ตอนที่ 11 จับมือลงเรือลำเดียวกัน

ตอนที่ 11 จับมือลงเรือลำเดียวกัน

ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ที่ทั้งสองพูดคุยเปิดเผยเรื่องราวของตนเองและเริ่มใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ทั้งสองตกลงจะอยู่ร่วมกันและศึกษากันอย่างค่อยเป็นค่อยไป ด้วยยุคสมัยและสังคมที่ไม่ได้เปิดกว้าง ทำให้ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก และที่สำคัญทั้งสองไม่ได้รังเกียจกัน ค่อนข้างที่จะพึงพอใจกันและกันมากพอสมควร เมื่อเปิดใจพูดคุยเรื่องความลับของแต่ละคนมาขนาดนี้แล้ว เลยลองเปิดใจในเรื่องอื่นด้วยเช่นกัน 

สำหรับหนิงหนิงมันเหมือนทดลองใช้ชีวิตการมีครอบครัว มีคนอีกคนมาเข้ามาอยู่ในชีวิตประจำวัน นอนด้วยกัน แต่ยังไม่มีอะไรลึกซึ้งไปมากกว่า กอด หอม เพราะตกลงกันไว้แบบนั้น แต่ทุกคืนน้องชายของเขาก็ทิ่มตามร่างกายเธอตลอด ไม่รู้จะตื่นมาทำไมทุกคืน เขาขยับตัวทีไรน้องชายของเขาก็ทิ่มสะเปะสะปะไปทั่ว พอเขาขยับตัว หนิงหนิงต้องรีบยกสองมือมาปิดน้องสาวของตัวเองทันที ไม่ใช่ว่าเธอกลัวเขา แต่เธอกลัวน้องสาวของตัวเองอยากรู้จักน้องชายเขามากกว่า เลยต้องรีบห้ามเอาไว้ไม่ให้ทั้งสองรู้จักกัน ไม่อย่างนั้นคำว่าค่อยเป็นค่อยไปไม่น่าจะมีอยู่จริงแน่นอน

วันนี้มีรถขนอิฐแดงมาส่งที่บ้านจำนวนหลายคัน ในตอนแรกฉิงหมิงต้องการเอามาเพื่อสร้างบ้าน แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจสร้างกำแพงให้แน่นหนาน่าจะดีกว่า เพราะรู้ถึงสิ่งที่ติดตัวภรรยามาแล้ว ที่เขาหายไปในเมืองสองวันก็ไปเดินเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน การที่จะสั่งซื้อของ สร้างบ้าน หรือต่อเติมบ้าน ต้องขออนุญาตเสียก่อน ขอแล้วต้องลงชื่อรอซื้ออิฐ หิน ปูน ทราย เขาเลยต้องให้ผู้ใหญ่ช่วย ยังดีผู้ใหญ่คนนั้นก็เต็มใจช่วย ไม่อย่างนั้นต้องรอคิวกว่าจะได้ก็เกือบสองปี และโชคดีที่เขาไม่ได้สนิทกับชาวบ้านแถวนี้ ทุกคนเลยคิดว่าเขาได้มาจากการลาออกจากทหาร ต้องบอกว่าชาวบ้านคิดไปเอง ในเมื่อเขาไม่ได้เดือดร้อนก็ปล่อยให้ชาวบ้านคิดไปแบบนั้นตามสบาย ดีเสียอีกไม่ต้องมาหาข้ออ้างเวลาคนสงสัย

"ตกลงเราจะจ้างคนมาช่วยหรือทำกันเองค่ะ" หนิงหนิงเดินถือถ้วยน้ำแกงไก่มาส่งให้สามีที่กำลังยืนดูจำนวนอิฐที่วางเรียงอยู่ข้าง ๆ บ้านหลังน้อย

"ไม่ต้องจ้างคนอื่นครับ พอดีพวกเพื่อน ๆ ได้หยุดพร้อมกัน พวกเขาจะมาช่วย ไม่เกินสองอาทิตย์ก็น่าจะเสร็จ อาจต้องรบกวนภรรยาตัวน้อยทำอาหารและจัดที่นอนให้ชายวัยฉกรรจ์ประมาณ 5 - 6 คนด้วยนะครับ" ฉิงหมิงรับน้ำแกงไก่มากินอย่างช้า ๆ พร้อมกับบอกแผนงานที่จะกำลังจะทำ

"ดูบ้านก่อนไหมคะ มีอยู่เท่านี้ เราจะรับแขกได้อย่างไร" หนิงหนิงมองหน้าสามีอย่างจนใจ รู้ว่าผู้ชายนอนไหนก็ได้ แต่ตอนนี้อากาศหนาว จะให้นอนข้างนอกก็กระไรอยู่

"หรือเราควรทำกระท่อมไม้ไผ่หลังเล็ก ๆ ไว้ให้พวกเขานอน" จริง ๆ เขาตั้งใจให้นอนด้านนอกนั่นแหละ แต่พอคิดว่าชายฉกรรจ์หลายคนมานอนที่บ้าน มันอาจไม่เหมาะสักเท่าไหร่ เขามีภรรยาแล้วถึงจะมีห้องนอนส่วนตัว แต่เวลาเข้าห้องน้ำอาบน้ำของภรรยามันจะไม่สะดวกสักเท่าไหร่

"ถ้าอย่างนั้นผมจะลองไปคุยกับหัวหน้าชุมชน ว่ามีบ้านว่างบ้างไหม" ฉิงหมิงรีบหาทางออก ที่เขาไม่จ้างชาวบ้านในหมู่บ้านเพราะอยากตัดปัญหาที่ชอบพูดปากต่อปาก 

 หากจ้างเพื่อนทหาร อีกไม่นานพวกเขาก็กลับเข้าค่าย ไม่ได้อยู่เห็นความเปลี่ยนแปลง ชาวบ้านเห็นแล้วว่ามีรถขนอิฐ ปูน ทรายมาจำนวนหลายคัน คงคิดไปเองโดยที่เขาไม่ต้องพูดอะไรอีกเหมือนเคย มันอาจยุ่งยากเรื่องหาที่อยู่ แต่มันดีกว่าจ้างชาวบ้านแน่นอน

"เงินเราเหลือเยอะไหมคะ จะพอไหม" หนิงหนิงห่วงเรื่องนี้ อาทิตย์ที่ผ่านมาเธอหาเงินได้ 10 หยวน ไม่พอที่จะช่วยเขา เงินที่ใช้จ่ายซื้อของทั้งหมดมาจากสามี ซึ่งเธอไม่เคยถามเลยว่ามีเท่าไหร่ และไม่เคยคิดอยากได้ของเขา มันเหมือนเงินเก็บทั้งชีวิตของเขา และอีกอย่างเขานำมาเพื่อสร้างบ้านเพื่อครอบครัวแล้ว เธอเลยไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเงินของเขา แค่กังวลที่ตัวเองยังหาเงินได้ไม่เยอะเท่านั้นเอง

"ผมจัดการเองไม่ต้องห่วง" ฉิงหมิงบอกให้ภรรยาได้สบายใจ เขาไปเป็นทหาร 7 ปี เงินเดือนเขาไม่เคยได้ใช้ และยังมีเงินที่เขาลาออกจากกองทัพมาอีกก้อนหนึ่ง เขาสามารถเลี้ยงภรรยาได้อย่างสบาย เพียงแต่เขายังไม่ได้บอกให้ภรรยารู้เท่านั้นเอง

"แบบนี้ดีหน่อย พอที่จะกล้าฝากชีวิตไว้ด้วย" ถึงจะคิดไปอีกอย่าง แต่ปากก็ตอบอีกอย่าง เพราะความหมั่นไส้สามีล้วน ๆ สามีของเธอดูเป็นผู้ใหญ่เวลาที่อยู่กับคนอื่น แต่เขากลับกลายเป็นเหมือนเด็กเวลาที่อยู่กับเธอ 

"โธ่เมียจ๋าา... ระวังคืนนี้ไม่ได้นอน" ฉิงหมิงเย้าแหย่คนตัวเล็กพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี กลางคืนแม้ไม่ได้มีอะไรกัน แต่เขาก็ยังสามารถกลั่นแกล้งภรรยาและได้แนบชิดกันพอสมควร ที่เขาเลือกสร้างกำแพงก่อนสร้างบ้าน เพราะยังอยากได้เตียงเตาแคบ ๆ จะได้อิงแอบคนตัวหอมให้สมใจ

"คุณจะเข้าไปในหมู่บ้านเมื่อไหร่คะ ฉันจะไปด้วย อยากไปดูด้วยว่าที่สหกรณ์มีอะไรน่าสนใจบ้างไหม" ตั้งแต่มาอยู่ได้อาทิตย์กว่า ไม่เคยได้เดินเข้าไปในหมู่บ้านเลย และเธออยากเอาของกินไปให้ป้าเหลียนฮวาด้วย ถึงแม้จะมีอาหารไม่มาก แต่เธอพอที่จะสามารถแบ่งให้ป้าเหลียนได้อย่างสบาย

"เย็น ๆ อยากเข้าไปบ้านเก่าด้วยไหม" ฉิงหมิงยังคงเย้าแหย่ต่อ เพราะรู้เรื่องของภรรยาดีว่าไม่ถูกกับคนบ้านเก่ามากแค่ไหน

"วัน ๆ ไม่โดนบ่นโดนว่านี่คือจะนอนไม่หลับใช่ไหม" พูดจาดี ๆ ได้ไม่ถึง 5 นาที สามีก็ชอบหาเรื่องมายั่วโมโหให้เธอตลอด

"โธ่ หนิงหนิงคนสวย... สามีคนนี้ไม่ปล่อยให้ภรรยาถูกรังแกแน่นอน หากคุณเป็นอะไรไป ผมจะอยู่ยังไง ใครจะบ่นผม แล้วผมจะนอนกอดใคร" ฉิงหมิงเดินเข้ามากอดคนตัวเล็กที่ยืนถลึงตาใส่อย่างเอาเรื่อง

ฉิงหมิงไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบเย้าแหย่ก่อกวนภรรยาให้โมโหบ่อย ๆ และเขายอมรับว่าหากอยู่กับคนอื่นเขาไม่ค่อยพูด เขาจะพูดมากเวลาอยู่กับภรรยา มันเหมือนกับว่าเขาไม่ต้องปิดบังหรือเก็บอะไรเอาไว้ คิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น แกล้งบ้าง หยอกล้อบ้าง แอบหอม แอบจูบบ้าง...

บางทีก็ได้กำปั้นทุบหัวบ้าง ทุบตัวกลับมาบ้าง แทนที่เขาจะไม่พอใจ แต่เขากลับชอบ มันทำให้เขาหัวเราะได้อย่างอารมณ์ดี ภรรยาของเขาคือคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด หากถามว่าชอบไหม เขายอมรับว่าเขาชอบ ไม่อย่างนั้นเขาไม่หาเรื่องภรรยาให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่บ่อย ๆ แน่นอน

"พวกเขาอาจจำฉันไม่ได้ก็ได้ เพราะฉันลอกคราบมาแล้ว สวยขึ้น สวยจนคนบางคนแถวนี้หลงหัวปักหัวปำ" เรื่องชมตัวเองไว้ใจเธอได้แน่นอน

"จ้ะ เมียจ๋าสวยสุด แต่หากแก้ผ้าอาจไม่สวยสุด เพราะมองไม่ออก ว่าไหนด้านหน้า ไหนด้านหลัง" ฉิงหมิงพูดจบก็รีบยัดชามน้ำแกงคืนภรรยา ก่อนจะไปเอาผ้ามาคลุมอิฐให้เรียบร้อย 

"เฮ้อ... จบกันผู้ชายในฝัน หล่อใส ออร่าปัง นิ่งขรึมพูดน้อย ๆ ทุกอย่างตรงกันข้ามหมด" หนิงหนิงส่ายหัวไปมาอย่างระอา

ยอมรับว่าสามีคือตรงข้ามกับสิ่งที่หนิงหนิงคิดไว้เลย ยอมรับว่าฉลาด เพราะหากไม่ฉลาด เขาไม่สามารถจับผิดนักแสดงมืออาชีพอย่างเธอได้ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ หรอก แต่อย่างอื่นนั้นตรงข้ามกับสิ่งที่เธอวาดฝันไว้เลย แต่แปลก เขากลับทำให้เธอเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับเขา ไม่ต้องพยายามสวย เป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้น มันค่อนข้างรู้สึกดี ผ่อนคลายเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน คนเราไม่ได้สวยงามตลอด มันต้องมีตอนที่ขี้เหร่บ้าง และแน่นอนว่าเขาเห็นมุมขี้เหร่ของเธอจนหมดแล้วด้วย

"เราจะได้ทะเบียนสมรสเมื่อไหร่คะ" เมื่อคิดได้ก็ต้องรีบถาม

"เดี๋ยววันนี้จะถามหัวหน้าชุมชน" เดินเรื่องมาเป็นอาทิตย์ จริง ๆ แล้วน่าจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาจเพราะเขาไม่ได้จ่ายเงินเพิ่มจากค่าดำเนินการ ถึงได้ช้า ขนาดภรรยาของเขาที่ถูกตัดขาดจากบ้านเก่ายังรวดเร็วทันใจเพียงคืนเดียวเรื่องก็เสร็จเรียบร้อย

"ช้าเกิน เขาคงดึงเวลาให้นานเพื่อเรียกเงิน ปากไม่ต้องพูด แต่รู้ได้จากการกระทำ" หนิงหนิงบอกให้สามีได้รับรู้ว่าหัวหน้าชุมชนเป็นคนแบบไหน

"ผมรู้ครับ ถ่วงไปเลย ผมไม่รีบ" ฉิงหมิงหัวเราะในสิ่งที่หัวหน้าชุมชนทำ ทำไมเขาจะไม่รู้ และอย่าหวังว่าจะได้เงินจากเขา ในเมื่อรับเงินเดือนรัฐก็ต้องทำงาน ไม่มีสิทธิ์มาเรียกเก็บเพิ่ม คงทำเรื่องแบบนี้จนเป็นเรื่องปกติ และชาวบ้านคิดว่าเป็นสินน้ำใจ แต่จริง ๆ แล้วมันผิด เขาไม่ทำแบบชาวบ้านเด็ดขาด 

"คนเรานี่ยังไง อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน" หนิงหนิงบ่นเสร็จก็เดินเข้าครัว เก็บชามน้ำแกงให้เรียบร้อยจะได้ออกมาช่วยงานสามี โดยที่ไม่รู้เลยว่าสามีคิดเอาคืนหัวหน้าชุมชนโดยไม่รอเวลาเหมือนภรรยา

สองสามีภรรยาเดินเข้ามาในหมู่บ้านด้วยกัน ชาวบ้านเริ่มกลับมาจากทำงาน เมื่อเจอทั้งคู่ต่างพากันมองอย่างอยากรู้ แต่หนิงหนิงไม่ได้สนใจ อยากมองก็มองไป ทุกคนไม่เคยเห็นที่เธอเป็นแบบนี้ เพราะแต่ก่อนสภาพมอมแมม ผอมแห้ง เนื้อตัวมีแต่รอยแผล มือด้านจนแตก แต่ตอนนี้มันต่างกันลิบลับ และเธอไม่ได้สนใจด้วยว่าคนจะสงสัยหรืออะไร เพราะจริง ๆ แล้วน้อยคนนักที่จะเห็นหน้าตาเธอว่าแท้จริงแล้วเป็นแบบไหน

"หนิงหนิง จะพากันไปไหน" เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังทำให้หนิงหนิงหันกลับไปทันที

"ป้าเหลียน ฉันกำลังจะไปหาป้าอยู่พอดี" หนิงหนิงยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร

"มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า แล้วนี่ตัดผมแล้วเหรอ พอเจอแบบนี้หน้าตาน่ารักเชียว เหมือนแม่เราไม่มีผิด" เหลียนฮวามองหน้าหลานสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ ที่เธอจำได้เพราะหน้าตาเหมือนเพื่อนเธอไม่มีผิด

"แต่ก่อนไม่มีเวลา ตอนนี้พอมีเวลาเลยได้กลับมาดูแลตัวเอง"

"ดีแล้ว หมดทุกข์หมดโศกสักทีลูก มาหาป้ามีอะไรหรือเปล่า" เหลียนฮวายังคงถามต่อ เพราะสองคนนี้เพิ่งออกเรือนไป บางทีอาจมีปัญหา และที่สำคัญทั้งสองไม่มีผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง

"เข้าบ้านก่อนดีกว่าค่ะ" หนิงหนิงคล้องแขนคนเป็นป้า พร้อมกับมองตะกร้าใส่ผักป่าที่มีผักป่าไม่กี่ต้น เธอรู้ได้ทันทีว่าป้าต้องขึ้นเขามาแน่นอน

เมื่อเข้ามาถึงบ้านป้าแล้ว หนิงหนิงก็ส่งของที่เอามาให้พร้อมกับแนะนำสามีให้รู้จักกันอีกครั้ง จริง ๆ แล้วทั้งสองเคยเจอกันแล้ว แต่หนิงหนิงอยากเป็นคนแนะนำอีกรอบ เพราะป้าเหลียนคือคนเดียวที่คอยช่วยเหลือเธอ เป็นคนเดียวที่กล้าเข้าไปหาเธอตอนที่อยู่ในบ้านหลังนั้น ความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับบ้านหลังนั้นแทบไม่มี เพราะมันถูกความทรงจำเลวร้ายปกปิดจนหมด ไม่เหลือสิ่งไหนให้น่าจดจำ นอกจากช่วงเวลาที่แม่ของเธอยังอยู่ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็แน่นอยู่ในอก หากไม่ได้ระบายเธออาจอกแตกตายแน่ ๆ 

"สามีฉันได้เนื้อและไข่มาจากในเมือง เลยแบ่งมาให้ค่ะ" หนิงหนิงหยิบสิ่งของต่าง ๆ ออกมาวาง

"หนิงหนิง ทำไมไม่เก็บไว้กินเอง เนื้อนั้นหายากและยังเก็บไว้กินนาน ๆ ได้ด้วย ทำเป็นไหม หากไม่เป็นน้าจะสอน" เหลียนฮวารีบถามหลานสาว ถึงหลานทำงานหนักทำทุกอย่าง แต่รู้ดีว่าหากเป็นอาหารที่หายาก คนบ้านนั้นจะทำกินเองไม่ให้หลานสาวแตะ เพราะกลัวว่าหลานสาวจะแอบแบ่งไว้กินเอง จึงไม่แน่ใจว่าหลานจะถนอมอาหารไว้กินเป็นไหม

"ทำเป็นค่ะ ฉันยังมี ป้าเหลียนเก็บไว้ได้เลย แต่ก่อนป้าเอาอาหารไปให้ฉันกินบ่อย ๆ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ" หนิงหนิงสำนึกในบุญคุณเสมอ ถึงแม้อาหารที่ป้าเหลียนแบ่งไปให้จะไม่ได้มากมาย แต่มันทำให้เธอคลายหิวในวันที่ไม่มีอะไรตกถึงท้อง

"ขอบใจมาก ช่างกตัญญู ทีหลังไม่ต้องเอามาให้ป้า เก็บไว้กินเข้าใจไหม" ถึงจะรับไว้ แต่ก็ยังคงสอนหลานสาวไปด้วย

"เข้าใจแล้วค่ะ ป้าเหลียน พอดีฉันจะก่อกำแพงและสร้างบ้าน มีนายช่างแล้ว แต่ว่าฉันไม่มีที่พักให้พวกเขา น้าพอรู้ไหมว่าที่ไหนพอที่จะพักได้บ้าง ตอนแรกฉันว่าจะเข้าไปปรึกษาหัวหน้าชุมชน แต่กลัวจะต้องเสียเงินให้ก่อน เขาถึงจะช่วย ฉันไม่อยากเสียเงินในเรื่องที่ไม่ควรเสีย" หนิงหนิงบอกไปตามตรง จริง ๆ แล้วเรื่องแบบนี้ควรบอกหัวหน้าชุมชน แต่หนิงหนิงไม่อยากบอก เพราะรู้ดีว่าทุกอย่างที่ให้เขาช่วยต้องมีสินน้ำใจ ไม่อย่างนั้นเรื่องจะช้ามาก ๆ 

"มีกี่คน หากไม่เยอะมาอยู่บ้านป้าไหม ลูกสาวป้าไปอยู่บ้านย่า หมดห่วงเรื่องมีผู้หญิงที่ยังไม่ออกเรือน" คนที่มาทำงานส่วนมากจะเป็นผู้ชาย การหาที่อยู่ไม่ควรมีผู้หญิงที่ยังไม่ออกเรือน

"5-6 คนค่ะ อยู่ได้เหรอคะ รอปรึกษาลุงก่อนไหมคะ" บ้านป้าเหลียนไม่ได้ใหญ่มาก แต่หากให้อยู่จริง ๆ น่าจะอยู่ได้ เพราะมีห้องน้ำสองห้อง และมีห้องโถงที่พอจะนอนได้ 5-6 คน

"ผมว่าปรึกษากันก่อนดีกว่าครับ เพราะมาอยู่เกือบสองอาทิตย์หรือจนกว่าจะเสร็จงาน หากคุยแล้วให้พักที่นี่ ผมจะจ่ายค่าที่พัก และจะจ้างป้าทำอาหารมื้อเช้าและมื้อเย็นให้พวกเขา ส่วนมื้อกลางวันจะให้หนิงหนิงจัดการเองครับ" ฉิงหมิงพูดต่อ เพื่อที่ป้าจะได้มีข้อมูลไปปรึกษากับสามี

"เลี้ยง 3 มื้อเลยเหรอ ไม่สิ้นเปลืองไปเหรอ" คนส่วนมากกินแค่มื้อเดียว พอมีฐานะหน่อยจะกิน 2 มื้อ แต่นี่กินสามมื้อ มันมากเกินไป มีแต่พวกเศรษฐีเท่านั้นที่กินอาหารสามเวลา

"พวกเขาเคยกินแบบนั้นครับ คนที่มาเป็นทหารเป็นพรรคพวกกันครับ ถึงกินสามมื้อ แต่ส่วนมากจะเป็นอาหารง่าย ๆ ไม่ได้เรื่องมากอะไร ผมจะเตรียมทุกอย่างให้เอง ป้าแค่ทำก็พอครับ" เลี้ยงอาหารสามมื้อ สำหรับเขาคิดว่ามันไม่ได้มากมาย พวกเขากินง่ายอยู่ง่าย มีนมถั่วเหลืองกับซาลาเปาในมื้อเช้าพวกเขาก็อยู่ได้แล้ว

"เอาแบบนี้แล้วกัน ป้าจะรับหน้าที่นี้เอง หาที่นอนให้ด้วย ส่วนเรื่องค่าจ้างไม่เป็นไร ช่วงนี้ป้าไม่ได้มีงานอะไรมาก หากไม่ได้พักที่นี่ก็ยังมีที่พักอื่น ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น" เพราะรู้ว่าหากไปหาหัวหน้าชุมชนจะต้องเสียเงินให้เขาอีกหลายหยวน เงินไม่ได้หาง่าย ๆ 

"ถ้าอย่างนั้นฉันฝากเรื่องกับป้าด้วยนะคะ พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยมาหาป้าใหม่ ตอนนี้ฉันจะไปบ้านหัวหน้าชุมชนก่อน" เมื่อมีคนอาสาช่วยและคนนั้นก็ไว้ใจได้ หนิงหนิงก็ยินยอม มีคนช่วยดีกว่าไม่มี เพราะเธอยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำอีกเยอะ

"ไปทำไมเหรอ หากเขาพูดเรื่องเงินอย่าให้เชียวนะ!! " เรื่องนี้เรื่องใหญ่ สามีของหลานก็ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน หากเจอผู้ใหญ่หว่านล้อมขึ้นมาอาจยอมควักเงินจ่ายง่าย ๆ 

"ฉันจะไปตามเรื่องทะเบียนสมรส เป็นอาทิตย์แล้วยังเห็นเงียบอยู่เลยค่ะ" หนิงหนิงบอกไปตามความจริง เพราะไม่อยากให้ป้าเป็นห่วง

"หากมีเรื่องเงินเกี่ยวข้อง อย่าไปยอม ช้าหน่อยก็รอไปก่อนเข้าใจไหม" เหลียนฮวาคิดว่าช่างแตกต่างจากตอนที่ทำเรื่องตัดขาด เรื่องนั้นเพียงวันเดียวก็เรียบร้อย แต่เรื่องนี้ผ่านมาเป็นอาทิตย์ เงินมางานก็เดินหน้าอย่างเร็ว ชาวบ้านก็ตัดปัญหา หากรีบก็ต้องจ่ายเงิน 

"ไม่ต้องห่วงครับ หากเขาไม่รีบทำให้ ผมจะกระตุ้นเขาเองครับ" ฉิงหมิงยืนยันอีกเสียง

"ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกันว่าจะเอายังไง" 

สองสามีภรรยาเดินจูงมือกันออกมา มุ่งหน้าไปบ้านหัวหน้าชุมชนทันที ฉิงหมิงรู้ว่าต้องทำยังไง และรับรองได้เลยว่าเขาจะไม่เสียเงินแม้แต่เฟินเดียว และเขาต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนที่ภรรยาเขาจะเป็นคนจัดการ สามีที่ดีต้องชิงลงมือก่อน อย่าให้ภรรยาต้องเหนื่อยกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง...