ตอนที่ 9 ความลับของนางร้าย

ตอนที่ 9 ความลับของนางร้าย

หนิงหนิงทดลองใช้กระเป๋าแลกเปลี่ยน ในเมื่อเครื่องสี่เหลี่ยมเปลี่ยนเป็นกระเป๋า หนิงหนิงเลยเรียกแบบใหม่ให้มันเข้ากับสิ่งที่ตัวเองใช้ โดยเริ่มจากต้นไม้ต้นเล็ก ๆ ใส่ลงในกระเป๋า ต้นแรกไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้ อาจเพราะต้นไม้พวกนี้คือต้นไม้ทั่วไป ไม่ใช่สมุนไพร การทดลองทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพราะความรู้เรื่องสมุนไพรหรือต้นไม้ไม่มีอยู่ในหัวเลย เลยต้องสุ่มขุดทั้งรากส่งเข้าไป หากสิ่งไหนแลกได้ก็จะหายไปจากกระเป๋า แต่หากสิ่งไหนแลกไม่ได้ มันจะอยู่แบบนั้นจนกว่าเราจะเอาออก

ต้องลองใช้งานเครื่องเองทุกอย่าง ยิ่งใช้งานยิ่งทำให้แปลกใจมากกว่าเดิม กระเป๋าใบเล็กแต่สามารถเอาต้นไม้ต้นใหญ่ใส่ได้ เหมือนเล็กแค่ขนาดของกระเป๋าเท่านั้นเอง ไม่ว่าสิ่งของจะมีขนาดใหญ่มากแค่ไหน หากสามารถทำการแลกเปลี่ยนได้ กระเป๋าใบนี้จะดูดเข้าเอง โดยไม่ต้องเอาสิ่งของเหล่านั้นใส่ลงไปในกระเป๋า 

ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด มีสมุดบันทึกและปากกาหนึ่งด้ามเพิ่มมา ให้ได้รู้ว่าแลกอะไรไปบ้าง สิ่งของในช่องว่างมีจำนวนเท่าไหร่ และเหมือนเป็นการเชื้อเชิญให้หาสิ่งของแลกเปลี่ยน เพราะจะมีรูปภาพสิ่งของที่สามารถแลกได้ หากให้เปรียบเทียบเหมือนหน้าจอคอมพิวเตอร์หรือไอแพด รูปภาพจะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ

หนิงหนิงพอจะเข้าใจการทำงานของเครื่อง และรู้แล้วว่าเครื่องนี้ไม่ใช่แค่แลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของเพียงเท่านั้น สามารถสะสมคะแนนไว้แลกสิ่งของที่ต้องใช้คะแนนเยอะ และสามารถแปลงเป็นเงินหยวนได้ด้วย วันนี้เธอลองแลกเป็นเงินได้ 1 หยวน กับอีก 5 เฟิน หากเทียบกับเวลาที่ใช้ไปถือว่าได้น้อย แต่พอคิดดี ๆ ในยุคนี้ถือว่ามากแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเงินจำนวนเท่านี้จะทำให้หนิงหนิงยิ้มหน้าบานเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ยืนจ้องคนที่หายไปเกือบสามวัน ทั้งที่ตอนแรกกำลังยิ้มหน้าบานที่หาเงินได้ แต่ตอนนี้คนที่เธอไม่อยากเจอดันกลับมาในวันนี้ ดูจากที่เขามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หากให้เดาคงไม่เคยเห็นหน้าตาของเธอจริง ๆ เพราะก่อนหน้านี้สภาพเธอมอมแมมมาก หากไม่ได้น้ำวิเศษของภูตน้อยถิงถิงช่วยก็คงไม่เปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้

"ผมไม่อยู่เพียงสองคืน ทำให้สาวน้อยหน้าตามอมแมมเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ" ฉิงหมิงมองสำรวจอย่างไม่ละสายตา เพราะคนตัวเล็กเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด หากบอกว่าแค่อาบน้ำและตัดผมสั้นแล้วเปลี่ยนไป เขาไม่เชื่อเด็ดขาด คนที่ทำงานหนักมาตลอด ไม่มีทางที่จะมีผิวพรรณขาวเนียนละเอียดขนาดนี้แน่นอน และที่สำคัญผ่านไปสองวันเพียงเท่านั้นเอง

"ฉันบอกแล้วว่าฉันสวย" หนิงหนิงเชิดหน้าเดินเข้าบ้านไม่ได้สนใจ อยากมองอยากสำรวจแบบไหนก็ตามใจ หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว

"มันเปลี่ยนเร็วไป ชาวบ้านได้แตกตื่นกันหมด" ฉิงหมิงบอกในสิ่งที่สาวน้อยมองข้ามไป

"เปลี่ยนยังไง ตรงไหน ฉันก็ยังเหมือนเดิม แค่มีเวลาอาบน้ำขัดผิว ก่อนหน้านั้นมัวแต่ทำงาน จะเอาเวลาไหนมาดูแลตัวเอง" เรื่องการแสดงนั้นเก่งอยู่แล้ว แต่เรื่องไหลเอาตัวรอดก็ไม่แพ้เรื่องการแสดง หากไม่ยอมรับซะอย่าง ยังไงก็ไม่สามารถง้างปากเธอพูดได้อย่างแน่นอน

"ภายในสองวัน... ภรรยาเก่งขึ้น" ฉิงหมิงพูดเหมือนไม่ได้ใส่ใจ เขารู้ว่าจับผิดสาวน้อยด้วยวิธีนี้ไม่ได้ เลยปล่อยไปก่อน เขายังมีวิธีอื่นอีกมากที่จะต้อนคนตัวเล็กให้จนมุม

"คุณจะกินข้าวเลยไหม แล้วจะกลับไปเมื่อไหร่" เมื่อเขายอมถอย เธอเลยชวนคุยเรื่องอื่นทันที

ฉิงหมิงเห็นภรรยาเดินผ่านไปก็อยากพิสูจน์อะไรบางอย่างเพิ่ม คนเราจะต้องทำตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด เขาเลยพุ่งเข้าหาคนตัวเล็กทันที โดยคว้าที่คอเพื่อไม่ให้อีกคนดิ้นหลุดไปไหนได้ และมันเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ คนตัวเล็กรู้ว่ามีภัยเข้ามาหาตัว เธอรีบเบี่ยงตัวหนี พร้อมกลับหมุนตัวมาเผชิญหน้าอย่างรวดเร็ว 

"อุ๊บ!! " ใบหน้าฉิงหมิงเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากที่ถูกคนตัวเล็กเล่นงาน

"ไอ้บ้านี่!! คิดจะทำร้ายผู้หญิงหรือไง ฮะ!! " หนิงหนิงหมุนตัวได้ก็เตะเข้ากลางหว่างขา ถึงไม่ได้เตะสุดแรง แต่เชื่อเถอะว่าหากตรงนั้นโดนกระแทกเพียงนิดเดียวก็ทำให้คุณผู้ชายทั้งหลายจุกได้เลยทีเดียว

"คุณทำได้อย่างไร" เสียงที่เปล่งออกมาค่อนข้างเบา จุกก็จุก อยากรู้ก็อยากรู้ 

หนิงหนิงยืนนิ่ง เพราะสัญชาตญาณเลยทำให้เธอเผลอทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ถึงจะสะใจที่เห็นคนอีกคนหน้าดำหน้าแดงก็ตาม จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้เก่งขนาดนั้น แค่พอเอาตัวรอดได้เท่านั้น หากเจอคนที่เก่งกว่า พวกเขาจะสามารถหลบท่าเตะโง่ ๆ ของเธอได้อย่างแน่นอน นอกเสียจากว่าคนคนนั้นไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้นได้ ถึงจะโดนเข้าเต็ม ๆ แบบที่สามีเธอเป็นอยู่ในตอนนี้

"คุณเข้ามาแบบนั้น ฉันก็ตกใจ เลยเตะมั่ว ๆ " เมื่อตั้งสติได้เลยเอ่ยตอบอีกคนที่ยังยืนจับอยู่ที่เป้ากางเกงของตัวเอง

"ผมแค่จะโอบกอดภรรยาเท่านั้น" ฉิงหมิงที่ยังจุกก็พยายามที่จะพูดเพื่อเอาตัวรอดด้วยเช่นกัน

"เหอะ!! ใครเขากอดแบบนั้น" เมื่อรู้แล้วว่าคนที่เป็นสามีไม่ธรรมดา ก่อนจะมองจ้องคนที่หน้าดำหน้าแดง พร้อมกับตัดสินใจว่าควรพูดดีไหม หากเดาไม่ผิด เขากำลังจับผิดเธอ หรือเพราะสิ่งของต่าง ๆ ที่เธอนำออกมา หากเป็นเช่นนั้นคนคนนี้ต้องช่างสังเกตมากแน่ ๆ 

"ช่วยหน่อย" ฉิงหมิงยื่นมือข้างหนึ่งออกไป หวังให้ภรรยาช่วยเหลือ

"คุณรู้สึกดีขึ้นแล้ว ฉันจะไปเตรียมมื้อเย็น" ในเมื่อว่าเขาจ้องจับผิด มีหรือที่หนิงหนิงจะยื่นมือเข้าไปช่วย หลีกเลี่ยงได้ควรหลีกเลี่ยง

"หึหึ น่าสนุก" ฉิงหมิงหัวเราะกับท่าทางของคนตัวเล็ก แบบนี้มีอะไรให้ตื่นเต้นอีกเยอะเลย

ทั้งสองต่างพากันกินมื้อเย็น อาบน้ำกันเรียบร้อย เตรียมพากันเข้านอน แต่ทั้งสองรู้ดีว่าไม่ได้นอนแน่ ๆ จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง หนิงหนิงตัดสินใจแล้ว ในเมื่ออีกคนจ้องจะจับผิดอยู่แบบนี้ ไม่มีทางที่จะปิดต่อไปได้ มาถึงขึ้นนี้แล้วก็แค่ยอมรับ ผลจะออกมาเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที 

"คุณอยากรู้อะไร" หนิงหนิงเป็นคนเริ่มก่อน

"คุณมีอะไรที่อยากบอกผมไหม" ฉิงหมิงก็ยังหยั่งเชิงคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้เห็นหน้าใกล้ ๆ ชัด ๆ และปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ภรรยาตัวน้อยนั้นน่ามองอย่างที่เจ้าตัวบอกไว้ไม่มีผิด

"มีเยอะเลย จนไม่รู้ว่าพูดทั้งคืนจะหมดไหม" บอกไปตามความจริง อย่าว่าแต่เขาที่อยากรู้เรื่องของเธอเลย เธอก็อยากรู้เรื่องของเขาเช่นกัน เพราะเราสองคนยังไม่รู้จักกันดีเลย

"ถ้าอย่างนั้นคุณบอกเท่าที่พอจะบอกได้ แค่ให้รู้จักตัวตนของคุณให้มากกว่านี้ได้ไหม สาวน้อยที่ก้มหน้าทำงาน รู้วิธีการเอาตัวรอดแบบนี้ได้อย่างไร เหมือนไปฝึกมามากกว่าที่จะทำไปตามสัญชาตญาณ" หากเยอะก็ค่อย ๆ บอก ค่อย ๆ เรียนรู้กันไปเรื่อย ๆ อย่างไรเสียก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว มีเวลามากมายที่จะเรียนรู้กันและกัน

"ได้ค่ะ แต่คุณก็ต้องบอกเรื่องราวเกี่ยวกับตัวคุณด้วย เพราะจริง ๆ แล้วเราแทบไม่รู้จักกันเลย แต่ต้องมาแต่งงานกัน ในเมื่อที่นี่ทำเรื่องหย่าร้างยากลำบาก ก็คงต้องเรียนรู้กันไป" หนิงหนิงบอกไปตามความจริง เมื่อสังคมยุคสมัยเป็นแบบนี้ เธอจะแข็งข้อเอาแต่ใจก็ไม่ได้ เธอสามารถโอนอ่อนผ่อนตามได้อยู่แล้ว

"คุณยังคิดจะหย่าอีกเหรอ" ฉิงหมิงไม่เข้าใจสาวน้อยคนนี้จริง ๆ ผู้หญิงส่วนมากไม่ต้องการหย่าจากสามี ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร การหย่าร้างเหมือนตราบาปที่ผู้หญิงกลัว เพราะสังคมแทบไม่ยอมรับ ไม่ว่าจะสวยมากน้อยแค่ไหนก็ใช้ชีวิตลำบากมาก ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับผู้หญิงที่หย่าแล้ว

"หากคุณรู้ว่าฉันเป็นใคร จะเข้าใจในตัวฉันค่ะ" เพราะรู้ว่าคนยุคนี้เป็นอย่างไร รู้ว่าเขาไม่เข้าใจ แต่สิ่งที่เธอยอมไม่ได้คือการกดขี่ข่มเหง หากแต่งงานแล้วต้องอยู่อย่างยากลำบาก ทุกข์กาย ทุกข์ใจ เธอไม่โอนอ่อนตามยุคสมัยอย่างแน่นอน

หากเธอมีเงินมากพอเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่เดือดร้อน คนที่นี่จะรังเกียจไม่ต้อนรับก็ไม่เป็นไร เพราะเธอสามารถทำเรื่องย้ายไปอยู่ที่อื่นได้ หรือจะอยู่ที่นี่เธอก็ไม่สนใจผู้คนอยู่แล้ว มีเงินมีคูปองไม่อดอยากอย่างแน่นอน อีกไม่นานสังคมจะเปิดกว้างกว่านี้แล้ว อย่างไรเสียเธอก็รอดอย่างแน่นอน

"อย่างที่คุณรู้ ผมสมัครไปเป็นทหารตั้งแต่อายุ 18 จนตอนนี้ก็ปลดประจำการมาเพราะบาดเจ็บ ที่ดินผืนนี้คือที่ดินของพ่อและแม่ ซึ่งทั้งสองจากไปตั้งแต่ผมยังไม่ได้ไปเป็นทหาร พอผมตัวคนเดียวมันค่อนข้างอยู่ยาก เลยตัดสินใจไปเข้ากองทัพ" ฉิงหมิงเริ่มเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเองก่อน ที่ลำบากไม่ใช่การใช้ชีวิตเพราะเขาอายุ 18 ปีแล้วสามารถทำงานในหน่วยคอมมูนได้ แต่เพราะอะไรหลาย ๆ อย่าง เขาไม่อยากจะอยู่ที่นี่คนเดียว บ้านที่เคยอยู่กับพ่อและแม่ พอต้องมาอยู่คนเดียวมันทำให้บ้านหลังน้อยอ้างว้างเกินไปที่จะอยู่ต่อตามลำพัง

"เท่ากับว่าคุณตัวคนเดียวเหรอคะ ญาติที่อื่นมีไหม" 

"มีแต่อยู่อีกเมืองหนึ่ง และไม่เคยติดต่อกันเลย ตอนที่พ่อแม่ยังอยู่ก็ไม่ได้ติดต่อ คุณสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ" พอเข้าใจได้ เพราะส่วนมากแล้ว หญิงสาวจะเลือกแต่งงานกับคนที่มีญาติพี่น้อง เพื่อที่จะได้ช่วยเหลือกัน ส่วนคนที่ไม่มีญาติคอยเกื้อหนุน สาว ๆ จะไม่เลือกแต่งงานด้วย อย่าว่าแต่สาว ๆ เลย พ่อแม่พี่น้องก็ไม่สนับสนุนให้แต่งงานกับคนไม่มีญาติเช่นเดียวกัน

"สนสิ!! ไม่มีนั่นแหละดีแล้ว เคยเข้าใจปัญหาแม่ผัว ไม่ใช่ ๆ แม่สามีลูกสะใภ้ไหม ยิ่งมากคน ยิ่งมีแต่ปัญหา แบบนี้แหละคุยกันง่าย" หนิงหนิงบอกไปตามที่ตัวเองคิดทันที รู้ตัวดีว่าไม่ใช่หญิงสาวในห้องหอที่แม่สามีจะชอบ

ฉิงหมิงไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยินคำพูดแบบนี้ มีแต่คนอยากมีแม่สามี มีคนหนุนหลัง นี่คือผู้หญิงคนแรกที่คิดแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขาแปลกใจมากกว่าเดิม

"คุณมีความคิดที่แปลก คนที่นี่แม้จะรู้ว่าเรื่องมาก ปัญหามาก แต่หากเป็นครอบครัวใหญ่ ๆ ก็มีแต่คนอยากแต่งเข้าบ้าน" ฉิงหมิงบอกไปตามตรง

"เพราะฉันไม่ได้โตที่นี่ คุณพร้อมที่จะรู้จักโลกของฉันและตัวตนของฉันหรือยังคะ" หนิงหนิงมองหน้าอีกคนอย่างไม่หลบสายตา มันเป็นการวัดใจกันเลยก็ว่าได้ และเธอรู้ดีว่าตัวเองเสียเปรียบ แต่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้แล้ว ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับเขานั่นแหละว่าจะร้ายกับเธอหรือเปล่า แต่รับรองเลยว่าหากร้ายมาเธอก็ร้ายกลับแน่นอน หวังว่าสิ่งที่ถิงถิงบอกจะเป็นความจริง

หนิงหนิงเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้เขาฟัง ถึงมันจะเชื่อได้ยาก แต่เธอก็เลือกที่จะเล่าตามความจริง เธอไม่มีหน้าที่ตัดสินใจแทนเขาว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ เธอมีหน้าที่แค่บอกเท่านั้น และถ้าเขารู้ความจริงจะทำให้ตกลงกันได้ง่ายกว่าเดิม เพราะจากสถิติคนที่อาศัยอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยา ถึงจะยังไม่รักกัน แต่ความใกล้ชิดอาจทำให้รักกันได้ ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีความรู้สึก หากตัดสินใจแยกทางมันจะไม่มีผลตามมามากนัก

"ที่คุณบอกมานั้นหมดแล้วใช่ไหม มีเรื่องอื่นอีกไหม"

"จริง ๆ แล้วไม่หมดหรอก บอกเท่าที่คุณควรรู้เท่านั้นเอง บอกแล้วว่าเรื่องมันยาว หากให้เล่าเป็นวันคงไม่หมด และบางเรื่องอาจเล่าข้ามไปบ้าง หลง ๆ ลืม ๆ บ้าง อย่าว่าแต่ฉันเลย คุณก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมดเหมือนกัน" ธรรมชาติของคนเราไม่มีทางที่จะบอกอีกฝ่ายหมดทุกเรื่อง และยิ่งคนที่เพิ่งรู้จักกัน ยิ่งไม่ควรเปิดปากเล่าเรื่องราวของตัวเองมากเกินไป

"ก็จริง... แต่หากอยากรู้อะไร ถามผมได้" เขามองว่าภรรยาของเขาไม่เหมือนคนอายุ 17 หรือ 18 ปี ความคิดเปิดกว้าง ไม่ถูกชักจูงง่าย ๆ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เขาเชื่อว่า เรื่องที่ภรรยาของเขาบอกมานั้นคือเรื่องจริง แม้แต่สายตาที่สื่อออกมาก็บ่งบอกว่าที่พูดมาคือเรื่องจริง

"ที่นี่เขาเชื่อเรื่องวิญญาณไหม มีจับไปเผาไหมคะ" หนิงหนิงยังคงถามต่อ กลัวว่าคนคนนี้จะจับเธอส่งทหารแดง

"มีและไม่มี คนเก่าแก่ค่อนข้างที่จะเชื่อ แต่เพราะทางการไม่อยากให้งมงายเลยห้ามเกี่ยวกับเรื่องนี้ คนที่เชื่อเรื่องเทพเซียนก็ยังมี แต่พวกเขาเลือกที่จะเงียบ เพราะหากพูดออกไปแล้วเดือดร้อน เขาก็เลือกที่จะนับถือไว้ในใจ และบางบ้านอาจมีห้องลับทำเป็นสถานที่กราบไหว้บูชา รู้กันแค่ในครอบครัวเท่านั้น" 

"แล้วคุณเชื่อที่ฉันบอกไหมคะ"

"เชื่อ เพราะไม่รู้คุณจะโกหกให้ได้อะไร และจากที่ผมรู้มา แต่ก่อนคุณไม่น่าจะเป็นแบบนี้" จริง ๆ แล้วเขามีเหตุผลมากกว่าที่บอกออกไป

"คุณต้องมีเหตุผลมากกว่านั้นแน่ ๆ แค่คำพูดของฉัน ไม่น่าจะทำให้คุณเชื่อได้ง่าย ๆ " ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง แต่มันเชื่อได้ยาก และที่สำคัญกว่านั้นเธอแค่บอกเล่า ยังไม่ได้พิสูจน์หรือมีหลักฐานยืนยันในสิ่งที่ตัวเองพูดเลย

"คุณมีความลับ ผมก็มีไม่ต่างกัน แต่เชื่อเถอะว่าผมเชื่อคุณจริง ๆ " ฉิงหมิงยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะล้มตัวลงนอน

เขานึกอยู่แล้วว่าสาวน้อยของเขาฉลาดมากพอ และก็ใช่!! ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่จับตามอง ภรรยาของเขาก็คงจับตามองเขาเช่นเดียวกัน...

"หากอยากรู้ก็นอนลงมา... ผมจะเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน"