บทที่ 1 ดลญาเดือนสิบ 100%

เสียงลูกบาสเกตบอลกระทบพื้นดังไปทั่วพื้นที่ มีผู้หญิงร่างสูงกำลังเลี้ยงลูกบอลไปยังฝั่งตรงข้ามโดยมีผู้เล่นอีกฝ่ายคอยสกัดกั้นไม่ให้ร่างสูงส่งบอลให้กับเพื่อนร่วมทีม ทว่าคนที่ชำนาญกลับหลบเลี่ยงและสามารถชูตบอลลงแป้นคว้าสองคะแนนให้เพื่อนร่วมทีมได้อย่างง่ายดาย เรียกเสียงโห่ร้องดีใจจากผู้ชมบนอัฒจันทร์ได้มากมาย ผู้หญิงร่างสูงยังคงทำคะแนนให้กับทีมได้อีกหลายแต้มติดกันจนจบเกมการแข่งขัน

            ทีมที่ชนะก็คือทีมของหญิงสาวนั่นเอง ร่างสูงโปร่งเดินมาทิ้งกายลงข้างสนาม คว้าขวดน้ำขึ้นมาดื่มจนหมด การแข่งขันไม่ได้จริงจังอะไรและเป็นการเล่นแบบผสมชายหญิงด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มกลับไม่ออมแรงให้ชายชาตรีสักนิด กระทบไหล่ กระแทกตัวใส่จนล้มหน้าคว่ำไปหมด

             “เฮ้ย! ไอ้เท็น” เพื่อนร่วมทีมตบไหล่ 

             “กูจะชวนมึงไปอเล็กซ์หน่อย” อเล็กซ์คือชื่อสถานบันเทิงอันเลื่องชื่อและเป็นที่รู้จักของนักศึกษาเกือบทุกคน

             “ห้ามปฏิเสธ คราวที่แล้วมึงก็ไม่ไปทีละนะ”

             “อยากอ่านหนังสือ” เจ้าตัวบอกง่าย ๆ พลางปรายตามองกลุ่มหญิงสาวที่กำลังโบกมือให้ตนเองอยู่บนอัฒจันทร์ ‘เท็น หรือ เดือนสิบ’ เป็นที่รู้จักกันในฐานะนักกีฬาของมหาวิทยาลัยและยังเป็นที่หมายปองของสาว ๆ หลายคน ด้วยเพราะรูปร่างอันสูงโปร่ง ใบหน้าสวยคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวขาวเหลือง ทว่าตลอดสี่ปีกลับยังไม่มีใครได้รับเกียร์จากเดือนสิบไปคล้องที่คอเลยสักคน ส่วนมากหญิงสาวจะมีความสัมพันธ์แบบชั่วข้ามคืนและไม่นิยมสานสัมพันธ์กับคนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน 

             “ยังไงมึงก็ได้เกียรตินิยมอยู่แล้ว จะขยันห่าอะไรนักหนา” เดือนสิบคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้าและแขน ลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมคว้ากระเป๋าเป้มาคล้องไหล่ด้านหนึ่ง

             “ไปเหอะ น้องสกายเขาอยากเจอมึง” ธนินทำเป็นหว่านล้อม แต่จริง ๆ มีแผนอยู่ในใจ

             “ทำตัวเป็นพ่อสื่อไม่เลิก” เดือนสิบส่ายหน้าสาวเท้าหนีทันที แต่เพื่อนสนิทกลับวิ่งตามจนทัน

             “พี่เท็นคะ น้ำส้มค่ะ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นขวดน้ำมาตรงหน้า เดือนสิบมองนิ่ง ๆ ไม่มีท่าทีสนใจอะไรจนเพื่อนสนิทอย่างธนินต้องรับมาแทน

             “ขอบคุณครับน้อง” คนให้หน้าม่อย น้ำตาคลอ ทว่าเจ้าของร่างสูงโปร่งไม่สนใจ 

             “แดกเองแล้วกัน” แต่ก็ยังมีน้ำใจไม่พูดต่อหน้ารุ่นน้องสาวคนนั้น ธนินเลียปากแล้วเปิดขวดน้ำส้มกระดกดื่มจนหมด 

             “ตกลงไป?”

             “ไม่ กูไม่ว่าง”

             “ไม่ว่างเ-หี้ยอะไร มึงเป็นฤๅษีหรือไง จำศีลอยู่แต่ในคอนโดฯ ออกไปทำอะไรสนุก ๆ บ้างเถอะ”

             “สนุกของมึงคือการได้แอ้มหญิง?” ธนินไหวไหล่ไม่ปฏิเสธ

             “เห็นว่าน้องจิ๊บเด็กมึงก็ไปด้วยนะ”

             “ไม่ใช่เด็กกู” จริงอยู่ที่เธอเคยคบหาดูใจกับเบญจา ทว่ามันเป็นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ เมื่อความรู้สึกบอกไม่ใช่ก็แยกทาง

             “เอ้อ! เหมือนพวกน้องเดียร์ก็ไปด้วยนะ”

             “เดียร์ไหนวะ?” เดือนสิบไม่ค่อยรู้จักใครสักเท่าไร อาจเพราะเป็นคนเก็บตัวไม่สุงสิงกับคนแปลกหน้า เพื่อนสนิทก็มีเพียงธนินคนเดียว ส่วนคนอื่นคบหาผ่าน ๆ ไม่ได้สนิทชิดเชื้อ

             “น้องเดียร์ดาวคณะนิเทศฯ ไงมึง คนที่สวยฉิบหาย แต่หยิ่งโคตร ๆ มึงเคยพูดว่าเขาสวยตอนงานละครเวทีคณะนิเทศฯ ไง” เดือนสิบครางในใจ คลับคล้ายคลับคลา 

             “ตกลงไปนะ กูจะได้บอกพวก” คนที่ถูกเพื่อนเดินตอแยมาตั้งแต่อาคารกีฬาในร่มมาจนถึงลานจอดรถหรี่ตา

             “แปลก ๆ นะมึง”

             “แปลกอะไรวะ?” ธนินพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด แต่ในใจกลับร้อนรน เนื่องจากชายหนุ่มได้มีข้อตกลงกับเพื่อนในแก๊งของดลญาไว้ หากพาตัวเดือนสิบมนุษย์ถ้ำออกมาเจอได้ หล่อนจะเลี้ยงเครื่องดื่มตลอดคืน 

             “นั่นไง ๆ น้องเดียร์” และโชคดีที่กลุ่มของดลญาเดินผ่านมาพอดี เดือนสิบจึงละความสนใจจากธนิน มองตามปลายนิ้วเพื่อนสนิท หล่อนสวยเด่นกว่าใคร ผมยาวสีน้ำตาลดัดลอนเกือบถึงกลางหลัง ร่างเพรียวทว่าหน้าอกใหญ่สะโพกผาย กระโปรงนักศึกษาทรงเอสั้นไม่กี่คืบทั้งยังแหวกสูงอวดน่องเล็กและขาอ่อน นักศึกษาชายบริเวณนั้นมองเป็นตาเดียว แต่เจ้าหล่อนไม่ยักสนใจ ยังคงพูดคุยหยอกล้อกับเพื่อนไปจนพ้นสายตา

             “น้องเขายังไม่มีแฟนนะเว้ย”

             “แล้ว?” เดือนสิบเปิดประตูรถโยนกระเป๋าเข้าไป

             “มึงก็ไม่มีแฟนนิ ไปเจองานนี้อาจมีสปาร์ก”

             “สปาร์กพ่อง!” มือเรียวหมายฟาดลงยังศีรษะเพื่อนสนิท ทว่าธนินหลบทัน

             “คืนนี้เจอกันสามทุ่ม”

             “กูยังไม่ได้บอกว่าจะไป”

             “โธ่…ไปเจอเพื่อนเจอฝูงบ้างไอ้เ-หี้ย อย่าทำตัวเป็นคนอกหักไปหน่อยเลย” พอพูดมาถึงตรงนี้ธนินกลับชะงักงันไป เขาเผลอเอ่ยสิ่งที่ไม่ควรออกไป ไม่มีใครรู้ว่าช่วงปีการศึกษาที่หนึ่ง เดือนสิบคบหาดูใจกับรุ่นพี่สาวคนหนึ่ง ตั้งมั่นในใจว่าหากดูใจกันไปสักระยะจะมอบเกียร์ให้พี่สาวคนนั้น ทว่าเดือนสิบนั้นต้องผิดหวังเพราะแฟนสาวรุ่นพี่นอกใจและคล้องเกียร์ของคนอื่นแทนของตนเองไปแล้ว และหลังจากนั้นเดือนสิบก็แทบไม่เปิดใจคบใครอีกเลย เห็นจะมีแค่พียงเบญจาเท่านั้นที่เข้ามา หากแต่ระยะเวลาที่คบหากันก็ช่างสั้นจนน่าตกใจ หลังจากรู้ว่าคบกัน ผ่านไปไม่กี่วันทั้งสองได้ยุติความสัมพันธ์กันเสียแล้ว

             “เอ่อ…คือ”

             “เออ สามทุ่มเจอกัน กูกลับบ้านไปอาบน้ำก่อน” ได้ยินเช่นนั้นธนินยิ้มกว้างแทบกระโดดกอดเพื่อนสนิท แต่ถูกบาทาขนาดสามสิบเก้ายันขาไว้เสียก่อน 

             เมื่อเดือนสิบขับรถออกไปธนินจึงรีบโทรหาจิราวรรณหรือจีจี้เพื่อนในกลุ่มดลญาทันที บอกความคืบหน้าทั้งยังทวงสัญญาที่อีกฝ่ายบอกไว้ เขาไม่ได้คิดขายเพื่อนเพียงแต่หวังดีอยากให้เดือนสิบได้เจอรักครั้งใหม่บ้าง บางทีการเจอดลญาอาจนำพาสิ่งดี ๆ เข้ามาก็ได้ ส่วนพวกเครื่องดื่มมึนเมาก็ถือว่าเป็นของแถมเท่านั้นเอง 

             ทันทีที่ดลญารู้ว่ามีชื่อของเดือนสิบไปยังสถานบันเทิงด้วยอีกคน ใจของหญิงสาวเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หล่อนสืบประวัติคร่าว ๆ ของรุ่นพี่วิศวะฯ คนนี้มาแล้ว เป็นพวกอินโทรเวิร์ตไม่ชอบสุงสิงกับใคร ทว่าฮอตปรอทแตกไม่ต่างจากหล่อน มีสาว ๆ เรียงแถวดาหน้าเข้ามาให้เลือกมากมาย ทว่ากลับไม่มีใครได้ใจและเกียร์ของอีกฝ่าย ส่วนคู่แข่งอย่างเบญจาหรือจิ๊บเห็นว่าคบหาดูใจกันเพียงระยะสั้น ๆ แค่ไม่กี่อาทิตย์ สถานะคนรักเจ้าหล่อนยังไม่ได้เลยกระมัง ดลญายิ้มกริ่มไม่มองว่าเบญจาเป็นคู่แข่งด้วยซ้ำ คนอย่างหล่อนอยากได้อะไรก็ต้องได้ และเดือนสิบต้องให้เกียร์หล่อนในเวลาไม่ถึงเจ็ดวันแน่ ๆ 

             “แกอย่ามั่นหน้าไปหน่อยเลยยัยเดียร์” เสียงของจิราวรรณทำเอาอารมณ์ดลญาเดือดปุด

             “บอกเลยว่าพี่เท็นน่ะโคตรยาก บางทีแกอาจจะเสียตัวแต่ไม่ได้เกียร์มาคล้องคอก็ได้ ใครจะไปรู้”

             “เหอะ! ยากกว่านี้ฉันก็กินมาแล้วย่ะ แค่นี้จิ๊บ ๆ” ดลญายิ้มอวดดี ตาเป็นประกายขณะมองบัญชีโซเชียลมีเดียของเดือนสิบที่มีเพียงรูปถ่ายบาสเกตบอลเพียงรูปเดียว เพื่อนในกลุ่มหันมองหน้ากันทันที ยักไหล่ส่งสายตาให้กันทำนองว่าเดี๋ยวก็ได้รู้ว่างานนี้จะออกหัวหรือก้อย เพราะพวกหล่อนก็ต่างได้ยินกิตติศัพท์ความไม่สนใจใครของเดือนสิบมาไม่ต่างกัน บางทีงานนี้ดลญาอาจจะโดนตอกความมั่นใจฝังลงดินก็ได้ ใครเล่าจะรู้