LOGINShare
บทที่ 20
Related chapters
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 21
ยามเที่ยงหลี่ชินอ๋องพาคนนำของพระราชทานจากในตำหนักมาส่ง นางเฉิน ฮูหยินของหลงฉางอี้ตรวจนับอยู่ในห้องรับแขก นับพลางทำเสียงจุ๊ปากแล้วเอ่ยกับหลงฉางอี้ว่า “ภาพเขียนจากในวังช่างใหญ่เสียจริง หลายอย่างข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ!”หลงฉางอี้มองความละโมบในแววตาของนางแล้วเอ่ยอย่างฉุนเฉียวว่า “ไม่ได้เรื่อง ต่อให้ของพวกนี้ล้ำค่าอีกเพียงใดไม่ใช่ของเจ้า ตรวจนับให้ละเอียด อีกประเดี๋ยวกลับไปรายงานให้พี่สะใภ้!”“นางสุภาพร่างกายไม่แข็งแรง!” นางเฉินมองข้ารับใช้ข้างกายแล้วเอ่ยด้วยเสียงกระซิบว่า “อันที่จริง ข้าวของมากมายเช่นนี้ พวกเราเผลอหยิบไปไม่กี่ชิ้นก็ไม่มีใครรู้หรอก!” “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” หลงฉางอี้กล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “ทั้งหมดนี้ถูกเขียนไว้ในรายการสินสอดแล้ว เจ้าอย่าคิดว่าพี่สะใภ้เป็นคนโง่นะ!” นางเฉินเบะปาก เอ่ยอย่างไม่ยินยอมว่า “แม่หนูเหยียนไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของนางเสียด้วยซ้ำ อีกอย่าง หากพูดกันตามตรง ปกติแล้วข้าปฏิบัติกับแม่หนูเหยียนดีกว่านางเกินสิบเท่า นางมีสิทธิอะไรได้รับเพียงผู้เดียว?”หลงฉางอี้แค่นเสียงเหอะ “เจ้าดีกับแม่หนูเหยียน? พอเถิด แค่ไม่รังแกทุกวันก็นับว่าไม่เลวแล้ว ของพระราชทานพวกนี้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 22
นางเริ่มรู้สึกว่าฮองเฮาที่กำลังเข้าวังเพื่อโดนฝังศพสังเวยชีวิตพระองค์นี้จะไม่ได้เรียบง่ายเหมือนอย่างที่นางแสดงออกให้เห็นเสียแล้ว!เพียงแต่นางไม่ได้เอ่ยอะไร ก้าวมายืนข้างหน้าแล้วเอ่ยกับนางเฉินว่า “ฮูหยินรอง ก็เป็นสิทธิที่นางคือฮองเฮาที่ไทเฮาทรงแต่งตั้ง!”นางเฉินไม่กล้าล่วงเกินกัวกูกู เพียงแต่เอ่ยโต้แย้งว่า “มีที่ไหนกันเอาสินสอดทองหมั้นทั้งหมดไปเป็นสินติดตัว? นี่มันไม่เป็นธรรมเนียมเอาเสียเลย!” ของพระราชทานพวกนี้ นางแอบเก็บไว้เองหลายชิ้นตั้งนานแล้ว บอกว่าจะมอบให้หลงจ่านเหยียนเป็นสินติดตัว รายการสินสอดที่แสดงให้ฮูหยินผู้เฒ่าดูก็มีของพระราชทานจากในวัง แต่ที่ให้หลงจ่านเหยียนกลับไม่มีเลยเดิมทีนางคิดว่าหลงจ่านเหยียนเข้าวังก็จะถูกฝังศพสังเวยชีวิตทันที คนที่ตายแทนผู้อื่น ใครยังจะตรวจดูสินติดตัวของนางอีก?“ธรรมเนียมเป็นสิ่งที่คนเรากำหนดขึ้นมา นอกจากนี้ฮูหยินรองควรรู้ดีว่าว่าของเหล่านั้นเป็นของพระราชทานหรือว่าเป็นสินสอดกันแน่?” กัวกูกูกล่าวจบก็หันกายเดินเข้าไป ทิ้งคำพูดไว้หนึ่งประโยค “ฮูหยินรองโปรดไปจัดการตามพระประสงค์ของฮองเฮาด้วยเถิดเจ้าค่ะ!” ของในรายการสินติดตัวนั้นช่างอัตคัดยิ่งนักจริ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 23
กัวกูกูมาที่สวนเถียนจวี๋ เวลานั้น หญิงชรากำลังอาบแดดอยู่ในสวนกัวกูกูเข้าไปยอบตัวทำความเคารพแล้วเอ่ยว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าหลง บ่าวมาคืนของเจ้าค่ะ!” นางกล่าวจบก็หยิบตั๋วเงินออกมาวางไว้บนโต๊ะชาเบื้องหน้าเก้าอี้ของหญิงชราหญิงชราหรี่ตาจ้องมองนาง ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำนิ่งเรียบไร้คลื่นอารมณ์ ก่อนจะกล่าวอย่างเฉยชาว่า “นี่เป็นรางวัลสำหรับการดื่มชาของเจ้า!”“ขอบพระคุณฮูหยินผู้เฒ่า ทว่าเมื่อไร้ผลงานก็ไม่อาจรับผลตอบแทน บ่าวรับไว้ไม่ได้เจ้าค่ะ!” นางกล่าวจบก็ยอบตัวแล้วหันกายเดินจากไป หมัวมัวอึ้งไปครู่หนึ่ง “นางหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองตั๋วเงินนั้นแล้วหัวเราะขึ้นมาฉับพลัน “ช่างเถิด วันหน้านางจะรู้ว่าวันนี้ได้ทำความผิดร้ายแรงเพียงใด!” นางเป็นฮูหยินเก้ามิ่งขั้นสองที่ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และเคยสร้างผลงานในการรบ เป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งแคว้นต้าโจว ไม่มีใครไม่ไว้หน้านางได้!“ได้ยินว่าเมื่อคืนฮูหยินไม่ได้ลงมือกับจ่านเหยียนเจ้าค่ะ!” หมัวมัวเอ่ยอย่างประหลาดใจ “จากนิสัยตามปกติของฮูหยิน เหตุใดถึงยอมเลิกราเพียงเท่านี้?”ฮูหยินผู้เฒ่าเอาหลังมือเคาะเก้าอี้ไม
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 24
เย่เต๋อโหรวได้ยินคำพูดของนาง สีหน้าจึงค่อยผ่อนคลายลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “ไม่มีเป็นดีที่สุด!” “ฮูหยินคิดจะจัดการนางอย่างไรเจ้าคะ?” ความโหดเหี้ยมอำมหิตฉายขึ้นในแววตาของไฉ่หลี “นังแพศยาผู้นี้คิดเพ้อฝันว่าจะเป็นเจ้านาย ฮูหยินจะปล่อยนางไปง่าย ๆ ไม่ได้นะเจ้าคะ!” เย่เต๋อโหรวหัวเราะหยันอย่างอำมหิต “ในเมื่อนางมีความคิดเกินเลยนี้ เช่นนั้นข้าจะทำให้นางสมปรารถนา!”“ฮูหยิน...” ไฉ่หลีเงยหน้าขึ้นมาฉับพลัน “จะให้นางเอาเปรียบถึงเพียงนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ?” “พูดไร้สาระมากมายเพียงนี้ไปเพื่ออะไร?” เย่เต๋อโหรวเอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม ไฉ่หลีหดคอ ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่เต็มใจว่า “เจ้าค่ะ!”เย่เต๋อโหรวสงบสติอารมณ์ลงแล้วเอ่ยถามอีกว่า “ทางด้านหลงจ่านเหยียนมีข่าวคราวอะไรบ้าง?”“วันนี้ฮูหยินรองไปหา บอกว่าจะนำรายการสินสอดไปให้คุณหนูเหยียนดูเจ้าค่ะ แต่ได้ยินว่าคุณหนูเหยียนไม่พอใจ ฮูหยินรองยังโดนกัวกูกูตำหนิซึ่ง ๆ หน้า ต่อมาถึงได้จากไปด้วยความโมโหเจ้าค่ะ!” หลงฮูหยินนึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ เมื่อคืนนี้ ก้นบึ้งของจิตใจยังคงมีความหวาดกลัวที่ไม่อาจพูดออกมาได้ เป็นไปได้ไหมว่าหลงจ่านเหยียนถูกหยางจิ่วเม่ยสิงร่าง? ต่อให้ผ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 25
เย่เต๋อโหรวยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน “อืม ถึงอย่างไรฝีมือของเจ้าก็ดีกว่า เข้ามาช่วยหวีผมให้ข้าเถิด!”หงฮวาไม่ปฏิเสธเช่นกัน ก่อนจะเข้ามายืนข้างหลังนางแล้วลูบผมของเย่เต๋อโหรวอย่างคล่องแคล่ว ชิงซือที่อยู่ทางด้านข้างยื่นหวีมาให้ หงฮวายิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่ต้องหรอก เส้นผมของฮูหยินลื่นสลวย มวยผมเช่นนี้ก็ดูงดงามอย่างยิ่ง!”เย่เต๋อโหรวยิ้มน้อย ๆ “จริงหรือ?”หงฮวาเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ย่อมจริงอยู่แล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าอีกไม่กี่วันไว้ข้ามีเวลาว่างแล้วจะต้องช่วยฮูหยินย้อมผมให้ได้เลย ผมขาวขึ้นเยอะมากแล้วนะเจ้าคะ!” นางกล่าวจบก็จ้องมองเย่เต๋อโหรวในคันฉ่องด้วยแววตาท้าทายเล็กน้อย เย่เต๋อโหรวย่อมไม่พลาดความคิดภายในใจของอีกฝ่าย นางเองก็ไม่ได้โกรธ เพียงแต่เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ถึงอย่างไรก็แก่แล้ว สู้สาว ๆ อย่างพวกเจ้าไม่ได้หรอก!” “ฮูหยินแก่ที่ไหนเจ้าคะ? ฮูหยินอายุเท่ากับมารดาของข้า แต่ดูอ่อนวัยกว่ามารดาของข้าตั้งหลายปี!” หงฮวากล่าวด้วยรอยยิ้มชิงซือที่ฟังอยู่ทางด้านข้างตกใจกลัวจนหน้าซีด ส่งสายตาให้หงฮวาติดต่อกัน แต่หงฮวากลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ยังคงกล่าวอย่างไม่สนใจผู้ใดว่า “หางตาของฮูหยินก็มีริ้วรอยนิ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 26
“พวกชั้นต่ำที่มาจากครอบครัวสามัญชนต่ำต้อยจะมีแววอันใด? ข้าว่าหักขาแล้วไล่ออกไปก็พอ!” นางเฉินเอ่ยอย่างอำมหิตเย่เต๋อโหรวคล้ายกลับถูกนางทำให้ตกใจจนสะดุ้ง ก่อนจะตำหนิเสียงเบาว่า “เจ้าเป็นถึงฮูหยินรองของจวนตระกูลหลงจะโหดเหี้ยมปานนี้ได้อย่างไร? คำพูดนี้เอ่ยกับข้าที่นี่ก็แล้วไป แต่ออกไปแล้วห้ามพูดส่งเดชเป็นอันขาด หากแพร่ออกไป คนเขาจะมองจวนแม่ทัพของเราอย่างไร?”นางเฉินเบะปาก “นี่จะมีอันใด? ท่านคิดว่าบ่าวไพร่เป็นคนจริง ๆ หรือ? คนชั้นต่ำพวกนี้ทำเป็นแค่กอบโกยผลประโยชน์เข้าตัวเอง มักใหญ่ใฝ่สูงเท่านั้น หากท่านไม่กดขี่นางให้อยู่ในโอวาท วันหน้าจะต้องทนต่อความทุกข์ยากลำบาก!”เย่เต๋อโหรวไม่สนใจแล้วกล่าวว่า “โชคชะตาฟ้ากำหนด ชีวิตนางถูกกำหนดให้มีวาสนานี้ เช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว”นางเฉินยิ้มร้ายแล้ว “จิตใจทะเยอทะยานกว่าฟ้า ชีวิตกลับบางยิ่งกว่ากระดาษ นางหนูเหยียนของเราก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไร? วันนี้นางบอกว่าจะนำของพระราชทานจากวังไปเป็นสินติดตัวเข้าวังทั้งหมด นางคิดว่านางไปโดนฝังสังเวยชีวิตแล้ว เลยจะเอาสมบัติล้ำค่าพวกนั้นไปฝังเป็นเพื่อนทั้งหมดหรือไร?” เย่เต๋อโหรวนึกถึงทุกสิ่งท
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 27
เมื่อมีพระบัญชาลงมา หลงจ่านเหยียนกำลังนอนหลับอยู่ก็ถูกกัวกูกูขุดขึ้นมาจากในผ้าห่มด้วยความรีบร้อน ขณะที่กำลังตาพร่าเบลอสะลึมสะลือก็ถูกโยนเข้าไปในถังอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายเย่เต๋อโหรวสั่งให้คนแต่งตัวให้นางทันที สวมชุดอภิเษกสมรส ความวุ่นวายนี้ทำให้หลงจ่านเหยียนไม่มีเวลาแม้กระทั่งกินอาหารเย็น หิวจนไส้กิ่วแล้วแต่นางก็ถือว่าให้ความร่วมมือเช่นกัน หลับตาปล่อยให้พวกนางจัดการเมื่อถึงช่วงสามทุ่ม เสนาบดีกรมพิธีการกับฉีอ๋องก็มาถึงขบวนเกียรติยศจากในวังยืนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าประตูแล้วจุดประทัด นับว่าให้ความรู้สึกเหมือนจัดงานมงคลอยู่บ้างเนื่องจากต้องเข้าประตูวังตอนเที่ยงคืนเพื่อรับการคำนับจากสตรีบรรดาศักดิ์ฝ่ายในและฝ่ายนอก ดังนั้นเมื่อขบวนรับเจ้าสาวมาถึง ก็ต้องออกเดินทางทันทีแต่ไม่ว่าอย่างไรหลงจ่านเหยียนก็ไม่ยอมขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว นางบอกว่าบิดามารดาเลี้ยงดูนางมาสิบหกปี บัดนี้นางออกเรือนแล้วย่อมต้องกราบลาคนในครอบครัวก่อน!กษัตริย์กับราษฎรแยกแยะกันอย่างชัดเจน การกราบลาที่ว่าความจริงก็คือให้ทุกคนในจวนสกุลหลงคุกเข่าส่งนางออกเรือนเข้าวัง อีกทั้งหลงจ่านเหยียนจงใจบอกชัดเจนว่าฮูหยินผ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 28
พูดอีกอย่างคือหากมีผลที่ตามมาใด ๆ จวนตระกูลหลงของพวกเขาจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบหลงฉางเทียนทำหน้าเคร่งขรึม เผยความน่าเกรงขามของแม่ทัพออกมาจนหมด ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่เคยเข่นฆ่าสังหารผู้คนในสนามรบมาก่อน กัวกูกูเห็นเขาเป็นเช่นนี้ก็อดรู้สึกหนาวสะท้านไม่ได้ ก่อนจะถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วยืนก้มศีรษะหลงฉางเทียนเอ่ยเสียงเข้มว่า “ข้าจะเข้าไปคุยกับฮองเฮา!”กัวกูกูอึ้งไปก่อนจะรีบยื่นมือไปขวาง “ฮองเฮากำลังจะเข้าวัง ไม่อาจให้บุรุษผู้ใดพบหน้าได้ นี่เป็นกฎเจ้าค่ะ!” หลงฉางเทียนหัวเราะอย่างเย็นชา “กูกูเป็นคนฉลาด ย่อมรู้ว่าบางครั้งกฎเกณฑ์เป็นสิ่งที่มนุษย์กำหนดและแก้ไขโดยมนุษย์ อีกทั้งกฎเกณฑ์ก็ต้องให้ตรงกับเป้าหมายด้วย ส่วนฮองเฮาจากจวนตระกูลหลงของเราพระองค์นี้ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับกฎเกณฑ์มากนัก!” เขากล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อเดินเข้าไปกัวกูกูมองแผ่นหลังของเขาอย่างตะลึงงัน แต่ไม่กล้าเข้าไปขัดขวาง นางรู้ว่าแม้ก่อนหน้านี้หลงฉางเทียนจะปฏิบัติกับนางอย่างมีมารยาท แต่นางก็ล่วงเกินเขาไม่ได้เย่เต๋อโหรวยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยเหน็บแนมว่า “ข้ายังนึกว่ากัวกูกูเป็นคนเฉลียวฉลาดเสียอีก นกที่ดีรู้จักเลือกกิ่งไม้พำน
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 274
จิ้นหรูหัวใจรัดแน่น สุดท้ายดวงตาก็ฉายความแตกตื่นออกมา “พระองค์คิดจะทำอันใดกันแน่เพคะ?”“ถามได้ดี!” ถงไทเฮาลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วเดินก้าวหนึ่ง เหยียบหลังมือของจิ้นหรู ออกแรงขยี้ มองดูความทรมานบนใบหน้าของจิ้นหรู ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “เจ็บหรือ?”จิ้นหรูกัดฟัน “ไทเฮาจะลงโทษบ่าวอย่างไรก็ได้เพคะ”อย่างมากก็แค่ตาย ตายแล้วก็คือหลุดพ้น แต่... นางรู้ ถงไทเฮาแค้นนางที่สุด จะไม่ให้นางตายง่าย ๆ เด็ดขาด“ข้าได้ยินว่าคุกทักษิณมีทัณฑ์ทรมานมากมาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากเทียบกับข้าที่นี่แล้ว จะเหนือกว่าหรือไม่? มิสู้จิ้นหรูกูกูช่วยข้าเปรียบเทียบสักหน่อย” ถงไทเฮาโน้มตัวลงเชยคางของจิ้นหรู มุมปากแย้มยิ้มชั่วร้ายเหี้ยมเกรียมเดิมรูปลักษณ์ก็มิได้งามวิไล ยามนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุดัน ยิ่งทำให้ดุร้ายอัปลักษณ์มากกว่าเดิมจิ้นหรูขวัญผวา ไม่กล้ามองดวงตากระหายเลือดของนาง จึงก้มหน้ากัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บที่ส่งมาถึงแต่... นี่ยังห่างไกลกับจุดสิ้นสุดหรูหัวยกตะปูมากะละมังหนึ่ง พวกมันมิใช่ตะปูเหล็ก แต่เป็นตะปูไม้ท้อทุกเล่มทำจากไม้ท้อ ส่วนปลายแหลมคมเงาวับ“ถ้าเจ้าร้องสักแอะ ข้าจะเพิ่มตะปูอีกเล่ม” ถงไทเฮาเอ่ย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 273
ด้วยประการละฉะนี้ ทุกคนจึงนึกว่าฮ่องเต้โปรดปรานแต่ฮองเฮา ทอดทิ้งวังหลังแม้นางสนมจะตำหนิไม่พอใจ แต่เพราะฮองเฮาคือคนสกุลถง จึงไม่มีใครกล้าพูดฮองเฮารูปโฉมไม่โดดเด่น กลับได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เพียงนี้ เห็นได้ว่าฮ่องเต้รักนางจริง ๆชั่วขณะ ฮองเฮาบารมีไร้ที่สิ้นสุด รั้งตำแหน่งฮองเฮา ทั้งยังมีความโปรดปรานของฮ่องเต้มั่นคงดั่งขุนเขา ทำให้สกุลถงเหิมเกริมมากขึ้นทุกวันเขาใช้การกระทำบอกนาง ในใจของเขามีแต่นางเท่านั้นสามสิบกว่าปีแล้ว นางเข้าวังในวัยสิบสอง บัดนี้สี่สิบสาม อดีตฮ่องเต้คือแผ่นฟ้าของนาง คือสามีของนาง คือนายของนางเขาจากไปก่อนนาง แม้นางจะเสียใจ แต่ก็มิได้แสดงออกว่าเสียใจมาก เพราะนางรู้ว่าเขากำลังรอนางอยู่ตรงนั้น สุดท้ายนางจะได้ไปพบกับเขานางรู้ ยามนี้ได้เวลาแล้ว“พูด!” หรูหัวดุดันขึ้นมา ตบหน้านางฉาดหนึ่งจิ้นหรูหน้าเอียงไปข้างหนึ่ง แก้มบวมขึ้นรอยประทับนิ้วมือทันทีจิ้นหรูคุกเข่าตัวตรง “บ่าวไม่มีอะไรจะพูดเพคะ”“เจ้ามอบความบริสุทธิ์ของเจ้าให้ผู้ใด?” ถงไทเฮาไม่แสดงออกว่าโกรธมาก ในทางกลับกัน นางพรูลมยาว ข้อกังขาที่เก็บอยู่ในใจนางยี่สิบกว่าปี กระจ่างแจ้งในที่สุด“บ่าวไม่ทร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 272
หรูหัวลากนางเข้าตำหนักชั้นในไปอย่างไม่ให้ปฏิเสธจิ้นหรูมองเสื้อผ้าบนฉากบังลมด้วยความประหลาดใจ เหตุใดหรูหัวจึงมีเสื้อผ้าวางอยู่ในตำหนักบรรทมของไทเฮาได้แต่นางมิได้ถาม เพราะถามแล้วก็คงไม่บอก นางมองเสื้อผ้านางกำนัลชุดนี้ มิได้สงสัยเรื่องอื่นก็เข้าไปเปลี่ยนชุดด้านหลังฉากบังลมนางเพิ่งถอดเสื้อผ้า หรูหัวก็เข้ามา “อุ๊ย ข้าลืมบอกเจ้าไป ชุดนี้เคยใส่แล้ว เปลี่ยนอีกชุดเถอะ!”นางยื่นชุดสีเหลืองอ่อนในมือให้จิ้นหรู พร้อมกับกวาดสายตามองบริเวณแขนของจิ้นหรูอย่างรวดเร็ว เมื่อนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะออกไปจิ้นหรูเพิ่งแต่งตัวเสร็จก็มีหญิงสูงวัยดุดันเข้ามาสองคน ลากแขนจิ้นหรูคนละข้างออกไปข้างนอกจิ้นหรูตกตะลึงพรึงเพริดถามขึ้นว่า “นี่พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ?”หญิงสูงวัยสองคนนั้นลากนางไปแล้วผลักจนนางสะดุดล้มลงพื้น ถงไทเฮามองนางจากมุมสูง ดวงหน้าอ่อนโยนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอำมหิต“เซิ่งหมู่ฮองไทเฮา บ่าวทำอะไรผิดไปเพคะ?” จิ้นหรูหัวใจหนักอึ้ง แต่ยังสงบสติอารมณ์แล้วถาม“ทำอะไรผิด?” เสียงของถงไทเฮาราวกับส่งมาจากขุมนรก พกพากลิ่นอายเย็นยะเยือกชุ่มชื้น “แต้มพรหมจรรย์ของเจ้าเล่า?”จิ้นหรูหัวใจ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 271
“ข้าได้ยินมา ทุกคืนนางจะเรียกนักดนตรีไปบรรเลงเพลง ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่?”“ทูลไทเฮา เรื่องนี้เกินไปหน่อยเพคะ หมู่โฮ่วฮองไทเฮาทรงเรียกพวกเขามาในยามวิกาลน้อยนัก!”รอยยิ้มของถงไทเฮาบานสะพรั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ “ข้าก็รู้ว่าวังหลังมีปากหอยปากปูมาก จริงสิ ปกติเวลาอดีตฮ่องเต้ทรงสะสางราชกิจ ทรงโปรดทำอันใดหรือ?”หัวข้าสนทนาวกกลับมาเรื่องอดีตฮ่องเต้ จิ้นหรูลอบโล่งอก เวลาตอบคำถามจึงเป็นมิตรมากขึ้นบางส่วน “อดีตฮ่องเต้มีเวลาวางน้อยนัก แต่พระองค์โปรดอู้งานยามยุ่ง ทรงโปรดการเดินหมาก เสวยพระสุธารสชาเพคะ”“เดินหมาก? เดินกับผู้ใด?” ถงไทเฮาถาม“กับบ่าวเพคะ” จิ้นหรูยิ้มบาง “เพียงแต่ฝีมือการเดินหมากของบ่าวไม่ดี แพ้อยู่เรื่อยเลยเพคะ”“อดีตฮ่องเต้ทรงยินดีเดินหมากกับเจ้า แสดงว่าฝีมือการเดินหมากของเจ้าต้องดี” ถงไทเฮายิ้มเอ่ย “เจ้าอย่าได้ถ่อมตัวนักเลย วันหลังข้าจะเดินหมากกับเจ้าบ้าง เจ้าก็คลายเหงาให้ข้าหน่อย”“ขอเพียงไทเฮาโปรด บ่าวก็เดินหมากเป็นเพื่อนไทเฮาได้ทุกเมื่อเพคะ” จิ้นหรูกล่าวจากใจ“เจ้าช่างเป็นคนเข้าใจผู้อื่นแท้ ๆ มิน่าอดีตฮ่องเต้จึง ‘โปรดปราน’ เจ้าเช่นนี้” ถงไทเฮายิ้มเอ่ยคำพูดนี้ไม่มีอะไรพิเศษ ใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 270
ตำหนักชิงหนิงจิ้นหรูคุกเข่าลงคำนับ “ถวายพระพรเซิ่งหมู่ฮองไทเฮา”“ลุกขึ้นเถอะ จิ้นหรู” ถงไทเฮาแย้มยิ้มจิ้นหรูลุกขึ้นยืนก้มหน้าแล้วไปยืนอยู่ด้านข้าง“ไม่ต้องเกร็งไป วันนี้ที่ข้าเรียกเจ้ามา เพราะอยู่ ๆ ก็นึกถึงอดีตฮ่องเต้ อดีตฮ่องเต้เคยรับสั่งว่าทักษะการชงชาของเจ้าเป็นหนึ่งในใต้หล้า เจ้าจะชงให้ข้าสักครั้งได้หรือไม่?” ถงไทเฮากล่าวขอด้วยใบหน้าราบเรียบ“เพคะ!” จิ้นหรูขานรับ“หรูหัว ไปเตรียมเครื่องชงชา” ถงไทเฮาสั่งหรูหัวขานรับแล้วจึงออกไปถงไทเฮาปรายตามองจิ้นหรู วันนี้นางสวมชุดสีครามปักลายใบไม้ไผ่สีแดงเข้ม มิได้ผัดแป้ง แม้อายุล่วงเลยสี่สิบ กลับยังสง่าเรียบง่ายจิ้นหรูไม่เคยคลอดลูก จึงดูอ่อนเยาว์กว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันมิได้เลอโฉม กลับมีท่วงทำนองอย่างหนึ่งหรูหัวยกเครื่องชงชามา นางมองการต้มน้ำ ล้างชา ล้างถ้วย รินน้ำชาอย่างสง่างามของจิ้นหรูยังไม่พูดถึงฝีไม้ลายมือที่สง่างาม แต่ขณะนางชงชาจะมีสมาธิมาก ยามที่คนคนหนึ่งจดจ่ออยู่กับเรื่องหนึ่ง จะมีเสน่ห์ชวนหลงใหลเป็นพิเศษในฐานะที่ถงไทเฮาคือสตรีก็รู้สึกถึงมนตร์เสน่ห์น่าหลงใหลนี้เหมือนกัน“อดีตฮ่องเต้โปรดเสวยพระสุธารสชาอะไรหรือ?” นา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 269
ถงไทเฮาถอนตายตากลับช้า ๆ ก็จริง นับจากหรูหัวเข้าวังก็อยู่ข้างตัวนางมาตลอด รวมแล้วอดีตฮ่องเต้เคยมองนางเพียงไม่กี่ครั้ง แม้แต่ชื่อของนางก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำที่สำคัญที่สุดคือ แม้หน้าตาของหรูหัวจะพอใช้ได้ แต่ก็ไม่เกี่ยวข้องกับคำว่า ‘สวย’ เด็ดขาด“ในฐานะที่เป็นบุตรสาวสกุลถง ตั้งแต่ข้าเกิดมาก็ใช้ชีวิตเหมือนพญาหงส์ แล้วยังจะสูงศักดิ์ยิ่งกว่าองค์หญิงเสียด้วยซ้ำ หลังจากเข้าวังก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เกียรติยศไร้ขีดจำกัด แต่... นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ให้คนอื่นดู สิ่งที่ข้าต้องการ ก็แค่สายตาอาวรณ์หนึ่งของอดีตฮ่องเต้ เมื่อไม่ได้มา ข้าก็ไม่อยากให้ผู้ใดได้มันไปทั้งนั้น ไม่ว่านางจะอยู่หรือตาย ข้าก็ต้องรู้ว่านางคือใคร”ถงไทเฮาพูดเนิบช้ามาก แต่... มีความโหดเหี้ยมทุกถ้อยคำหรูหัวพิจารณาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นพึ่บ “เสี่ยวหรู? คนที่ปรนนิบัติอดีตฮ่องเต้ในตำหนักในสมัยก่อน มีคนหนึ่งที่ชื่อจิ้นหรูเพคะ”“จิ้นหรู? ไม่ใช่นาง” ถงไทเฮาส่ายหน้า “นางโตมากับอดีตฮ่องเต้ ถูกส่งไปปรนนิบัติข้างพระวรกายอดีตฮ่องเต้นานแล้ว หากนางคือคนที่อดีตฮ่องเต้โปรดปราน ไยไม่แต่งตั้งนางเป็นสนมเล่า?”หรูหัวคิ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 268
ฮองเฮาส่ายหน้า “ไม่ ซูอี้จะกล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร เขาไม่กลัวว่า...” ความกลัวเริ่มปกคลุมใบหน้าของนาง และไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย“ถ้าเจ้ายังอยากรักษาชีวิตพ่อของเจ้าเอาไว้ ก็ไปหาฮ่องเต้” ถงไทเฮากล่าวอย่างแค้นที่เหล็กไม่เป็นเหล็กกล้าเทียบกับสมัยก่อน ถงไทเฮาเติบโตและรู้ความมากแล้ว เมื่อก่อนนางไม่เข้าใจ เหตุใดเสด็จแม่จึงไม่เข้าใจนาง เหตุใดมักให้นางทำเรื่องที่ลำบากใจ บัดนี้นางรู้แล้ว มีเพียงให้ตัวเองลำบาก สกุลถงจึงจะมั่นคงในใจของคนสกุลถง ชื่อเสียงและความมั่นคงของวงศ์ตระกูลสำคัญที่สุดเสมอ นางรู้ว่าตอนนี้ถงเหยียนยังไม่ตระหนักในจุดนี้ แต่นางจะเข้าใจในไม่ช้าก็เร็ว ความน้อยเนื้อต่ำใจในเวลานี้นับเป็นอันใด? ภายภาคหน้ายามสกุลถงกับสกุลมู่หรงแบ่งใต้ฟ้า นางจะรู้ว่าความอยุติธรรมทั้งหลายที่ได้รับในวันนี้คุ้มค่าดวงหน้าไฉไลของฮองเฮาประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวขาว ที่เจืออยู่ในดวงตาคือน้ำตาแห่งความน้อยใจ “เหตุใดต้องให้ข้าไปช่วยด้วยเจ้าคะ? ท่านสั่งคำเดียวก็ได้แล้วนี่ กลับต้องให้ข้าวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้”ถงไทเฮานวดศีรษะ รู้สึกว่าความอึดอัดสายหนึ่งพุ่งขึ้นสมอง นางอยากระเบิดอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าและเอ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 267
นางนวดศีรษะ “อาไฉ่ ไปตามฮองเฮามา”นางกำนัลรับคำแล้วจึงออกไปผ่านไปครึ่งชั่วยาม ฮองเฮาจึงร้องห่มร้องไห้มาถึง พอเห็นถงไทเฮาก็ถลาเข้ามาคุกเข่ากับพื้น “อาหญิง ครั้งนี้ท่านต้องช่วยหลานนะเจ้าคะ”ถงไทเฮานั่งจ้องนางอยู่บนเก้าอี้ “เจ้าทำอะไรมาอีก? ทำจนฮ่องเต้กริ้วอย่างนั้น ขืนเจ้ายังไม่หยุดมือ ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว” ฮองเฮาเอ่ยอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “หลานไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นนะเจ้าคะ วันนี้ตั้งใจสั่งให้คนทำอาหารรสเลิศ คิดจะสนทนากับฝ่าบาทดี ๆ ใครจะรู้ เขากลับจะไปหาหยวนผิน แล้วยังบอกว่าจะคืนตำแหน่งหยวนผิน หลานพูดไปแค่ไม่กี่คำ เขาถึงกลับบอกว่าจะเลื่อนตำแหน่งนางให้เป็นกุ้ยเฟยอีก นี่มิเท่ากับฉีกหน้าหลานชัด ๆ หรือเจ้าคะ”ถงไทเฮาถอนหายใจทีหนึ่ง สั่งให้คนประคองนางลุกขึ้นมาแล้วตักเตือนดี ๆ “เขาต้องรู้เรื่องเรื่องที่เจ้าปรักปรำหยวนผินครั้งก่อนแน่ เขาไม่ได้เอาผิดเจ้าก็แล้วไป ตอนนี้เขาต้องการเลื่อนตำแหน่งหยวนผิน เจ้าก็ให้เขาเลื่อนไปสิ จะขัดขวางเขาทำไม? อย่างไรเขาก็คือโอรสสวรรค์ มิอาจให้ผู้ใดท้าทายศักดิ์ศรีได้”“นางถือดีอย่างไร? นางไม่มีลูก บ้านมารดาก็ไม่ได้มีความดีความชอบอะไรพิเศษ แล้วเหตุใดบอกว่าจะเลื
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 266
มู่หรงเจี้ยนก็ไม่มีโทสะ สีหน้างุนงงเล็กน้อย “เราคิดว่าฮองเฮาต้องตกลง”“ไม่ ไม่เด็ดขาดเพคะ ใครก็ได้หมด มีแต่นางที่ไม่ได้!” ฮองเฮาพูดอย่างตะบึงตะบอน นางคิดอย่างไร้เดียงสาว่าที่มู่หรงเจี้ยนต้องการให้นางรับปากเรื่องการแต่งตั้งหยวนผินเป็นหยวนกุ้ยเฟย เพราะเคารพความคิดเห็นของนางแต่... คำพูดต่อมากลับทำให้นางหน้าซีดเผือดฉับพลัน“ตามกฎมณเฑียรบาล การแต่งตั้งนางสนม จำเป็นต้องให้ฮองเฮาจัดการเรื่องพิธี หากฮองเฮาไม่เห็นด้วย เช่นนั้น เราก็ไม่มีทางอื่นแล้ว ได้แต่เปลี่ยนฮองเฮาเสีย”เขาพูดจบก็เดินจากไปอย่างสง่างามแบบกระทั่งไม่เหลียวแลนางสักสายตาความราบเรียบสง่างามเช่นนี้ ในสายตาของฮองเฮา คือความน่าชังถึงที่สุดนางสั่นเทาไปทั้งตัว หัวสมองว่างเปล่า คำพูดนี้ ต่อให้ตายนางก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้เขาจะไม่โปรดปรานนางที่สุด แต่ความเคารพและสถานะที่ควรมีก็มอบให้นางเต็มที่เวลานี้ เพียงเพราะการคัดค้านคำเดียว เขาก็พูดเรื่องปลดฮองเฮาออกมาอย่างง่ายดายเช่นนี้แล้วนางโกรธ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวาดกลัว ไม่ตื่นตระหนก เพราะนางรู้ว่าการปลดฮองเฮาเป็นเพียงการพูดไปอย่างนั้น มีไทฮองไทเฮาและถงไทเฮาอ
