บทที่ 9 สตรีชาเขียว (4/4)

           ‘วาจาหยอกล้อหรือ ช่างแสร้งใสซื่อได้ไร้ที่ติจริงๆ’ ชิงหนี่ว์คิดแต่ไม่กล่าวอันใด ก่อนจะแสร้งทำสีหน้าโศกเศร้าต่อ         

            “วาจาหยอกล้อหรือ เช่นนั้นเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เป็นแค่บุตรสาวหมอหลวงแต่บังอาจมาเสนอหน้าร่วมโต๊ะกับองค์รัชทายาทและชินอ๋องซื่อจื่ออย่างเปิ่นหวาง สมควรแล้วหรือ หากจะกล่าวว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้ใครมีเงินก็เข้าได้ เช่นนั้นบุตรสาวหมอหลวงอย่างเจ้าและสหายก็ควรจะย้ายไปนั่งโต๊ะอื่น อย่าได้มาขอนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเปิ่นหวาง ที่ผ่านมาเปิ่นหวางไว้หน้าคุณหนูหลิวเพราะเห็นว่าเป็นน้องสาวของเฟิงเหมียน แต่ในเมื่อพวกเจ้าไม่ไว้หน้าคุณหนูจางที่เปิ่นหวางและองค์รัชทายาทตั้งใจเชิญมาร่วมโต๊ะ เปิ่นหวางก็ไม่คิดจะไว้หน้าพวกเจ้าอีกเช่นกัน” แม้คนเป็นน้องสาวจะโดนว่ากล่าวแต่หลิวเฟิงเหมียนหาได้สนใจไม่ เพราะกำลังตกตะลึงกับสหายที่นานๆ จะกล่าววาจายืดยาวได้

            “ขอประทานอภัยเพคะ ที่ทำให้ชินอ๋องซื่อจื่อมีโทสะ ขออภัยคุณหนูจางที่สหายของข้าเอ่ยวาจาไม่ถูกหูท่าน” สวี่ลู่ฟางคุกเข่าลงบนพื้นพลางทำท่าจะโขกหัวให้นางอย่างช้าๆ ราวกับรอจังหวะให้นางเข้าไปห้าม

            เอาเถิดข้าจะร่วมเล่นงิ้วกับพวกเจ้าสักฉากก็แล้วกัน แม้จะไม่เข้าใจว่าวันนี้ชินอ๋องซื่อจื่อเป็นอันใดจึงได้บ่นเป็นหมีกินผึ้งเช่นนี้ก็ตาม

            “คุณหนูสวี่อย่าได้ทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวใบหน้าจะกลายเป็นรอยแผลลดทอนความงามของท่านนะเจ้าคะ ลุกขึ้นเถิด”

            “ขอบคุณคุณหนูจางที่ให้อภัยเจ้าค่ะ แต่ข้ายังไม่ควรลุกขึ้นหากชินอ๋องยังมีโทสะเช่นนี้”

            แปลกดีนักแล คนพ่นวาจาร้ายกาจได้แต่นั่งก้มหน้าไม่ทำอันใด แต่เป็นสตรีดีงามอย่างสวี่ลู่ฟางเองที่ลงทุนคุกเข่าขอโทษแทน ช่างเป็นความสัมพันธ์ฉันท์สหายที่น่าประหลาดใจดี

            “ชินอ๋องซื่อจื่อเจ้าขา ท่านคลายโทสะเถิดนะเจ้าคะ คุณหนูสวี่จะได้ลุกขึ้นมากินข้าวต่อ”

            “...” โจวอันฉีนั่งหน้านิ่งอย่างไม่สนใจคำร้องขอ

            “ชินอ๋องซื่อจื่อ ท่านคลายโทสะเถิดนะเจ้าคะ หากท่านยังโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ ข้าคงกินข้าวไม่ลง”

            “พวกเจ้าลุกขึ้น ชิงหนี่ว์มานี่ มานั่งกินข้าวต่อ เจ้าหิวไม่ใช่หรือ”

            “ขอบพระทัยชินอ๋องที่ไม่โกรธเคืองหม่อมฉันและสหายเพคะ” สตรีผู้งดงามเป็นอันดับหนึ่งของเมืองหลวงปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นเพียงเล็กน้อย ท่าทางแช่มช้อยของนางงดงามราวกับภาพวาด

            เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่ปกติ เอ่อ...หรือจะไม่ปกติกันนะ เพราะบนโต๊ะสตรีสองคนคีบอาหารเข้าปากน้อยครั้ง คุณชายหลิวก็นั่งกินข้าวด้วยท่าทางสบายราวกับไม่ยุ่งเกี่ยว ส่วนนางก็รีบพุ้ยข้าวจากชามข้าวที่มีอาหารวางอยู่แทบล้น ชินอ๋องซื่อจื่อก็เอาแต่คีบอาหารใส่ชามนางไม่หยุดราวกับกำลังกลั่นแกล้งที่นางไปช่วยสตรีดอกบัวขาวเมื่อครู่

            “ชินอ๋องซื่อจื่อเจ้าขา ท่านช่วยคีบไก่องครักษ์ให้หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ แขนข้าสั้นข้าเอื้อมไม่ถึง”

            “อืม” นัยน์ตาดำปราดมองชามข้าวที่มีอาหารวางอยู่เต็มจนแทบไม่เห็นเมล็ดข้าว แม้จะรับรู้ได้ว่าการร้องขอของนางไม่ปกติ แต่เขาก็ยินยอมที่จะทำให้

            พอสิ่งที่นางเอ่ยปากขอเข้ามาใกล้นางก็จับมือเขาให้เอื้อมไปวางลงในชามข้าวของคุณหนูสวี่แทน

            “คุณหนูสวี่คงอยากกินข้าเห็นนางมองอยู่หลายครั้งแล้ว แต่จนใจที่แขนข้าสั้นจึงได้แต่รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยคำแก้ตัว

            “...” แม้โจวอันฉีจะไม่กล่าวอันใด แต่เขาลอบคาดโทษนางเอาไว้ก่อน

            ส่วนจางชิงหนี่ว์พุ้ยข้าวเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ดวงหน้าหวานที่แต่งแต้มรอยยิ้มดึงดูดสายตาบุรุษได้เป็นอย่างดี จนหลิวเฟิงเหมียนอดไม่ได้ที่จะหันมามองด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม

            “โอ๊ย! อันฉี เจ้าเหยียบเท้าข้าด้วยเหตุใด”

            “ข้าไม่เห็น” คำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ของเขาทำให้สหายมองด้วยแววตาแปลกๆ แต่เขาไม่คิดจะสนใจ

            “ชินอ๋องซื่อจื่อเจ้าขา รบกวนท่านคีบลูกชิ้นหัวสิงโตให้หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”

            “ในชามเจ้ามีมากถึงสองลูก กินให้หมดก่อน”

            “ท่านช่วยคีบให้คุณหนูสวี่ได้หรือไม่เจ้าคะ มันอยู่ไกล นางคงอยากจะกินแต่เอื้อมไม่ถึง”

            “หลิวเมิ่ง สหายเจ้าอยากกิน คีบให้นางด้วยสิ” หลิวเฟิงเหมียนที่โดนเหยียบเท้าเป็นรอบที่สองรีบกล่าวขึ้น สหายผู้นี้ช่างอันธพาลยิ่งนัก มีโทสะต่อผู้อื่นแต่มาลงที่เขา

            จางชิงหนี่ว์ลอบมองคนนั้นทีคนนี้ทีพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัยใคร่รู้

            ‘ข้าชักสงสัยแล้วสิ ว่าชินอ๋องซื่อจื่อกับสวี่ลู่ฟางเป็นคนรักกันจริงดังในคำเล่าลือหรือไม่’ เหตุใดถึงได้มึนตึงเย็นชาใส่กันเช่นนี้ หรือบุรุษผู้นี้เป็นพระเอกสายตัวร้ายที่แสดงออกต่อนางเอกร้ายๆ แต่แท้จริงแล้วหลงใหลมาก