บทที่ 3 ปฐมบทแห่งความเป็นหม้าย (2)

“แรงอ่ะ ใช้คำว่าเหี้ยกับปั๋วสุดประเสริฐของฉันเลยเหรอยะ” น้ำเสียงของธัญมณนั้นติดประชดประชันสามีอย่างเห็นได้ชัด 

“งั้นเห้ก็ได้อ่ะ เพราะถ้ามันไม่เห้จริง มันไม่เล่นชู้ในที่ทำงานแบบนั้นหรอก ผู้หญิงก็หน้าที่การงานดี แต่กลับยอมเป็นน้อย กินน้ำใต้ศอกคนอื่นก็เอา แต่แกก็ดีที่ยึดเงินเดือน ยึดบัตรเครดิตผัวแกมาหมดแบบนี้ ในเมื่อรักกันนักก็ไปอยู่ด้วยกันแต่ตัว...ไป๊!” 

“เพราะแบบนี้ไง ฉันเลยไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรมาก แรกๆ ก็จะเป็นจะตาย ตอนนี้เหรอ...ปลง ใครอยากได้ก็เอาไป แต่ไปแต่ตัวนะ เงินอยู่กับฉัน...ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของธัญมณดังขึ้น นั่นเพราะเธอเองก็มีแผนของเธอเช่นกัน เรื่องอะไรจะยอมหย่าให้พวกเมียน้อยได้ใจ 

“แล้วทำไมแกไม่หย่าเหมือนยัยณาให้มันจบๆ กันไป”

“หย่าทำไม นั่งไขว่ห้างสวยๆ มองพวกเมียน้อยมันตีกันไม่ดีกว่าเหรอ สนุกดีออก”

“ล้ำลึกมาก แกนี่หน้าตาซื่อๆ ก็โหดกับเขาเหมือนกันนะยะ” ณิการ์ยกนิ้วให้ธัญมณ ส่วนคนถูกชมก็ยิ้มกริ่มแล้วเอ่ยรับ แม้ในใจมันจะไม่ได้ยิ้มเท่าใบหน้าก็ตามที เพราะเธอก็ยังรักสามีอยู่ แม้ความรักมันจะน้อยนิด เหลือเพียงแค่ความแค้นก็ตาม 

“นิดนึง” 

“ตายแล้ว จะบ่ายสามแล้วเหรอ ฉันไปรับลูกก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปส่งเรียนพิเศษอีก” เอ่ยจบณิการ์ก็คว้ากระเป๋า พร้อมจะไปรับลูกชายสุดที่รัก

แต่ณาณีมกลับคิ้วขมวดแล้วเอ่ยถามทันที 

“หืม…น้องภูมินี่ต้องเรียนพิเศษด้วยเหรอ”

“ใช่น่ะสิ สมัยนี้มันต้องเรียนเยอะๆ จะได้เข้าเรียนโรงเรียนดีๆ” คุณแม่ลูกหนึ่งเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ โตขึ้นลูกชายเธอจะได้เข้าโรงเรียนดีๆ เรียนมหา’ลัยดีๆ และจบมาทำงานดีๆ อย่างที่เธอหวัง 

“แต่ลูกแกเพิ่งเข้าปอหนึ่งเองไม่ใช่เหรอ จะรีบอัดเรียนไปถึงไหน” ณาณีมเอ่ยถามอีก หรือว่าเธอจำอะไรผิดไปหรือเปล่า 

“ไม่ได้อัด เขาเรียกเรียนเตรียมความพร้อม คนอื่นๆ ก็ทำแบบฉันทั้งนั้นแหละ แกสองคนยังไม่มีลูก ไม่เข้าใจฉันหรอก”

“เออๆ พูดอีกก็ถูกอีก งั้นแกรีบไปรับลูกไป เดี๋ยวรถติด” เอ่ยจบณาณีมก็ยิ้มแห้งๆ ให้ เพราะทุกครั้งที่จะคุยเรื่องนี้ ณิการ์เป็นต้องตั้งท่าเตรียมความพร้อม บรรยายถึงความจำเป็นของเธอที่ต้องทำนั่นนี่ให้ลูกชาย

“ไว้เจอกัน”

“อืมม์” ณาณีมและธัญมณเอ่ยรับพร้อมๆ กัน เมื่อณิการ์กลับออกไปแล้ว ทั้งสองคุยกันอีกสักพักก็แยกย้าย 

ณาณีมกลับมาบ้านเพื่อแพ็คข้าวของรอจะย้ายออกไปอยู่คอนโดมิเนียม ส่วนข้าวของของดาวินนั้น ชายหนุ่มยังไม่ได้เก็บ เธอจึงวางไว้ที่เดิม

ของทุกชิ้นที่เก็บใส่ลังล้วนมีอดีต บางชิ้นเป็นอดีตของเธอเพียงคนเดียว แต่บางชิ้นก็มีอดีต มีเรื่องราวของดาวินรวมอยู่ด้วย ณาณีมแค่รู้สึกโหวงๆ แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอก็ยังคงขอหย่าอยู่ดี

“ถ้าไม่มีผู้ชายใหม่ ก็เป็นผู้หญิงสายเปย์ ซื้อกินเอานะยัยณาเอ๋ย” ณาณีมเอ่ยขำๆ กับตัวเอง เพราะเอาเข้าจริงๆ เธอก็หวงเนื้อหวงตัว ไม่สามารถมีอะไรกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักหรือไม่ได้รู้สึกดีด้วยเด็ดขาด แบบนี้จะเป็นผู้หญิงสายเปย์ ซื้อผู้ชายกินได้ยังไง

 

 

 

วันที่สอง ของการกลับมาเป็นโสด ระหว่างรอย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียม ณาณีมก็แพ็คกระเป๋าไปพักผ่อนที่ชายทะเลมันเสียเลย

แถมเธอยังยื่นเรื่องขอลาพักร้อนยาวไปหนึ่งเดือนเต็ม อยากพักผ่อนให้เต็มที่ ก่อนจะกลับมาทำงานแบบยิงยาว เพราะกลับมาเมื่อไหร่ เธออาจต้องย้ายไปทำงานต่างประเทศ

การอยู่คนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว เที่ยวคนเดียวก็ดีไปอีกแบบ ณาณีมมีเวลาดูแลตัวเองมากขึ้น ได้ทำอะไรที่อยากทำแบบไม่ต้องขออนุญาตหรือเกรงใจใคร

“ฉันโสดแล้วน๊าทะเลจ๋า ฉันโสดแล้วววววววว” ณาณีมยืนตะโกนอยู่ริมชายหาดให้สมกับความโสดในรอบสิบสามปี 

แต่หารู้ไม่ว่าเสียงตะโกนของเธอดังไปเข้าหูใครคนหนึ่งเข้า ชายหนุ่มที่สูงร้อยแปดสิบกว่ายืนกอดอกมองผู้หญิงตัวเล็กที่ตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ริมชายหาดด้วยใบหน้ายิ้มๆ

“คนอะไร โสดก็ยังบอกให้โลกรู้” ราฮีมส่ายหน้าให้ตัวเอง ขณะที่สายตากำลังมองไปยังณาณีมอย่างอดไม่อยู่ จากที่เห็นว่าเธอยืนอยู่นิ่งๆ ตอนนี้กลับวิ่งไล่จับปูลมอย่างสนุก

“อายุเท่าไหร่แล้วนั่น วิ่งไล่จับปู่ลมยังกับเด็กสาววัยแรกแย้ม” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ กับแค่มองผู้หญิงไล่จับปูลม ทำไมเขาต้องสนใจ ต้องยิ้มจนเจ็บแก้มแบบนี้ด้วยก็หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกัน

แต่ท่าทางของเขา ทำให้พราวตะวันสนใจเช่นกัน ราฮีมคือแขกคนพิเศษของบริษัท ชายหนุ่มเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ที่มีโรงแรมดังๆ อยู่ทั่วทุกมุมโลกและเลือกที่จะมาร่วมหุ้น เปิดโรงแรมที่เมืองไทยกับบริษัทของเธอ ทำให้พราวตะวันมาคอยดูแลด้วยตัวเอง และสนใจชายหนุ่มเชิงส่วนตัวอยู่ไม่น้อย

ถ้าอนาคตเธอกับราฮีมจะขยับจากหุ้นส่วนธุรกิจไปเป็นหุ้นส่วนชีวิต เธอก็ไม่คัดค้านอะไร นั่นเพราะชายหนุ่มเพอร์เฟค ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ ใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว 

“หัวเราะอะไรอยู่คะคุณราฮีม”

“อ้อ…เปล่าครับ” ราฮีมปฏิเสธ ก่อนจะหันมายิ้มให้พราวตะวัน หญิงสาวชาวไทยมีเสน่ห์มากคนหนึ่ง เพราะเขามีเพื่อนเป็นคนไทยและมาเที่ยวที่นี่ ใช้ชีวิตพักผ่อนบ่อยๆ จึงพูดภาษาไทยได้

“เอ๊ะ! นั่นณานี่นา”