บทที่ 8 บุรุษเอาแต่ใจ (4/4)

            “มาจากเขา แต่ข้าให้ท่านพ่อส่งคืนไปแล้ว เหตุใดมันถึงมาอยู่บนหัวข้า” เจิ้งเข่อชิงครุ่นคิดก่อนที่นัยน์ตาหงส์จะเบิกกว้างอีกครั้ง

            ต้องเป็นตอนนั้นแน่ๆ ที่เขาช่วยประคองไม่ให้นางตกจากเก้าอี้ตอนนั้นนางรู้สึกตึงๆ บนหัว แต่ก็ไม่ได้คิดอันใดเพราะคิดว่าปิ่นที่ปักอยู่หลายอันอาจจะไปชนโดนเขา

            ‘น่าชังนักโจวเฟยหลง’ นางปฏิเสธอย่างชัดเจนก็ยังดื้อดึงที่จะมอบให้

            “เช่นนั้นเราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”

            “เก็บไว้ในหีบ หากถึงเวลาข้าจะส่งคืนเขาด้วยตนเอง” หากหมดพันธะต่อกันนางจะรีบส่งคืนให้เร็วที่สุด

            ไม่กี่วันต่อมาคุณหนูเจิ้งก็มาเยือนจวนจางเพื่อชักชวนให้นางไปเยี่ยมหวังเยว่ฉิงที่ยังไม่หายดี ซึ่งนางก็ตอบรับแต่โดยดี

            ทั้งสองใช้เวลาอยู่ที่จวนหวังไม่นาน เนื่องจากไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของสหาย ก่อนจะพากันไปโรงเตี๊ยมเหอหยวนซึ่งมีอาหารเลิศรสขึ้นชื่อของแต่ละเมืองรวบรวมไว้ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้

            “นี่น่ะหรือโรงเตี๊ยมเหอหยวนที่คนเขาร่ำลือกัน” นางมองทางเข้าด้วยสายตาเป็นประกาย

            แม้จะลอบออกจากจวนมาขายภาพวาดบ่อยครั้ง แต่นางก็มิเคยจะก้าวเท้ามาที่แห่งนี้ เนื่องจากรู้มาว่าที่แห่งนี้มีแต่คุณหนูคุณชายสูงศักดิ์เท่านั้นจะมีปัญญาจ่ายค่าอาหาร ดังนั้นตัวเอกทั้งหลายที่มีเงินถุงเงินถังมากมายย่อมมารวมตัวที่นี่ นางจึงหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด

            แต่เอาเถิดวันนี้เพื่อเอาใจเจิ้งเข่อชิง ที่สุดท้ายจะต้องกลายเป็นมารดาของแผ่นดินตามบทบาทเดิม นางจะกัดฟันยอมควักตำลึงจ่ายค่าอาหาร

            ‘ขออภัยที่ข้าไม่มีความสามารถที่จะช่วยเจ้าได้เลย’ เพราะหากอีกฝ่ายไม่ดิ้นรนที่จะออกจากบทเอง นางก็บังคับอันใดไม่ได้

            “หากเจ้าชอบที่นี่ ข้าจะพาเจ้ามากินบ่อยๆ ดีหรือไม่”

            “ดียิ่ง เข่อชิงน่ารักที่สุด” คำกล่าวของสตรีที่ยังไม่ปักปิ่นทำให้หัวใจของคุณหนูเจิ้งพองฟู

            ท่านราชเลขาธิการผู้นั้นเลี้ยงดูน้องสาวอย่างไร เหตุใดถึงไม่เคยมาโรงเตี๊ยมแห่งนี้ หรือแท้จริงจวนจางขัดสนเรื่องเงินทองแต่มิอาจเปิดเผยได้

            “เช่นนั้นเข้าไปด้านในกันเถิด”

            นางเดินตามเจิ้งเข่อชิงเข้าไปภายในโรงเตี๊ยม แม้จะขึ้นชื่อว่าราคาแพงสำหรับชาวบ้านทั่วไป แต่ทว่าภายในโรงเตี๊ยมกลับมีคนเข้ามานั่งกินข้าวจิบชาจนแทบไม่มีโต๊ะว่าง

            “คนมากมายเช่นนี้จะมีที่ให้เรานั่งหรือไม่”

            “เจ้าอย่าได้ห่วง ข้าส่งคนมาจองเอาไว้ตั้งแต่ก่อนเราออกจากจวนหวังแล้ว” โรงเตี๊ยมแห่งนี้หากไม่จองเอาไว้ล่วงหน้า ก็มิอาจเข้ามานั่งดื่มกินได้

            “ดียิ่ง โต๊ะของเราอยู่ที่ใด” นางกล่าวพลางมองหาที่นั่งของตนเอง ได้ยินเสียงเล่าลือมานาน วันนี้นางจะได้ลิ้มรสอาหารเลิศรสแล้ว

            “ด้านบน ข้าไม่ชอบนั่งกินข้าวในที่คนมากเช่นนี้” สิ้นเสียงของสหาย นางมองไปรอบๆ จึงได้เห็นสายตาของบุรุษหลายคู่ที่จ้องมองมาที่พวกนางด้วยสายตาจาบจ้วงหยาบคาย

            ลืมไปได้อย่างไรว่าสหายนางมีเรือนร่างที่เย้ายวนซาลาเปาสองลูกด้านหน้าก็ใหญ่โต เอวคอดกิ่ว สะโพกกลมกลึงดึงดูดสายตาหื่นกระหายของบุรุษเช่นนี้ 

            “อืม เช่นนั้นเรารีบขึ้นไปกันเถิด”

            ด้านบนของโรงเตี๊ยมแยกเป็นห้องส่วนตัวซึ่งห้องของพวกนางอยู่ด้านในสุดเนื่องจากคุณหนูเจิ้งไม่ใคร่จะชอบความวุ่นวายเท่าใดนัก แต่พวกนางก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านห้องหนึ่งที่เปิดประตูไว้ จึงได้เห็นว่าภายในห้อง นอกจากจะมีสตรีสองคนที่พวกนางรู้จักดีแล้ว ยังมีบุรุษอีกสามคน

            ‘ที่แท้ก็นัดเจอกันเช่นนี้เอง คุณชายหลิว ท่านไม่ควรอยู่ตรงนั้น’ จางชิงหนี่ว์คิดพลางชายตามองหลิวเฟิงเหมียนที่อยู่ผิดที่ผิดเวลาเพราะหากสวี่ลู่ฟางลงเอยกับชินอ๋องซื่อจื่อ หลิวเมิ่งลงเอยกับองค์รัชทายาท ทุกอย่างก็จะลงตัวพอดี นางและสหายก็จะหลุดพ้นจากบทบาทเสียที

            “รีบเดินเถิด” เจิ้งเข่อชิงที่เห็นนางชะลอฝีเท้าลง รีบเข้ามากอดแขนแล้วเอาตัวบังเพื่อไม่ให้นางมองคนในห้องนั้นอีก

            “อืม” นางตอบรับแล้วหันไปส่งยิ้มให้สหาย

            เมื่อมาถึงห้องส่วนตัวที่อยู่ไกลคนกลุ่มนั้นพอสมควร นางกับคุณหนูเจิ้งก็กลับมาจดจ่อที่เรื่องอาหารอีกครั้ง คนพวกนั้นไม่ควรค่าให้สนใจ หากเทียบกับอาหารเลิศรส

            “เจ้าชอบกินอันใดเป็นพิเศษหรือไม่”

            “ข้ากินง่ายกินได้ทุกอย่าง”

            “น่าเอ็นดูที่สุดชิงหนี่ว์ของข้า” มุมปากเจิ้งเข่อชิงยกยิ้มอย่างเอ็นดู

            “ที่นี่มีอันใดขึ้นชื่อบ้างหรือเข่อชิง”

            “ปลาหลีฮื้อเปรี้ยวหวาน ซุปลูกชิ้นหัวสิงโต หมูแดงอบน้ำผึ้ง กุ้งผัดชาหลงจิ่ง แล้วก็ไก่องครักษ์”

            “แต่ละจานแพงมากหรือไม่” ตำลึงที่พกมาจะพอหรือไม่นะ

            “เจ้าอย่าได้กังวล ข้าจะจ่ายให้เจ้าเอง”

            “ได้อย่างไร เจ้าพาข้ามาเปิดหูเปิดตาข้าต้องเป็นคนจ่ายสิ”

            “ชิงหนี่ว์ของข้าน่าเอ็นดูอีกแล้ว” คราวนี้ไม่พูดเปล่า แต่สตรีผู้มีรูปร่างเย้ายวนที่นั่งอยู่ข้างๆ เข้ามากอดรัดนาง ดวงหน้าหวานของสหายแนบชิดอยู่ข้างแก้มของนาง

            “พวกเจ้ากำลังทำอันใดกัน” เสียงทุ้มทรงพลังของใครบางคนดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออกอย่างแรง