หัวชนกันเชียว

"นายครับ คนของเราจับตัวมันสองคนเอาไว้ก่อนครับ ยังไม่ได้ทำอะไร เพราะมันบอก ว่ามันมาตามล่าคนคนหนึ่งด้วยเรื่องส่วนตัวครับ ไม่ได้เกี่ยวกับนายของมัน ในตัวของมันก็มีปืนด้วย ตอนนี้บรูโนกำลังสอบสวนมันอยู่ครับ" เมสันรายงายผู้เป็นนาย หลังจากที่เขาได้รับรายงานมาจากบรูโนอีกที

"แล้วรู้รึยังว่ามันตามล่าใคร เป็นพนักงานของเรารึเปล่า" ไซรับถามเสียงเรียบ โดยที่เขาไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ เป็นการถามเรื่อยๆ มากกว่าที่อยากจะรู้จริงๆ

"มันบอกว่า ผู้ชายที่มันตามล่า เป็นชู้กับเมียของลูกพี่มันครับ ลูกพี่ก็เลยสั่งให้พวกมันมาเก็บ มันให้ดูรูปด้วยนะครับ นี่ครับ...ผู้ชายคนนี้ผมดูแล้ว ไม่ใช่พนักงานของเราครับ หน้าตาแบบนี้ไม่มีในลิสต์รายชื่อของพนักงานของเราครับ" เมสันให้นายของเขาดูรูปของผู้ชาย ที่กำลังถูกตามล่าอยู่ และเขาดูในลิสต์รายชื่อของพนักงานแล้ว พนักงานของโรงแรมไม่มีคนที่หน้าตาแบบนี้

"แล้วพวกมันมาตามที่โรงแรมของเราทำไม" ไซรับเหลือบตามองแค่ผ่านๆ โดยที่เขาไม่ได้สนใจ เพราะว่ามันไม่ใช่ธุระของเขา แค่อย่ามาวุ่นวายที่โรงแรมของเขาก็พอ

"มันบอกว่าเห็นผู้ชายคนนี้วิ่งหนีเข้ามาที่โรงแรมของเราครับ แล้วเมื่อเช้าก็หน้าคล้ายมาก พวกมันก็เลยจะตามเข้าไปดูครับ" เมสันตอบนายของเขา อย่างที่บรูโนรายงานเขามา

"ปล่อยพวกมันไป แล้วอย่าให้มาวุ่นวายที่นี่อีก ไม่งั้นมันสองคนนั่นแหละ ที่จะตายเอง" ไซรับสั่งเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะส่งสัญญาณด้วยมือให้เมสันออกไป เพราะว่าเขากำลังกินอาหารเช้าอยู่ ที่เขาให้ปล่อยไป เพราะว่าเขาไม่เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร เขายังไม่อยากให้กระทบถึงความสัมพันธ์ของเขากับโรฮาน ที่เปราะบางอยู่แล้ว ไม่ให้มันแตกในเร็ววันนี้ เพราะว่าเขามีงานที่สำคัญกว่ารออยู่

....

แกร๊ก

"นี่ๆพวกเรา เมื่อกี้มีนออกไปซื้อส้มตำที่หน้าปากซอย มีนออกไปทางประตูหลังของโรงแรม มีนเจอพวกคนชุดดำ นำสองคนที่โดนจับตัวได้เมื่อเช้า พาไปปล่อยที่นอกรั้วด้วยแหละ สงสัยจะไม่ใช่ขโมย แต่แค่อาจจะหลงทางมา" มีนวิ่งเข้าไปบอกกับทุกคนในห้องพักของพนักงานหน้าตาตื่น ในห้องพักที่ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งพักกันอยู่ มีคุยกันบ้าง เล่นมือถือบ้าง นอนบ้าง แล้วแต่ใครจะสะดวกแบบไหน ซึ่งเวลาพัก พวกเขาก็สลับกันพัก ไม่ใช่พักพร้อมกันทุกคน และตอนนี้ก็เป็นเวลาพักของแทน แทนกำลังนอนหลับพักสายตาอยู่ ในขณะที่ธามทำงานอยู่ที่ห้องล้างจาน

"แค่หลงทางมา...!! เอ่อ...อ๋อ คือ...คือผมตกใจน่ะครับ ดีนะครับ ที่แค่หลงทางมา" แทนรีบแก้ตัวจนลิ้นพันกัน เพราะว่าเขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แล้วเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ ในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟังมีนพูดอยู่ หันมามองที่เขาเป็นตาเดียวเลย

"เป็นอะไรรึเปล่าแทน ทำไมตกใจขนาดนั้น เหงื่อออกมาเต็มหน้าเลย" ปอนด์ถามแทนด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง เพราะว่าเหงื่อของแทนซึมออกมาทันตาเห็นเลย

"ร้อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" แทนบอกกับปอนด์แล้วก็ทุกคนที่กำลังมองมาที่เขาอย่างสนใจ หลังจากที่ได้ยินปอนด์ทักเขาแบบนั้น

"คนอะไรจะขี้ร้อนขนาดนี้ แทนสบายดีแน่นะ" มีนถามด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง เพราะว่าเธอก็เห็นด้วยกับปอนด์ ที่ว่าเหงื่อของแทนออกมาเยอะมาก เหมือนกับคนขี้ร้อน ที่ขี้ร้อนผิดปกติอย่างนั้นแหละ ทั้งที่พวกเธอก็อยู่ในห้องแอร์

"สบายดี ไม่ได้เป็นอะไร" แทนส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนที่เขาจะค่อยๆนอนลงอีกครั้ง เพื่อนตัดบทสนทนา

แกร๊ก

"พวกเราออกไปดูอะไรนี่เร็ว ถ้าใครยังไม่เคยเห็นเจ้าของโรงแรมอ่ะ ตอนนี้เขากำลังพาผู้หญิงมากินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรมด้วย หล่อมาก ผู้หญิงก็สวยเหมือนกับลอยมา ไม่ได้เดินมาอย่างนั้นแหละ ไปดูเร็ว..."

"แพร...มึงรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรม มึงเคยเห็นเหรอ กูเข้างานมาก่อนมึง กูยังไม่เคยเห็นเจ้าของโรงแรมเลย เคยเห็นแต่ผู้บริหารระดับสูง" ปอนด์ถามแพรด้วยความสงสัย เพราะว่าเขาไม่เคยเห็นจริงๆ แล้วหน้าตาของเจ้าของโรงแรม เขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเป็นยังไง ได้ยินแต่คนเขาพูดกัน ว่าหล่อเหมือนกับนายแบบเลย

"รู้สิ ก็ป้าดวงบอกกู กูถึงได้มาตามพวกมึงนี่ไง หล่อตามที่เขาพูดจริงๆนะเว้ย ไปดูกัน" แพรบอกกับทุกคนด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น ก่อนที่เธอจะเดินนำทุกคนออกไปก่อน

"อ้าวไอ้แทน...มึงไม่ไปดูด้วยกันเหรอ นอนเหงื่อแตกอยู่นั่นแหละ" ปอนด์ถามแทน โดยที่เขาไม่ได้อยู่รอฟังคำตอบ เพราะว่าเขากลัวไปไม่ทันคนอื่น แล้วก็กลัวว่าเจ้าของโรงแรมจะไปที่อื่นก่อนด้วย เพราะว่ากว่าจะมาให้เห็น ไม่ใช่ง่ายๆเลย เขามาทำงานที่นี่จะครบปีแล้ว เขายังไม่เคยเห็นเลย เห็นแต่พวกบริหารระดับสูงเท่านั้น

"ไม่ไปอ่ะ ไปกันเถอะ" แทนส่ายหน้าปฏิเสธ บอกตรงๆ ใครจะมีอารมณ์ไปดูวะ ใครจะหล่อใครจะสวยก็ช่างเถอะ เขาจะโดนยิงทิ้งโดยที่ไม่มีเหตุผลวันไหนก็ไม่รู้ ถ้าตัวต่อตัวเขาไม่กลัวหรอก แต่นี่พวกมันมากันเป็นฝูงพร้อมกับอาวุธปืนครบมือเลย เขาจะเอาอะไรไปสู้กับพวกมันวะ หรือว่าเขาจะออกไปให้พวกมันยิงตายไปเลย มันจะได้จบๆสะที ถ้าเขาผิดจริงเขาก็จะยอมหรอก แต่นี่เขาโดนอีนั้นหลอกนะเว้ย เขาไม่ยอมตายฟรีหรอก อย่างน้อยเขาก็ต้องได้กระทืบอีนั้นก่อน สักทีก็ยังดี จะได้หายแค้น

....

"คุณอิงดาวอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" ไซรับถามเสียงเรียบ ในขณะที่เขากับอิงดาว สาวไทยผิวสีนํ้าผึ้ง กำลังนั่งอยู่ในห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมระดับสิบดาว ที่มีเขาเป็นเจ้าของอยู่

"อิงดาวขอเป็นสเต็กปลา แล้วก็สลัดผักค่ะ" อิงดาวตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ แค่พองามให้กับผู้ชายคนตรงหน้า ผู้จัดการส่วนตัวของเธอถูกติดต่อมาจากมือขวาคนสนิทของไซรับ ว่าไซรับอยากทานข้าวกลางวันกับเธอ เธอตอบรับนัดทันที เพราะว่าผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่สาวๆอยากจะมากินข้าวด้วยมากที่สุด ไซรับเป็นที่รู้จักกันในกลุ่มของนักธุรกิจการโรงแรม เธอรู้จักเขาเพราะว่ามีคนซุบซิบเรื่องของเขาให้ฟังบ่อยๆ เรื่องความรวยจนเว่อร์ของเขา บวกกับความหล่อเท่ห์ แล้วก็เป็นผู้ชายที่ลึกลับ ไม่รู้ที่มา แล้วก็ไม่รู้ว่ารวยมาจากไหน อยู่ๆก็เป็นที่รู้จักและดังมากในแวดวงของพวกไฮโซ ซึ่งเธอก็เห็นด้วยกับทุกข้อ เธอก็เลยได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ในเวลานี้

"เมสัน..." ไซรับเรียกเมสันแล้วก็แค่เหลือบมองทางหางตาเท่านั้น

"ครับนาย" เมสันแค่มองสายตาของนายโดยที่ไม่ต้องพูดกัน เขาก็รู้แล้ว ว่าเขาต้องทำอะไร เขาพยักหน้าให้ผู้จัดการร้านเดินมาหาเขา ในขณะที่ผู้จัดการก็เดินมาหาเขาทันที เพราะว่าคอยรอรับคำสั่งอยู่แล้วอย่างรู้หน้าที่ 

"รอสักครู่ค่ะ" วีนัสผู้จัดการรับออเดอร์มาจากเมสัน ก่อนที่เธอจะเดินไปที่ครัวอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ได้ออเดอร์ทันใจผู้เป็นเจ้านาย

"เฮ้อ...อ" 

"ถึงกับถอนหายใจเลยเหรอคะคุณวีนัส เป็นยังไงบ้างคะคุณวีนัส คุณท่านสั่งอะไรบ้างคะ" ป้าดวงที่แอบมองอยู่ในครัว เธอถามทันที ที่วีนัสผู้จัดการเดินเข้ามาในครัว

"อย่าเพิ่งถามสิป้าดวง เดี๋ยวขอสั่งอาหารก่อน หือ...นี่มาแอบดูกันหมดทุกคนรึยังเนี่ย" วีนัสถามด้วยความตกใจ เพราะว่าเมื่อเธอเห็นเต็มตาแล้ว พนักงานมาแอบดูกันแทบจะทุกแผนกเลย ที่เธอรู้ เพราะว่าแต่ละแผนกจะใส่ชุดยูนิเฟอร์มไม่เหมือนกัน ในขณะที่มือของเธอก็เรียกให้พ่อครัวมารับออเดอร์ไปด้วย

"มาไม่หมดหรอกค่ะ แม้...คุณวีนัสก็พูดเกินไป" ป้าดวงตอบ ก่อนที่เธอจะยิ้มแหยๆด้วยความเขินอาย เพราะว่าเธอเป็นคนที่พาทุกคนมาแอบดูเจ้าของโรงแรมเอง

"ตัวจริงคุณอิงดาวสวยมาก ส่วนจ้านายของเราไม่ต้องพูดถึง หล่อร้ายเหมือนเดิม สีผิวคือเซ็กซี่มากเลยป้า" วีนัสกระซิบให้ป้าดวงได้ยินแค่คนเดียวในท้ายประโยค เพราะว่าส่วนตัวของเธอแล้ว เธอชอบผู้ชายผิวเข้ม โดยเฉพาะผิวเข้มแล้วก็ตัวสูงใหญ่เหมือนกับเจ้านายของเธอ เธอคิดว่าอะไรๆมันก็คงจะใหญ่ตามไปด้วย

"ป้าก็อยากเห็นใกล้ๆนะคะ ป้าอยากเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วสิ จะได้เห็นทั้งสองคนใกล้ๆ ป้าว่า..."

"แม้...ป้ากับคุณวีนัสก็ไม่เบาเลยนะคะ หัวชนกันเชียว" จูนพูดแล้วมองค้อนทั้งสองคนด้วยความหมั่นไส้ เพราะว่าภาพที่พวกเธอเห็น ป้าดวงกับวีนัสซุบซิบกัน จนหัวแทบจะชนกันอยู่แล้ว

"อ้าวแทน ทำไมมึงมานอนอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ เห็นเขาบอกว่าเจ้าของโรงแรมมากินข้าว มึงไม่อยากเห็นเหรอ เห็นเขาพูดกันไปทั่ว ว่าเจ้าของโรงแรมพาสาวมากินข้าว" ธามถามแทนพร้อมกับถอดเสื้อตัวนอกออก ก่อนที่เขาจะลงไปนั่งข้างๆแทน

"มึงคิดว่ากูจะมีอารมณ์ไปดูใครอีกวะ กูมาที่นี่ทำไม...มึงก็รู้ มึงรู้ไหม ว่าสองคนที่โดนจับตัวได้เมื่อเช้า พวกมันโดนปล่อยตัวออกไปแล้วนะ กูว่าคราวหน้านะ พวกมันมากันเป็นฝูงแน่" แทนบอกกับธามด้วยนํ้าเสียงที่เป็นกังวล

"ไม่หรอกมั้ง มึงอย่าคิดมาก ช่วงนี้เราก็ไม่ต้องออกไปไหน ถ้ามึงอยากกินอะไร ก็บอกป้าดวง ป้าดวงเขาจัดให้มึงอยู่แล้ว มึงกับกูอ่ะ ลูกรักของป้าดวงเลยนะเว้ย แค่เราขยันทำงาน ผู้ใหญ่เขาก็เอ็นดูแล้ว ส่วนเรื่องอื่นมึงอย่าเพิ่งคิดมากเพื่อน แต่ตอนนี้ ได้เวลาที่มึงต้องไปทำงานแทนกูแล้วเพื่อน" ธามตบเบาๆที่บ่าของแทนอย่างปลอบใจ ก่อนที่แทนจะลุกไปทำงานเงียบๆ อย่างเซ็งๆ

...

"พวกมึงนี่โง่บุ่มบ่ามไปให้คนของไอ้เมสันมันจับได้ยังไงวะ เดี๋ยวถ้ารู้ถึงหูของนายใหญ่ของเราเข้า พวกเราได้ตายกันหมดแน่ ว่าแต่ว่า พวกมึงมั่นใจนะ ว่าไอ้วินมอไซค์มันหลบอยู่ในโรงแรมนั้นจริงๆอ่ะ" ตงถามลูกน้องด้วยนํ้าเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก เพราะเขากลัวว่าเรื่องที่ลูกน้องของเขาไปวุ่นวาย ที่โรงแรมของศัตรูของนายใหญ่ จะรู้ถึงหูของนายใหญ่เข้า พวกเขาต้องโดนนายใหญ่ฆ่าทิ้งแน่ๆ

"มั่นใจครับลูกพี่ มันต้องเป็นพนักงานของที่นั่นแน่ๆ เพราะว่าเมื่อเช้า มันใส่ชุดพนักงานของโรงแรมนั้น และไม่งั้น...มันก็คงจะเข้าไปทางด้านหลังของโรงแรมนั้นไม่ได้หรอกครับ" ทอยตอบลูกพี่ของเขาด้วยความมั่นใจ ว่าเขาดูไม่ผิดแน่ๆ

"งั้นให้คนของเราไปเพิ่ม แต่อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามอย่างวันนี้อีก ซุ่มอยู่เงียบๆให้มันตายใจ รอให้มันโผล่ออกมาก่อน แล้วยิงมันด้วยปืนเก็บเสียงสะ นอกโรงแรม จะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง ไม่ต้องคุยหรือว่าไม่ต้องจับตัวของมันมาให้เสียเวลา เดี๋ยวจะมีปัญหากับพวกไอ้เมสัน" ตงสั่งลูกน้องด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง เพราะว่าเขาไม่อยากเสียเวลากับเรื่องนี้ แล้วเขาก็ไม่อยากให้เรื่องไปถึงหูของนายใหญ่ของเขาด้วย เขาคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องฆ่ามันด้วยตัวเองก็ได้ แค่ให้มันตายก็พอ จะด้วยฝีมือลูกน้องของเขาคนไหนก็ได้