อมมากกว่า ปล่อยให้เธอเป็นคุณนายคอยดูความเรียบร้อย เพราะดาวินไม่ค่อยอยากเห็นเธอทำอะไรพวกนี้ เขาป้อนแต่ความสุข ความสบายให้จนเธอเคยชิน และเพราะความเคยชินพลอยทำให้อะไรๆ ระหว่างเขากับเธอเปลี่ยนแปลงไปด้วย

“หมดธุระแล้ว ฉันกลับห้องดีกว่า”

“วันนี้คุณณาว่างไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม นั่นเพราะอยากชวนณาณีมออกไปทานข้าว ซึ่งณาณีมก็บ่ายเบี่ยงด้วยการอ้างถึงอดีตสามี

“ฉันมีนัดกับสามีแล้วน่ะค่ะ”

“ครับ…ยังไงผมฝากขอโทษสามีคุณณาด้วย ที่ผมต้องรบกวนคุณณาบ่อยๆ แบบนี้” สีหน้าของราฮีมดูนิ่งไปมาก นั่นเพราะความจริงที่ว่าณาณีมแต่งงานมีสามีแล้วนั้น มันชัดเจนจนเขาเจ็บปวด 

  “ค่ะ” ณาณีมเอ่ยรับแค่นั้น ก่อนจะกลับออกไปจากห้องของราฮีม โดยมีชายหนุ่มเดินมาส่งถึงหน้าประตูห้องของเธอ จากนั้นจึงกลับห้องของชายหนุ่มไป 

 

 

 

แต่เหมือนดวงของณาณีมจะหนีราฮีมไม่พ้น เพราะสามวันหลังจากนั้น ขณะที่เธอกำลังจะออกไปกินข้าวกับณิการ์ ก็บังเอิญพบกับราฮีมที่หน้าประตู

ชายหนุ่มเดินกะเผลกๆ ออกมาจากห้อง พอก้มมองที่เท้าจึงเห็นเลือดเต็มไปหมด 

“คุณราฮีม เป็นอะไรคะนั่น”

“พอดีผมซุ่มซ่ามเตะขาโต๊ะเข้าให้น่ะครับ สงสัยเล็บจะหลุด” ราฮีมไม่ได้อยากเตะโต๊ะจนเล็บหลุดแบบนี้ แต่พอมาคิดๆ ดู เจ็บตัวแล้วได้เจอกับณาณีมก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้เจอเธอมาตั้งหลายวัน 

“แล้วจะไปไหนคะ โรงพยาบาลหรือเปล่า”

“ครับ”

“งั้นไปค่ะ เดี๋ยวฉันขับรถไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้” คนตัวสูงกว่าบอกปัด เพราะเกรงใจสามีของเธอ 

“ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะ” ณาณีมเข้ามาพยุง ก่อนจะพาราฮีมไปยังรถของเธอ แล้วขับพาชายหนุ่มไปทำแผลที่โรงพยาบาล

ระหว่างนั้นก็โทรศัพท์ไปบอกณิการ์ว่าเธอขอยกเลิกนัดกินข้าวเที่ยงออกไปก่อน เพราะดูท่าคงไปไม่ทันนัดแน่นอน ไปสายก็กลัวเพื่อนจะรอ เพราะบ่ายๆ ณิการ์ก็ต้องไปรับลูกชายที่โรงเรียนอีก 

พอวางโทรศัพท์ ก็มองเห็นราฮีมเดินกะเผลกๆ ออกมาจากห้องฉุกเฉิน นิ้วโป้งข้างขวาตอนนี้ถูกผ้าทำแผลพันไว้ ณาณีมเข้าไปหาใกล้ๆ แล้วอาสาไปยื่นใบรับยาให้ เมื่อราฮีมจ่ายเงินและรับยาเสร็จ เธอก็พาเขามาที่รถ 

“คุณหิวไหม ฉันหิวมากเลย ขอแวะหาอะไรกินก่อนได้ไหม”

“เชิญครับ”

“อันที่จริง ฉันนัดเพื่อนออกไปกินข้าว แต่เจอคุณเข้าเสียก่อน เลยยกเลิกนัดเพื่อนไปแล้ว”

“ผมขอโทษ”

“ไม่เป็นไร คุณเดินไม่ค่อยสะดวกงั้นกินอะไรง่ายๆ แล้วกันนะ” พูดจบณาณีมก็เลี้ยวรถเข้าไปยังร้านอาการฟาสต์ฟู้ด เธอขับตรงไปยังช่องไดร์ฟทรูแล้วเอ่ยสั่ง

“ขอดับเบิ้ลบาร์บีคิวเบคอนชีส แฮชบราวน์ กับโค้กค่ะ อ้อ...คุณกินอะไรไหม” ณาณีมหันมาถามคนข้างๆ ราฮีมชะเง้อมองเมนู แต่กลับสั่งเหมือนของเธออีกชุด โดยเขาขอจ่ายเงินเอง ซึ่งณาณีมก็ไม่ได้ขัด 

จ่ายเงิน รับของเสร็จ แทนที่จะจอดรถกินให้เรียบร้อย ณาณีมกลับขับรถไปกินไปด้วย เลอะเทอะบ้างอะไรบ้าง ก็สีสันของชีวิต ส่วนคนข้างๆ ก็คงหิวไม่แพ้กัน เพราะเอาแต่นั่งกินไม่พูดไม่จา กระทั่งถึงคอนโดมิเนียมทั้งคู่ก็กินแฮมเบอร์เกอร์หมดเป็นอย่างแรก 

ณาณีมช่วยถือถุงยาและของกินที่ซื้อมา ไหนจะช่วยพยุงราฮีมที่เดินไม่ค่อยจะถนัดไปจนถึงหน้าห้องของชายหนุ่ม

“ขอบคุณมากนะครับคุณณา ผมนี่เป็นผู้ชายตัวโตเสียเปล่า แต่กลับต้องรบกวนคุณตั้งหลายอย่าง”

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนดีกว่า คุณจะได้พัก” ณาณีมเอ่ยขึ้น