บทที่ 1 ของขวัญวันเกิด

ของขวัญวันเกิด อายุครบยี่สิบสองปีของณาณีมปีนี้ช่างแสนพิเศษ เพราะแฟนหนุ่มที่คบหากันมาได้สี่ปี จัดเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เธออย่างโรแมนติกจนใจนั้นเต้นแรงไปหมด 

ดาวินซื้อดอกไม้แสนสวยและลูกโป่งนับร้อยๆ ลูก มาประดับประดาในห้องภายในคอนโดมิเนียมของเขาเองจนดูเหมือนฉากในละครโรแมนติก 

ไหนจะโคมไฟสีรุ้ง ที่ระยิบระยับราวกับดาวบนท้องฟ้านั่นอีก เมื่อเจ้าของวันเกิดเดินผ่านประตูเข้ามา เขาก็ถือเค้กที่สั่งทำพิเศษออกมาเซอร์ไพรส์ เรียกทั้งรอยยิ้มและน้ำตาจากณาณีม เธอซึ้งและตื้นตันกับความรักที่ดาวินมีให้มาตลอดหลายปี

“อธิษฐานก่อนค่อยเป่าเทียนนะครับ” 

“ค่ะ” ณาณีมเอ่ยรับ ก่อนจะประสานมือทั้งสองข้าง หลับตาแน่นจนมองเห็นแพขนตางอน อธิษฐานขอพรจากเค้กวันเกิด ที่ตอนนี้เทียนกำลังสว่างไสว จากนั้นก็เป่าเค้ก

“สุขสันต์วันเกิดครับณา”

“ขอบคุณค่ะพี่แดน” เอ่ยจบ ณาณีมก็เข้าไปสวมกอดดาวิน ขอบคุณสำหรับเซอร์ไพรส์ที่ชายหนุ่มเตรียมไว้ให้ นี่คือปีที่สี่ที่ได้ฉลองวันเกิดกับดาวิน และนี่คือปีที่สามที่เธอกับเขาคบหากันในฐานะแฟน

ความสัมพันธ์ของเธอกับดาวิน เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน ตอนนั้นเธอเป็นนิสิตปีสอง และดาวินคือรุ่นพี่ปีสาม จากรุ่นน้องก็ค่อยๆ ขยับสถานะมาเป็นคนสนิท จากความชอบก็แปรเปลี่ยนมาเป็นความรัก  ดาวินคอยดูแลณาณีมเป็นอย่างดีตั้งแต่เจอกันแรกๆ แม้กระทั่งเวลานี้ชายหนุ่มจะเรียนจบปริญญาโท มีหน้าที่การงานที่ดีทำแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคอยดูแลณาณีมมาตลอด กระทั่งปีนี้ เธอเองก็เรียนจบระดับปริญญาโทแล้วเช่นกัน 

แม้จะคบกันมาสี่ปี และโตในระดับที่สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว แต่จูบแรกของทั้งคู่กลับเกิดขึ้นเมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา ซึ่งนั่นก็คือเมื่อสองอาทิตย์ก่อน จูบแรกครั้งนั้นทำเอาณาณีมที่ปีนี้ก็อายุยี่สิบสี่ ถึงกับนอนไม่หลับไปตั้งหลายวัน เพราะสัมผัสจากริมฝีปากของดาวินมันตามหลอกหลอนจนเธอไม่เป็นอันทำอะไร คิดถึงจูบนั้นขึ้นมาทีไร ณาณีมก็วาบหวาม หน้าแดงก่ำไปเสียทุกที 

“พี่มีของขวัญพิเศษให้ ไม่รู้ว่าณาจะอยากได้ไหม”

“อะไรคะ”

“ยืนรอตรงนี้ เดี๋ยวพี่มา” ดาวินยิ้มให้ ก่อนจะหมุนตัวเข้าไปยังห้องนอนและกลับออกมาในเวลาไม่นาน พร้อมกับมีโบว์ขนาดใหญ่ผูกติดไว้ตรงคอ

“ของขวัญชิ้นนี้อาจไม่มีราคา แต่มันจะมีความรักให้ณาไปตลอดชีวิต”

“พี่แดน” ใจของณาณีมเต้นแรงมาก นั่นเพราะเธอโตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร และเธอเองก็เตรียมใจพร้อมกับความวาบหวามที่จะเกิดขึ้น

เวลานี้เธอเรียนจบแล้วและกำลังจะทำงาน เธอบรรลุนิติภาวะและพร้อมจะรับกับการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เกิดจากความเต็มใจของเธอเอง เมื่อเห็นว่าณาณีมเอาแต่ยืนอึ้ง ดาวินจึงเอ่ยขึ้น 

“จะไม่แกะของขวัญออกดูหน่อยเหรอครับ ว่ามันบุบสลายตรงไหนหรือเปล่า เพราะถ้ามีพี่จะได้เอากลับไปเคลม” ดาวินรั้งมือเล็กๆ ของณาณีมขึ้นมาวางบนหน้าอก สบตาเธอให้รู้ความหมายว่าต้องการอะไร นั่นเพราะเขารอเวลานี้มาตลอด รอให้อะไรๆ พร้อม เพราะไม่อย่างนั้น เขาคงรวบหัวรวบหางเธอไปตั้งนานแล้ว 

ทันทีที่ได้สัมผัสร่างกายของดาวิน ณาณีมถึงได้รู้ว่าใจของชายหนุ่มนั้นเต้นแรงมาก มากพอๆ กับใจของเธอตอนนี้

“งั้น…จะแกะของขวัญชิ้นนี้แล้วนะคะ” พูดไปณาณีมก็เขินจนหน้าแดงก่ำ เธอกระตุกโบว์ตรงคอของดาวินเพียงเบาๆ โบว์ก็คลายปมหลุดออกจากกัน 

แต่ดูเหมือนของขวัญชิ้นพิเศษนี้จะไม่ได้ต้องการให้ณาณีมแกะแค่โบว์เท่านั้น เพราะดาวินยกมือมากุมมือเล็กๆ ของณาณีมไว้แล้วค่อยๆ ใช้มือนั้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวที่สวมอยู่ออกไปด้วย 

เวลาที่กระดุมหลุดออกจากรังดุมคราใด ก็จะเปิดเผยร่างกายของดาวินไปด้วยครานั้น และชายหนุ่มก็ทำแบบนี้กระทั่งถึงกระดุมเม็ดสุดท้าย พร้อมกับรั้งมือของณาณีมให้ขึ้นมาลูบร่างกายของเขาอย่างจงใจ มือนุ่มๆ สัมผัสกับกล้ามเนื้อแน่นๆ ลากผ่านลงมาจากหน้าอกจนถึงซิกแพคลอนสวยที่ณาณีมแทบไม่เคยเห็น และนี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นเรือนร่างของผู้ชาย

ทันทีที่ทั้งคู่สบตากัน มันเหมือนแรงดึงดูดที่พร้อมจะดูดดึงทั้งสองให้เข้าหากัน และเสน่หาของชายหญิงก็ยากเกินกว่าจะต้านทานได้ ดาวินครอบครองณาณีม ทุกอย่างบนร่างกายเธอตกเป็นของเขา และเธอก็เต็มใจให้เป็นแบบนั้น แม้จะเจ็บปวดเมื่อถูกเขาครองครองความสาวแรก แต่ทว่าความเจ็บปวดนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความวาบหวาม 

ความอ่อนเพลียเพราะถูกของขวัญอย่างดาวินรังแกเกือบทั้งคืน ทำให้ณาณีมตื่นสาย แต่ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมอง เธอกลับเจอเซอร์ไพรส์อีกชุด

“แต่งงานกับพี่นะณา” ดาวินที่ตอนนี้สวมชุดทักซิโด้สีดำเต็มยศ แถมยังจัดผมมาเสียหล่อ กำลังนั่งคุกเข่าพร้อมกับถือแหวนเพชรเม็ดงามในมือขอณาณีมแต่งงาน ซึ่งว่าที่เจ้าสาวนั้น ได้แต่นั่งอึ้ง มิหนำซ้ำผมเผ้ายังกระเซอะกระเซิง หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ฟันก็ยังไม่ได้แปรง แถมยังอยู่ในชุดวันเกิด มีเพียงผ้านวมที่คลุมร่างกายเปลือยเปล่าไว้เท่านั้น

“พี่แดน” 

“พี่รักณาคนเดียวและรักมาตลอด เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันนะครับ” คำพูดของดาวินดังก้องอยู่ในหัวของณาณีม และเพราะรักที่มีให้เขา มีหรือเธอจะไม่ตอบตกลง 

“ค่ะ” คำตอบรับของณาณีมทำให้ดาวินฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเข้ามาสวมกอดและสวมแหวนที่เตรียมมาลงไปบนนิ้วนางข้างซ้ายของคนรัก

การแต่งงานของทั้งคู่เกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนต่อมา จากนั้นณาณีมกับดาวินก็ย้ายไปอยู่เรือนหอ ที่พวกเขาสร้างมันขึ้นมาด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ และยังสนุกกับการใช้ชีวิตกันสองคน จึงยังไม่พร้อมจะมีทายาท แม้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะรบเร้าก็ตามที

ครบรอบวันแต่งงานปีที่หนึ่ง ปีที่สอง สาม สี่ ห้าและปีนี้คือปีของการครบรอบแต่งงานปีที่เก้าและเป็นปีที่สิบสามที่ทั้งคู่รู้จักกัน