บทที่ 15

เย่เต๋อโหรวรีบคุกเข่าลง จับชายแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วเอ่ยด้วยความเศร้าโศก “วันนั้น ข้าสัญญากับจิ่วเม่ยว่าจะดูแลบุตรสาวของนางเป็นอย่างดี จ่านเหยียนในวันนี้กลายเป็นเช่นนี้ ข้าก็มีส่วนรับผิดชอบอย่างไม่อาจปฏิเสธ หากท่านแม่ทัพต้องการจะสั่งสอนนาง มิสู้ข้าไปเองเสียจะดีกว่า อย่างน้อยหากคนจากวังหลวงมาเอาผิด ก็จะได้อ้างว่าเป็นความคิดของข้าเพียงผู้เดียว จะได้ไม่พาดพิงถึงท่านแม่ทัพ!”

หลงฉางเทียนถอนหายใจ ยื่นมือไปพยุงเย่เต๋อโหรวขึ้น “เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้จักเจ้าหรือ? เจ้าบอกว่าจะไปสั่งสอนนาง ก็คงแค่พูดดุนางสองสามประโยค เจ้านี่นะ ใจอ่อนเกินไป สุดท้ายก็ต้องเสียเปรียบ!”

“เสียเปรียบสักหน่อยจะเป็นไรไป? อีกอย่าง นางเป็นคนรักศักดิ์ศรี ดุนางสองสามประโยคก็หนักหนาแล้ว อีกไม่นานก็ต้องเข้าวัง มีเรื่องน้อยลงไปอีกเรื่องคงจะดีเสียกว่า!”

เย่เต๋อโหรวพูดจบ ก็หันไปกำชับไฉ่หลี “ท่านแม่ทัพดื่มเหล้ามา ยังไม่รีบไปดูแลให้ท่านแม่ทัพเข้าไปพักผ่อนอีก?”

หลงฉางเทียนได้ยินดังนั้น ความโกรธบนใบหน้าก็หายวับไปในทันที มุมปากแฝงไปด้วยรอยยิ้มคลุมเครือมองไปที่ไฉ่หลี

ไฉ่หลีหน้าแดงก่ำ ทำท่าเขินอายก่อนจะตอบรับ “เจ้าค่ะ ฮูหยิน!”

หลงจ่านซินมองไฉ่หลีด้วยสายตาเหยียดหยาม กำลังจะเอ่ยขึ้น ทว่าเย่เต๋อโหรวกลับดึงนางไว้ “เจ้าก็กลับห้องไปเถอะ อย่าให้บ่าวไพร่เห็นเจ้าในสภาพนี้ อีกไม่นานเจ้าก็จะเป็นพระชายารองของฉีอ๋องแล้ว จะเสียมารยาทเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“เจ้าค่ะ!” หลงจ่านซินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ไฉ่หลีพยุงหลงฉางเทียนเข้าไปในห้อง เย่เต๋อโหรวมองตามหลังทั้งสองคนด้วยสีหน้ามืดมน เมื่อเห็นมือของหลงฉางเทียนวางอยู่บนเอวบาง ๆ ของไฉ่หลี ความโกรธในดวงตานางแทบจะปะทุออกมา

คนภายนอกต่างพากันพูดว่านางเย่เต๋อโหรวได้รับความรักจากสามี ใช้ชีวิตคู่กันอย่างมีความสุข สามีไม่เคยรับอนุภรรยา ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเสื่อมเสียใด ๆ ไม่เคยแม้แต่จะย่างกรายเข้าไปในสถานเริงรมย์

แต่ใครจะรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตาที่นางสร้างขึ้นอย่างยากลำบาก? บ่าวรับใช้ที่หน้าตางดงามรอบกายนาง ก็เหมือนกับนางสารเลวหยางจิ่วเม่ยคนนั้น ล้วนเป็นสาวใช้ต้นห้อง

หลายปีมานี้ หลงฉางเทียนดูเหมือนจะรักและให้เกียรตินาง แต่กลับไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนางเลย เขามัวแต่หลงใหลไปกับสาวงามที่อ่อนเยาว์ แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าทุกค่ำคืนนางต้องหลั่งน้ำตา?

ข้างกายเขาไม่เคยขาดหยางจิ่วเม่ย!

ส่วนนาง ได้แต่ระบายความแค้นทั้งหมดที่มีอยู่ในใจ ไปที่บุตรสาวของหยางจิ่วเม่ยนางสารเลวคนนั้น

ถึงแม้ตอนนี้หลงจ่านเหยียนกำลังจะเข้าวังไปเป็นเครื่องสังเวย ก็จะไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ ต้องให้นางทนทุกข์ทรมานจนตาย

หมัวมัวในห้องของฮูหยินผู้เฒ่ามาถึงห้องของหลงจ่านเหยียน ในตอนนั้น จ่านเหยียนได้เข้านอนแล้ว นางเอ่ยกับกัวกูกูสอนมารยาท “กัวกูกู ฮูหยินผู้เฒ่าเชิญท่านและองครักษ์ทั้งสอง ไปดื่มน้ำชาที่ห้องเจ้าค่ะ!”

กัวกูกูเอ่ยขึ้น “รบกวนไปรายงานฮูหยินผู้เฒ่าว่า ไม่ต้องเกรงใจถึงเพียงนี้!”

หมัวมัวยิ้มน้อย ๆ เดินเข้าไปจับมือของกัวกูกู เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมาย “กูกูและองครักษ์ทั้งสองจากวังหลวงทำงานเหน็ดเหนื่อย ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกขอบคุณ ย่อมต้องมีรางวัลให้แน่นอน!”

กัวกูกูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “นี่ บ่าวก็แค่ทำตามหน้าที่ ไม่ควรค่าแก่การที่ฮูหยินผู้เฒ่าให้ความสำคัญถึงเพียงนี้!”

หมัวมัวตบบนหลังมือของนางเบา ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมาย “ยากที่จะปฏิเสธน้ำใจไมตรีนะ!”

กัวกูกูยิ้ม “เช่นนั้น ก็รบกวนหมัวมัวนำทางแล้ว!”

กัวกูกูจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลงคิดอะไรอยู่? คุณหนูใหญ่ตระกูลหลงผู้นี้ ไม่เคยเป็นที่รักใคร่ในจวน วันนี้เพราะนางทำให้คุณหนูรองตระกูลหลงถูกตบ ฮูหยินผู้เฒ่าต้องโยนความโกรธทั้งหมดมาที่หลงจ่านเหยียนอย่างแน่นอน

ดังนั้น ตอนนี้ให้คนมาเรียกนางออกไป แสดงว่าจะลงมือแล้ว

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวขึ้น “บ่าวเชื่อว่าฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนที่รู้จักความพอประมาณเจ้าค่ะ!” เรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตานาง นางก็แค่ทำเป็นไม่รู้ก็แล้วกัน อย่างไรเสีย หลงจ่านเหยียนตายไป คนที่รับเคราะห์ก่อนก็คือจวนตระกูลหลง นางไม่คิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลงจะยอมให้ตระกูลหลงถูกไทเฮาเอาผิด เพียงเพราะความโกรธเล็ก ๆ น้อย ๆ !”

หมัวมัวยิ้ม “เรื่องนี้กูกูไม่ต้องกังวล เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ภายในครอบครัวเท่านั้น เชิญกูกูเถิด!”

“อืม!”กัวกูกูเรียกองครักษ์หลวงทั้งสอง แล้วเดินตามหมัวมัวไปด้วยกัน