Novels by otata

"เราไปนอนตรงนั้นกันไหม มึงอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าตอนที่กูอยู่กับหลวงตา กูนอนที่ไหน" แทนถามไอ้ยักษ์อย่างประจบเอาใจ ในขณะที่ไอ้ยักษ์ยืนทำหน้านิ่งอยู่ เพราะว่าสรุปแล้ว ได้มานอนที่วัดป่าบนสันเขาสมใจเขา ซึ่งที่นอนไม่ใช่ปัญหา เพราะว่าเมสันให้ลูกน้องไปซื้อเต็นท์มาให้ครบจำนวนคน พร้อมกับที่นอนด้วย และถ้าไม่ใช้แล้ว ก็ยกให้กับทางวัด เพื่อเอาไว้ให้คนที่มาทำบุญ หรือใครที่อยากจะมาพักได้ใช้กัน ความคิดนี้ ธามกระซิบเสนอเมสัน ด้วยความที่ธามอยากจะค้างที่นี่แล้วเมสันไม่ยอม เพราะว่าเมสันเองก็อยากจะอยู่กับธามเป็นการส่วนตัว ก็เลยออกมาอย่างที่เห็น และที่สำคัญมากไปกว่านั้น ไอ้ยักษ์กลัวว่าเขาจะงอน มันก็เลยตามใจเขา แต่ก็ยังมาทำหน้าบึ้งใส่เขาอยู่"แล้วอาบนํ้าที่ไหน" ไซรับถามเสียงเรียบ นอนที่นี่เขาไม่ได้อะไรหรอก เขานอนที่ไหนก็ได้ ขอให้มีเมียอยู่ด้วย แต่ที่เขาทำหน้านิ่ง เพราะว่าเขาอยากให้เมียเอาไจเท่านั้นเอง"เลยป่ารกตรงนั้นไปหน่อยมีนํ้าตกเล็กๆอยู่ จะเรียกว่าลำธารก็ได้ แต่วันนี้มันเย็นแล้ว เราแค่ล้างหน้าแปรงฟันก็พอนะ กูหนาว" แทนบอกกับไอ้ยักษ์เสียงอ้อน ในขณะที่ตอนนี้ธามกับเมสัน กำลังเดินเล่นรอบๆบริเวณวัดกันอยู่ เพราะ

"มึงเอาเจลหล่อลื่นมาไหมวะ กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ อู๊ย...ย เบาๆ กูจะแตก" แทนพูดเสียงกระเส่า ในขณะที่ไอ้ยักษ์นั่งคุกเข่า แล้วใช้ปากอมท่อนเอ็นให้เขา ริมฝีปากหนาเม้มปากรูดท่อนเอ็นเข้าออกยํ้าๆอยู่อย่างเป็นจังหวะ จนเขาแทบจะแตกคาปากของมัน"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งใจร้อนเมีย งั้บ...อื้ม" ไซรับเงยหน้าขึ้นไปบอกกับแทน ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมาสนใจกับท่อนเอ็นที่อยู่ตรงหน้าของเขาต่อ"ยักษ์...อู้ว กูเสียว อ่า...พอก่อน กูอยากเสร็จพร้อมกับมึง แล้วก็ด้วยของมึง" แทนจับแก้มของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าขาของเขา ให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ก่อนที่พวกเขาจะยิ้มอย่างรู้กัน"ทำไมวันนี้มึงน่ารักจังแทน หือ...อ จุ๊บ!!" ไซรับลุกขึ้นไปจุ๊บปากของแทนด้วยความมันเขี้ยว ทั้งคู่จูบปากกันอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ในขณะที่มือของเขาก็เอื้อมไปหยิบเจลหล่อลื่น ในลิ้นชักทางด้านหลังของแทน เจลหล่อลื่นที่เขาพกไปด้วยทุกที่ เพราะว่าเขามีอารมณ์อยากจะกินเมียได้ตลอดเวลา แล้วเมียของเขาก็ขี้อ่อยด้วยสิ เขาบีบเจลหล่อลื่นตรงร่องหลืบลึกทางด้านหลังของแทน ในขณะที่แทนยังนั่งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วชันเข่าอ้าขาขึ้นข้างหนึ่ง"อื้อ...ยักษ์ มึงจะไ

"กูบอกว่าไม่อยากไปเที่ยวป่าเที่ยวเขา มึงก็ยังจะพากูไปอีกจนได้ แล้วมึงก็ไม่บอกกูก่อนด้วยนะ" แทนบ่นเบาๆ โดยที่เขายังนอนเอาหน้าควํ่าอยู่กับหมอน"กูอยากไปกราบหลวงตา ไหนมึงสัญญาไง ว่าจะพากูไปเตะฟุตบอลกับพวกเด็กวัด" ไซรับพูดพร้อมกับลูบหัวของคนที่งอแงกับเขาอยู่เบาๆไปด้วย ในขณะที่เขานั่งอยู่บนขอบเตียง ในห้องพักของโรงแรม ที่เขาเป็นเจ้าของที่จังหวัดเชียงใหม่"มึงก็ต้องพากูไปเที่ยวที่อื่นก่อนดิ๊ ไม่ใช่พามาที่นี่เลย" แทนเงยหน้าขึ้นไปเถียง ก่อนที่เขาจะเอาหน้าลงไปแนบกับหมอนใหม่อีกครั้ง"ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้ว มึงก็พากูไปก่อนนะแทน แล้วหลังจากนี้ มึงอยากจะไปเที่ยวที่ไหน กูจะพามึงไปทุกที่เลย" ไซรับพูดอย่างเอาใจ เพราะเหมือนว่าแทนจะโกรธเขามากจริงๆ ที่เขาไม่ได้บอกแทนก่อน ความที่เขาอยากจะเซอร์ไพรส์ เขาก็เลยอุ้มแทนขึ้นเครื่องบินเหมาลำมากลางดึกเลย พอตื่นเช้าขึ้นมา เขาก็เลยโดนงอแงอย่างที่เห็น "มึงไม่ต้องมาพูดเลย แล้วเมื่อไหร่มึงจะเลิก นิสัยที่ชอบอุ้มกูไปไหนมาไหนเนี่ย เห็นว่าตัวเองตัวใหญ่กว่า อุ้มกูได้ก็อุ้มอย่างเดียวเลย" แทนลุกขึ้นมานั่ง หลังจากที่เขาบ่นจนพอใจแล้ว"หายโกรธรึยังครับ หายโกรธได้แล้ว" ไซรับถามพร

"เป็นไงมึง ไปเที่ยวสนุกไหม ไปสะนานเลยนะ กูคิดว่ามึงลืมเพื่อนอย่างกูแล้วสะอีก" แทนทักเพื่อนทันที ที่เพื่อนเดินเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรม ในอาทิตย์ต่อมา หลังจากที่ไอ้ยักษ์พาเขาไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือ ที่โรงแรมหรูริมแม่นํ้าเจ้าพระยา เวลาก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว และตอนนี้อาการป่วยของเขาก็หายแล้ว เหลือแค่แผลที่โดนยิงเท่านั้น ที่ยังหายไม่สนิทนัก หมอบอกว่าต้องใช้เวลา กว่าที่มันจะหายสนิท ตอนนี้เขาก็ใช้ชีวิตได้อย่างปกติแล้ว แต่จะเรียกว่าปกติเหมือนคนอื่นๆก็คงจะไม่ใช่ เพราะว่าเขาไม่ได้ไปไหนมาไหน อย่างที่ใจอยากจะไปได้ ถ้าเขาจะไปไหน เขาจะต้องบอกไอ้ยักษ์ที่เป็นแฟนของเขาก่อน ซึ่งมันก็จะไปกับเขาทุกที่ที่เขาอยากจะไป แต่ถ้าไอ้ยักษ์ติดงานสำคัญไปด้วยไม่ได้ เขาเองก็จะไม่ได้ไป ต้องให้มันเสร็จงานก่อน เพราะว่ามันไม่ปล่อยให้เขาห่างสายตาของมันเลย มีวันนี้แหละ ที่มันให้เขาลงมากินก๋วยเตี๋ยวเรือก่อน เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่เปิดร้านวันแรก แล้วก็เป็นไปตามอย่างที่ไอ้ยักษ์พูด พอเขาบอกว่าก๋วยเตี๋ยวเรืออร่อย มันก็ให้คนของมันเซ็นสัญญา ให้เขามาเปิดร้านที่โรงแรมของมันเลย เพื่อที่ว่าเขาจะได้เลิกบ่น ว่าอยากจะกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปาก

"จะพากูไปไหนวะ ทำไมถึงให้กูแต่งตัวหล่อขนาดนี้ กูหล่อว่ะ" แทนถามด้วยความอยากรู้ปนตื่นเต้น สายตาของเขามองไปที่กระจกอยู่ตลอดเวลา พร้อมกับยิ้มอย่างพอใจในความหล่อของตัวเองไปด้วย หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาในช่วงสิบเอ็ดโมง แล้วอาการของเขาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ยักษ์ก็ดูอารมณ์ขึ้น ไอ้ยักษ์ให้เขาใส่เสื้อโปโลสีนํ้าเงินเข้มกับกางเกงยีนส์สีซีดพอดีตัว ส่วนตัวของไอ้ยักษ์เองใส่เสื้อโปโลสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มพอดีตัวคล้ายกัน แต่ทว่า...แต่งตัวก็คล้ายกัน ทำไมไอ้ยักษ์มันดูหล่อเท่ห์กว่าเขาเยอะเลยวะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นลูกครึ่ง ตัวของมันสูงใหญ่ ใส่แล้วก็เลยดูหล่อเท่ห์ คงใช่แหละเนาะ เขาเองก็ไม่ได้แย่ ถึงจะหล่อไม่เท่าไอ้ยักษ์ก็เถอะ แค่ตอนนี้เขายังไม่หายดี เขาก็เลยยังดูหน้าซีดอยู่"เมียบ่นว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย กูก็เลยจะพาออกไปกิน" ไซรับตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย พร้อมกับจัดทรงผมของตัวเองไปด้วย"จะไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย...!! แค่หน้าปากซอย มึงต้องแต่งหล่อขนาดนี้เลยเหรอยักษ์ มึงแต่งตัวยังกับจะไปเดินแบบที่ปารีสเลยนะ ใช่เหรอวะ" แทนถามพร้อมกับมองไอ้ยักษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อนั

"แทน...แทนตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน ลุกไหวไหม แทนลุกมากินข้าวก่อนคนดี เดี๋ยวจะเลยเวลากินยานะ" ไซรับปลุกคนที่นอนไม่ยอมตื่นด้วยนํ้าเสียงที่อ่อนโยน เขาต้องปลุก เพราะเขากลัวว่าจะเลยเวลากินยาของคนป่วย"อื้อ...พี่โต๋ออกไปก่อน ผมขอนอนต่ออีกหน่อย" "พี่โต๋...? แทน!! แทนลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ใครคือพี่โต๋ แทน!!" ไซรับเรียกพร้อมกับเขย่าตัวของแทนอย่างแรง ด้วยความที่เขาอยากจะรู้เดี๋ยวนี้ให้ได้ ว่าใครคือพี่โต๋ ในขณะที่แทนก็ปัดมือของเขาออก ไม่ยอมให้เขาจับตัว"หื้อ...ใครอ่ะ ยักษ์...อะไรของมึงเนี่ย กูจะนอน" แทนถามพร้อมกับปัดมือของไอ้ยักษ์ออกไปด้วย โดยที่เขายังไม่ลืมตาด้วยซํ้า "แทน...ใครคือพี่โต๋ ตอบมาแทน!!" ไซรับถามด้วยนํ้าเสียงที่เริ่มไม่พอใจ ทั้งที่แทนยังไม่ได้ลืมตาด้วยซํ้า "อื้อ...โอ๊ะๆ ยักษ์...ทำไมกูเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดเลยวะ" แทนลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพยายามขยับตัวไปด้วย แต่ก็ขยับตัวด้วยความยากลำบาก ด้วยความที่เขากินยาแล้วนอน เขาก็เลยนอนนาน แล้วก็นอนท่าเดียวตลอดทั้งคืน ทำให้เส้นของเขายึด บวกกับผ่านกิจกรรมที่หนักหน่วงมา ทำให้ร่างกายของเขาปวดร้าวไปหมด"แทน...ตอบมา!!" ไซรับสั่งเสียงดุ พร้อมกับอุ้มแท

"เข่อซิง ข้ากับเจ้าทำงานกันมานานแล้ว เจ้าอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือไม่ ข้ากับเจ้าควรจะหาที่พักผ่อนอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้าง เจ้าว่าดีหรือไม่เล่า" หลี่หยางถามเข่อซิงเสียงนุ่ม ในขณะที่เข่อซิงกำลังนั่งทำซาลาเปาอยู่อย่างตั้งใจ หลังจากที่พวกเขากลับมาจากไปเที่ยวที่บนหุบเขา เวลาก็ล่วงเลยมานานหลายเดือน จนจะเข้าสู่ฤดูหนาวอีกแล้ว พวกเขากลับมาอยู่ที่ร้านขายผ้า ที่หัวเมืองเหอเป่ย์ตามเดิม เข่อซิงก็กลับมานั่งหัดทำซาลาเปาจนเก่ง แล้วตอนนี้เข่อซิงก็เปิดร้านขายเครื่องดื่มคู่กับซาลาเปา เป็นร้านแรกที่ทำร้านหรูหราใหญ่โต และมีภาชนะที่ไม่เหมือนใคร ซึ่งก็สร้างความตื่นเต้นให้กับคนเมืองเหอเป่ย์เป็นอย่างมาก เพราะว่าหลี่หยางทำภาชนะใส่เครื่องดื่มกับจานชาม จากสแตนเลสสตีลมาใช้ในร้านของเข่อซิงเป็นที่แรก พร้อมกับวางขายในร้านที่เปิดใหม่อีกแห่งหนึ่ง และตอนนี้หลี่หยางก็มีร้านขายพวกแก้วกับจานชามเพิ่มที่หัวเมืองเหอเป่ย์ รวมกับพวกร้านขายผ้ากับร้านขายไม้ แล้วก็เครื่องประดับสี่ร้านด้วยกัน ไม่รวมกับร้านอาหารของเข่อซิง ส่วนลู่จิวได้ไปอยู่ที่บ้านเกิดของหลี่หยาง เพื่อไปเรียนแล้วก็อยู่กับปู่กับย่า ก่อนที่ลู่จิวจะถูกส่งไปเรียนตามหัวเมือ

"หือ...คุณชาย!!หนาวหรือขอรับ เหตุใดท่านถึงได้มานอนเบียดข้าเช่นนี้" ชัดถามด้วยนํ้าเสียงที่งัวเงีย เมื่อเขาโดนเบียดแปลกๆ ที่ว่าแปลกๆ เพราะว่าคนที่เบียดเขาตัวอุ่นๆเหมือนกับอุ่นเนื้อ เหมือนกับถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วอย่างนั้นแหละ และน่าจะใช่อย่างที่เขาคิด เพราะว่าคนที่นอนเบียดเขา มือไม้เริ่มไม่อยู่นิ่งแล้ว ในขณะที่ตอนนี้เขากับคุณชายหลี่นอนอยู่ในกระโจม ที่อยู่ในหุบเขา ซึ่งบนเขาอากาศหนาวมาก ถึงใกล้จะเข้าฤดูร้อนแล้วก็เถอะ"เข่อซิง...ข้ากับเจ้า เราเป็นคนรักกันมานานโขแล้ว และข้าก็รอให้แผลที่ท้องของเจ้าหายมานานแล้วเช่นกัน ข้ายังต้องรอสิ่งใดอีกเช่นนั้นหรือ" หลี่หยางไม่ถามเปล่า เขาถอดเสื้อผ้าออกให้กับเข่อซิงไปด้วย"คุณชาย...คุณชายเออ... เคยนอนกับ นอนกับผู้ชาย...""เจ้าจะถามข้า ว่าข้าเคยนอนกับชายด้วยกันไหม ใช่หรือไม่" หลี่หยางกระซิบถามข้างหูของเข่อซิงเสียงกระเส่า มือก็ลูบไล้ไปที่หน้าท้องแบนราบ ของคนที่นอนนิ่งให้เขากอดได้อย่างตามใจ เขาลูบไล้เลยไปที่ท่อนเอ็น ที่เริ่มแข็งชี้โด่ขึ้น ตั้งแต่ถูกถอดเสื้อผ้าออกในยามที่ดึกดื่นค่อนคืนเช่นนี้"ซี๊ส...คุณชายขอรับ อ่า...ข้าไม่สงสัยแล้วขอรับ อื้ออออ" ชัดครางเสียงแ

"เข่อซิง...เหตุใดเจ้าถึงได้เงียบเช่นนี้เล่า เจ้าไม่ดีใจเช่นนั้นหรือ ที่ข้าคิดเช่นเดียวกับเจ้า หรือว่าเจ้าพูดว่ารักข้า เจ้าแค่หยอกล้อข้าเล่นเท่านั้น" หลี่หยางถามเข่อซิงที่นั่งเงียบมาตลอด ตั้งแต่เขาบอกว่า เขาคิดแบบเดียวกันกับเจ้าตัวแล้ว ในขณะที่ตอนนี้พวกเขา เข้ามาอยู่ในห้องพักกันเพียงลำพังสองคนแล้ว เข่อซิงนั่งพิงหัวเตียงอยู่ เพราะว่าเขาต้องนอนพักหลังมื้ออาหารเช้า และยาต้มสมุนไพรที่เขาได้ดื่มไปแล้ว"หาเป็นเช่นนั้นไม่ขอรับ ข้าดีใจจนข้าพูดสิ่งใดไม่ออกต่างหากเล่า ข้าไม่คิดว่าทาสอย่างข้า จะมีชายที่สูงศักดิ์อย่างคุณชายหลี่มารักข้าได้ แล้ว...เออ...ท่านพ่อกับท่านแม่ของคุณชายเล่า พวกท่านจะยอมรับได้หรือไม่ขอรับ" ชัดถามเสียงเศร้า เพราะว่าถึงเขาจะดีใจ ที่คุณชายหลี่มีความรู้สึกอย่างเดียวกันกับเขา แต่ความรักของชายที่รักกับชาย ก็ใช่ว่าจะราบรื่น ยิ่งเป็นสมัยเก่าอย่างนี้ด้วย อย่าว่าแต่สังคมไม่ยอมรับเลย สังคมยังไม่รู้จักด้วยซํ้ามั้ง และนี่คือเหตุผลที่เขานั่งเงียบ เพราะว่านอกจากที่เขากับคุณชายจะใจตรงกันแล้ว แล้วต่อไปจะใช้ชีวิตกันยังไง เขายังคิดไม่ออกเลย เขามัวแต่คิดว่าชีวิตไม่ได้ยืนยาว อยากทำอะไรก็ให้รีบท

"คุณชายขอรับ ข้าอยากเดินออกไปที่หน้าร้านขายผ้า ข้าอยากเห็นร้านซาลาเปา ว่ายามเช้าเช่นนี้มีลูกค้าหรือไม่ ข้าขอเดินออกไปได้หรือไม่ขอรับ" ชัดขอคุณชายหลี่ด้วยนํ้าเสียงที่แหบเบา เมื่อเขาตื่นขึ้นในเช้าของวันต่อมา เขามองไปรอบๆแล้ว เขาจำได้ว่าเขานอนอยู่ที่ไหน เพราะว่าเมื่อวาน หลังจากที่เขากินซุปข้าวโพดอิ่มแล้ว เลี่ยงเฟิ่งก็ให้เขาดื่มยาต้มสมุนไพรไปถ้วยหนึ่ง เขาก็หลับยาวจนมาถึงเช้าเลย ระหว่างทางเจออะไรบ้าง เขาเข้ามานอนในห้องพักตรงนี้ได้ยังไง เขายังไม่รู้สึกตัวเลย แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาดูมีเรี่ยวแรงขึ้น จนเขาอยากจะลองเดินออกไปดูที่หน้าร้านขายผ้า ว่าที่หน้าร้านขายผ้า รถเข็นไม้ที่เขาใช้ขายซาลาเปา ยังอยู่เหมือนเดิมไหม และยังมีลูกค้าอยู่หรือเปล่า"เจ้าจะออกไปได้เช่นไร เจ้ายังบาดเจ็บอยู่ ข้า...""คุณชายหลี่พาข้าออกไปได้หรือไม่เล่า ข้ารู้สึกว่าอยากออกไปข้างนอก นอนอยู่เช่นนี้ ข้าปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัวแล้วขอรับ" ชัดขอร้องคุณชายหลี่ด้วยนํ้าเสียงที่ออดอ้อน เอาสิ เขาอ้อนขนาดนี้ ถ้าคุณชายหลี่ยอมใจอ่อนพาเขาไป ก็แสดงว่าคุณชายหลี่ต้องมีใจให้กับเขาบ้างแหละวะ ที่เขากล้าอ้อนคุณชายหลี่เช่นนี้ เพราะว่าเม

"คุณชายหลี่ขอรับ รถม้าพร้อมแล้วที่จะออกเดินทางขอรับ" อู๋ห่างบอกกับคุณชายหลี่ หลังจากที่เขาดูคนของเขา ขนของขึ้นไปบนรถม้าเรียบร้อยแล้ว มีรถม้าสองคัน โดยที่รถม้าคันหนึ่ง ขนเสบียงกับพวกข้าวของเครื่องใช้ ที่จำเป็นในการรักษาเข่อซิง และอีกคันหนึ่ง ให้ลู่จิวกับอันฉีแล้วก็เข่อซิงนอน และมีเลี่ยงเฟิ่งนั่งไปด้วย เพื่อดูแลเข่อซิงในระหว่างทาง ส่วนเขากับซิงเยียน แล้วก็คุณชายหลี่กับคนของเขาขี่ม้าไป ไปครั้งนี้เขาพาคนของเขาไปเยอะกว่าทุกครั้ง เพื่อป้องกันภัยจากพวกโจรระหว่างทาง "หลี่หยาง เจ้าตัดสินใจเช่นนี้ พ่อหาได้เห็นด้วยกับเจ้าไม่ แต่พ่อก็บังคับเจ้าไม่ได้ เพราะว่าเจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว" พ่อพูดกับลูกชายเสียงเครียด "ท่านพ่อขอรับ ท่านแม่ขอรับ ข้าต้องขออภัย ที่ข้าตัดสินใจเช่นนี้ แต่ท่านพ่อกับท่านแม่อย่าได้เป็นกังวลกับข้า สิ่งใดที่ข้าได้ตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว ข้าจะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด ถึงแม้ว่าข้าจะตัดสินใจผิดพลาด แต่ข้าก็เป็นคนตัดสินใจเอง ข้าขอให้ท่านทั้งสองรับรู้เอาไว้ ข้าจะทำปัจจุบันของข้าให้ดีที่สุด เพราะว่าปัจจุบันจะบ่งบอก ว่าอดีตกับอนาคตของข้าจะไปในทิศทางไหน ทุกอย่างข้าเลือกเอง ข้าก็พร้อมที่จะรั

"เลี่ยงเฟิ่ง อาการของเข่อซิงเป็นเช่นไรบ้าง" หลี่หยางเดินเข้ามาในห้องรักษา ในช่วงคํ่าของวัน หลังจากที่เขาได้นอนพักเต็มอิ่มแล้ว"อาการของเข่อซิงยังคงที่ขอรับ โชคดีที่ไม่มีอาการตัวร้อนเป็นไข้ ข้าคอยเช็ดตัวแล้วก็คอยหยดยาต้มสมุนไพร ให้เข่อซิงกินทีละหยดขอรับ อย่างน้อยก็เป็นยาช่วยสมานแผล ในยามที่เข่อซิงไม่ได้สติอยู่เช่นนี้ และยาสมุนไพรตัวนี้ แก้ไข้ได้ด้วยขอรับ" เลี่ยงเฟิ่งตอบคำถาม พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดตามตัวให้กับเข่อซิงไปด้วย"เลี่ยงเฟิ่ง เจ้าคิดว่า เออ...เข่อซิงจะรอดพ้นคืนนี้ได้หรือไม่" หลี่หยางถามเสียงเบา เมื่อเขาเห็นสภาพเข่อซิงนอนตัวขาวซีด กว่าตอนก่อนที่เขาจะขึ้นไปนอนพักเสียอีก สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกหน่วงที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก คำพูดที่เข่อซิงชอบบอกกับเขา มันเข้ามาในความรู้สึกของเขาตอนนี้ ว่าชีวิตของคนเรามันไม่ได้ยืนยาว แต่มันก็ไม่ควรที่จะสั้นขนาดนี้ไม่ใช่หรือ"ข้าตอบไม่ได้ขอรับ แต่ก็มีเรื่องดีอยู่นะขอรับ ที่เข่อซิงไม่มีอาการไข้ตัวร้อน นั่นหมายความว่า แผลที่ท้องของเข่อซิงไม่เกิดการติดเชื้อด้านในขอรับ" เลี่ยงเฟิ่งพูดปลอบใจคนถาม เพราะว่าตอนนี้ใบหน้าของคุณชายหลี่ดูเป็นกังวล จนเ

“คุณพ่อคะ ชุดของน้องเมลสวยไหมคะ ”น้องเมลถามพ่อพร้อมกับหมุนตัวไปรอบๆ”พ่อว่ามันสั้นไปรึเปล่าลูก แล้วจะพับเอวขึ้นไปทำไม มันผิดระเบียบของโรงเรียนนะลูก ”คิมบอกกับลูกสาว ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ลูกสาวคนสวยของเขา วันนี้ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะว่าจะไปโรงเรียนวันแรกเทอมแรกของระดับมัถยมหนึ่ง”พี่ก็ว่ามันสั้นไปนะน้องเมล ”ฉลามบอกกับน้องสาวเสียงเข้ม ด้วยความหวงน้องสาวคนสวย คนเดียวของบ้านเกียรติ์วรกุล”พี่ฉลาม...เพื่อนๆของพี่ที่อยู่ม.ปลาย น้องเมลก็เห็นใส่กันแบบนี้นะคะ ไม่พับก็ได้ค่ะ ”น้องเมลพูดพร้อมกับคลายตรงเอว ที่เธอพับเอาไว้ลงตามแบบเดิมของมัน“ถ้าอยากใส่สั้น เอาไว้เวลาไปเที่ยวกับครอบครัว หรือไปไหนที่ไม่ใช่ไปโรงเรียนก็ได้ครับน้องเมล ถ้าไปโรงเรียนควรแต่งตัวให้ถูกระเบียบนะครับ ”เบสบอกกับลูกสาวด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู”แม่อ่ะ...ก็น้องเมลเห็นรุ่นพี่เขาใส่กันหนิคะ แต่ไม่เป็นค่ะ น้องเมลแต่งตัวถูกระเบียบของโรงเรียนก็ได้ค่ะ ”น้องเมลพูดพร้อมกับลงไปนั่งกินข้าวข้างๆพี่ชายสุดที่รัก”พี่เมนครับ หล่อแล้วครับ รีบมากินข้าวเช้านะครับ เดี๋ยวไม่ทันพวกพี่ๆเขา แล้วก็จะสายด้วย ”เบสบอกกับลูกชายที่จับโน่นนี

“พี่คิมตื่นได้แล้วครับ วันนี้พี่นัดกับลูกๆเล่นที่ริมทรายหาดกันนะครับ ”เบสปลุกคนที่นอนกอดเขาอยู่ไม่ยอมขยับตัวเลย”อื้อ...พี่ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ เมื่อคืนกว่าจะได้นอน ”คิมพูดเสียงอู้อี้พร้อมกับพลิกตัวนอนควํ่าหน้าหนีเบส”ครับ เบสให้เวลานอนอีกแค่ครึ่งชั่วโมงนะครับ ใครบอกให้เมื่อคืนพี่ดื่มกับพวกคุณสนจนดึก ”เบสบอกกับคิม ก่อนที่เขาจะลงจากเตียงแล้วเข้าห้องนํ้าไปอาบนํ้า เพราะว่าเขาต้องลงไปดูลูกๆอีกเมื่อคืนหลังจากที่กลับมาจากงานเลี้ยง คิมก็นั่งดื่มกับสนแล้วก็ชัยที่ริมทะเลกันจนดึก และเป็นครั้งแรกที่คิมนั่งดื่มแบบนี้ เบสก็เลยปล่อยให้นอนไปก่อน เพราะว่าคิมก็ทำงานมาตลอด ช่วงเวลาแบบนี้คิมหาแทบไม่ได้เลย ไม่ใช่สิ...ไม่มีเลยต่างหากล่ะ เพราะว่าคิมเป็นคนที่จริงจังกับชีวิต จะให้มานั่งดื่มชิวๆแบบนี้ คงหาไม่ได้ง่ายๆ“พี่คิม...เบสเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้วนะครับ เดี๋ยวเบสลงไปดูลูกๆก่อน ”เบสกระซิบเบาๆที่ข้างหูของคิม ก่อนที่เขาจะออกไปจากห้องเงียบๆ”แม่เบสครับ ผมขอออกไปเดินเล่นที่ริมทะเลได้ไหมครับ ”ปลาวาฬถามพร้อมกับมองเบสอย่างมีความหวังว่าจะได้ไป”ไปได้ครับ แต่รีบกลับมาให้ทันมื้อเช้านะครับ ฉลามล่ะครับ ไปกับปลา

”เบสผูกให้ครับ ””ผูกเป็นเหรอ หึหึ ”คิมแกล้งถามเบสยิ้มๆ เพราะว่ามีคนอยากเอาใจเขา ด้วยการเดินเข้ามาแล้วยิ้มอ้อนขอผูกเน็กไทให้เขา”ดูถูกเหรอครับ เบสก็เคยผูกเถอะตอนเรียน ”เบสพูดด้วยนํ้าเสียงที่หมั่นไส้ เพราะเขารู้ว่าคิมแกล้งว่าเขา”แล้วลูกๆแต่งตัวกันเสร็จแล้วเหรอ ”คิมถามเบส ในขณะที่เบสผูกเน็กไทให้เขาอยู่“พี่คิม...!! ถามเฉยๆก็พอครับ ทำไมต้องลูบด้วย หยุดเลย...!! เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปงานกันพอดี ”เบสดุคิมเบาๆ แต่สายตาของเขามองคิมด้วยสายตาที่ยั่วยวน ในขณะที่คิมลูบที่เอวของเขาและกำลังลามไปถึงสะโพกกลมกลึงของเขาแล้ว”งั้นเรา… ””อย่ามาหื่น เบสแกล้งหรอก ””แต่พี่จะ… ””พี่คิม...!! หยุดเลย เบสออกไปดูลูกๆดีกว่า ”ไม่พูดเปล่า เบสรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่เขาผูกเน็กไทยังไม่เสร็จเลย“หึหึ ”คิมหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่เขาจะแต่งตัวต่อจนเสร็จ แล้วออกไปสมทบกับทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดตัวสาขาสามที่พัทยา เขาจะพาเมียกับลูกๆทุกคนไปร่วมงานด้วย และถือโอกาสเปิดตัวคนในครอบครัวให้พนักงานรู้จักด้วย”ป้อ ป้อ เมนหย่อแย้ว ป้อเมนหย่อแย้ว หย่อๆ เมนหย่อ ”พี่เมนที่อยู่ในชุดสูท ที่ถูกสั่งตัดมาเป็นพิเศษในงาน

"แม่ครับ พี่ปลาวาฬไม่ให้เมนไปด้วย "พี่เมนเดินเข้าไปฟ้องแม่ด้วยใบหน้าที่หงิกงอ"พี่เมนครับ พี่ปลาวาฬเขาจะไปจีบสาวหรือเปล่า เราจะไปกับพี่เขาทุกที่ไม่ได้นะครับ "เบสบอกกับลูกชาย เขารู้ว่าปลาวาฬจะไปไหนแต่เขาแกล้งแซวเล่นๆ"จีบสาวอะไรครับแม่เบส ผมแค่จะไปติวที่บ้านเพื่อนเถอะ "ปลาวาฬรีบแก้ต่างให้ตัวเอง"เพื่อนอะไรครับ เมนเห็นมีแต่คนสวยๆ น่ารักๆทั้งนั้นเลยครับแม่ "พี่เมนหน้างอไม่เลิก เพราะว่าเขาอยากไปกับพี่ปลาวาฬด้วย เขาเพิ่งจะขึ้นม.หนึ่ง ในขณะที่ปลาวาฬกับฉลามอยู่มอหก และกำลังจะสอบแอดมิชชั่น ก็เลยต้องติวกับเพื่อนๆและเรียนพิเศษอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้ไม่มีเวลาให้น้องชายสุดหล่ออย่างเขาเหมือนแต่ก่อน"เดี๋ยวอีกหน่อย คาร์เมนก็ต้องเป็นอย่างพี่เหมือนกันแหละ สอบเสร็จเมื่อไหร่พี่จะพาไปเที่ยว อยากไปเที่ยวไหนคิดไว้รอเลย ดีไหม "ปลาวาฬถามน้องชายอย่างเอาใจ เพราะว่าน้องชายคนนี้เขาตามใจมาโดยตลอดอยู่แล้ว "จริงนะครับ ไม่ใช่ว่ามีแฟนแล้วลืมน้องนะ "พี่เมนทำปากจู๋อย่างรู้ทัน เพราะว่าเขาเห็นพี่ชายมีเพื่อนผู้หญิงเยอะ และมีอยู่คนหนึ่งที่ปลาวาฬเคยตามไปส่งที่บ้านด้วย"แฟนอะไร ไม่มีหรอก แม่เบสอย่าไปฟังคาร์เมนนะครับ

"บ้านสวยน่าอยู่จังเลยครับ "เบสพูดพร้อมกับเดินดูรอบๆบริเวณบ้าน ในขณะที่ตอนนี้ตะวันกำลังจะตกดิน เพราะว่ากว่าจะมาถึงก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว ลูกๆกับคนอื่นเข้าบ้านกันไปหมดแล้ว"เบสอยากตกแต่งอะไรเพิ่มก็บอกสนนะ "คิมบอกกับเบส เพราะว่าบ้านหลังนี้ เขาเพิ่งจะซื้อตอนที่มาเปิดสาขาที่พัทยาครั้งแรก และยังไม่เคยได้มาอยู่เลย แต่มีคนดูแลอยู่ตลอด"พี่คิมเข้าบ้านเถอะครับ ลมแรงยิ่งจะเป็นไข้อยู่ "เบสเดินเข้าไปกอดเอวของคิม แล้วเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน"เมียน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะ "คิมกระซิบเบสเสียงเบา พร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วย"พี่คิมก็น่ารักเหมือนกันครับ "เบสสบตากับคิมนิ่ง ทั้งคู่สบตากันชั่วขณะ"แม่เบสครับ หิวแล้วครับ "ปลาวาฬบอกกับแม่เบสเสียงอ้อน ในขณะที่เขาเห็นพ่อกับแม่เดินเข้ามาในบ้าน"ทุกคนเดินไปดูที่หลังบ้านเลยครับ "คิมบอกกับลูกชายแทนเบส เพราะว่าเขาสั่งคนของเขาให้จัดโต๊ะไว้รอแล้ว"มีอะไรเหรอครับพ่อคิม "ฉลามถามพ่อคิมด้วยความสงสัย"แม่เบสว่าเราออกไปดูเองดีกว่าครับ "เบสสบตากับคิมแล้วบอกกับลูกชายยิ้มๆ เพราะยังไม่มีใครรู้ ว่าคิมจัดเซอร์ไพรส์ปิ้งย่างอาหารทะเลไว้ที่หลังบ้าน ที่ติดกับริมหาดไว้รอแล้ว"งั้น

"เย้ๆ ได้ไปเที่ยวทะเลแล้ว "ปลาวาฬกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ หลังจากที่แม่เบสบอกกับทุกคนว่าจะไปเที่ยวทะเลกันทั้งบ้าน รวมทั้งแม่บ้านทุกคนด้วย นี่คือการไปเที่ยวกันยกครอบครัวครั้งแรกของบ้าน เกียรติ์วรกุลเลยก็ว่าได้ มีบอดี้การ์ดเฝ้าบ้านแค่สี่คน และคนที่เฝ้าคือสมัครใจ และจะได้เงินพิเศษ ถ้าไม่ไปเที่ยว ทุกอย่างเบสเป็นคนต้นคิด เพราะว่าเขาอยากพาลูกๆไปเหยียบพื้นทรายบ้าง เผลอๆประมุขของบ้านอาจจะไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลยก็ได้ นอกจากไปทำงานบวกกับเที่ยวไปในตัว ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันมากนัก เพราะว่าสาขาที่พัทยาได้ฤกษ์เปิดตัวแล้ว ก็เลยถือโอกาสพาครอบครัวไปเที่ยวด้วย"เอ้ะๆ เอ้ะๆ ฮ่าๆ วาฬๆ ฮ่าๆ เอ้ะๆ "พี่เมนที่เริ่มเดินได้แล้ว เขาเห็นพี่ชายสุดที่รักกระโดดตัวลอย เจ้าตัวก็ทำตามบ้าง ทั้งที่ไม่รู้หรอกว่าผู้ใหญ่คุยอะไรกัน แต่เขาก็วิ่งรอบห้องอย่างสนุกสนานตามพี่ๆไปด้วย"แล้วต้องทำอาหารไปกินระหว่างทางด้วยไหมเบส ป้าจะได้ให้นวลเตรียมเอาไว้ "สร้อยถามเบสด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข"ไม่ต้องครับ งานนี้ให้ทุกคนพักผ่อนเต็มที่ หิวก็จอดรถกินร้านอาหารข้างทางเอา "เบสบอกกับสร้อยพร้อมกับยิ้มให้ไปด้วย ตั้งแต่ที่คุยกับคิมเรื่องจดทะเบีย