ตอนที่ 15 นางร้ายกับโรงขยะ

ตอนที่ 15 นางร้ายกับโรงขยะ

หนิงหนิงยืนอยู่หน้าโรงขยะประจำจังหวัดนี้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาสถานที่แบบนี้ แต่เพราะต้องการหารายได้จึงต้องมาทนกลิ่นที่เหม็นคละคลุ้ง คนที่เดินผ่านไปมาต้องมีผ้าเอามาปิดจมูก คนงานก็เช่นกัน

หนิงหนิงเห็นคนทำงานแล้วได้แต่เห็นใจ เพราะมันไม่ถูกสุขอนามัยเลย แบบนี้มันจะเป็นอันตรายต่อร่างกาย แต่ในยุคนี้มันยังไม่มีเทคโนโลยีอะไรเข้ามาช่วย ทุกคนเลยต้องป้องกันตัวเองเท่าที่จะป้องกันได้

แต่ที่ไม่เข้าใจคือ... ในยุคนี้มีขยะมากขนาดนี้ได้อย่างไร ทั้งที่บางอย่างยังขาดแคลน แต่กลับมีขยะจำนวนมาก

สามีบอกว่าทุกคนที่ทำงานที่โรงขยะยินดีที่จะทำ เพราะโรงขยะเป็นหน่วยงานของรัฐ คนทำงานได้สวัสดิการจากรัฐ อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่ หากเป็นคนของรัฐ การเป็นอยู่ อาหารการกินจะดีกว่าชาวบ้านทั่วไป

"หนิงหนิง เราต้องไปอีกที่" ฉิงหมิงเดินเข้ามาจูงมือภรรยาเพื่อพาไปอีกสถานที่หนึ่ง 

"คนทำงานที่นี่เขาป่วยบ่อยไหมคะ" หนิงหนิงเดินตามแรงจูงก็ถามเรื่องทั่วไปไปด้วย

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่เชื่อเถอะว่า พวกเขายอมป่วยบ่อยมากกว่ายอมให้ครอบครัวอดอาหาร" ภรรยาก็ช่างสงสัย เขาไม่เคยมาสถานที่แห่งนี้เลยจะรู้ได้อย่างไร ฉิงหมิงยิ้มกับความคิดของตัวเอง เหมือนว่าภรรยาจะคิดว่าเขานั้นรอบรู้เรื่องราวทุกเรื่อง เพราะถามหมดทุกอย่างที่ตัวเองอยากรู้

"เราจะไปไหนคะ เดินออกมาไกลมาก" เมื่อเดินมาตั้งนาน ห่างจากโรงขยะมาไกลจนกลิ่นที่เริ่มรุนแรงลดลงแล้วแต่ก็ยังเดินต่อเรื่อย ๆ 

"โรงขยะแยกสิ่งของต่าง ๆ ครับ ที่เราอยู่ตอนแรกคือโรงขยะรวมต้องคัดแยกออก หากสิ่งไหนนำไปทำอย่างอื่นได้ ก็จะนำไปใช้ หากไม่ได้ใช้ก็ต้องทำลาย ที่เราต้องการคือเครื่องลายครามทั้งหลาย และพวกตู้เตียงไม้ที่เป็นของเก่า เราจึงต้องไปอีกที่ครับ" 

เมื่อรับรู้แล้วก็เดินตามอย่างว่าง่าย ไม่ถามอะไรต่อ พอเข้าใจการทำงานของโรงขยะมากขึ้น แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หากให้อยู่โรงขยะรวมเธออาจทำเงินได้ไม่เยอะ เพราะอาจทนแสบจมูกได้ไม่นาน แต่หากแยกแบบนี้ เธอสามารถอยู่นานได้อย่างแน่นอน

"ลุงครับ ผมจะติดต่อใครได้บ้าง ผมอยากได้ของที่อยู่ในนี้ครับ" ฉิงหมิงชี้เข้าไปด้านในที่คล้าย ๆ โกดังเก็บของ

"อยากได้อะไรล่ะ ของทุกอย่างในนี้ซื้อขายได้เลยไม่ต้องใช้คูปอง ของทุกอย่างเอามาชั่งน้ำหนักคิดตามน้ำหนัก" ของพวกนี้ไม่ค่อยมีใครซื้อ เพราะมันเหมือนของตกแต่งบ้านและยังเป็นของเก่า คนที่พอมีเงินก็จะซื้อของใหม่ ไม่มาสนใจของเก่าที่โรงขยะแบบนี้ เลยต้องขายในราคาถูก ๆ ขนาดขายถูกยังไม่ค่อยมีใครเข้ามาซื้อ

"ขอฉันเลือกก่อนได้ไหมจ๊ะ" หนิงหนิงไม่ได้มีเงินเยอะมาก ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียง 30 หยวน เท่านั้น 

"ได้ ๆ เอาใส่ตะกร้านี้มาก็ได้ ระวังมันแตกด้วย บางอันมันมีรอยร้าว" จริง ๆ แล้วแตกก็ไม่มีปัญหา ส่วนมากสิ่งของที่นี่แตกง่ายทั้งนั้น หากของดี ๆ คงไม่มีใครเอามาทิ้ง

"ครับ ผมจะระวัง" ฉิงหมิงเดินไปหยิบตะกร้าก่อนจะเดินนำเข้าไปในโกดัง

หนิงหนิงเอาสมุดปากกาที่มาจากเครื่องแลกเปลี่ยน ลองเขียนสิ่งที่ตัวเองต้องการ เพราะไม่ได้มีเงินมากพอที่จะซื้อของได้ทั้งหมด ประหยัดได้ก็ควรประหยัด

เครื่องลายครามต่าง ๆ สามารถแลกเปลี่ยนได้ไหม

หนิงหนิงลองเขียนข้อความแบบนี้ลงไปในสมุด

สิ่งที่เกิดขึ้นคือรูปภาพเครื่องลายคราม ไม่ว่าจะเป็นภาพแจกัน ถ้วย ชาม ภาพสิ่งของมากมาย โดยมีข้อความระบุว่าสามารถนำมาแลกเปลี่ยนได้ทุกชิ้น แต่ละชิ้นจะได้เหรียญหรือสิ่งของแตกต่างกันไป

"แลกได้หมดเลย" หนิงหนิงรีบยื่นสมุดให้สามีที่เดินอยู่ด้านหน้าได้ดู

"หืม... ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราเลือกมาบางส่วนก่อนดีกว่าเนอะ เรามีเวลาไม่เยอะ ต้องรีบกลับ วันหลังผมพามาอีกดีไหม"

"แบบนั้นก็ได้ค่ะ วันนี้อย่าเพิ่งเอาอะไรที่ชิ้นใหญ่ ๆ เลยค่ะ เอาเล็ก ๆ ก็พอ ฉันมีเงินอยู่ไม่มาก รอแลกเปลี่ยนได้ค่อยมาต่อยอดทีหลัง" หนิงหนิงบอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"แต่หากคุณไม่ว่าง ฉันมาคนเดียวได้ค่ะ จำได้แล้วว่าต้องมายังไง ขึ้นรถตรงไหน" เมื่อนึกขึ้นได้ว่าช่วงอาทิตย์หน้าสามีต้องเริ่มสร้างกำแพงบ้านแล้ว อาจไม่มีเวลา

หากลองแลกแล้วได้สิ่งของหรือเหรียญมากกว่าการไปขุดต้นไม้ใบหญ้า เธอจะขึ้นรถมาเอง เสียค่าเดินทางไปกลับไม่เท่าไหร่ หากแลกแล้วคุ้มเธอจะเข้ามาบ่อย ๆ 

"ไม่ได้ ที่นี่มีแต่ผู้ชาย" ฉิงหมิงไม่อยากปล่อยให้ภรรยามาเอง ถึงจะป้องกันตัวเองได้ แต่เขาก็ยังเป็นห่วง ทางที่ดีมาด้วยกันนี่แหละจะได้สบายใจ

"แบบนั้นก็ได้ค่ะ แยกกันไหมคะ" ตอนนี้ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา อยากเดินดูสิ่งของมากกว่า

เมื่อตกลงแยกย้ายกันเลือกดูสิ่งของแต่ละอย่าง สามีเข้าไปดูถ้วยชามแจกัน เขาไม่ค่อยรู้เรื่องมากนัก แต่เลือกเกี่ยวกับศิลปะภาพวาดว่าอ้างอิงยุคไหนยังไงบ้าง เขาจะเลือกอันนั้นมากกว่า ต้องบอกว่าสุ่มเลือกถึงจะถูก หากตอนนี้ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไร เขาแทบอยากซื้อทั้งหมดนี่ให้ภรรยาจะได้ไม่ต้องออกมาบ่อย ๆ 

ทางด้านหนิงหนิงมาอยู่ตรงที่มีเครื่องประดับโบราณ บางอย่างเป็นเพียงไม้แกะสลักมีน้ำหนักเบา หนิงหนิงก็หยิบ ด้วยความที่ดูไม่เป็นว่าสิ่งไหนเก่าไม่เก่า มีค่าหรือไม่มีค่า หนิงหนิงไม่มีข้อมูลอะไรเลย ทำได้เพียงเอาสิ่งของที่เบาและมีน้ำหนักน้อย เพราะเงินที่มีน้อยต้องใช้สอยอย่างประหยัด 

ถึงแม้ก่อนหน้านั้นสามีบอกว่าจะจ่ายให้ ฟังแล้วรู้สึกดี เหมือนมีผู้ชายเลี้ยง แต่พอมาคิดดี ๆ อย่าเพิ่งเลย เอาไว้ซื้อข้าวปลาอาหารกินน่าจะดีกว่า การซื้อของแบบนี้มันเหมือนการวัดดวง ไม่รู้ว่าจะแลกได้อะไรมากน้อยแค่ไหน บางครั้งเอาเงินมาจ่าย 5 หยวนอาจได้กลับคืนไม่ถึง 2 หยวนก็ได้ ค่อยเป็นค่อยไปน่าจะดีกว่า

สองสามีภรรยาใช้เวลาที่โรงเก็บขยะเกือบ 2 ชั่วโมง ตอนเลือกใช้เวลาไม่นาน แต่ที่ใช้เวลานานคือต้องรอให้คุณลุงชั่งน้ำหนักสิ่งของที่เธอจะซื้อ

"ลุง หากมันแพงเกินไปฉันฝากไว้ก่อนได้ไหม วันหลังฉันจะมาเอา" หนิงหนิงรีบบอกก่อน เลือกมาแล้วก็เสียดาย แต่จะเอาไปมันก็กลัวเกินงบประมาณที่ตัวเองตั้งไว้

"ได้อยู่แล้ว แต่มันไม่เยอะเท่าไหร่ ของพวกนี้ขายราคาไม่แพงเหมือนของใหม่หรอก ของเก่าไม่มีค่ามากนัก หากเป็นของเก่าที่มีค่าไม่มาอยู่ตรงนี้หรอก พวกนาย พวกหัวหน้าต่างเก็บไว้หมดแล้ว" ตอบคำถามไปด้วย บอกเล่าไปด้วย และยังชั่งน้ำหนักจดตัวเลขไปด้วย

"ผมจ่ายให้" ฉิงหมิงเข้ามากระซิบบอกภรรยาอีกรอบ เขาก็บอกว่าจะจ่ายให้ แต่ดูท่าทางภรรยาจะไม่เชื่ออย่างที่เขาบอกเลยสักนิดเดียว

"เอาไว้ใช้อย่างอื่นด้วยค่ะ เราต้องสร้างบ้านอีก ยังต้องใช้เงินอีกมาก" หนิงหนิงหันไปตอบพร้อมทั้งใช้สายตากดข่มสามีไปด้วย

เมื่อมองเห็นสายตาของภรรยา ฉิงหมิงเลยเงียบ ไม่กล้าแม้แต่จะพูด เพราะจากสายตานั้น หากเขายังพูดอะไรไม่เข้าหู รับรองว่าคืนนี้อาจมีที่นอนและหมอนออกมาอยู่นอกห้องนอนอย่างแน่นอน

"ลุง... พวกนั้นจะเอาไปไหนเหรอจ๊ะ" เมื่อเห็นพวกของเก่าที่มีลักษณะไม่สมประกอบกองรวมกันอยู่ก็ถามทันที

"เอาไปทิ้ง ทำไมอยากได้เหรอ มีแต่ของที่มันใช้งานไม่ได้แล้วนะ" พอหันไปมองกองสิ่งของมากมายที่วางกองกันอยู่ก็หันมาตอบคำถาม

"ฉันขอได้ไหม" หนิงหนิงยิ้มหวานหยดย้อยส่งไปให้

"อยากได้ก็เอาไป ยังไงก็ต้องทิ้งอยู่แล้ว" ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องขนไปทิ้งให้เสียเวลา

"แต่วันนี้ฉันเลือกแค่บางอย่างไปก่อน วันหลังฉันค่อยมาเอาส่วนที่เหลือได้ไหมจ๊ะ" วันนี้ขนกลับไม่หมดแน่ ถึงจะเอาเก็บในช่องว่างได้ แต่การที่ของจำนวนมากหายไปในทีเดียวอาจทำให้คนสงสัยได้

"ฝากได้แต่อย่านาน เพราะหากมันเยอะเกินไปก็ต้องขนออกไป" 

"ไม่นานจ้ะ ขอบคุณลุงมาก ๆ นี่เป็นสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ จ้ะ" ตอนนี้มีเพียงไข่เท่านั้นที่จะสามารถแบ่งปันได้ อย่างอื่นคนอาจสงสัยได้ 

"ขอบใจมาก จริง ๆ แล้วมันก็ต้องทิ้งอยู่แล้ว"

"ให้ลุงเก็บไว้ให้ฉันก่อน ฉันรับหน้าที่ขนไปทิ้งให้ลุงเอง อย่าห่วงเลยจ้ะ" หนิงหนิงที่เห็นภาพวาดเก่า ๆ ม้วนกองรวมอยู่ มือไม้เริ่มสั่น อยากจะไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้ แต่กลัวมีพิรุธ ภาวนาให้ภาพพวกนี้มาจากราชวงศ์สมัยโบราณ รับรองมันต้องมีคุณค่ามากแน่ ๆ 

เมื่อไม่อยากใช้เงินสามีในการลงทุน หนิงหนิงก็จ่ายเงินไป 12 หยวน ยังมีเงินเหลืออีก 18 หยวน ซึ่งถือว่าเป็นการลงทุนที่ไม่เสี่ยงมาก ด้วยความที่ไม่เคยรู้เรื่องเงินสามี เลยไม่อยากเอามาลงกับสิ่งของพวกนี้ทั้งหมด เธอไม่รีบ หากมันไม่ได้เป็นเหรียญยังเป็นไข่เอาไว้กินได้ เท่านั้นเธอก็ถือว่าตัวเองไม่ได้ขาดทุนแล้ว

"ปกติแล้วคนเรายินดีรับความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ แต่คุณกลับไม่รับเงินจากผม" ฉิงหมิงยืนมองภรรยาที่กำลังค้นของเก่าที่ทางโรงขยะเตรียมทิ้งอย่างสงสัย 

"ฉันก็ชอบเงินนะคะ ไม่มีใครไม่ชอบหรอก แต่เพราะส่วนมากฉันหาเงินด้วยตัวเอง เวลาใช้ไม่ต้องมองหน้าใคร ไม่ต้องเกรงใจหรือขออนุญาตจากใคร แบบนั้นสบายใจมากกว่าค่ะ" หนิงหนิงตอบแต่มือก็เลือกม้วนภาพวาดต่าง ๆ เธอตั้งใจจะเอาภาพวาดพวกนี้ไปก่อนอย่างอื่น เพราะหากปล่อยทิ้งไว้เจอละอองน้ำอาจทำให้เสียหาย แอบเอาเก็บในช่องว่างบ้าง ถือเองบ้าง เธอไม่สามารถปล่อยให้ภาพพวกนี้อยู่ตรงนี้ได้

"โลกที่คุณจากมา... ทุกคนเป็นแบบนั้นเหรอ" ถึงจะเคยเห็นโลกคล้าย ๆ ที่ภรรยาจากมา แต่ไม่ได้รู้รายละเอียดที่ลงลึกหรือเฉพาะเจาะจง

"ไม่ค่ะ คนเราไม่เหมือนกัน แล้วแต่บางคน แต่เพราะฉันเคยลำบากมาก่อน ฉันเลยไม่อยากไปเบียดเบียนคนอื่นเท่านั้นเอง" หนิงหนิงมีหลักการใช้ชีวิตง่าย ๆ ไม่ได้ซับซ้อนอะไร และไม่ใช่คนที่จะริษยาหรือเกลียดใครง่าย ๆ ถึงโลกก่อนจะไม่ถูกกับ เจ้าหรู แต่พวกเธอไม่เคยลงไม้ลงมือหรือทำร้ายกัน พวกเธอเอาชนะกันด้วยวิธีของตัวเอง แค่แย่งซื้อสิ่งของที่อีกคนอยากได้เท่านั้นเอง ไม่เคยตบตีหรือมีเหตุการณ์รุนแรงอะไร แม้แต่งานต่าง ๆ ยังไม่เคยแย่งเลย 

สองสามีภรรยาช่วยกันถือของออกจากโรงขยะเต็มสองไม้สองมือ คนงานที่เห็นก็หยุดมองเป็นบางครั้งบางคราว เพราะไม่ค่อยมีคนมาซื้อของเก่าจากโรงขยะ นาน ๆ ถึงจะมีมาสักครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีใครหอบหิ้วสิ่งของไปมากมายเท่ากับสองสามีภรรยา 

คนเป็นสามีนั้นไม่รู้หรอกว่าจะแลกเปลี่ยนแบบไหนหรือยังไง ที่เขาทำนั้นคือสนับสนุนภรรยา มันไม่ได้มากมาย สิ่งไหนที่ช่วยภรรยาได้เขาก็ช่วย ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเครื่องแลกเปลี่ยนว่าจะสามารถช่วยให้ครอบครัวตัวเองดีขึ้นมาหรือยังไง ช่วยได้ย่อมดี หากช่วยไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาไม่มีทางปล่อยให้ภรรยาของเขาลำบากอย่างแน่นอน

ในส่วนของภรรยานั้นยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว ไม่ได้หวังรวยมากมาย แต่หากแลกเหรียญได้มาก เธอก็ยินดีรับ ภูตน้อยถิงถิงบอกว่าหากมีควรแบ่งปัน เธอคิดว่าหากยังลำบากจะไปช่วยคนอื่นได้อย่างไร เธอต้องช่วยตัวเองก่อนที่จะไปช่วยคนอื่น เธอไม่ใช่คนที่ใจดีช่วยแบบไม่คิดอะไร เพราะหากมากไปเธอไม่ทำอย่างแน่นอน...