บทที่ 2 ยังรักไม่เปลี่ยน 50%

บทที่ 2

จิรัฎร์ขยับเนกไทของตนเองแม้มันจะไม่ได้อึดอัดเลยสักนิด แต่ที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง คงเป็นเพราะแม่สาวแก้มป่องที่ยืนกอดอกส่งสายตาคาดโทษมาที่เขา พิรุณรัตน์ส่งค้อนวงใหญ่มาให้ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิด

“อาไนต์ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย รู้ไหมคะ?” 

“ครับ?” คนที่ไม่รู้ว่าตนเองนั้นผิดอะไรเลิกคิ้วขึ้น สายตาเลื่อนมองไปยังนิ้วเรียวที่เริ่มไต่อยู่บนช่วงแขนของเขา ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ขยับใกล้เข้ามาจนมือเรียวเล็กทาบทับอยู่กลางอก จิรัฎร์กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอมองพิรุณรัตน์ไม่วางตา ไพล่คิดไปถึงเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อนที่หญิงสาวบอกเขาว่าต้องการเป็นแฟนกับเขา ตอนนั้นยังคิดว่าโตขึ้นพิรุณรัตน์ต้องเป็นสายรุกแน่ ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะเจอเธอรุกคืบขนาดนี้ 

“อาไนต์จะไปยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่นแบบนั้นไม่ได้นะ เรนนี่ไม่ยอม” ว่าจบแขนเสลาก็คล้องเข้ากับลำคอของจิรัฎร์ ใบหน้าสวยหวานยื่นเข้ามาใกล้ หญิงสาวจงใจเป่าลมร้อนรดใบหู

บรื๋อออ… ขนบนกายชายหนุ่มลุกพรึ่บ จิรัฎร์พยายามขืนลำคอไว้เมื่อหญิงสาวตั้งใจโน้มมันให้ลงมา

“รอยยิ้มของอาไนต์มีให้เรนนี่คนเดียว เข้าใจไหมคะ?” 

“น้องเรนนี่ อาว่า...” 

“จุ๊ ๆ อย่าเพิ่งพูดค่ะ” พิรุณรัตน์ส่ายหน้ายิ้มพราว เขย่งเท้าเพื่อให้ตนเองได้มองอาไนต์ของเธอได้ใกล้ขึ้นอีกนิด 

“เรนนี่หวงรอยยิ้มอาไนต์แค่ไหนรู้ไหมคะ?” จิรัฎร์ไม่รู้หรอก ที่รู้ตอนนี้แขนเล็กได้ละออกจากลำคอและมันกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ เข็มขัด ชายหนุ่มขยับห่างแต่หลังดันไปปะทะกับกำแพง ยัยคุณหนูเรนนี่ได้โอกาสยกมือขึ้นยันกำแพงไว้กักขังคุณอาไนต์ให้อยู่ในอ้อมกอดตนเองเสียเลย จมูกสวยยื่นมาสูดกลิ่นหอมสะอาด

“อาไนต์ตัวหอมจังเลย เรนนี่ชอบมาก มันทำให้เรนนี่มีอา...”

“น้องเรนนี่ครับ!” จิรัฎร์ผลักร่างเล็กเบามือแต่ก็ทำให้พิรุณรัตน์เซห่างออกไป ชายหนุ่มพยายามสร้างระยะห่าง เขาเดินวนในห้อง แต่หญิงสาวก็เดินตามไม่หยุดหย่อน สุดท้ายเขาก็เผลอสะดุดขาตนเองล้มลงบนโซฟาหนังเนื้อดี 

“อ๊ะ!” จิรัฎร์ร้องขึ้นเพราะจู่ ๆ พิรุณรัตน์ก็กระโดดขึ้นมาคร่อมตนเองไว้ในท่าหมิ่นเหม่ กระโปรงทรงแคบร่นขึ้นสูงชายหนุ่มรีบหันหน้าหนีไม่ต้องการจะเห็นขาสวย 

“ก่อนทำงานเรามาเล่นปูไต่กันไหมคะอาไนต์ขา…” อีกครั้งที่นิ้วเรียวเริ่มไต่ไปตามเนื้อตัว แต่มันร้ายกาจตรงที่หญิงสาวปลดกระดุมหลุดจากรังไปหลายเม็ด มือใหญ่รีบคว้ามือซุกซนนั้นไว้ก่อนที่มันจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ พิรุณรัตน์โน้มลงมาหาจิรัฎร์ ยิ้มกว้างพลางเกลี่ยใบหน้าไปกับจมูกของเขา

“รู้ไหมว่าเรนนี่ชอบอาไนต์แค่ไหน?” เสียงเล็กกระเง้ากระงอดออดอ้อน มือเล็กไม่อยู่แค่ที่อก มันไล่ต่ำลงไปปลุกส่วนนั้น จิรัฎร์ตัวแข็งรู้สึกวูบวาบที่ท้องน้อย พิรุณรัตน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น ปากอิ่มคลอเคลียอยู่ที่ใบหูก่อนไล่ลามมายังแก้มสาก กลีบปากสีหวานจรดลงยังปากของจิรัฎร์ พิรุณรัตน์ใจเต้นรัวดีใจที่ได้ครอบครองริมฝีปากของเขา และเมื่อจิรัฎร์เผลอเผยอปากมันคือโอกาสทองให้ลิ้นอุ่นได้เลาะเล็มเกี่ยวพันสำรวจด้านใน พิรุณรัตน์ได้ยินเสียงครางต่ำของคนที่เธอคร่อมอยู่ สะโพกเล็กค่อย ๆ ร่อนเข้าหา แม้จะกระดากอายไปบ้างแต่เธอก็รู้สึกตื่นเต้น สิ่งที่หลับใหลได้ตื่นขึ้น มันโป่งพองคับแน่นอยู่ใต้กางเกงสแล็กส์เนื้อดี 

“อ๊ะ!” จิรัฎร์สะดุ้งสุดตัวเมื่อมือเล็กแสนร้ายกาจโอบอุ้มของของเขาไว้เต็มมือ แม้ว่าสัมผัสเพียงด้านนอกแต่มันก็ทำให้เขาหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง ยิ่งมือเล็กลูบคลำขยำเบา ๆ ในตัวเขายิ่งตื่นขยายใหญ่จนน่าอึดอัด พิรุณรัตน์หัวเราะคิกคักพอใจกับสิ่งที่กำลังสู้มือ หญิงสาวละจากริมฝีปากของจิรัฎร์ เคลื่อนใบหน้าต่ำลง ขยับถอยลงมาเรื่อย ๆ จนใบหน้าอยู่ระหว่างขาของชายหนุ่ม อกแกร่งสั่นกระเพื่อมเพราะเจ้าตัวหายใจหนักหน่วง ยิ่งรอยยิ้มหวานที่ส่งมาพร้อมกับสายตาร้อนแรงที่มองยังเจ้าลูกชายที่มันอัดแน่นอยู่ด้านในจิรัฎร์ก็แทบขาดอากาศหายใจ 

“ให้เรนนี่ช่วยนะคะ” จิรัฎร์เสียวปราดไปทั่วกาย ซิปถูกรูดลงจนสุด และสิ่งที่ตื่นเต็มที่กำลังจะออกมา แต่ทว่า…

ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ!!

พิรุณรัตน์ชะงัก ขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าจิรัฎร์งงงวย ก่อนภาพทุกอย่างจะค่อย ๆ เลือนหาย

“เรนนี่ลูก ตื่นหรือยัง?!” นั่นเสียงคุณแม่นี่

เฮือก.. พิรุณรัตน์ตื่นแล้วกวาดตาไปทั่ว ไม่พบร่างจิรัฎร์ มีเพียงตุ๊กตามากมายที่รายล้อมเธอไว้ 

“กรี๊ด!” หญิงสาวกรีดร้อง ทึ้งผมบนหนังศีรษะ ล้มตัวลงกับเตียงชักดิ้นชักงอไม่หยุด 

“ทำไมมันไม่ใช่ความจริง โอ๊ย!” 

“เรนนี่! เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” คุณมีนาเคาะประตูเรียกอีกครั้ง น้ำเสียงของท่านตระหนกอยู่พอควรเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างบ้าคลั่งของลูกสาว 

“ตื่นแล้วค่ะแม่ หนูแค่ฝันร้าย เดี๋ยวอาบน้ำแล้วลงไปค่ะ”

“โอเคจ้ะลูก” พิรุณรัตน์ตะโกนบอกมารดาแล้วรีบจัดการตนเอง แม้อารมณ์จะค้างก็เถอะ 

เมื่อวานหลังจากเข้ามาในห้องจิรัฎร์ก็ยกแฟ้มเอกสารกองใหญ่มาให้เธอศึกษา ทั้งการตลาด บัญชี สื่อโฆษณา ประชาสัมพันธ์ เรียกได้ว่าชายหนุ่มเต็มที่กับการสอนงานเธอเป็นอย่างมาก ขนาดหกโมงเย็นกว่า ๆ ทุกคนเลิกงานหมดแล้ว แต่ชายหนุ่มยังไม่คิดจะลุกออกจากโต๊ะเลย จนพิรุณรัตน์ต้องสะกิดและแสร้งว่าหิวข้าวเขาถึงจะปล่อยเธอไปจากกองเอกสาร 

วันนี้พิรุณรัตน์ตั้งมั่นมาจากบ้านแล้วว่าเธอจะต้องปฏิบัติการอ่อยอาไนต์ให้ได้ เมื่อวานเธอยังไม่ทันตั้งตัว แต่พอมาถึงที่ทำงานและเห็นจิรัฎร์ยืนเคียงข้างปัทมา แผนที่ตั้งใจว่าจะเป็นเด็กดี ค่อย ๆ อ่อย ทำตัวน่ารักให้อาไนต์เห็นก็มลายหายไปทันที อันดับแรกเธอจะต้องกำจัดยัยปลิงหน้าวอกอย่างปัทมาออกไปพ้นทางรักให้ได้ก่อน พิรุณรัตน์เหยียดปากมองปัทมาที่หัวเราะคิกคักพลางใช้มือแตะไปตามแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของจิรัฎร์

“ขำอะไรนักหนายะ หน้าตาน่าเกลียดจริง” อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา วันนี้พิรุณรัตน์รู้สึกได้ว่าปัทมาเปลี่ยนการแต่งตัว เมื่อวานหล่อนสวมเพียงเสื้อเชิ้ตติดกระดุมเม็ดบนสุดทำให้อกใหญ่ปริล้นออกมา แต่วันนี้ปัทมาเลือกสวมเสื้อผ้าลื่นคอวีที่คว้านไม่ลึกมาก แต่มันก็ทำให้เห็นเนินนมที่โผล่พ้นขอบเสื้อ กระโปรงที่คลุมเข่าวันนี้เหนือเข่ามาหลายคืบเชียวนะแม่คุณ เปลี่ยนสีลิปสติกด้วยสิท่า จากชมพูระเรื่อเป็นติดแดง ๆ หน่อย มองก็สวยอยู่หรอก แต่พิรุณรัตน์ว่ามันแรดไปหน่อย 

“สวัสดีค่ะทุก ๆ คน” เสียงของพิรุณรัตน์ดังมาก่อนตัวเสียอีก หญิงสาวฉีกยิ้มให้ทุกคนอย่างเคย

“วันนี้เรนนี่ซื้อกาแฟมาฝากทุกคนด้วยนะคะ หยิบกันได้ตามสบายเลยค่ะ” 

“อุ๊ย! น้องเรนนี่ ขอบคุณค่ะ” นันทินีและณัฐพรวิ่งมาสองคนแรก ตามด้วยผกามาศ และสุดท้ายคือปัทมา ซึ่งหล่อนเหยียดปากมองกาแฟแบรนด์ดังแค่ปลายหางตา เจ้าตัวคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่พิรุณรัตน์เห็นชัดเพราะจ้องปัทมาอยู่ตลอดเวลา

“พี่ขอไม่รับนะคะ พอดีพี่ไนต์ซื้อกาแฟให้แล้วค่ะ” ปัทมาชูแก้วกาแฟแบรนด์ดังของไทยที่มีขายหลายร้อยสาขาให้ดู พิรุณรัตน์ฉีกยิ้มกว้างแม้ได้ยินว่ากาแฟแก้วนั้นใครซื้อให้หล่อน

“ไม่เป็นไรค่ะ จะได้ไม่เปลือง”