คนระดับกู

"นายครับ คนของเรารายงานมา ว่าคนของไอ้โรฮานมาเพ่นพ่านแถวนี้" เมสัน มือขวารายงานนายของเขาที่ก้มหน้าเซ็นเอกสารอยู่

"พวกมันมาทำอะไรแถวนี้ หรืองานใหญ่ของมันที่กูปฏิเสธไป..." ไซรับเงยหน้าขึ้นไปถามลูกน้อง คิ้วของเขาขมวดชนกันด้วยความสงสัย เพราะว่างานใหญ่ที่โรฮานเสนอมา เขาปฏิเสธไปแล้ว เขาไม่ชอบค้ามนุษย์เขาก็เลยปฏิเสธไป แล้วโรฮานก็เป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้ ถ้าต้องทำธุรกิจร่วมกัน

"งานค้ามนุษย์ที่นายปฏิเสธไป มันก็ไม่ได้ติดใจอะไรครับ แต่ถึงมันจะติดใจจริงๆ มันก็ไม่น่าจะส่งลูกน้องปลายแถวของมันมาเพ่นพ่านที่โรงแรมของนายแบบนี้" บรูโน มือซ้ายวิเคราะห์ตามที่เขารู้มา ว่าคนที่มาเพ่นพ่านแถวโรงแรม เป็นแค่ลูกน้องปลายแถวของโรฮานเท่านั้น

"หรือที่มันส่งแค่ลูกน้องปลายแถวมา พวกเราจะได้ไม่สงสัย" เมสันสบตากับผู้เป็นนายนิ่ง หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว

"ตามดูอย่าให้คลาดสายตา อย่าให้มีปัญหากับงานของเราได้" ไซรับสั่งเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าเซ็นเอกสารของเขาต่อ

"เอ่อ...นายครับ งานการกุศลคืนนี้ คุณบีน่าขอให้นายไปร่วมเดินแบบกับเธอได้ไหมครับ" เมสันถามผู้เป็นนาย ก่อนที่เขาจะหลบสายตาของผู้เป็นนายลงไปมองที่พื้น

"เมสัน...ก่อนที่มึงจะถามกู มึงคิดก่อนถามรึเปล่า กูไม่ใช่นายแบบ แค่บริจาคเงินก็พอ!!" ไซรับบอกกับลูกน้องเสียงเข้มจนออกดุ ที่ลูกน้องถามอะไรไม่คิด

"ครับนาย" เมสันพยักหน้ารับคำ โดยที่เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก เพราะว่าเขารู้จักนายของเขาดีกว่าใคร ถึงบีน่าจะขอร้องเขามา ว่าอยากจะเดินแบบ หรือออกเดทกับนายของเขาอีกสักครั้งก็เถอะ เพราะถ้าเขาบอกกับนายของเขาตามที่บีน่าขอมา เขาคงจะได้ไปเป็นอาหารของเสือเผือก ลูกรักของเจ้านายของเขาแน่ๆ บีน่าเป็นนางแบบที่กำลังดังมากในตอนนี้ เธอออกเดทกับนายของเขาเพียงครั้งเดียวแล้วติดใจ เพราะว่าตอนนั้นสื่อเอาไปทำเป็นข่าว ทำให้บีน่าดังและมีคนติดตามขึ้นมาทันที เพราะมีคนอยากรู้ ว่าบีน่ามีอะไรพิเศษกับนายของเขาไหม และนั่น...ทำให้ค่าตัวของบีน่าเพิ่มขึ้นมาเป็นสองเท่า บีน่าก็เลยทำทุกทาง เพื่อที่จะได้เป็นข่าวกับนายของเขาอีก นายของเขาถึงจะไม่ใช่ดาราหรือนายแบบ แต่นายของเขาก็เป็นหนุ่มหล่อคมเข้ม และเป็นนักธุรกิจที่กำลังมาแรง แล้วก็เป็นหนุ่มลึกลับไม่มีที่มา แต่จู่ๆก็เป็นที่รู้จักกันในกลุ่มของพวกมีอันจะกิน ที่สาวๆอยากจะรู้จักมากที่สุด เพราะว่าเป็นคนที่เก็บตัวเงียบ ดูลึกลับน่าค้นหา ขนาดเก็บตัวเงียบ นายของเขาก็ยังเป็นที่รู้จักของคนในแวดวงธุรกิจ เพราะว่ามีโรงแรม ที่มีแต่ระดับสิบดาวขึ้นไปเอาไว้ในครอบครอง โดยที่ไม่มีใครรู้ ว่าเบื้องหลังซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง

"แล้วเรื่องที่กูให้มึงไปตามหาคน มึงตามหาไปถึงไหนแล้ว" ไซรับเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเมสัน เหมือนกับว่าเขาให้ความสนใจเรื่องนี้ กว่าทุกเรื่อง ที่เมสันมารายงานเขาในตอนนี้

"ไม่มีวี่แววจริงๆครับนาย ผมหาทุกวัดทั่วกรุงเทพแล้ว คนชื่อแทนมีเยอะมาก แล้วเด็กวัดรุ่นที่นายให้ผมไปตามหา แยกย้ายกันออกไปหางานทำกันหมดแล้ว หลวงตาที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับที่นายบอกมา ท่านก็มรณภาพไปหมดแล้วครับ แล้วอีกอย่าง เราก็มีข้อมูลของคนที่นายให้ผมตามหาน้อยมากเลยครับ มีแค่ชื่อ" เมสันตอบผู้เป็นนายของเขาอย่างหมดปัญญา เพราะว่าแรกเริ่มตามหา แม้แต่ชื่อของวัดยังไม่รู้เลย หน้าตาเป็นยังไงรูปถ่ายก็ไม่มีให้เห็น บอกแต่ว่าชื่อแทน ซึ่งมันก็มีคนชื่อแทนหลายคนด้วย มีเป็นร้อย แต่ไม่ใช่คนที่นายของเขาต้องการเจอตัวเลย

"ไปอยู่ที่ไหนของเขานะ" ไซรับพึมพำคนเดียวเบาๆ ก่อนที่เขาจะเลิกสนใจ แล้วก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ

"นายครับ อาวุธที่เราสั่ง สิ้นเดือนจะเข้ามาครับ ทางนั้นเขายืนยันมาแล้ว เรารอรับได้เลย" บรูโนรายงานนายของเขา หลังจากที่เขาได้รับรายงานมาจากคนของเขาอีกที ในขณะที่ตอนนี้พวกเขาทำงานกันเงียบๆอยู่ในห้องทำงานของนาย 

"งั้นมึงก็ติดต่อให้ลูกค้าของเรา มารับของที่นี่ได้เลย ถ้ารู้วันที่แน่นอนแล้ว อย่าให้ของอยู่กับเรานาน" ไซรับสั่งลูกน้องอย่างอารมณ์ดี เพราะว่าเขาเองก็รอยืนยันจากทางโน้นอยู่เหมือนกัน ลูกค้าของเขาที่ว่าคือ มีแต่พวกไฮโซที่ชอบสะสมอาวุธสงครามเอาไว้เสริมบารมีของตัวเอง เพราะว่าคนที่จะมีเอาไว้ในครอบครองได้ คือต้องมีเงินหนาจริงๆเท่านั้น ด้วยความที่นำเข้ามาด้วยความยากลำบาก แล้วก็กว่าที่จะมีของที่ตัวเองต้องการ ราคาของมันก็เลยสูงขึ้นมาหลายเท่าตัว

"ครับนาย เออ...นายครับ แล้วคืนนี้ นายจะลงไปกินข้าวเย็นกับคุณเคที่ไหมครับ คุณเคที่บอกว่าขอ..."

"เมสัน...!!"

"รับทราบครับนาย" เมสันรีบก้มหน้ารับคำอย่างเข้าใจ แค่นายพูดเสียงนี้ เขาก็รู้แล้ว ว่านายของเขาจะไม่นอนกับผู้หญิงคนนี้รอบสอง ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนี้ แต่กับผู้หญิงคนไหน นายของเขาก็จะไม่นอนกับผู้หญิงคนนั้นซํ้า เพื่อตัดปัญหาที่จะตามมาทีหลัง แต่ครั้งนี้ที่เขาถาม เพราะว่าเคที่คือสวยมาก อวบอิ่มไปทั้งตัว ไม่เหมือนพวกนางแบบที่ห่วงความสวยจนผอมแห้ง

"พวกมึงไม่มีอะไรทำกันเหรอ แล้วตอนนี้คนของไอ้โรฮาน พวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่ ไปกันรึยัง" ไซรับถาม เมื่อเขานึกขึ้นได้

"ยังไม่ไปไหนเลยครับ พวกมันเปลี่ยนหน้ากันมา เหมือนกับมาหาใครสักคนที่นี่อย่างนั้นแหละครับนาย" บรูโนตอบผู้เป็นนาย เพราะว่าเขานั่งดูกล้องวรจรปิดในไอแพด ที่ลูกน้องส่งมาให้เขาดู ตอนที่ลูกน้องของโรฮานมา

"หาใครสักคน...? มีลูกค้าของพวกมันอยู่ที่นี่หรือว่า...มันมาหาเหยื่อที่นี่" ไซรับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะว่าเขากับโรฮานถึงจะมีเรื่องที่ไม่พอใจกันอยู่ลึกๆ แต่ก็ยังดูท่าทีกันอยู่ ยังไม่มีใครเริ่มลงมือก่อน

"ผมให้คนของเรา ตามดูพฤติกรรมของพวกมันอยู่ครับ ไม่ต้องทำอะไรพวกมัน เพราะว่าผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าพวกมันต้องการอะไร ถึงกล้ามาที่โรงแรมของเราแบบนี้" เมสันบอกกับผู้เป็นนายของเขา ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง

....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"แทนกูเอง ธาม...เปิดประตู" ธามเคาะประตูสี่ครั้งพร้อมกับบอกชื่อของตัวเอง ตามที่เขาได้บอกกับแทน ก่อนที่เขาจะออกจากห้องไป

แกร๊ก

"เป็นไงบ้าง เขารับกูไหมวะ" แทนถามโดยที่เขาไม่เปิดโอกาสให้ธามได้พักก่อน หลังจากที่เขาปิดประตูห้องแล้ว

"รับสิ คนระดับกูแล้ว คนขาดพอดี กูบอกมึงแล้วไง อ่ะ...นี่ชุดของมึง มึงใส่ไซส์เดียวกับกูนะ" ธามพูดพร้อมกับยื่นชุดยูนิฟอร์มของห้องล้างจานให้กับแทนไปด้วย 

"มีชุดด้วย ดีว่ะ เพราะว่ากูไม่มีเสื้อผ้ามาด้วย" แทนพูดพร้อมกับมองหน้าของธามตาละห้อย จนธามพูดอะไรไม่ออก

"งั้นมึงก็ใส่ของกูไปก่อน ไปซื้อตอนนี้ เราก็ออกไปไม่ได้ แล้วกูก็ไม่มีเงินด้วย ส่วนกางเกงใน กูมีที่เพิ่งจะซื้อมาสองตัว ยังไม่ได้ใส่ มึงก็เอาไปใส่ก่อน พอเงินเดือนมึงออก มึงก็ซื้อมาใช้กูด้วย" ธามบอกกับแทน ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเขาเอามาให้แทนใส่ ซึ่งของเขาเองก็ไม่ได้มีเยอะ ด้วยความที่เป็นผู้ชาย ที่ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเสื้อผ้ามากนัก บวกกับเงินเดือนของเขาก็ยังไม่ออกด้วย ทำให้เขาต้องประหยัด ดีหน่อยตรงที่ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง แล้วอาหารก็กินที่ทำงานเลย ทำให้อยู่ได้โดยที่ไม่เดือดร้อนอะไรมากนัก

"ขอบใจมึงมากเพื่อน ถ้ากูไม่มีมึง กูก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนเหมือนกันว่ะ" แทนพูดพร้อมกับมองเพื่อนด้วยสายตาที่ขอบคุณจากใจของเขาจริงๆ

"ไม่เป็นไรเว้ย เราเป็นเด็กวัดเหมือนกัน โตมาด้วยกัน มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน แต่พรุ่งนี้ไปทำงานอ่ะ มึงอย่าไปก่อเรื่องล่ะ แล้ว..."

"เดี๋ยวธามอย่าเพิ่งพูดอะไร กูถามก่อน ข้างนอกมีคนแปลกหน้ามาเพ่นพ่านไหมวะ คนที่น่าสงสัยอ่ะ" แทนถามพร้อมกับจ้องหน้าของธามอย่างรอคำตอบไปด้วย 

"คนแปลกหน้า...? ที่นี่มันโรงแรมนะเว้ย คนแปลกหน้ามันก็ต้องมีอยู่แล้วไหม มึงนี่ถามอะไรโง่ๆ" ธามพูดแล้วส่ายหน้าให้กับคนที่ถามไม่คิด

"กูหมายถึงคนที่มีอะไรน่าสงสัย อย่างเช่นว่า คนที่มาถามหากู หรือ..."

"พอๆ กูดูไม่ออกหรอก คนมันเยอะ คนที่ไม่ใช่พนักงานของที่นี่ ก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับกูทั้งนั้นแหละ แม้แต่เจ้าของโรงแรมเองก็เถอะ ก็อาจจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกูก็ได้ เพราะว่ากูยังไม่เคยเห็นหน้า แล้วก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของโรงแรมด้วย เรามันแค่มดตัวน้อย ช่างแม่งเจ้าของโรงแรมเถอะ อย่าไปพูดถึงเขาเลย เรามีที่ซุกหัวนอนก็พอแล้ว พรุ่งนี้เราก็เข้าทางด้านหลัง ที่เขามีเอาไว้ให้พนักงานเข้าก็จบแล้ว มึงกับกูอยู่แต่ในห้องล้างจานกับห้องครัว ไม่ได้ออกมาข้างนอกหรอก มึงไม่ต้องห่วง คนที่จะเข้ามาด้านในได้ ต้องได้รับอนุญาตจากหัวหน้าของเราก่อน ไม่ใช่ใครก็จะเข้ามาได้ แต่ตอนนี้มึงไปอาบนํ้าเถอะ จะได้มากินข้าวแล้วนอนกัน กูเอาข้าวมาจากในครัวของโรงแรมมาให้มึงกินด้วย รีบอาบนํ้าแล้วรีบมากินข้าว พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าไปทำงานกัน" ธามบอกกับแทน ก่อนที่เขาจะเอาอาหารไปเทใส่จานให้กับแทน

"อือ...ขอบใจมึงมากเพื่อน" แทนพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบนํ้า เพราะว่าเขาเองก็เหนียวตัวจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว