บทที่ 13

หยุดไปครู่หนึ่ง นางก็เหลือบมองหลงจ่านซินด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง แล้วเอ่ยขึ้น “ถอดเสื้อคลุมตัวนอกของนางออก!”

หลงจ่านซินได้สติกลับมา ก็เอ่ยด่าทอทันที “หลงจ่านเหยียน เจ้ามันคนชั้นต่ำ แผลหายแล้วก็ลืมเจ็บแล้วสินะ ถึงได้กล้ามาข่มเหงข้าแล้ว?”

องครักษ์ทั้งสองคนเหลือบมองกูกูสอนมารยาท สีหน้าของกูกูสอนมารยาทดูไม่สู้ดีนัก หลงจ่านเหยียนผู้นี้ก็จริง ๆ ให้หน้าแล้วไม่รู้จักดี ให้ทางลงนาง นางก็ลงโทษหลงจ่านซินเพียงเล็กน้อยก็พอแล้ว กลับพูดจาโอหังจะตัดมือของนาง

บัดนี้ จวนแม่ทัพไม่ใช่ที่ที่ใครจะกล้าล่วงเกินได้ง่าย ๆ ไทเฮาเคยกำชับไว้แล้ว วันหน้าเมื่อรัชทายาทขึ้นครองราชย์ ยังต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากแม่ทัพหลง ดังนั้น ในฐานะข้ารับใช้ ก็ต้องช่วยเสริมบารมีให้เขาเช่นกัน

ดังนั้น ตอนนี้นางจึงพูดกับองครักษ์ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ลากตัวลงไป ตบปากเสีย!” จากนั้น นางก็เหลือบมองเสื้อผ้าที่หลงจ่านซินสวมใส่อยู่ “ถอดเสื้อคลุมตัวนอกของนางออก มอบให้ฮองเฮา!” ทำเช่นนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นการฝ่าฝืนคำสั่ง

องครักษ์รีบพาตัวหลงจ่านซินออกไปทันที หลงจ่านซินถูกลากตัวไป ก็ด่าทอตลอดทาง “ปล่อยข้า พวกเจ้าสองคนช่างบังอาจนัก! กล้าล่วงเกินผู้เป็นนายหรือ? ข้าเป็นถึงคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพ...”

กูกูสอนมารยาทโค้งคำนับแล้วเอ่ยถามหลงจ่านเหยียน “ฮองเฮา บ่าวจัดการเช่นนี้ พอพระทัยหรือไม่เพคะ?”

หลงจ่านเหยียนถามอย่างใจเย็น “เจ้าชื่ออะไร?”

กูกูสอนมารยาทชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกว่าหลงจ่านเหยียนที่ร่างกายบอบบางผู้นี้ กลับมีรัศมีความน่าเกรงขามโดยไม่ต้องแสดงความโมโห รีบลดสายตาลง แล้วก้มหน้ากล่าวขึ้น “บ่าวชื่อว่ากัวอวี้เสียนเพคะ!”

“กัวอวี้เสียน ถ้าเจ้าไม่คิดจะฟังความเห็นของข้า เช่นนั้นก็อย่ามาถามข้าอีก จัดการเองตามที่เห็นสมควรเถิด!” หลงจ่านเหยียนกล่าวอย่างเย็นชา

กูกูสอนมารยาทหน้าซีดเผือด คิดในใจว่า คุณหนูใหญ่ตระกูลหลงผู้นี้ช่างไม่รู้จักความพอประมาณเอาเสียเลย หรือว่าสมองจะมีปัญหา? เอะอะก็จะตัดมือตัดเท้า นางคงคิดว่าตัวเองเป็นฮองเฮา มีอำนาจสั่งประหารชีวิตคนได้จริง ๆ เสียแล้วกระมัง

เฮ้อ ช่างเถิด ถึงอย่างไรก็เป็นคนใกล้ตายแล้ว ไม่ถือสาหาความนางก็แล้วกัน

นางไม่ได้โต้แย้ง ตอบรับว่า “เพคะ!”

นอกประตู เสียงตบหน้า “เพียะ ๆ ” ดังขึ้นอย่างชัดเจน พร้อมกับเสียงด่าทอด้วยความเจ็บปวดของหลงจ่านซิน เสียงดังมาก หรูอี้และจี๋เสียงต่างพากันตกใจกลัวจนไม่กล้าส่งเสียง เก็บกวาดข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นอย่างเงียบ ๆ ในใจก็คิดว่า ตนเองติดตามนายหญิงเช่นนี้ ไม่ช้าหรือเร็วคงต้องซวยแน่ ๆ

หลงจ่านเหยียนกลับไม่สนใจไยดี นางนั่งหลับตาพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ จนกระทั่งเสียงข้างนอกเงียบหายไปแล้ว นางจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วเอ่ยเรียกเบา ๆ “เจ้าน่ะ เจ้ามานี่หน่อย!”

หรูอี้ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้น “บ่าวชื่อหรูอี้เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่มีอะไรจะสั่งหรือเจ้าคะ?”

หลงจ่านเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ไปดูให้ข้าหน่อย มีอะไรกินบ้างหรือไม่? ข้าหิวจนไม่มีแรงแล้ว”

หรูอี้เกือบล้มลงไปกองกับพื้น นี่...หิวขนาดนั้นเชียวหรือ? เมื่อครู่นางก็กินไปบ้างแล้วนี่!

กำลังจะเอ่ยปาก ก็เห็นองครักษ์ถือเสื้อผ้าเข้ามา “ฮองเฮา นำเสื้อผ้ามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“คนล่ะ?” หลงจ่านเหยียนถาม

“ลากออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ตอบ

จี๋เสียงไปที่ห้องครัวแล้วกลับมา พร้อมกับหมูสามชั้นตุ๋นน้ำแดงหนึ่งถ้วยและข้าวสวยหนึ่งถ้วย วางไว้ตรงหน้าหลงจ่านเหยียน แล้วกล่าวขึ้น “เชิญฮองเฮาเสวยเพคะ!”

หลงจ่านเหยียนตอบรับอืม แล้วค่อย ๆ เริ่มทานอีกครั้ง นางทานอย่างช้า ๆ กูกูสอนมารยาทมองนางอยู่ตลอดเวลา คิดว่านางคงกินไม่ลงแล้ว แต่กลับเห็นนางกลืนอาหารลงไปทีละคำ จนกระทั่งข้าวและกับข้าวหมดเกลี้ยงถึงวางลง

นางเช็ดปากอย่างลวก ๆ แล้วถามหรูอี้ที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้าง ๆ “ตอนนี้ยามใดแล้ว?”

หรูอี้ตั้งสติได้ ก็เอ่ยตอบ “ยามซวีสามเค่อเจ้าค่ะ!”

ยามซวีสามเค่อ ก็คือประมาณสองทุ่มกว่าแล้ว นางหาวตอบ “อืม ได้เวลานอนแล้ว!”

กูกูสอนมารยาท หรูอี้ และจี๋เสียงต่างตกตะลึง นางเพิ่งตื่นมาได้ไม่นานมิใช่หรือ? เหตุใดจะนอนอีกแล้ว? นางเป็นหมูหรือไร!

องครักษ์ผู้นั้นดึงกูกูสอนมารยาทออกไปนอกประตูอย่างเงียบ ๆ แล้วเอ่ยถามเบา ๆ “ว่าที่ฮองเฮาพระองค์นี้เป็นคนโง่หรือ? ตระกูลหลงกล้าเอาคนโง่มาหลอกลวงราชวงศ์ ช่างบังอาจนัก!”

กูกูสอนมารยาทขมวดคิ้วพลางเอ่ยขึ้น “ช่างเถิด เรื่องนี้พวกเราก็ทำเป็นไม่รู้ก็แล้วกัน ถึงอย่างไร...” นางไม่ได้พูดต่อ แต่องครักษ์ก็เข้าใจความหมายของนาง อย่างไรเสียก็ต้องเข้าวังไปเป็นเครื่องสังเวย ไม่ว่าจะฉลาดหรือโง่ ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน

หลงจ่านซินโดนตบหน้า แถมยังถูกถอดเสื้อคลุมตัวนอก ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ จึงให้หญิงรับใช้พยุงไปที่เรือนซินเซียงเพื่อไปหาหลงฮูหยิน