ตอนที่ 8 ไม่เหมือนที่คุยกันไว้

ตอนที่ 8 ไม่เหมือนที่คุยกันไว้

ผ่านมาสองคืนแล้วที่หนิงหนิงย้ายมาอยู่ที่บ้านของสามี และทั้งสองคืนเธอได้นอนคนเดียว สามียังไม่กลับมาบ้าน ตอนแรกนึกว่าเขาจะไปแค่คืนเดียว ที่ไหนได้หายไปเลย

"ดี!! นอนคนเดียวแสนจะสุขใจ"

"พี่สาว... ถิงถิงมีิอะไรจะบอก" ถิงถิงพูดพร้อมกับลอบมองไปด้วย

"นึกว่าถิงถิงจะเป็นผีเสื้อตัวน้อยอย่างที่เคยบอกไว้" เมื่อหันมาเจอเจ้าตัวกลมที่แยกกันเมื่อวันก่อนก็ค่อนข้างแปลกใจ

"เวลาไปที่อื่นก็เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น เวลาอยู่กับผู้ผ่านทางก็เป็นแบบนี้ และสิ่งที่ถิงถิงจะบอกคือบ้านพี่สาวถูกยึดคืน... หายไปแล้ว..." ถิงถิงตัดสินใจบอกให้ผู้ผ่านทางรับรู้

"ยึดคืนคืออะไร แล้วของที่แลกไว้... เสื้อผ้าเครื่องใช้อีกมากมาย..." 

"มีเหลือแค่บางอย่าง หากมีตัวช่วยมากไป กลัวพี่สาวไม่ดิ้นรนเอาตัวรอด" เปล่าหรอก... เธอกลัวเบื้องบนจะรับรู้... เพราะตอนนี้เธอช่วยเหลือคนผ่านทางไปอยู่หลายมิติ การที่ให้ตัวช่วยผู้ผ่านทางมากเกินไปมันจะมีผลตามมา เลยต้องยึดคืนบางส่วน ช่วยพอที่จะช่วยได้เท่านั้น...

"ที่ขุดดินเตรียมปลูกผักนี่ยังไม่ถือว่าดิ้นรนอีกเหรอ" หนิงหนิงกลอกตามองบน เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้งอมืองอเท้า หรือรอตัวช่วยอย่างเดียว

"นั่นถือเป็นเรื่องดีเจ้าค่ะ แต่อย่างไร... พี่สาวก็ยังมีตัวช่วยเล็ก ๆ น่ารัก ๆ นะเจ้าคะ" ถิงถิงส่งยิ้มจนตาหยีเลยทีเดียว

"อะไรเล็ก ๆ น่ารัก" จากที่ก้มหน้าขุดดินก็รีบเงยหน้ามองเจ้าตัวเล็กอย่างอยากรู้ ตัวช่วยน่ารักมันมีหน้าตาเป็นยังไง

"มิติหรือช่องว่างขนาดเล็กกะทัดรัดเจ้าค่ะ ที่ใช้เก็บสิ่งของต่าง ๆ  ส่วนสิ่งของที่แลกมาก็อยู่ในนั้นแล้วเจ้าค่ะ" 

"รายละเอียดมีแบบไหน ใช้ยังไง บอกมาได้เลยถิงถิง พี่สาวรอฟังอยู่" ในเมื่อมันเปลี่ยนไปแล้ว สมบัติที่แม้แต่เป็นบ้านของตัวเองยังถูกยึดคืนก็คงต้องยอมรับ โวยวายไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้

"ง่าย ๆ เลยมันคือ ช่องว่าง หรือ มิติ ที่อยู่ในสร้อยไข่มุก แค่คิดว่าต้องการอะไร สิ่งของที่อยู่ในนั้นจะออกมาตามที่ต้องการ และอยากเก็บอะไรก็แค่คิดหรือบอกว่าเก็บ สิ่งของก็จะเข้าไปอยู่ในช่องว่างทันที และทุกอย่างจะถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่พี่สาวจะไม่สามารถเข้าไปได้นะเจ้าคะ มีแต่สิ่งของเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้" 

"แล้วเครื่องแลกเปลี่ยนถูกยึดไปไหม" 

"ไม่เจ้าค่ะ แต่เวลาแลกเปลี่ยนก็แค่ใส่ในกระเป๋านี้เท่านั้นเจ้าค่ะ" ถิงถิงหยิบกระเป๋าผ้าสะพายข้างส่งให้พี่สาวคนงาม

"ทุกอย่างหยิบออกมาจากในนี้ได้เพียงคิดใช่ไหม แล้วถ้าอยากแลกของเราจะรู้ได้ยังไงว่าแลกอะไรได้บ้าง ของที่สามารถเอามาแลกได้ก็ถูกยึดคืนไปหมดแล้ว ถิงถิงเด็กดี... บอกพี่สาวให้ละเอียดกว่านี้ได้ไหม ไม่ใช่บอกทีละนิดทีละหน่อยแบบนี้" หนิงหนิงวางมือจากงานมาหยิบกระเป๋าสะพายข้างที่เด็กน้อยยื่นมาให้ และให้เด็กน้อยบอกทุกเรื่อง เพราะเท่าที่รู้จักภูตน้อยถิงถิงไม่เคยบอกอะไรหมดในครั้งเดียว

"จริง ๆ แล้วพี่สาวควรถาม และควรใส่ใจกว่านี้ เวลาถิงถิงบอกอะไรพี่สาวก็ก้มหน้าทำงาน มัวแต่ขุดดินไม่สนใจฟังเลย" 

"ตอนนี้วางมือแล้ว บอกมาเลย" 

หลังจากที่ตั้งใจฟังถิงถิง ก็ทำให้เข้าใจในหลาย ๆ อย่างมากขึ้น ถามว่าเสียใจไหมที่ทุกอย่างหายไป มันก็ต้องเสียใจและเสียดายอยู่แล้ว

หากรู้ว่าจะหายไป คงตัดใจให้ถิงถิงแลกอาหารไว้ทั้งหมดคงดีกว่านี้ ส่วนสิ่งของที่แลกไว้ตั้งแต่แรกก็ถูกเก็บในช่องว่าง ที่เป็นห้องสี่เหลี่ยมและถูกจัดเป็นสัดส่วนอย่างดี สิ่งของที่อยู่ในช่องว่างจะไม่เน่าเสีย แต่หากเอาออกมาใช้จะไม่มีให้ใหม่ หมดแล้วหมดเลย

หากอยากได้เพิ่มต้องหาสิ่งของมาแลกเปลี่ยน ซึ่งสิ่งของที่สามารถแลกได้นั่นคือสิ่งของทั่วไปที่อยู่ในโลกนี้ สามารถส่งเข้าไปได้ แต่ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะแลกได้ทั้งหมด เธอต้องทดลองใช้เอง

"เครื่องแลกเปลี่ยนชอบพวกของเก่าวัตถุโบราณอะไรแบบนั้น พี่สาวต้องไปหาตามโรงขยะน่าจะมีอยู่เยอะ เพราะบางอย่างที่มีค่าที่เครื่องต้องการ คนที่นี่เขาไม่ต้องการ เลยทิ้งไปหมด" ถิงถิงยังคงแนะนำ เพราะเท่าที่ดูพี่สาวคือคนผ่านทางที่ได้ตัวช่วยแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ทุกอย่างเลยต้องให้พี่สาวเป็นคนทดลองด้วยตัวเอง

"เข้าใจแล้ว พี่สาวอยู่ได้ ตอนเป็นเด็กไม่มีตัวช่วยยังรอดมาได้ ถิงถิงอย่าได้ห่วง เท่านี้ถือว่าดีแล้ว" หนิงหนิงบอกไปตามความจริง

ชีวิตก่อนกว่าจะสุขสบายก็ต้องดิ้นรน เรียนรู้มาสองชีวิตแล้ว อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าควรทำตัวแบบไหน ต่อไปจะใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการ ไม่ต้องมีเงินมากมายถึงขั้นเป็นเศรษฐี แต่เป็นคนที่มีความสุขมีเงินใช้ไม่ขาดมือเท่านั้นก็พอ

"ตอนแรกเหมือนจะดี มีความสุขมีเงินใช้ไม่ขาดมือนี่ฟังแล้วแปลก ๆ พี่สาวคิดดังจริง ๆ  คนที่นี่หากร่ำรวยเร็วเกินไปจะถูกจับตามอง หากไม่มีคนหนุนหลังคอยช่วยเหลือก็ลำบาก ถิงถิงแค่เตือนไว้ และอย่าลืมช่วยเหลือคนที่พอจะช่วยได้ ถิงถิงต้องเดินทางไปดูผู้ผ่านทางคนอื่นก่อน อาจจะไม่ได้มาหาพี่สาวบ่อย ๆ ขอให้พี่สาวโชคดี มีครอบครัวที่มีความสุข มีสามีและลูกที่น่ารัก สร้างครอบครัวอย่างที่พี่สาวอยากมี ถิงถิงต้องไปแล้ว" ถิงถิงอวยพรพร้อมบอกลา

หน้าที่ของถิงถิงในมิตินี้หมดแล้ว เพราะเธอไม่สามารถช่วยผู้ผ่านทางได้ทุกเรื่อง บางเรื่องเป็นความลับไม่สามารถเปิดเผยได้ ก็ต้องให้พี่สาวจัดการเอง อีกอย่างนายหญิงไม่ได้มาจุติที่มิตินี้ เธอต้องทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปเช่นกัน

"ขอบใจนะถิงถิง ฝากดูยัยนางมารหรือยัยตัวร้ายด้วย ยัยนั่นยิ่งเอาแต่ใจ ฝากบอกด้วยว่าขอให้มีความสุข มีครอบครัวที่น่ารักอย่างที่ยัยตัวร้ายใฝ่ฝัน และฉันขออวยพรให้ถิงถิงเจอคนที่ตามหาเร็ว ๆ ขอบใจมาก พี่สาวอยู่ได้ สบายมากเท่านี้เอง ช่วยเหลือคนที่ช่วยได้ ไม่หาเรื่องใครก่อน แต่หากโดนรังแกก็จัดเต็ม!!" หนิงหนิงเข้าไปกอดเจ้าตัวเล็ก อย่างน้อยถิงถิงก็คือคนที่คอยช่วยเหลือ

เป็นแบบนี้ดีแล้วหากช่วยมากไปมันอาจทำให้เธอนิสัยเสีย ดิ้นรนบ้างแบบนี้ดีกว่า ชีวิตจะได้มีสีสัน เสียดายแต่สิ่งของบางอย่างที่อยู่ในบ้านเพียงเท่านั้น

"รูปภาพ สิ่งของส่วนตัว ชุดชั้นใน เสื้อผ้าบางส่วน ถิงถิงจะตามกลับมาให้ พี่สาวอย่าห่วงเลย แต่บ้านคงไม่ได้" ถิงถิงรู้ว่าผู้ผ่านทางต้องคิดถึงที่จากมาเป็นอย่างมาก เพราะเธอยังคิดถึงทุ่งดอกไม้ ทุ่งหญ้าที่เติบโตมาเช่นเดียวกัน

"หากมันลำบากเกินไปอย่าทำ ดูแลตัวเองด้วย" หนิงหนิงค่อนข้างเข้าใจในหลาย ๆ อย่างมากพอสมควร

"ไม่น่าเชื่อว่านางร้ายแบบพี่สาวจะมีความคิดที่ดี" ถิงถิงยิ้มรับจนตาหยี

"ฉันสวย ก็ต้องคิดดีเป็นธรรมดา" หนิงหนิงหัวเราะคิกคักกับเจ้าตัวเล็ก

"ขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้" ถิงถิงกลอกตามองบนทันที นึกว่าโรคหลงตัวเองจะหายไปแล้ว

เมื่อทั้งสองล่ำลากันเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่หนิงหนิงจะต้องทำงานต่อ เมื่อมองออกไปไม่เห็นถิงถิงก็ทำให้รู้สึกใจหาย เธอเลยทำงานเพื่อให้ลืมความรู้สึกนี้ เธอจัดการขุดแปลงผักได้สามแปลงตามที่ตั้งใจไว้ ก่อนที่จะเตรียมไปตักน้ำที่ลำธาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก หนิงหนิงทำงานจนลืมว่าแต่ก่อนตัวเองนั้นใช้ชีวิตแบบไหน เพราะเธอคิดว่าไม่ทำก็อดตาย สิ่งไหนทำได้ก็ต้องทำ  

ถึงจะมีช่องว่างมีอาหารมากพอที่จะอยู่ได้อีกหลายเดือน แต่หากไม่ทำหรือหามาเพิ่มก็ต้องหมดไป หนิงหนิงเอาที่นอน หมอน ผ้าห่มที่มีในช่องว่างมาปูไว้ที่เตียงเตา เสื้อผ้าที่สามารถเอาออกมาใส่ได้ในยุคนี้ก็ยังอยู่ครบ เธอหยิบออกมาแขวนไว้ด้านนอก เพื่อความสะดวกเวลาที่จะหยิบใช้ แล้วจัดบ้านหลังน้อยที่ไม่มีอะไรในวันแรก ให้น่าอยู่มากกว่าเดิม ยังดีที่สิ่งของที่มีทุกอย่างเข้ากับยุคสมัยนี้

เมื่อทำงานเรียบร้อยแล้ว ยังพอมีเวลาที่จะเดินสำรวจรอบ ๆ บริเวณ หนิงหนิงเลยสะพายกระเป๋าผ้าหรือก็คือเครื่องแลกเปลี่ยน ออกเดินสำรวจเพื่อหาต้นไม้แปลก ๆ จะได้ทดลองใช้เครื่องไปในตัว จะได้รู้ว่าแลกอะไรได้บ้าง ถึงเหนื่อยแต่เพราะทุกอย่างไม่แน่นอน เธอเลยไม่อยากปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์

"หวังว่าต้นไม้ใบหญ้าจะมีราคาบ้างนะ" ปิดประตูรั้วได้ก็เดินออกไปทางด้านหลังของหมู่บ้าน แถวนี้ยังพอมีผู้คนเดินขึ้นเขาหาของป่า และถัดไปอีกฝั่งเป็นลำธาร มีชาวบ้านไปหาปลาอยู่ตลอด แต่เท่าที่รับรู้จากความทรงจำ ปลามีแต่เหลือน้อย เพราะปลาเป็นอาหารที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อใครจับได้ก็มีอาหารดี ๆ ได้กิน บางครั้งยังเอามาขายได้ด้วย แต่ก็ต้องแอบขาย เพราะทางการยังห้ามค้าขาย พอว่างจากงานชาวบ้านเลยชอบที่จะมาหาปลา มีแม่น้ำ ลำคลองที่ไหน ต้องมีคนออกมาหา กุ้ง หอย ปู ปลา มันเลยไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่ เลยทำให้หนิงหนิงกล้าที่จะเดินออกไปสำรวจรอบ ๆ บริเวณ

หลังจากที่หนิงหนิงออกไปแล้ว คนเป็นสามีก็กลับมาถึงบ้านพอดี ฉิงหมิงเดินเข้าบ้านด้วยความแปลกใจ สองวันที่เขาไม่อยู่เหมือนบ้านจะเปลี่ยนไป เขาวางกระเป๋าลงก่อนจะเดินสำรวจจนทั่วบริเวณบ้าน ทุกอย่างในบ้านถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีสิ่งของเพิ่มมาด้วยเช่นกัน ทำให้เขาสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของภรรยามากกว่าเดิม เพราะก่อนหน้านี้เขาสอบถามมาจากคนรู้จักมาแล้วว่าภรรยาของเขามีชีวิตที่ยากลำบาก อยู่ในบ้านก็ต้องทำงานทุกอย่างและต้องทำให้กับทุกคน ไม่เคยได้ออกไปไหน 

ที่สำคัญสิ่งของทุกอย่างมีคุณภาพดี คนทั่วไปไม่น่าจะมีสิ่งของแบบนี้ บางอย่างเหมือนสินค้าที่หาซื้อได้ทั่วไป แต่พอสัมผัสก็รับรู้ได้ทันทีว่ามันแตกต่าง เขาคิดว่าในตัวเมืองใหญ่ ๆ หรือแม้แต่ในเมืองปักกิ่งก็ไม่น่าจะมีสินค้าแบบนี้วางขาย คนอื่นอาจมองไม่รู้ แต่เขาที่ช่างสังเกตสิ่งต่าง ๆ เขารับรู้ได้ทันทีว่าภรรยาของเขาต้องมีอะไรปิดบังแน่นอน

หนิงหนิงที่ออกมาสำรวจพื้นที่ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกสามีจ้องจับผิด เธอคิดว่าตัวเองนั้นรอบคอบพอสมควร แม้แต่ชุดที่เธอใส่อยู่ในตอนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคนอื่นสักเท่าไหร่ สิ่งของที่เอาออกมาใช้ก็เช่นเดียวกัน เธอคิดว่าตัวเองแนบเนียนแล้ว รอบคอบแล้ว แต่เธอกลับไม่รู้ว่าสามีสงสัยเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ ตั้งแต่ได้ยินสำเนียงการพูดที่ไม่เหมือนคนที่นี่ เธอคิดกังวลแต่เรื่องอื่น จนหลงลืมเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้...

ความเคยชินที่หนิงหนิงพูดด้วยสำเนียงที่ติดปากตั้งแต่อยู่โลกเดิม เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่หนิงหนิงมองข้ามไป...

โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า... ในคืนนี้จะถูกหมาป่าไล่ต้อนจนจนมุม...