บทที่ 12

หลงจ่านเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือหนึ่งถือชามข้าว อีกมือหนึ่งถือตะเกียบ มองไปยังหญิงสาวดุร้ายตรงหน้าด้วยความงุนงง สิ่งเดียวที่นางสามารถรักษาไว้ได้ก็มีเพียงชามข้าวใบนี้เท่านั้น

หลงจ่านเหยียนจ้องมองไปที่หลงจ่านซิน เห็นเพียงรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของหลงจ่านซินในชุดกระโปรงสีเขียวปักลายดอกทับทิม ใบหน้าขาวผ่องดุจไขมันแพะเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ไม่อาจปกปิดความงามอันล้ำเลิศที่ติดตัวมาแต่กำเนิดได้ ในทางกลับกัน หลงจ่านเหยียนเองกลับมีใบหน้าซีดเซียว รูปร่างผอมบาง หากไม่รู้จักมาก่อนคงคิดว่านางเป็นผู้ลี้ภัยมาจากที่ไหนสักแห่ง

ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้าที่นางสวมใส่กับเสื้อผ้าที่ตนเองสวมใส่ เนื้อผ้าช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว?

หลงจ่านซินเห็นหลงจ่านเหยียนจ้องมองตนเองอย่างตกตะลึง แต่ไม่กล้าพูดอะไร ก็คิดว่านางคงกลัวแล้ว จึงรีบสาวเท้าเข้าไปหา ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าหลงจ่านเหยียน

หรูอี้ที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็รีบเข้ามาขวางหน้าหลงจ่านเหยียนทันที ฝ่ามือที่หมายจะตบนั้นจึงลงมาที่ใบหน้าของหรูอี้ ใบหน้าของนางบวมขึ้นทันที รอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏชัดเจน แสดงให้เห็นว่าหลงจ่านซินออกแรงมากเพียงใด

“ไสหัวไป นางบ่าวชั้นต่ำ!” หลงจ่านซินเห็นหรูอี้เข้ามาขวาง ทำให้นางตบหลงจ่านเหยียนไม่โดน ก็โกรธจนตัวสั่น ถีบหรูอี้ไปหนึ่งที แล้วผลักนางล้มลงกับพื้น จากนั้นพุ่งเข้าไปข้างหน้า ใช้นิ้วชี้หน้าหลงจ่านเหยียนและด่าทอด้วยความโมโห

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นฮองเฮาจริง ๆ หรือไร? เจ้ารู้หรือไม่ว่า เจ้าแค่เข้าวังไปเป็นเครื่องสังเวย จะตายอยู่รอมร่อ ยังกล้าทำตัวอวดดีอีก? ดูเหมือนว่าบทเรียนที่เคยให้เจ้าไปก่อนหน้านี้ เจ้าคงลืมไปหมดแล้ว อยากลองลิ้มรสชาติของการเอาเข็มทิ่มซอกเล็บอีกหรือไม่?”

หลงจ่านเหยียนดูเหมือนจะตกใจจนพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหม่อลอย “ไม่อยาก!”

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ?” หลงจ่านซินแค่นเสียงเยาะเย้ย มือหนึ่งปัดชามและตะเกียบในมือของหลงจ่านเหยียน นิ้วเรียวจิ้มไปที่หน้าผากของหลงจ่านเหยียนอย่างแรง “จำเอาไว้ เจ้าเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งที่ติดตามข้าเสมอ ข้าสั่งให้เจ้ายืน เจ้าก็ต้องยืน สั่งให้เจ้าคุกเข่า เจ้าก็ต้องคุกเข่า สั่งให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องไปตายเดี๋ยวนั้น!”

ทันใดนั้น ข้อมือของหลงจ่านซินก็ถูกคว้าเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “คุณหนูรอง พูดจาต้องรักษาน้ำใจไว้บ้าง!”

หลงจ่านซินโกรธมาก ไม่คิดอะไรก็ใช้ข้อศอกอีกข้างกระแทกไปด้านหลัง กูกูสอนมารยาทยกมือขึ้นบัง สีหน้าเย็นชา ตวาดเสียงดัง “ใครก็ได้!”

ทันใดนั้นก็มีองครักษ์สองคนเข้ามาจากนอกประตู พวกเขาเป็นองครักษ์ที่นางพามาจากวัง ในนามคือปกป้องความปลอดภัยของฮองเฮา แต่ความจริงแล้วพวกเขามีหน้าที่สอดส่องจวนตระกูลหลง

กูกูสอนมารยาทกล่าวเสียงแข็ง “คุณหนูรองตระกูลหลงล่วงเกินฮองเฮา ลากตัวนางไป!”

องครักษ์ทั้งสองคนรีบเข้าไปทันที หลงจ่านซินเห็นทั้งสองเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสายลม คาดว่าคงเป็นยอดฝีมือจากวังหลวง ถึงกับตกใจจนหน้าซีดเผือด แต่ก็ยังคงรักษาเกียรติของคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพ ชี้นิ้วไปที่ทั้งสองคนแล้วตะคอกด้วยความโกรธ “พวกเจ้ากล้าหรือ ข้าเป็นคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพ...?”

องครักษ์หลวงทั้งสองคนสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ก้าวเท้าเข้ามา มือแข็งแกร่งคว้าตัวหลงจ่านซินไว้ในกำมือ หลงจ่านซินไม่สามารถตอบโต้ได้แม้แต่น้อย สองขาอ่อนยวบ ร้องตะโกนด้วยความตกใจ “พวกเจ้ากล้าทำตัวไร้มารยาทกับข้าหรือ? ข้าจะไปบอกท่านพ่อ ให้ท่านพ่อตัดหัวพวกเจ้า!”

กูกูสอนมารยาทหัวเราะเยาะ “คุณหนูรองช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก!”

นางก้าวเข้าไปข้างหน้า เอ่ยถามหลงจ่านเหยียนด้วยท่าทีนอบน้อม “ฮองเฮา ทรงเห็นว่าควรจัดการกับนางเช่นไรเพคะ?” เมื่อครู่นางเห็นหลงจ่านเหยียนถูกหลงจ่านซินจิ้มหน้าผากด่าทอแต่กลับไม่กล้าตอบโต้ ก็คิดว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้ไม่กล้าขัดขืนพระราชโองการเข้าวัง แท้จริงแล้วก็เพราะนิสัยขี้ขลาดตาขาวเช่นนี้

เวลานี้ ตั้งใจจะยกย่องฐานะของนางขึ้นมาหน่อย ถือเสียว่าเป็นการให้เกียรติผู้ที่กำลังจะตาย

หลงจ่านเหยียนแสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจผู้อื่น “อมิตตาพุทธ ข้าเป็นจิตใจอ่อนโยน ทนเห็นเรื่องโหดร้ายมิได้ แต่ในเมื่อเจ้าถามข้า เช่นนั้นข้าก็จะลงโทษนางสักหน่อย เมื่อครู่นางใช้มือล่วงเกินข้า ตัดมือของนางทิ้งก็แล้วกัน!”

ทุกคนต่างตกตะลึง นี่เป็นคำพูดของคนที่จิตใจอ่อนโยนอย่างนั้นหรือ?