บทที่ 9 สตรีชาเขียว (1/4)

9

สตรีชาเขียว

            “ช่างเสียมารยาทจริงๆ ที่เข้าห้องผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต” คุณหนูเจิ้งกล่าวตำหนิแต่ก็ยังไม่ยอมผละออกห่างจากนาง

            “เข่อชิง เจ้าคิดว่าตนกำลังทำอันใดอยู่” คำกล่าวของบุรุษสูงศักดิ์ทำให้นางรู้สึกงุนงงแล้ว

            มาโรงเตี๊ยมที่มีอาหารเลิศรส หากไม่มากินข้าวจะให้มาทำอันใดอีก เอ่อ...ข้าลืมไปองค์รัชทายาทผู้นี้นอกจากเรื่องการบริหารบ้านเมืองแล้ว เรื่องอื่นเขาไม่ฉลาดเอาเสียเลย มิเช่นนั้นคงไม่ถูกสตรีดอกบัวขาวล่อลวงเอาไปเป็นทาสรักหรอก

            “องค์รัชทายาท พระองค์ได้โปรดกลับห้องของพระองค์ไปเถิดเพคะ อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับหม่อมฉันและสหาย” นอกจากจะเอ่ยวาจาแล้ว สหายของนางยังส่งสายตาตำหนิคู่หมาย

            ยังไม่ทันที่ใครจะกล่าวอันใดต่อ บุรุษในอาภรณ์สีดำปักลายพยัคฆ์ก็เดินเข้ามาก่อนจะเข้ามาจับตัวนางให้ถอยออกห่างจากสหาย

            “เปิ่นหวางมีเรื่องจะสนทนากับชิงหนี่ว์” นางรู้แค่ว่าเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะถูกกดใบหน้าลงตรงอกแกร่ง

            “ชินอ๋องซื่อจื่อ พระองค์ปล่อยชิงหนี่ว์ของหม่อมฉันนะเพคะ” เจิ้งเข่อชิงไม่ยินยอม ยิ่งเห็นสีหน้าและสายตาที่ไม่พอใจของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้คุณหนูเจิ้งคิดถึงคำกล่าวขององค์รัชทายาท หรือว่าบุรุษที่หมายปองสหายของตนคือชายกักขฬะผู้นี้

            “รีบพานางออกไปได้แล้ว” สิ้นเสียงองค์รัชทายาท นางจึงถูกลากตัวออกมาจากห้องแห่งนั้น

            “ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ เหตุใดพวกพระองค์ถึงได้ทำตามใจตนเองกันเช่นนี้” จางชิงหนี่ว์ร้องโวยวาย แต่เสียงที่ออกมาอู้อี้จนแทบไม่ได้ยิน มือใหญ่ยังคงโอบเอวนางข้างหนึ่งแล้วรั้งให้เท้าลอยขึ้นจากพื้น ส่วนมืออีกข้างกดหัวน้อยๆ ให้หันหน้าเข้าหาอกแกร่ง

            “ปล่อยชิงหนี่ว์ของหม่อมฉันนะเพคะ” เจิ้งเข่อชิงมีหรือจะยอมให้บุรุษหน้าเหม็นพาสตรีน่าเอ็นดูของตนออกไป แต่ยังก้าวเท้าไปไม่ถึงตัวชินอ๋องซื่อจื่อ ตนก็โดนคนหน้าหนาโอบรั้งเอาไว้

            “นางไม่ใช่ของเจ้า ข้าต่างหากที่เป็นของเจ้า”

            “เหอะ...พูดออกมาหน้าไม่อาย ปล่อยหม่อมฉันแล้วรีบกลับไปหาคนรักของพระองค์เถิด” นั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เมื่อครู่ นางหรือก็มีตามองเห็น จะโป้ปดอันใดควรจะทำให้แนบเนียน

            “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เดิมทีข้ามากินข้าวกับสหายอย่างอันฉีและเฟิงเหมียนเพียงเท่านั้น แต่หลิวเมิ่งกับสวี่ลู่ฟางบังเอิญมาเจอจึงขอร่วมโต๊ะด้วยเพราะด้านล่างมีแต่บุรุษจับจ้อง”

            “บังเอิญหรือตั้งใจ แค่นี้พระองค์ยังมองไม่ออก ก็สมควรแล้ว” ที่นางจะถอนหมั้น คอยดูนะ นางจะต้องถอนหมั้นจากบุรุษโง่เง่าที่ไม่รู้เท่าทันความคิดของสตรีดอกบัวขาวให้ได้

            “เจ้าจะว่าพวกนางตั้งใจมารอพบเจอพวกข้า?”

            “ปล่อยหม่อมฉันได้แล้ว ประเดี๋ยวความโง่เง่าของพระองค์จะแปดเปื้อนหม่อมฉัน” บุรุษผู้นั้นมองปราดเดียวก็รู้ว่าแท้จริงคือจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ สหายของนางต้องไม่รู้เท่าทันบุรุษเช่นนั้นแน่ ไม่ได้การแล้วนางต้องรีบไปช่วยชิงหนี่ว์ที่น่าเอ็นดู

            “ในเมื่อเจ้ากล่าวว่าข้าโง่เง่า เช่นนั้นก็ช่วยแบ่งความฉลาดเฉลียวมาให้ข้าสักหน่อยเถิด” กล่าวจบเขาก็เปลี่ยนเป็นดันตัวนางให้ติดกับผนังก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างตรึงคางเรียวไว้ ริมฝีปากของเขาปิดลงบนกลีบปากบาง แม้จะตกใจแต่นางก็พยายามเม้มปากเอาไว้ให้ยินยอมง่ายๆ

            มือใหญ่ออกแรงบีบคางจนนางเจ็บน้ำตาแทบไหล แต่เจิ้งเข่อชิงก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ เขาจึงทำได้เพียงบดเบียดปากตนกับปากนางจนแดงขึ้น แล้วผละใบหน้าออก

            “เจ้าช่างดื้อดึง”

            “ปล่อย...” สุดท้ายนางก็พลาดหลงกล ในจังหวะนางกำลังเอ่ยปาก ริมฝีปากของเขาก็จู่โจมนางอีกครั้งลิ้นร้อนบุกรุกเข้าโพรงปากนุ่มได้โดยง่าย เขากวาดลิ้นชิมรสความหวานจากโพรงปากนุ่มอย่างพึงพอใจและทำเช่นนั้นอยู่หลายครั้งไม่ยอมผละออก

            ยิ่งจุมพิตเขายิ่งปรารถนาอยากครอบครองสตรีดื้อรั้นผู้นี้ แต่ก็ติดที่ว่าเขากลัวนางจะโกรธแค้นหากทำเช่นนั้น แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน เขาจึงตั้งใจจะอดทนเอาไว้ลิ้มชิมรสแห่งความสุขในคืนเข้าหอ

            แต่ระหว่างนี้เขาขอเก็บเกี่ยวรางวัลแห่งความอดทนให้ตนเองบ้าง

            “จำไว้ ข้าเป็นของเจ้า เจ้ามีสิทธิ์ที่จะหวงแหนข้า” กว่าเขาจะยินยอมผละออกห่างนางแทบจะขาดใจตาย

            “คิดจะฆ่าข้าหรืออย่างไร” นางโวยวายด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ไม่สนใจที่จะกล่าวคำตามยศถาบรรดาศักดิ์ของเขาอีกต่อไป

            “ข้าจะฆ่าเจ้าได้อย่างไร ในเมื่อข้ายังต้องการให้เจ้าคลอดบุตรให้ข้าสักหลายๆ คน” และอยู่เคียงคู่กันไปตราบวาระสุดท้าย

            ตั้งแต่ตัดสินใจมอบปิ่นหงส์ให้นาง เขาก็ตั้งมั่นเอาไว้แล้วว่าสตรีผู้นี้แหละที่เขาต้องการให้มาอยู่เคียงข้างเขา แม้จะรู้ใจตนเองช้าไปเสียหน่อย แต่ทว่าทุกอย่างก็ยังพอจะแก้ไขได้

            คิดจะเป็นหมัวจิ้ง หลงใหลในอิสตรี เขาไม่มีทางยอม คุณหนูเจิ้งผู้นี้เป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

            “ท่านตาไม่ดีหรืออย่างไร คำกล่าวพวกนี้ท่านควรเอาไว้กล่าวกับสวี่ลู่ฟาง ไม่ใช่ข้า” ก่อนหน้านี้เย็นชากับนางเช่นไร นางยังจำได้ดี เขาแทบไม่ชายตามองนางด้วยซ้ำเมื่อรู้ว่าจะต้องหมั้นหมายและตบแต่งกับนาง

            “ข้าไม่ได้คิดอันใดกับคุณหนูสวี่จริงๆ เจ้าอย่าได้คิดยัดเยียดข้าให้ผู้อื่น” แม้อยากจะเร่งรัดให้เกิดงานหมั้นหมาย แต่ทว่าฮ่องเต้และฮองเฮากลับไม่ยินยอม