ตอนที่56 ลอบสังหาร 1

การประลองฝีมือของเหล่าบุรุษเริ่มเปลี่ยนไปจากทุกปี

เดิมทียามผู้กล้าประชันกัน หมิงเฉิงมักจะนั่งอยู่เงียบๆ ประหนึ่งศิลาหนาหนักไม่ขยับไปทางใด

เขาเพียงดื่มเหล้าเคล้าบรรยากาศอันเย็นเยียบท่ามกลางเหมันต์ ราวราชันย์แห่งผืนป่ากำลังนิทรา

ดวงตาเรียวคมอันมืดดำลึกลับเพียงมองสำรวจทุกผู้คนอย่างเฉยชา ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ร่วมในทุกครั้งไป

ทว่าวันนี้ เขากลับตื่นผงาดลุกขึ้นมา ถอดเสื้อคลุมตัวหนาสีดำออกไป เผยเพียงเสื้อสีครามที่มีกล้ามเนื้อนูนเด่นรำไร อวดโฉมสง่างามต่อธารกำนัลในแบบที่ไม่เคยทำ แล้วย่างกรายพาร่างสูงใหญ่มายืนโดดเด่นอยู่กลางลานกว้าง ออกคำสั่งท้าประลองกับผู้กล้าทุกคนอย่างเหี้ยมเกรียม  

และแน่นอนว่าไม่มีผู้ใดกล้าขัดคำสั่งเลยสักคน แต่ละคนจึงตั้งท่าเตรียมพร้อมประจัญบาน ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างประสานเสียง

ร่างกายงามสง่าอันสูงค่าขององค์รัชทายาทหนุ่มผู้นี้ แน่นอนว่าหากใครได้มีโอกาสประลองฝีมือด้วย นับได้ว่ามีวาสนา ไม่เสียชาติเกิดโดยแท้ แค่เขาไม่พลั้งมือฆ่าก็นับว่าเป็นบุญยิ่ง

ผู้คนที่นั่งรอบนอกพลันหรี่ตา มองหมิงเฉิงอย่างครุ่นคิด

หากมีคนซ้อนแผนคิดสังหารยามนี้ มิใช่เลวร้ายหรือไร?

หมิงเฉิงย่อมรู้แจ้งทุกความคิด ทว่าไม่สนใจ เขาเพียงต้องการแสดงความเก่งกาจให้ใครบางคนได้ประจักษ์

นางจะได้ไม่มองชายอื่น!

สายลมเย็นจัดพัดโชย ปุยหิมะขาวปลิดปลิว ชายผ้าบุรุษสะบัดพลิ้วตามลมหนาว หมิงเฉิงขยับฝ่ามือตวัดชายผ้าไปด้านหลัง ขยับปลายเท้าหยัดยืนกายสง่าท้าลมเหมันต์ พลันนั้นบุรุษกล้ามแน่นทั้งหลายก็วิ่งกรูเข้ามา

แต่ละคนแม้ใจมิกล้าคิดอาจเอื้อม ทว่านิสัยชายชาตินักรบจึงโจนทะยานตามสัญชาตญาณของผู้กล้าไม่มีผ่อนปรน

แต่ละกระบวนท่า ปราศจากความลังเล สายตาทุกคนจ้องเพียงบุรุษชุดคราม คนหนึ่งแกว่งเท้า คนหนึ่งปล่อยหมัด คนหนึ่งเตะส่งขา คนหนึ่งกระโดดขึ้นสูง ทุกผู้คนพุ่งกายแกร่งเข้าใส่หมิงเฉิงอย่างพร้อมเพรียง ฝ่ามือและฝ่าเท้าเข้าหาฉับไว ส่งทุกพลังปราณผสานวิชายุทธ์กระแทกใส่ไม่มียั้ง

รัชทายาทหนุ่มเพียงสะบัดฝ่ามือหนึ่งครา เหล่าชายกล้าทั้งหลายต่างชะงักกลางอากาศ ก่อนกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทางอย่างหมดสภาพ ทุกคนรอบลานกว้างพลันตื่นตะลึง

หมิงเฉิงหาได้สนใจใครอื่น นอกจากดวงตากลมโตของใครบางคน

แน่นอนว่าโม๋เอ๋อร์สนใจเพียงเขา นางจ้องเขม็งไม่มีขยับ ลอบกลอกตาเล็กน้อยเพื่อสังเกตคนอื่นๆ ก่อนจะแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดสนใจนาง จากนั้นก็ยกมือสองข้างขึ้นเบื้องหน้า แอบปรบมือเบาๆ ให้สามีอย่างน่ารัก

ร่างสูงเห็นเช่นนั้นเพียงยืนนิ่ง ท่าทีเย็นชา แต่สองตากลับเข้มลึกสุดจะหยั่ง มีเปลวเพลิงขุมหนึ่งเต้นระริกไม่หยุด ใจเต้นตึกตักสุดระงับ

ลมเย็นแห่งเหมันต์ยังคงพัดพา ...ชายกล้าชุดแรกถูกหามออกไป ชายกล้าชุดที่สองจึงพากันก้าวเท้าออกมา การท้าประลองจึงเกิดขึ้นในอีกครา

ชายชาตินักรบทั้งหลาย พากันกระจัดกระจายในพริบตา   หมิงเฉิงล้วนกำราบได้อยู่หมัดทั้งสิ้น  

การต่อสู้เยี่ยงผู้เยี่ยมยุทธ์ระหว่างองค์รัชทายาทสับเปลี่ยนหมุนเวียนชายกล้าจึงดำเนินไปเช่นนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ระหว่างนั้นองค์ชายรองพลันนึกสนุกอยากลงประชันบ้าง จึงส่งสัญญาณทางสายตาชักชวนเว่ยหลุนให้ลงสนามพร้อมกัน

แม่ทัพหนุ่มมีหรือจะพลาด เขาต้องการเล่นงานศัตรูหัวใจ ผู้ร่วมกราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีที่ถูกต้องของสตรีนางน้อยที่เขาแอบพึงใจ

ความคิดต่อผิดชอบชั่วดีอันใด ล้วนไม่มีในเว่ยหลุน ถึงแม้ว่าเขาจักมีคู่หมั้นคู่หมายเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วก็ตามที

เขาอยากได้พระชายานางนี้ ใครจะทำไม?

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหมิงเหอ ตัวเขานั้นมีชายาอยู่แล้วจนเต็มตำหนัก แต่ก็ยังนึกรักสตรีไปทั่ว

ชายหนุ่มทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วเดินออกมากลางลานกว้าง ไล่สายตาเรียกแม่ทัพฝีมือฉกาจอีกสามคน รวมเป็นห้าคน เพื่อมารุมทำร้ายองค์รัชทายาทหมิงเฉิงเพียงหนึ่งเดียว

ตามกฎแล้ว หากราชนิกุลลงประลอง ห้ามใช้อาวุธใดๆ ซึ่งอาจจะส่งผลร้ายต่อเรือนกายอันสูงค่า

ทว่าครานี้หมิงเหอที่ได้รับสิทธิ์คุมบังเหียนเทศกาลปีนี้ กลับเสนอความคิดว่าให้ใช้อาวุธได้ พลางส่งสายตาท้าทายไปทางหมิงเฉิง ถามเสียงเนิบช้าว่า  

“น้องสามคิดว่าไหวหรือไม่เล่า? ถ้าไม่มั่นใจก็บอกกันได้”

มีหรือพยัคฆ์ร้ายจะไม่สนอง ตัวเขาไหนเลยจะเหมือนพี่ชายคนรองผู้นี้ ที่เจ้าสำราญไปวันๆ คิดแต่จะหาเมียเพิ่มเข้าตำหนัก เป็นนักรักในคราบบุรุษสูงส่ง หาใช่นักรบที่เดินทางไกลพันลี้เพื่อตีเมืองมานับไม่ถ้วน จนได้ตำแหน่งรัชทายาทมาครอง

เทศกาลล่าสัตว์ที่ได้พี่รองเสนอตัวเป็นหัวหอกใหญ่ดูแลทุกสิ่งในปีนี้ คิดอันใดอยู่กันแน่ มีหรือหมิงเฉิงจะไม่รู้ กระโจมแต่ละหลังถูกตั้งห่างกันในระยะที่เหมาะสมจนเกินไป โดยเฉพาะกระโจมในตำแหน่งองค์รัชทายาท ถูกตั้งห่างเสียไกล ในตำแหน่งผิดปกติ

ด้วยเหตุผลของความหยิ่งผยอง ไม่เห็นหัวใคร อันเป็นเอกลักษณ์ติดกายของหมิงเฉิง

ชายหนุ่มแค่นเสียงหยัน ตัวเขานั้นต้องกลัวหรือไร?