ช่างชื่อมันเถอะ

"ไม่ให้เล่นด้วยหรอกไอ้ตัวดำ ไอ้ตัวดำ...แบร่ๆ..."

"แม่ของมันเป็นผู้หญิงขายตัว ให้ไอ้พวกนิโกตัวดำ ตัวมันก็เลยออกมาดำ..."

"ออกไปเลย ไม่ต้องมาเล่นกับพวกเราเลย ไอ้ตัวดำ..."

"ไป...ซิ้วๆ ไปเลยไป อย่ามาเข้าใกล้ เดี๋ยวสีผิวของมึงมาติดพวกกู..."

"แม่มึงก็เป็นผู้หญิงขายตัวด้วย อย่ามาเข้ากลุ่มกับพวกกู..."

เสียงด่าทอต่อว่ามากมาย ทำให้เด็กผู้ชายผิวดำคนหนึ่ง เดินไปจากกลุ่มของเด็กผู้ชาย ที่เขาอยากจะเล่นด้วย ด้วยท่าทางที่หงอยเหงา เพราะว่าไม่มีใครอยากให้เขาเล่นด้วย

"ไอ้ไฟ...มึงไปไหนมา กูรอมึงอยู่เนี่ย กูจะรีบไปทำงาน" แม่ว่าให้ลูกชาย พร้อมกับยกมือขึ้นมาเท้าสะเอวด้วยความโมโห ที่ลูกชายหายเงียบไปนาน

"ครับ" ไฟรับคำของแม่เสียงเบา

"ครับ...ครับอะไรของมึงไอ้ไฟ โห๊ะ...ช่างมึงเถอะ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด รำคาญ...!! ปากไม่รู้อมอะไรอยู่ กับข้าวของมึง กูซื้อเอาไว้ให้แล้วนะ กูต้องออกไปทำงานแล้ว มึงอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม อย่าออกไปดื้อที่ไหนไกลบ้านล่ะ" แม่บอกกับลูกชาย ก่อนที่เธอจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพาย แล้วเดินออกไปจากบ้าน ด้วยท่าทางที่เหมือนกับนางพยา เธอสวยที่สุดในสลัมหลังตลาดแห่งนี้ เธอมั่นใจ วันนี้เธอแต่งหน้าจัดเต็ม เพราะว่าเธอรับงานเป็นเด็กเอนเตอร์เทน ให้กับลูกรัฐมนตรีคนดังของตัวจังหวัดนี้ เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบเก้า อีกไม่กี่วันเธอก็จะเต็มสามสิบแล้ว แต่เธอมีลูกชายอายุสิบขวบ เพราะความรักสนุกของเธอ ทำให้เธอมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย เธอสวยหุ่นผอมบาง ผิวสีนํ้าผึ้ง รูปร่างและหน้าตาของเธอ ทำให้ผู้ชายทั้งไทยและเทศชอบเธอ และพ่อของไฟ ก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่มาหลงรักเธอ ทั้งคู่คบกันไม่นาน ฝ่ายชายก็กลับประเทศไป กลับไปโดยที่ไม่รู้ว่าเธอท้อง และเธอก็ไม่รู้ด้วย ว่าพ่อของไฟเป็นคนประเทศอะไร แต่คนในสลัมหลังตลาดแห่งนี้ชอบเรียกว่าไอ้นิโกตัวดำ ซึ่งเธอก็ไม่ซีเรียส ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้ ถึงจะเลี้ยงได้ไม่ดีเหมือนแม่คนอื่น แต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะฆ่าลูกของตัวเอง เธอทนอุ้มท้องให้คนในตลาดนินทาว่าท้องไม่มีพ่อ เป็นผู้หญิงขายตัวจนท้อง เธอไม่ได้ขายตัว เพียงแต่เธอทำงานที่คนมองว่าขายตัว ซึ่งเธอก็อยู่ได้โดยที่ไม่สนคำคน เธอปล่อยให้คนพูดไป ใครอยากจะพูดอะไรก็พูดไป เหนื่อยนินทาเดี๋ยวก็หยุดกันไปเองแหละ โนสนโนแคร์ โดยที่เธอไม่รู้ ว่าคนที่รับผลของการกระทำของเธอเต็มๆ...คือลูก

...

"ไอ้ตัวดำมันออกมาอีกแล้วว่ะ ทำไมวะ มึงอยากเล่นกับพวกกูเหรอ" เกิดถามไฟที่เดินออกมายืนดูพวกเขาเตะบอลกัน ในช่วงเย็นของวันเดียวกัน ที่พวกเขาไล่ไฟไปแล้วรอบหนึ่ง ในขณะที่ตอนนี้ พวกเขาเตะบอลกันที่ป่าหญ้าหลังตลาด ป่าขึ้นรกมาก จนคนภายนอกมองไม่เห็น ว่าที่นี่มีที่กว้างขวางพอที่จะให้พวกเขาเตะบอลกันได้ เพราะว่าพวกเขาเล่นกันจนหญ้าเตียนเป็นบริเวณกว้าง

"อือ..." ไฟพยักหน้ารับคำ เพราะว่าเขาอยากจะเล่นด้วยจริงๆ ถึงจะโดนว่าแค่ไหนเขาก็ยอม 

"ถ้ามึงอยากเล่นด้วย มึงต้องนอนให้พวกกูกระทืบมึงก่อน ฮ่าๆ" เพลินพูดแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ

"กระทืบจนกว่ามึงจะตัวขาว พวกกูถึงจะให้เล่นด้วย ไอ้นิโกตัวดำ แบร่ๆ" ช้างพูดแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไฟอย่างสนุกสนาน

"ไม่เห็นต้องรอมันนอนให้กระทืบเลย กระทืบมันตอนนี้เลยดีกว่า เกะกะลูกตาว่ะ...ตัวแม่งดำ ตั๊บ!!" ขุนแผนไม่พูดเปล่า เขาถีบเข้าไปที่ตูดของไฟทีเผลอ ในขณะที่ไฟยืนหันหน้ามองพวกของเกิดกับเพื่อนๆทุกคนเตะบอลกันอยู่ แรงถีบของขุนแผน ทำให้ไฟหัวขมำไถไปข้างหน้าเสียหลักล้มไม่เป็นท่า โดยที่เขาตั้งตัวไม่ทัน ทำให้เขาโดนรุมกระทืบ โดยที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

ตุ๊บ!! ตุ๊บ!!

ตั๊บ!! ตั๊บ!!

ตั๊บ!! ตั๊บ

"นี่แน่ะ...กระทืบมันสะใจว่ะ ตัวมันใหญ่ เต็มตีนกูเลย" ช้างพูดด้วยความสะใจ ที่เขาเห็นเพื่อนช่วนกันรุมกระทืบไฟ ที่ตอนนี้ไฟเลือดออกปากออกจมูกเต็มไปหมดแล้ว

ตั๊บ!! ตั๊บ!!

"นี่แน่ะ มึงยังอยากเล่นกับพวกกูอีกไหม หือ...ไอ้ตัวดำ!!" เกิดถามไปกระทืบไปด้วยความสะใจ

"โอ๊ะ..." ไฟร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บปวด เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย แค่เขาผงกหัวขึ้นมา เขาก็โดนกระทืบให้ลงไปนอนกับพื้นดินใหม่ทุกครั้ง

"สะใจว่ะ กระทืบให้มันสลบไปเลยพวกมึง มันจะได้ไม่มายืนดูพวกเราให้เกะกะลูกตาอีก" เพลินบอกกับเพื่อนๆ พร้อมกับกระทืบไฟไปด้วย

ปั๊ก...ก!!

"พวกมึงทำอะไร สิบรุมหนึ่งเหรอวะ โคตรแมนเลยนะพวกมึง" แทนกระโดดเข้าไปถีบคนที่ตัวสูงหน้าตาดีกว่าใครด้วยขาคู่ ก่อนที่เขาจะชี้หน้าด่าพวกที่รุมกระทืบคนคนเดียว ที่ตอนนี้นอนนิ่งอยู่

"มึงเสือกอะไรด้วย ไอ้ตัวกะเปี๊ยก มึงเป็นใคร มึงก็อยากจะโดนด้วยเหรอ" เพลินรีบลูกขึ้นยืน แล้วชี้หน้าของเด็กผู้ชายแปลกหน้า ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน 

"ก็มาดิ๊ ตัวต่อตัว...มึงกล้ากับกูไหมล่ะ ถึงกูจะตัวเล็กกว่าพวกมึง แต่กูก็ไม่กลัวพวกมึงหรอก เพราะว่าพวกมึงไม่เก่งจริง ถ้าเก่งจริง พวกมึงไม่รุมคนคนเดียวแบบนี้หรอก กระจอกว่ะ มึงเข้ามาดิ๊ไอ้หน้าหล่อ" แทนพูดพร้อมกับกระดิกนิ้วเรียก ให้คนตัวสูงหล่อกว่าเพื่อนในกลุ่มเข้ามาหาเขา ที่เขาเรียกว่าหน้าหล่อ เพราะว่าเพลินทั้งสูงแล้วก็หล่อที่สุดในกลุ่ม เด็กทั้งหมดอายุไล่เลี่ยกัน ทุกคนอายุประมาณสิบขวบกว่า

"สงสัยไอ้ตัวกะเปี๊ยกมันอยากตายวันนี้ว่ะ" เพลินพูดพร้อมกับตั้งท่า จะเข้าไปสู้กับไอ้ตัวกะเปี๊ยกที่เขาเรียกไปด้วย

"ไอ้เพลิน...มึงจะสู้กับมันให้เสียเวลาทำไมวะ ช่วยกันรุมกระทืบมันเถอะ ให้มันมานอนจมตีนพวกเราด้วยกันกับไอ้ดำที่นี่เลย" ช้างบอกกับเพลินด้วยท่าทางที่กร่างเต็มที่ เพราะว่าเขาตัวอ้วนใหญ่สมกับชื่อของเขา

"ถ้ามันอยากไปอยู่กับไอ้ดำ ก็ช่วยสงเคราะห์มันหน่อยพวกเรา ลุย...!!" ขุนแผนบอกกับเพื่อนๆ ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปรุมคนตัวกะเปี๊ยก การตะลุมบอนก็เลยเกิดขึ้น เพราะว่าแทนถึงจะตัวกะเปี๊ยก แต่เขาก็สู้คน แล้วเขาก็เป็นมวยด้วย 

ตุ๊บ!! ตั๊บ!! 

ปั๊ก!! ตุ๊บ!!

ตุ๊บ!! ตั๊บ!!

"เข้ามาเลยไอ้พวกหมาหมู่ โอ๊ย...!! เล่นมีดเลยเหรอวะ" แทนพูดพร้อมกับยกข้อศอก ที่เขาโดนมีดคัดเตอร์กรีดขึ้นมาดูไปด้วย ทีแรกเขาไม่รู้ เพราะว่ามันไม่ได้เจ็บ แต่เขาชามากกว่า จนเขาเห็นเลือดมันออกมาเยอะแล้วเริ่มเจ็บ เขาถึงรู้ว่าเขาโดนมีดคัตเตอร์กรีด

"จะได้ตายสมใจของมึงไงไอ้ตัวกะเปี๊ยก ตัวนิดเดียวซ่าดีนัก ฮ่าๆ" ช้างหัวเราะอย่างสะใจ

"กระทืบมันต่อสิวะ พวกมึงจะหยุดทำไม" เกิดสั่งเพื่อนๆทุกคน เพราะว่าพอทุกคนเห็นเลือดออกที่ข้อศอกของคนตัวกะเปี๊ยก พวกเขาก็พากันหยุดด้วยความตกใจ

"หยุดนะ ไอ้เด็กพวกนี้ทำอะไรกัน" 

"ฉิบหายแล้ว หลวงตามา หนีสิพวกมึง" ขุนแผนร้องบอกกับเพื่อนๆเสียงหลง ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีก่อนใคร และหนีช้าสุดก็เป็นช้าง เพราะว่าเขาตัวอ้วนใหญ่

"ไอ้แทน...มึงมาทำอะไรตรงนี้" หลวงตาถามแทนเสียงดุ ก่อนที่ท่านจะมองไปที่คนนอนอยู่บนพื้นดิน ที่กำลังพยายามจะลุกขึ้นอยู่ แต่ก็ลุกด้วยความยากลำบาก 

"ผมได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน ผมก็เลยเดินมาดูครับหลวงตา ไอ้ดำนี่มันโดนรุมกระทืบครับหลวงตา ผมก็เลยมาช่วยมัน เอ้าไอ้ดำ...ลุกไหวไหม ตัวมึงก็ใหญ่อย่างกับยักษ์ ทำไมมึงไม่สู้พวกมันวะ" แทนถามคนตัวยักษ์ ก่อนที่เขาจะเดินไปช่วยดึงให้ลุกขึ้น ทั้งที่แขนของเขาก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

"มึงก็เหมือนกันแหละไอ้แทน ตัวกะเปี๊ยกเดียว ต่อยตีกับเขาไปทั่ว ไป...กลับไปคุยกันที่วัด พามันไปด้วย ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวไอ้พวกนั้นก็มารังแกมันอีก" หลวงตาบอกกับแทน ก่อนที่ท่านจะเดินนำแทนกลับวัด

....

"เป็นไงล่ะไอ้แทน คราวนี้โดนเย็บไปกี่เข็มล่ะมึง" ตาผัน สัปเหร่อที่วัดถามแทน ที่กำลังเดินกลับเข้ามาในกุฏิของหลวงตา หลังจากที่เขาไปหาหมอที่คลีนิคมา เพราะว่าเลือดของเขาออกเยอะ หลวงตาก็เลยให้เขาไปหาหมอ

"ยี่สิบเข็มครับลุงผัน" แทนตอบด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยจะใส่ใจนัก ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งข้างคนตัวยักษ์ ที่นอนมองเขาตาปริบๆอยู่

"โห...เป็นแผลเป็นแน่ๆมึง กว่าจะโตนะไอ้แทน แผลเป็นเต็มตัวของมึงแน่ๆ" ตาผันพูดกับแทน หลังจากที่เขาเห็นแผลที่ข้อศอกของแทนแล้ว

"ช่างมันเถอะลุงผัน ผมไม่สนใจหรอก นักรบย่อมมีบาดแผล แล้วมึงล่ะไอ้ยักษ์ เป็นยังไงบ้าง หายเมาตีนรึยังวะ" แทนเลิกสนใจลุงผัน แล้วหันไปถามคนตัวยักษ์แทน

"ดีขึ้นแล้ว ขอบใจมึงมากนะตัวกะเปี๊ยก" ไฟสบตากับคนตัวกะเปี๊ยกนิ่ง หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว เขารู้สึกขอบคุณคนตัวกะเปี๊ยกจากใจจริงๆ เพราะว่าถ้าไม่ได้คนตัวกะเปี๊ยกที่ทุกคนเรียกกัน เขาอาจจะตายไปแล้ว แล้วเขาก็นับถือนํ้าใจคนตัวกะเปี๊ยกคนนี้ด้วย ที่ใจสู้เกินรูปร่างของตัวเองจริงๆ

"ไม่เป็นไร กูเป็นคนใจบุญเว้ย เห็นคนที่อ่อนแอกว่าถูกรังแกไม่ได้ ว่าแต่ว่ามึงเป็นคนแถวนี้เหรอ" แทนถามคนตัวยักษ์ ที่นอนมองหน้าของอยู่ตลอดเวลา ไม่ยอมหันหน้าไปไหน เหมือนกับกลัวว่าเขาจะหายไปอย่างนั้นแหละ 

"ใช่ บ้านกูอยู่หลังตลาด กู..."

"อ้าว...แล้วมึงทำไมโดนพวกเจ้าถิ่นรังแกได้ล่ะ มึงไม่มีพวกเหรอ ทำไมถึงปล่อยให้พวกมันรุมกระทืบมึงอยู่ฝ่ายเดียว" แทนถามก่อนที่คนตัวยักษ์จะทันได้พูดจบ ด้วยความที่เขาไม่ชอบสิบรุมหนึ่ง มันดูไม่แมนเลย แล้วเขาก็ไม่สนด้วยว่าใครผิดใครถูก 

"กูไม่มีเพื่อน" ไฟตอบด้วยนํ้าเสียงที่แผ่วเบา 

"อะไรวะ...? คนอะไรไม่มีเพื่อน ถ้ากูอยู่ที่นี่นาน กูก็จะให้มึงเป็นเพื่อนกูหรอก แต่พรุ่งนี้กูก็กลับกรุงเทพกับหลวงตาแล้ว กูมาที่นี่แค่สามสี่วันเท่านั้นแหละ หลวงตาท่านติดกิจนิมนต์ ท่านก็เลยมา มึงไม่ต้องมาทำหน้าเป็นหมาหงอยเลย กูไม่อยู่ มึงก็มาเป็นเพื่อนกับไอ้พวกนี้สิ เดี๋ยวกูจะฝากมึงให้พวกมันดูแล มึงไม่ต้องกลัวหรอกไอ้ยักษ์ตัวดำ ตัวใหญ่สะเปล่า ใจยังกลับปลาซิว" แทนว่าให้คนตัวยักษ์ ที่มองมาที่เขานิ่งแล้วนํ้าตาคลอตา

"แล้วแผลที่แขนของมึง กูขอโทษด้วยนะ เพราะว่ามึงช่วยกูแท้ๆ มึงก็เลยต้องมาเจ็บตัวเพราะกูเลย กูชื่อไฟนะ ไม่ได้ชื่อยักษ์ หรือไอ้ตัวดำ อย่างที่มึงเรียก" ไฟบอกกับคนตัวกะเปี๊ยก พร้อมกับพยายามยิ้ม ทั้งที่หน้าของเขาระบมและเจ็บไปทั่วหน้า

"กูก็ชื่อแทนเว้ย ไม่ได้ตัวกะเปี๊ยกอย่างที่มึงเรียก ช่างชื่อแม่งเถอะ อยากเรียกอะไรก็เรียก เพราะว่าพรุ่งนี้กูก็ไม่ได้เจอกับมึงแล้ว มึงมาเล่นที่วัดได้นะ กูจะบอกกับไอ้พวกนี้เอาไว้ มึงอยู่ที่นี่โดยที่ไม่ต้องกลัวใครแล้วนะ กูจะให้เด็กวัดพวกนี้เป็นเพื่อนกับมึงเอง ถ้ามึงอยากเอาคืนพวกมัน มึงก็มาเรียนมวยที่วัดกับไอ้พวกนี้ มึงจะมีทั้งเพื่อนแล้วก็มีทั้งพวกไว้ไปเอาคืนพวกมัน แล้วมึงก็จะมีวิชาเอาไว้ป้องกันตัวด้วย จะได้ไม่มีใครกล้ามารังแกมึงอีก ไอ้ก๊อตกูฝากไอ้ไฟกับมึงด้วยนะ สอนมวยมันด้วย" แทนหันไปบอกกับก๊อต หลังจากที่เขากระซิบบอกกับไฟแล้ว เพราะเขากลัวว่าหลวงตาจะได้ยิน แล้วเขาจะโดนไม้เรียวของหลวงตาเอา

"ได้สิ มึงไม่ต้องห่วงหรอกแทน เดี๋ยวกูจะสอนมวยมันเอง ดูๆแล้วหน่วยก้านมันดีนะ เพียงแต่มันขาดครูสอนเท่านั้นเอง" ก๊อตรับปากแทนด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง เพราะว่าเขากับแทนเป็นเด็กที่มาจากวัดเดียวกัน ก่อนที่จะแยกย้ายกัน เพราะว่าต้องติดตามไปอยู่กับหลวงตาของตัวเอง

อดีต