บทที่ 16

ระหว่างทาง องครักษ์หลวงสองคนเอ่ยถามกัวกูกูอย่างแผ่วเบา “กลัวว่าจะเกิดเรื่องหรือไม่?”

กัวกูกูยิ้มอย่างเยือกเย็น “คนที่จะกลัวมิใช่พวกเราหรอก!”

องครักษ์หลวงสองคนไตร่ตรองถึงผลได้ผลเสียอย่างรอบคอบ ก็รู้สึกว่าที่กัวกูกูพูดก็มีเหตุผล ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการจะสั่งสอนหลานสาว พวกเขาจะไปขัดขวางได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่ได้เห็นอะไร ไม่ได้รู้อะไรเลย

หากจะมองในแง่ร้ายที่สุด ในวังหลวงใครจะมาสนใจหลงจ่านเหยียนกัน? ถึงอย่างไรก็เป็นแค่คนที่จะต้องตายแล้ว

ทันทีที่กัวกูกูพาคนเข้าไปในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า ก็มีคนไปแจ้งเรื่องนี้ให้เย่เต๋อโหรวทราบ

เย่เต๋อโหรวนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเงียบ ๆ ฟังน้ำเสียงคลุมเครือชวนให้คิดไปไกลต่าง ๆ ที่ดังมาจากห้องด้านใน รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกมีดกรีด

เมื่อได้ยินรายงานจากคนที่เข้ามา นางก็ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยขึ้น “พอแล้ว เจ้าออกไปเถิด!”

นางเรียกหญิงรับใช้ที่ชื่อหงฮวาเข้ามา เก็บซ่อนความรังเกียจในแววตา พร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูอ่อนโยน “เจ้าเข้าไปปรนนิบัติท่านแม่ทัพในห้อง แล้วเรียกไฉ่หลีออกมา!”

ไฉ่หลีเป็นคนใจดำ และพอมีฝีไม้ลายมืออยู่บ้าง แม้ว่านางจะเกลียดชังที่ไฉ่หลีได้รับความโปรดปรานจากหลงฉางเทียน แต่ก็ขาดนางไปมิได้

หงฮวากล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ “เจ้าค่ะ ฮูหยิน!” พูดจบก็รีบเดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่แฝงไปด้วยความสุข

ตอนที่ไฉ่หลีออกมา เสื้อผ้ายังไม่ได้สวมใส่เรียบร้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้ารูปไข่งดงามแฝงไปด้วยความอ่อนหวาน และขึ้นสีแดงระเรื่อ

นางติดกระดุมเสื้อผ้าไปพลาง เอ่ยขึ้นไปพลาง “ฮูหยิน จะไปเดี๋ยวนี้เลยหรือเจ้าคะ?”

เย่เต๋อโหรวเบือนหน้าหนี จากนั้นกล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าไปจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน!”

“ใกล้เสร็จแล้วเจ้าค่ะ!” นางรวบผมให้เรียบร้อย ติดกระดุมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว นางจึงหยิบโคมไฟขึ้นมาถือ เดินนำทางอยู่ข้างหน้า พร้อมกับโค้งคำนับและเอ่ยขึ้น “เชิญฮูหยิน!”

ตามระเบียงทางเดินที่คดเคี้ยว ทุก ๆ สิบจั้งจะมีโคมไฟรูปเขาแกะแขวนอยู่ ส่องสว่างให้สวนดอกไม้ของจวนแม่ทัพดูลึกลับและเงียบสงบ

ไฉ่หลีสังเกตสีหน้าท่าทาง รู้ว่าเย่เต๋อโหรวอารมณ์ไม่ดี จึงเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจ “ฮูหยิน จริง ๆ แล้ว ถ้าจะลงโทษนางคนชั้นต่ำนั่น บ่าวไปคนเดียวก็ได้ เหตุใดฮูหยินต้องเหนื่อยใจด้วยเจ้าคะ?”

เย่เต๋อโหรวหยิบผงยาห่อหนึ่งออกมาจากอกแล้วส่งให้นาง ดวงตาเรียวยาวดุจหงส์หรี่ลงเป็นเส้นตรง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและโหดเหี้ยม “อีกสักครู่ ให้นางกินผงยานี่เข้าไป จากนั้นก็ใช้เชือกมัดนางเอาไว้!”

นางจะไม่ไปได้อย่างไร? นางต้องเห็นกับตาตัวเองว่านางคนชั้นต่ำนั่นได้รับความเจ็บปวดทรมาน มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะดับไฟโทสะและความอัปยศอดสูของนางได้

“นี่มันอะไรหรือเจ้าคะ?” ไฉ่หลีรับมา

เย่เต๋อโหรวยิ้ม น้ำเสียงเย็นยะเยือกราวกับดังมาจากนรก “ผงกัดกร่อนกระดูก มันจะไม่เอาชีวิตนาง แต่จะทำให้อวัยวะภายในของนางเจ็บปวดทรมานเป็นเวลาสิบชั่วยาม”

ไฉ่หลีชะงักไปครู่หนึ่ง “เช่นนั้น ไม่กลัวว่าคนในวังจะมาสืบสวนหรือเจ้าคะ?”

“เรื่องราวใหญ่โต ก็มีฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้รับผิดชอบ ส่วนในวังก็แค่ต้องการหน้าตาที่ดูมีสง่าราศี ข้าจะรอดูว่า ถึงแม้นางจะได้เป็นฮองเฮาหนึ่งวัน แล้วจะทำอย่างไรให้ตระกูลหลงของเราเดือดร้อนได้!”

น้ำเสียงที่เย็นชาและโหดเหี้ยม ทำให้ไฉ่หลีสั่นสะท้านโดยไร้สาเหตุ ไฉ่หลีรู้ดีว่าในเรื่องความใจดำอำมหิต วิธีการที่โหดเหี้ยมนั้น นางเทียบกับเย่เต๋อโหรวไม่ได้เลย

แต่ทุกอย่างสามารถเรียนรู้ได้มิใช่หรือ? นางจะไม่เป็นแค่สาวใช้ต้นห้องไปตลอดชีวิตหรอก

จี๋เสียงและหรูอี้ยังไม่ได้พักผ่อน กำลังจัดข้าวของอยู่ในห้อง

เมื่อเห็นเย่เต๋อโหรวพาไฉ่หลีเข้ามา ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ จี๋เสียงเอ่ยถาม “ฮูหยินมาดึกขนาดนี้ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเจ้าคะ?”

“คุณหนูใหญ่เล่า?” ไฉ่หลีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ต่อหน้าข้ารับใช้ในจวน นางมักจะทำท่าทางหยิ่งยโส เพื่อแสดงให้เห็นว่าตนเองไม่ได้เป็นแค่ข้ารับใช้ธรรมดา ๆ

“คุณหนูใหญ่นอนหลับแล้วเจ้าค่ะ มิเช่นนั้น ฮูหยินมาใหม่พรุ่งนี้เถิด!” หรูอี้เอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว

ไฉ่หลีโกรธมาก ก้าวไปข้างหน้าและตบหรูอี้หนึ่งฉาด จากนั้นตะคอกเสียงดัง “ฮูหยินต้องการพบนาง อย่าว่าแต่นางนอนหลับเลย ต่อให้นางตายไปแล้ว ก็ต้องไสหัวกลับมาคารวะฮูหยินก่อนถึงจะตายได้!”

หรูอี้ถูกตบหน้าโดยไร้เหตุผล รู้สึกน้อยใจอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้ง ได้แต่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ “เจ้าค่ะ เช่นนั้นบ่าวจะไปปลุกคุณหนูใหญ่เดี๋ยวนี้!”