LOGINShare
บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
Last Updated:
2024-11-01 11:04:08บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
“ออกไปได้”
โรสรินผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้อำนวยการสั่งให้ออกจากห้อง โชคดีที่ไม่ต้องแนะนำตัวไม่อย่างนั้นมีหวังเธออาจเป็นลมไปก็ได้
“ครับ ขอตัวก่อนครับ”
เธอได้ยินหัวหน้าพิสุทธิ์เอ่ยขอตัวร่างระหงสูงโปร่งรีบหันหลังตามหัวหน้าแผนกออกไปทันที
“เดี๋ยวก่อน”
เสียงทุ้มวางอำนาจเอ่ยขึ้นจนทำให้เธอและหัวหน้าพิสุทธิ์ชะงักเท้า เธอไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย ยืนนิ่งก้มหน้ามือกุมไว้ด้วยกันข้างหน้าลำตัว
“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว”
เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งอย่างคนรัสเซียทำโรสรินสะดุ้ง หัวหน้าพิสุทธิ์กระทุ้งเธอด้วยข้อศอกให้เธอหันหลังกลับไป เธอจึงจำใจหันกลับไปทั้งตัวหากแต่ยังก้มหน้านิ่ง
“เธอทำงานแผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ เก่งและขยัน ผมกำลังจะมอบ ..”
“เงยหน้าขึ้น”
โรสรินยังนิ่ง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่ยอมเงยเอี้ยวหน้ามองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้ให้เธอเงยหน้า โรสรินยังส่ายน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธทันควัน
“ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรือไง”
ร่างระหงสะดุ้งตกใจ เสียงกัมปนาทตะคอกออกมา หน้างามเลิ่กลั่กกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าสบตาคมสีดำที่จ้องตอบเธอดั่งเสือร้าย
“ต้องให้ถามทุกคำหรือไง หรือแนะนำตัวไม่เป็น”
“เออ ช . ชื่อ . ระ ระ โรสริน ค่ะ”
เธอเห็นเขาพึมพำเล็กน้อยด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจ โรสรินต้องการหลบตาหันหน้าหนีหากแต่ทำไม่ได้ ดวงตาดุร้ายหรี่คมจ้องเธอ ตรึงเธอไว้ให้หยุดนิ่ง
โรสรินเริ่มสั่นสะท้านพลันได้ยินเสียงทุ้มต่ำพูดภาษาที่เธอไม่เข้าใจ จากนั้นเธอจึงเห็นผู้หญิงสาวสวยอีกคนในห้อง
“คุณตูร์เกเนฟบอกให้คุณออกไปได้ค่ะ”
โรสรินแทบวิ่งออกจากห้องนั้น ขาเรียวใต้กระโปรงยีนส์หนายาวสับขาถี่เร็วรี่เมื่อหัวหน้าพิสุทธิ์เปิดประตู
“คงไม่เป็นอะไรหรอกยายโรส”
“น่ากลัวเป็นบ้าหัวหน้า หยื๋ย!! อย่าให้โรสต้องเข้าไปอีกนะ โรสกลัว”
“ดีแล้วให้กลัวบ้างเถอะยายโรส หน้ามึนดื้อเป็นที่หนึ่ง ไป กลับไปทำงานกันเรา”
หนึ่งหัวหน้าหนึ่งลูกน้องเดินเข้าลิฟต์ยิ้มหราไม่สะทกสะท้าน แม้ภายในของโรสรินจะยังเสียวสันหลังวาบก็ตาม
ปังI
อเล็กซานเดอร์มองประตูที่ปิดสนิทลง นึกภาพสาวน้อยคนนั้นยืนตัวสั่นสวมกระโปรงยีนส์หนายาวและเสื้อยืดพอดีตัว แม้ว่าเธอสวมเสื้อผ้าสุดเชยและสวมแว่นหนาเตอะ หากแต่เขายังเห็นบางอย่าง สาวน้อยคนนั้นสูงโปร่ง ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ใบหน้าใต้แว่นงดงาม และในขณะที่พนักงานตัวน้อยยืนสั่นต่อหน้าเขา ท่อนกายแกร่งด้านล่างพลันผงกหัว
เขาหัวเสียทันที เขาที่ปกติควบคุมทุกสิ่งรอบตัวได้ดั่งใจ หากแต่เพียงสบตาสาวน้อยเท่านั้นพลันเกิดอารมณ์ทางเพศ แล้วเขาจะบังคับบัญชาลูกน้องได้ยังไง เขาต้องจัดการอะไรบางอย่างออกไปเพื่อกันความรู้สึกของตัวเอง
“เธอทำหน้าที่อะไร”
“เธอทำอยู่แผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ”
“ช่วยจัดการด้วย ผมไม่ชอบให้บริษัทของผมมีพนักงานแต่งกายไม่เรียบร้อย”
อเล็กซานเดอร์ ตูร์เกเนฟ เอ่ยแจ้งความประสงค์กับผู้อำนวยการของบริษัทแห่งนี้
“ครับ ๆ ได้ครับ”
ผู้อำนวยการเฉลิมรีบรับคำทันทีด้วยความกลัวชายหนุ่มชาวรัสเซีย ประธานกรรมการบริหารของบริษัทปิโตรรัส ซึ่งเป็นบริษัทที่เข้ามาซื้อกิจการของบริษัทสินธุแห่งนี้เข้าปีที่สองแล้ว
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ชื่อ อเล็กซานเดอร์ ตูร์เกเนฟ อายุเพียงสามสิบหกปีหากแต่ขึ้นเป็นประธานกรรมการบริหาร คงไม่ธรรมดา เขาเพิ่งได้มาตรวจงานที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก วันนี้เข้ามาทำความรู้จักกับทุกคนและทุกแผนก ผู้อำนวยการเฉลิมคาดว่าบอสใหม่คงอยากปรับเปลี่ยนโยกคน ถ้าทำให้บอสใหม่พึงพอใจได้เขาคงอาจได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ
หลังจากออกมาจากห้องทำงานของประธานกรรมการบริษัท เฉลิมรีบตรงไปยังแผนกบัญชีในชั้นยี่สิบ
ใบหน้าเหลี่ยมอย่างคนผอมผิวขาวคนจีนสูงโปร่งยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงตำแหน่งใหม่ในไม่ช้า เดินอาด ๆ ไปทางแผนกบัญชีในชั้นยี่สิบเมื่อลิฟต์เปิดออก เห็นนักบัญชีสาวผมเผ้ายังดูยุ่งเหยิงเสื้อยับย่นนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทำงาน
“โรสริน”
เสียงผู้อำนวยการเฉลิมแหลมดั่งไม่ใช่ชายแท้แต่โรสรินทราบมาว่าหัวหน้ามีภรรยาและลูกอีกสอง เธอเงยหน้าสวยหวานขึ้นมองผ่านแว่นตาหนาเตอะคิ้วเรียวมุ่นสงสัย
“ค่ะ ผู้อำนวยการ”
มือเรียวละออกจากตารางบัญชีหน้าคอมพิวเตอร์หันกลับไปทางผู้อำนวยการเต็มตัว
“คุณโดนพักงานสามเดือน”
“ฮะ!! ว่ายังไงนะคะ พักงาน”
“ใช่พักงาน คุณอเล็กซานเดอร์ไม่พอใจอย่างมากที่คุณแต่งกายไม่สมกับเป็นพนักงานของบริษัทนี้”
“แต่งกายไม่สมเป็นพนักงานของบริษัท หมายความว่ายังไงคะคุณเฉลิม!”
โรสรินเริ่มขึ้นเสียง เธอไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนในเมื่อบริษัทไม่ได้มีกฎเรื่องเครื่องแต่งกาย ฉะนั้นเธอจะแต่งตัวแบบไหนมันก็เรื่องของเธอ เธอทำงานมาอย่างหนักตลอดหลายปี ไม่ย้ายหนีไปบริษัทอื่น สู้ทนต่อสู้ร่วมไปกับบริษัท แล้วนี่หรือคือผลตอบแทน
“ฉันจะขึ้นไปถามเขาเดี๋ยวนี้!!”
“คุณโรสริน!! คุณจะบ้าหรือไง นี่มันคำสั่งผม ผมมีหน้าที่ตักเตือนคุณ และคุณก็ต้องทำตาม พักงานสามเดือน แล้วหลังจากนั้นคุณก็กลับมาทำงานตามปกติ”
“สามเดือน แล้วฉันจะเอาเงินเดือนที่ไหนใช้คะผู้อำนวยการ คุณก็พูดง่าย ๆ แต่ในชีวิตจริงมันไม่ใช่”
“ถ้าขืนคุณยังดื้อดึง คุณก็เขียนใบลาออกได้เลยคุณโรสริน”
“ผู้อำนวยการ! ผู้อำนวยการคะ!!”
โรสรินตะโกนตามหลังผู้อำนวยการเฉลิมที่เดินออกจากแผนกบัญชีเข้าลิฟต์ไปแล้ว ร่างระหงห่อเหี่ยวไหล่ลู่ลงอย่างหมดแรง เธอสู้อุตส่าห์ทำงานหนักแทบตายเพื่อบริษัทนี้แต่ผลที่ได้รับคือการพักงาน!
หัวหน้าพิสุทธิ์ยืนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ประเมินจากคำพูดของผู้อำนวยการเฉลิมแล้วคงเป็นเพราะอคติล้วน ๆ ไม่ใช่เรื่องการแต่งกายอย่างที่กล่าวอ้าง แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อพวกเราเป็นเพียงลูกจ้างกินเงินเดือน
“ไม่เป็นไรหรอก พักไปก่อนแล้วพี่จะช่วยพูดเอง พนักงานบัญชีเก่ง ๆ มันหาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะ”
“หัวหน้า ฮื้อ ฮื้อ”
โรสรินโผกอดหัวหน้าพิสุทธิ์ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
“โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรหรอกโรส เดี๋ยวพี่ช่วยจัดการเอง ไม่นานหรอก เธอหยุดสักเดือนก็พอได้ แล้วพี่จะหาทางพาเธอกลับมาทำงาน”
“อึก ฮื้อ ค่ะหัวหน้า”
“แล้วนี่เย็นนี้เขาจัดงานเลี้ยงไปหน่อยไหม”
“ไปได้ไงคะ เขาให้พักงาน”
“ก็ไม่เกี่ยวกันเสียหน่อยโรสริน ไปสนุก ไปกินให้หนำใจให้คุ้มกับที่ต้องโดนพักงาน”
โรสรินเงยหน้ามองหัวหน้าแผนกพลันยิ้มออกมาอย่างแจ่มใสผิดไปจากสภาพเมื่อสักครู่
“จริงด้วยค่ะ หัวหน้า ทำไมโรสจะไปงานไม่ได้ ในเมื่อโรสยังเป็นพนักงาน โรสจะไปกินให้พุงกางเลยค่ะหัวหน้า”
พิสุทธิ์หัวเราะออกมากับท่าทางลูกน้องสาว พรางพาเดินเข้าห้องก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“เดี๋ยวไปร้านเสริมสวยเจ้าประจำพี่นะ ลงบัญชีพี่ไว้ ถือสะว่าเป็นของขวัญล่วงหน้าก่อนปีใหม่ ไม่ต้องกังวล พี่จะให้เขาจัดการลูกน้องสาวสวยของพี่ให้แซ่บที่หนึ่งเลย”
“จะไหวหรือคะ ดูสภาพโรสสิค่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ร้านนี้ที่หนึ่ง พี่ใช้บริการประจำ ขนาดพี่เขายังแปลงร่างให้พี่สะเป็นสาวสวย แล้วทำไมอย่างเราซึ่ง ซึ่ง ก็ เออ สวยอยู่แล้ว ง่ายๆ”
พิสุทธิ์มองโรสรินที่ยังยิ้มแก้มปริ พลันในใจนึกกังวลเรื่องโดนพักงาน เขาชักเริ่มแน่ใจแล้วว่าเป็นผู้อำนวยการเองที่ได้ทีจัดการพักงานเพราะหมั่นไส้โรสรินอยู่แล้ว
Related chapters
ของหวงมาเฟีย บทที่ 3 ตานี้หื่นกาม
บทที่ 3 ตานี้หื่นกามร่างระหงด้วยความสูงกว่าหญิงไทยทั่วไปนั่งเงียบอยู่ในรถแท็กซี่ กำลังมุ่งหน้าไปทางโรงแรมหรูเกินระดับห้าดาว โรสรินอยู่ในชุดราตรีสำหรับงานกลางคืนตัวสั้นอย่างที่เธอไม่เคยสวมใส่มาก่อน ชุดที่เจ้าของร้านคะยั้นคะยอบอกว่าเธอต้องสวมชุดนี้เพราะมันเกิดมาเพื่อเธอมือเรียวกำกระเป๋าหรูที่ยืมมาจากร้านเสริมสวยเช่นกันไว้แน่น ไม่มั่นใจในตนเอง ข้างในมีแว่นตาหนาที่เธอสวมเป็นประจำ เธอลูบใบหน้าเรียวที่ปราศจากแว่นปิดอย่างไม่แน่ใจ“คุณแท็กซี่คะ ถามหน่อยเถอะคะ ฉันสวยไหมคะ”“ฮ่า ฮ่า คุณนี่ตลกดีนะครับ ถ้าคุณอยากจะได้คำชมก็พูดตรง ๆ เลยสิครับ มาแกล้งถามทำไม”“ไม่ค่ะ ฉันถามจริงๆ ฉันสวยไหมคะ”โรสรินหรี่ตาลงเพ่งมองคนขับแท็กซี่ ดวงตาพร่ามัวไร้แว่น เธอเอนตัวมาด้านหน้าเพ่งมองไปยังมิเตอร์ที่กำลังวิ่งอยู่“สวยสิครับ คุณสวยมาก นี่กำลังจะไปงานหรือครับ”“ค่ะ เลี้ยงรับเจ้านายคนใหม่ จะถึงหรือยังคะ”“เลี้ยวข้างหน้าแล้วครับ”โรสรินเอนหลังไปดั่งเดิมล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอยกเข้ามาใกล้ใบหน้าเพื่อดูเวลา ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว เธอมาช้ามากเพราะผมของเธอทำให้ช่างเสริมสวยต้องเสียเวลาไปเกือบชั่วโมงเธอยกมือจับทรงผม ต
Last Updated : 2024-11-01ของหวงมาเฟีย บทที่ 4 ฉันไม่รู้จักคุณ
บทที่ 4 ฉันไม่รู้จักคุณ“คนนั้นใครน่ะ”“ไหน”“เนี่ย”โรสรินเดินไปตามโต๊ะต่าง ๆ อย่างมืดมัว เธอไม่รู้ว่าเสียงใครพูดอะไรบ้างเพราะเสียงเพลงกลบทับไปหมด เธอต้องหาโต๊ะของหัวหน้าพิสุทธิ์ให้เจอ“ฮัดเช้ย!”แอร์ภายในผับเย็นจัดและควันบุหรี่ตลบอบอวล เธอยังมุ่งหน้าเดินไปแต่ละโต๊ะโดยหวังว่าหัวหน้าพิสุทธิ์เมื่อเห็นเธอคงจะฉุดเธอไว้โอ๊ยไม่ไหวแล้ว น้ำมูกกำลังไหลจากอาการภูมิแพ้เธอเดินต่อไปจนถึงบาร์เครื่องดื่ม ผับหรูหราเคาน์เตอร์ยาวและด้านหลังมีแผงวางขวดเหล้าราคาแพงจำนนวนมาก เธอพาร่างงดงามเย้ายวนไม่รู้ตัวเข้าไปนั่งเก้าอี้สตูทรงสูงที่ว่างอยู่“น้องคะ พี่จะสั่งเครื่องดื่ม เออ ต้องจ่ายเงินไหมคะ”โรสรินถามบาร์เทนเดอร์ออกอาการเขินอายเล็กน้อย เธอต้องประหยัดรัดเข็มขัดตั้งแต่วันนี้ การถูกพักงานสามเดือนอาจทำให้เงินเก็บของเธอหมดเกลี้ยงได้ถ้าเธอบริหารไม่ดี“ไม่ต้องครับ ทุกอย่างสั่งได้ฟรี”“โอเค งั้นขอเครื่องดื่มให้พี่หนึ่งแก้ว อะไรก็ได้”“รอสักครู่ครับ”โรสรินนั่งบนเก้าอี้สูงแบบหมุนได้รอบ เธอหมุนเก้าอี้กลับไปด้านในคลับที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน ดูจากจำนวนคนที่มาแล้วเธอคาดว่าพนักงานคงพ่วงเพื่อน ๆ ที่ไม่ใช่พนักงานมาด้วย
Last Updated : 2024-11-01ของหวงมาเฟีย บทที่ 5 จะเริ่มอ่อยยังไงดี
บทที่ 5 จะเริ่มอ่อยยังไงดี“ดาลยาค่ะ”“ชื่อแปลกดีจังเลยค่ะ”“ค่ะ เป็นภาษารัสเซีย”“รัสเซีย น่าขัน ทำไมวันนี้ฉันถึงเจอแต่คนรัสเซีย”โรสรินแสร้งล้างมือต่อเพื่อยืนสงบจิตใจหลังจากที่ได้ยินเพื่อนร่วมงานนินทา ถ้าเธอได้กลับไปทำงานอีกเมื่อไร เธอจะหาทางเล่นงานให้ได้“ฉันสังเกตว่าคุณเดิน เออ จะเรียกยังไงดี คุณเดินเหมือนไม่ค่อยตรงเท่าไร”โรสรินหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะหยิบแว่นตาหนาขึ้นมาจากกระเป๋าให้ดู“เนี่ยค่ะ ฉันสายตาสั้น แล้ววันนี้ก็ยุ่งมากจนไม่ทันได้ซื้อคอนเทคเลนส์ ก็เลยแทบจะคลำทางเอาเลยค่ะ”“ถึงว่า..”“ถึงว่าอะไรคะ”“ไม่มีอะไรค่ะ เรียบร้อยแล้วเข้าไปในผับกันดีกว่าค่ะ”โรสรินยิ้มออกมาเล็กน้อย มองดาลยาที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำนึกขึ้นได้เหมือนเพิ่งรู้ตัว นี่เจ้าหื่นให้เธอมาเฝ้าเราไว้หรือเนี่ย!ขณะที่เดินผ่านเข้าไปในผับ เธอได้ยินเสียงปรียาตะโกนพูดเพราะเพลงในผับดังมาก เสียงมาจากทางใดทางหนึ่งข้างหน้าเธอ“อยากจะเข้าไปทำความรู้จักจังเลย อเล็กซานเดอร์หล่อชะมัด ใครนะจะโชคดีเด็ดเขาไปในคืนนี้”โรสรินยิ้มเยือน แค่ไม่นานคนพวกนี้ก็รู้จักชื่อชายหื่นกามคนนั้นเสียแล้ว สงสัยเขาคงหล่อมากอย่างที่พวกเธอพูดมา“แต่ไม่มีว
Last Updated : 2024-11-01ของหวงมาเฟีย บทที่ 6 ขับให้เร็วกว่านี้
บทที่ 6 ขับให้เร็วกว่านี้“อื้อ”เสียงหวานทักท้วงในลำคอก่อนจะยอมให้เขารุกรานเข้าไปในโพรงปาก ลิ้นสากหยอกเย้าให้เธอตอบรับ เพียงแค่โรสรินใช้ลิ้นตอบสนองเบา ๆ อเล็กซานเดอร์รีบผละออกทันที ดึงเธอลงจากเก้าอี้จนโรสรินตัวเอน“จะรีบไปไหนละคะ เรายังจูบไม่เสร็จเลย”“เราได้จูบกันแน่นอนสาวน้อย แต่ไม่ใช่ที่นี่”มือแกร่งคว้าใต้รักแร้ไว้ดึงให้เดินตามอย่างรวดเร็ว อาการเมาของโรสรินมากกว่าที่เธอคาดคิด เพียงเท้าลงจากเก้าอี้สัมผัสพื้นพลันรู้สึกว่าพื้นเอียงทันทีจนร่างระหงเดินไม่ตรงทาง ถ้าไม่มีพ่อหนุ่มหื่นกามคอยพยุงเธอคงจะล้มไปแล้ว“อือ ช้า ๆ หน่อยสิคะ”เสียงหวานอ้อนเล็กน้อย อเล็กซานเดอร์ค่อยผ่อนฝีเท้าลงบ้าง ใจเขาต้องการอุ้มสาวสวยชุดดำคนนี้แต่มันดูเอิกเกริกเกินไป สายตายังสังเกตเห็นพนักงานในผับเหลียวมองอเล็กซานเดอร์มองดาลยา เขาส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดรีบไปนำรถมารับที่หน้าโรงแรม ยังนึกแปลกใจตัวเองที่คิดหอบหิ้วเธอกลับไปด้วยยังที่พัก เพราะตามปกติเขามักมีเซ็กซ์ที่โรงแรมเสมอเอี๊ยด!ปัง
Last Updated : 2024-11-01ของหวงมาเฟีย บทที่ 7 NC
บทที่ 7 NC“คุณสวยโรส อย่าทรมานผมเลยนะคนดี”น้ำเสียงปลอบประโลมไม่ช่วยให้เธอคลายใจ สติเธอกำลังกลับคืนมาและพบว่าเธอกำลังล้มลงบนเตียงโดยมีร่างสูงตามติดคร่อมเธอไว้เขาพรมจูบไปตามใบหน้าเธอ มือน้อยยันบ่าแกร่งไร้ไขมันไว้ หน้าหวานคมเบี่ยงหนี เขาจึงซุกลงซอกคอเลียเป็นทางจนเธอเปียกชื้นมือร้อนกอบอกอวบอิ่มเคล้นคลึง ลิ้นสากลากลงจนถึงยอดถันเล็กสวยที่ชูชันรับปากที่ครอบลงมา“อือ อเล็ก อือ”“ใช่ คุณสวยไปหมดทั้งตัวโรส”เขาดูดยอดถันเสียงดัง ใช้ลิ้นแตะตวัดหยอกล้อ มือบีบเต้างามให้ตั้งขึ้น“ผมอยากเลียคุณทั้งตัว โรส ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมเป็นแบบนี้ โรส”ลิ้นร้อนลากลงตรงแอ่งใจกลางหน้าท้องแบนเรียบ เขาตวัดเลียร่องบุ๋มน้อย ๆ ลากลงพร้อมค่อยดึงชุดราตรีสีดำลงไปตามเนินสะโพกกลมมน มือใหญ่จับร่างระหงพลิกตะแคงลากชุดลงไปตามขอบโค้งขาว ปลายนิ้วสัมผัสผิวนุ่มพรมจูบไล้ตามชุดที่ถูกดึงออกสติสาวโสดไร้ประสบการณ์แม้พร่าเลือนด้วยพิศวาสแต่ยังพอรับรู้ว่าคนร่างโตกำลังทำสิ่งใด โรสรินคว้าเส้นผมของอเล็กซานเดอร์ไ
Last Updated : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 8 NC
บทที่ 8 NC“โรส เช้าแล้วครับคนสวย”อเล็กซานเดอร์เฝ้าวอแวสาวน้อยตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง เขานอนรออย่างอดทนมาทั้งคืนจนเอ็นใหญ่ตั้งลำขึ้น เขาเอาท่อนแกร่งถูไถแก้มก้นสาวน้อยที่ยังนอนหลับใหลไม่รู้เรื่อง“ฟอด!”ปากหนาหอมไหล่บางเนียนขาวผ่องเสียงดัง เขาดันร่างโรสรินให้นอนค่ำ ไล่พรมจูบลากไปตามแผ่นหลังทีละน้อยตอนนี้แสงท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ทำให้อเล็กซานเดอร์มองเห็นสาวน้อยที่นอนสลบไสลได้อย่างชัดเจน เธอมีผิวที่สวยเป็นบ้าและหอมสมชื่อกุหลาบเขาลากลิ้นตามร่องแผ่นหลังลงไปเรื่อย ๆ เสียงอืออาของสาวน้อยเริ่มดังขึ้นอย่างขัดยังมีเรื่องค้างคากันอยู่เมื่อคืนและเขาจะทำให้แน่ใจว่าหญิงสาวที่โดนเขาเปิดบริสุทธิ์จะไม่มีทางไปนอนกับใครอีกขยับร่างใหญ่ลงพรมจูบไปตามร่างกายสาวงดงาม ส่วนเว้าส่วนโค้งตรงเอวกิ่ว สู่สะโพกผายมนกลมเนียนนวล ขยับหน้าใกล้แก้มก้นงอนงามสวยเต็มตึงมือเป็นลูก ลงแรงกัดเบา ๆ จนร่างบางสะดุ้งอกแกร่งขยับกระเพื่อมหัวเราะในลำคอ สาวสวยตื่นแล้วต่างหากแต่แกล้งนอนหลับ ลิ้นลากเลยไปตามร่องก้น มือใหญ
Last Updated : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 9 เผ่น
บทที่ 9 เผ่นติ๊งทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ดาลยาเลขานุการและบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินออกมา โรสรินชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้เห็นหน้าชัด ๆ เธอคือคนเดียวกับเลขาสาวที่อยู่ข้างกายเขาในห้องประชุมเมื่อวาน“อ้าวคุณโรส จะไปแล้วเหรอคะ เจ้านายไปไหนคะ”โรสรินนิ่ง ดาลยาจำเธอไม่ได้เช่นกัน จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาแสร้งพูดไม่แยแส“อาบน้ำค่ะ เขาคงไม่ถูกใจโรสเท่าไรมั้งคะคุณดาลยา ไล่โรสกลับแล้วไม่ไปส่งด้วย”โรสรินลอบมองดาลยาเงียบงันไปก่อนพยักหน้ารับขยับร่างเบี่ยงออกให้โรสรินเดินเข้าลิฟต์ไปแต่โดยดีเธอโล่งอกแอบผ่อนลมหายใจก่อนจะส่งยิ้มหวานสุดใจให้เลขาสาวของอเล็กซานเดอร์ประตูค่อยปิดลงอย่างช้า ๆ โรสรินยังแสร้งยืนโบกมือลาให้ดาลยาโดยที่สาวสวยคนนั้นยังยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดพระเจ้า ประตูปิดเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม ขอร้องติ๊งโรสรินพิงร่างกับผนังลิฟต์ เข่าแทบทรุดเมื่อประตูลิฟต์ปิด เธอกดปุ่มชั้นยี่สิบห้า มันไม่ใช่ชั้นแผนกบัญชีแต่เธอต้องเปลี่ยนไปใช้บันไดหนีไฟแทน
Last Updated : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 10 อีกสามเดือนเจอกัน
บทที่ 10 อีกสามเดือนเจอกันบ้าฉิบ! สาวน้อยนั่นหายตัวไปได้ยังไงอเล็กซานเดอร์นั่งหน้าขรึมตรงโถงด้านหน้ามองเหล่าพนักงานที่ผู้อำนวยการเกณฑ์ออกมายืนเรียงแถว ทำราวกับว่าเกิดเรื่องใหญ่เรื่องโต“ว่าไงดาลยา”“ค่ะ ตรวจกล้องทุกชั้นแล้วค่ะ เดินออกมาจากชั้นที่ยี่สิบห้าแล้วไม่เห็นออกมาจากลิฟต์ชั้นไหนอีกเลยค่ะ”“แล้วไอ้บันหนีไฟของที่นี่มันเป็นระบบห่าเหวอะไร!!”ผู้อำนวยการหัวหดก้มหน้างุดทันทีที่เสียงตะโกนกัมปนาทดังขึ้นจากอเล็กซานเดอร์“ระบบของที่นี่หละหลวมมากค่ะบอส คนสามารถเข้าไปใช้เข้าออกได้ตามใจ ด้านหน้าและภายในบันหนีไฟแต่ละชั้นไม่มีกล้องวงจรปิดค่ะ”ใบหน้าแกร่งหน้าคล้ำด้วยแรงโกรธ ดาลยาแทบไม่เคยเห็นบอส หนุ่มเป็นแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง“เธอเป็นพนักงานที่นี่ ไปสืบมา”ดาลยาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือบมองคนที่ยังยืนอยู่เรียงแถวแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยอ่อนใจ ผู้อำนวยการของที่นี่ปวกเปียกและสมองตื้นเขิน คงไม่แคล้วได้โดยบอสหนุ่มเปลี่ยนตัวแน่
Last Updated : 2024-11-02
Latest chapter
ของหวงมาเฟีย บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์
บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์อเล็กซานเดอร์สอดกายแกร่งเข้าทางรักเชื่องช้า เขาลูบไล้แก้มก้นเลยมาถึงแผ่นหลัง ลูบรอยแผลเป็นที่ยังนูนแผ่วเบาเขากอดเธอแน่นชะโงกร่างสอดใส่ถอนออก สอดใหม่ช้าแผ่วเบา ลมหายใจร้อนระอุแนบไปกับซอกคอเธอ เสียงครางทุ้มพร่าแหบต่ำดังลอดในลำคอปนเสียงบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ อเล็กซานเดอร์เลื่อนสายชุดนอนเส้นเล็กลงจากลาดไหล่พรมจูบ“โรส”ลำใหญ่เสียบทางรักเน้นหนักขึ้น เขาดันให้กายแกร่งมุดเข้าทางสุดลำกดย้ำจนให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างในเธอ“โรส”โรสรินผ่อนร่างลง อเล็กซานเดอร์ร่วมรักกับเธอแสนอ่อนหวานไม่เหมือนเคย ชายหนุ่มร่างสูงค่อยสอดเชื่องช้าแสนทรมาน เธอครางลอดออกมา“อ่า อเล็ก”“ใช่ โรส คิดถึงผมไหมที่รัก”“อือ”เขาดันแรงขึ้นกอดร่างบางที่นอนคว่ำบนที่นอนไว้แน่นให้ต้นขาแกร่งคร่อมสะโพกงามไว้สอดใส่ทางรักที่เริ่มเปียกชื้นเพราะแรงพิศวาส“ผมคิดถึงคุณโรส ที่รัก คิดถึงคุณมาก”โรสรินแอ่นร่างยามลำใหญ่เบียดลง มือจิกไปบนท่อนแขนที่โอบรัดเธอไว้ดั่งเถาวัล
ของหวงมาเฟีย บทที่ 23 ตาบ้า
บทที่ 23 ตาบ้าร่างสูงใหญ่เดินลงจากเครื่องบินเจทของท่าอากาศยานนานาชาติในประเทศดูไบสีหน้าเคร่งเครียดโกรธขึ้งขณะเดินไปตามทางขึ้นรถหรูคันใหญ่ที่มารับตรงลานจอดเครื่องบิน“บอส”ดวงตาพยัคฆ์มองดาลยานั่งอยู่เบาะหน้า เขาไม่เอ่ยตอบ มือประสานบนตักนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อวันก่อนตอนดาลยาโทรศัพท์มารายงาน“คุณท่านให้ตรงไปหาที่ห้องทำงานก่อนค่ะ”เขาเม้มปากนิ่งพยักหน้า มองไปยังภายนอกรุ่งเช้าของเมืองดูไบ แสงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าสามเดือนที่ผ่านมาเขาแทบเป็นบ้า ไม่ว่าจะควานหาตัว จ้างนักสืบเอกชนมือดีหลายสิบรายแต่ไร้แววของโรสรินเขาให้ค้นไปดักรอที่บ้านแต่เงียบกริบ เหมือนเธอหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิงอกหนุ่มอัดแน่นท่วมท้นจนอึดอัด เขาทั้งต้องการตะโกน ทั้งต้องการปลดปล่อยพลังภายในออกมา ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าโรสรินอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมรถหรูเลี้ยวเข้าจอดคฤหาสน์ราคาแพงภายในกรุแบรนด์เนมหรูหรา อเล็กซานเดอร์สาวเท้าขึ้นบันไดยาวเหยียดชั้นสองเลี้ยวไปทางห้องทำงาน มือจับลูกบิ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 22 หายตัว
บทที่ 22 หายตัวโรสรินยืนกรานขอกลับไปพักฟื้นที่หอพักของตัวเองโดยที่ร่างสูงใหญ่กระฟัดกระเฟียด จำใจยินยอมอเล็กซานเดอร์ยังโกรธที่โรสรินไม่ยอมตอบตกลง วันหลัง ๆ ในโรงพยาบาลเขาแทบจะไม่มานอกจากส่งดาลยามาอยู่เป็นเพื่อน“ห้องคุณน่าอยู่”“ค่ะ มันเล็กไปหน่อยแต่เดี๋ยวคุณก็จะชิน”โรสรินเอ่ยบอกดาลยาเมื่อบอดี้การ์ดสาวเข้ามาในห้อง ตอนนี้เรียกได้ว่าดาลยาตามติดเธอยังกับตังเม แล้วยังถูกอเล็กซานเดอร์บังคับให้มาพักห้องเดียวกับเธอ เพราะเธอไม่ยอมออกจากหอนี้“อยู่ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันเคยอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้”เป็นโรสรินที่เงยหน้ามองดาลยาขณะที่กำลังเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปแขวน“ชีวิตที่รัสเซียไม่ได้สวยหรู พวกเราจนและต้องทำงานหนัก ฉันโชคดีกว่าทุกคนในบ้านที่คุณปู่ของบอสรับไปเลี้ยงและได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ด”โรสรินยังตั้งใจฟังแม้ว่าจะแสร้งเก็บผ้าไปด้วย“ท่านมีพระคุณต่อฉันมาก นั่นหมายถึงอเล็กด้วยค่ะ”“เพราะงั้นคุณถึงจงรักภักดีมาก”“ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”เธอหันไปม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 21 ชิ คนสารเลว
บทที่ 21 ชิ คนสารเลวอเล็กซานเดอร์รีบวิ่งไปตู้เสื้อหยิบเสื้ออีกตัวออกมา สวมให้โรสรินแล้วอุ้มร่างบางขึ้นในอ้อมกอด เสียงโรสรินสะอื้นด้วยความเจ็บ“ไม่เป็นไร เราจะไปโรงพยาบาล”เขากดลิฟต์ใจร้อนรนไปหมด ร่างแกร่งไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขาหวาดกลัวและอีกความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อเล็กซานเดอร์พบดาลยาเมื่อออกจากลิฟต์ในชั้นหนึ่ง บอดี้การ์ดสาวนั่งรออยู่ที่โถงด้านล่าง พนักงานของบริษัทต่างจับจ้องไปยังร่างโรสรินในอ้อมแขนใหญ่ของอเล็กซานเดอร์ เขาก้มมองหน้างามที่บัดนี้ไร้สีสัน นิ่วหน้าเจ็บปวด โรสรินไม่ร้องออกมาอีกและอยู่นิ่งหลับตา“ไปโรงพยาบาลดาลยา เร็วที่สุด”เขาประคองร่างบางเข้าไปในรถ แม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นฉ่ำปานใดแต่ใจที่ร้อนเป็นไฟกลับทำให้เขานิ่งไม่ได้ เขามองไปทางถนนสลับใบหน้าหวานที่ยังนิ่งเงียบ โรสรินกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ส่งเสียงร้อง ถ้าเป็นตามปกติเขาคงเอ่ยชมเธอที่มีความอดทนดีเยี่ยม แต่มันไม่ใช่ เขาอยากให้โรสรินร้องออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเธอยังเป็นปกติดีอเล็กซานเดอร์อุ้มโรสรินเข้าโรงพยาบาลไม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ
บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ“แผนกบัญชีครับ”หัวหน้าพิสุทธิ์เดินมารับโทรศัพท์แทนโรสรินหลังจากที่สายมากแล้วแต่สาวน้อยยังไม่มาทำงาน มีแฟ้มหลายแฟ้มตั้งอยู่บนโต๊ะและงานเรียบร้อยดีมาก เขาจะขาดเธอไปได้อย่างไรกัน“ใบแจ้งลาพักร้อนของโรสรินได้รับอนุมัติแล้ว เธอจะไม่มาทำงานเริ่มพักงานตั้งแต่วันนี้”“ฮะ เดี๋ยวก่อนครับ ไม่ทราบว่าเธอแจ้งพักงานกี่วันครับ”“ไม่มีกำหนด”พิสุทธิ์ตกตะลึง เขาจ้องโทรศัพท์ภายในที่สายเรียกเข้าเมื่อสักครู่โทรเข้ามาจากภายในบริษัท เสียงคนต่างชาติและคงเป็นระดับสูงที่สั่งลงมาไม่มีกำหนด แล้วนี่เขาจะทำยังไงกัน“อเล็ก สายแล้ว โรสต้องไปทำงาน!”โรสรินตะโกนออกมาจากเตียงนุ่ม เธอนอนหลับไปอย่างอ่อนแรงเมื่อคืน จนเช้านี้ค่อยมีแรงโต้เถียงกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนใส่เสื้อผ้าชุดสูททำงานเรียบร้อยผิดไปจากเธอที่ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง“ไม่ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง”“อเล็ก!! ตาบ้า ไอ้บ้า”อเล็กซานเดอร์รีบเดินออกมาจากห้องนอนด้วยร
ของหวงมาเฟีย บทที่ 19 NC
บทที่ 19 NCภายในห้องปิดทึบเงียบสงัดมีเพียงเสียงของอเล็กซานเดอร์ที่ร้องครางและเสียงหวานใสของโรสรินที่เผลอร้องออกมาแม้ว่าจะพยายามสะกดกลั้นไว้ เสียงโต๊ะทานอาหารที่รองรับร่างบางจากแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่พักอเล็กซานเดอร์ร้อนระอุในช่องอก เขาเร่งรีบไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้า เหงื่อไหลจากศีรษะลงเป็นเม็ดใหญ่ไปยังกายงามด้านล่าง โรสรินสวยงามและเขาชื่นชอบยามเธอร้องครางใต้ร่างมือกำกระชากผมเธออีกครั้งโน้มร่างสูงลงใกล้กระแทกซ้ำแรง ถาโถมเข้าโพรงรักที่กำลังตอดรัดบีบเอ็นใหญ่จนแน่น“คุณสัญญาแล้วโรส คุณจะไม่เอากับใครอีกนอกจากผม”“อือ อเล็ก ฉันยังไม่ได้ทำอะไร โอ๊ย”ตับ ตับ ตับ“แต่คุณจะทำใช่ไหมโรส คุณกำลังจะทำมัน”“ไม่ ไอ้บ้า คนเฮงซวย ทีคุณยังมีคนอื่น คุณเอากับคนอื่นเหมือนกัน โอ๊ย อเล็ก อ่า”ตับ ตับ ตับ“ผมไม่ได้เอากับใครโรส ซี้ด แน่นแบบนี้ ทั้งตอดทั้งบีบ ผมจะไปเอากับใครได้คนสวย ซี้ด”อเล็กซานเดอร์หมดความอดทนในที่สุด การสะกดกลั้นพังทลายเมื่อโพรงรักของโรสรินกระตุกแรงจากอาการเสร็จสมน้
ของหวงมาเฟีย บทที่ 18 หึง
บทที่ 18 หึงติ๊งเท้าบางชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนกางขาเล็กน้อย มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างคนมั่นใจ โรสรินถอยกรูดทันทีเมื่อร่างแกร่งเอื้อมมือออกมาเพื่อคว้าเธอไว้“อย่านะ ปล่อย ปล่อยยยย!!!”อเล็กซานเดอร์ไม่ฟังเสียง โชคช่างเข้าข้างเขาพอดีที่วันนี้เขาเพิ่งเลิกประชุมทางไกลกับต่างประเทศล่าช้า มือใหญ่คว้าต้นแขนนุ่มกำแน่นจนขึ้นรอยลากเข้ามาในลิฟต์โรสรินสะบัดตัว ทุบร่างแกร่งแต่ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ เธอกระทืบรองเท้าส้นเตี้ยลงไปที่รองเท้าหนังชั้นดี อเล็กซานเดอร์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบแทนด้วยการกระชากร่างอ้อนแอ้นกระแทกลำตัว ล็อกข้อมือเล็กไพล่หลังดันเข้าหาตัว“อื้อ อื้อ อย่า. อื้อ”ปากหนาระดมจูบหนักหน่วงเร่าร้อนดันร่างใหญ่โตเบียดร่างน้อยกว่าให้ชิดผนัง โรสรินทำได้เพียงร้องอึกอัก มือโดนล็อกแน่นด้านหลังทำให้อกอวบอิ่มเบียดแน่นไปกับอกแกร่ง“หันหน้าไป”ดาลยาสะดุ้ง บอดี้การ์ดสาวยังตั้งตัวไม่ติดเมื่อเห็นบอสหนุ่มกระหายหิวกระชากร่างบางของโรสรินเข้ามาในลิฟต์จูบหนักหน่วง
ของหวงมาเฟีย บทที่ 17 ลาพักร้อน
บทที่ 17 ลาพักร้อน“โรส เป็นอะไรไป”โรสรินเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานด้วยตาบวมซ้ำสภาพอิดโรย หลังจากเมื่อเช้าที่เธอแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำแผนกบัญชีเธอมองหัวหน้าพิสุทธิ์ส่งสายตาความห่วงใย เขาเลื่อนเก้าอี้มาทางเธอนั่งลงข้าง ๆ ลูบผมเธอดั่งพี่ชายดูแลน้องสาว“เป็นอะไร แล้วนี่ไม่ขึ้นไปทำงานให้บอสแล้วเหรอ”โรสรินส่ายหน้าน้ำตาพาลไหลลงอีก เธอรีบสูดน้ำมูกเข้าลึกหยิบกระดาษอเนกประสงค์ขึ้นเช็ค“ม่ะ ไม่ต้องแล้วค่ะหัวหน้า”“อืม ก็ดี งั้นก็ทำงานแผนกบัญชีต่อเถอะ แล้วนี่เป็นอะไรบอกพี่ได้ไหม”โรสรินส่ายหน้าอีกครั้ง เธอจะบอกหัวหน้าได้ยังไงว่าเพิ่งไปนอนกับประธานบริษัทมาและโดนเขาหักอก“โรสไม่เป็นอะไรหรอกค่ะหัวหน้า ทำงานได้สบาย หัวหน้าไม่ต้องห่วงโรสหรอกค่ะ”พิสุทธิ์ยังจ้องหน้าหญิงสาว ลูกน้องที่เขาดูแลมาหลายปีนับแต่เธอจบใหม่และเข้ามาทำงานที่บริษัท โรสรินขยันขันแข็งและเชื่อฟัง ซื่อสัตย์ต่อบริษัทจนยากที่จะหาพนักงานคนไหนเทียบได้“ครั้งก่อนเปรยว่าอยากจะลาพักร้อนไม่ใช่เหรอ”โรสรินเงยหน้าขึ้นจ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 16 ไอ้บ้า คนเฮงซวย
บทที่ 16 ไอ้บ้า คนเฮงซวยโรสรินผลักเก้าอี้ไปด้านหลังอย่างแรงลุกขึ้นเดินตรงไปยังโถงกลาง มองหากระเป๋าสะพายของตัวเอง ใจนึกต่อว่าตัวเองที่อ่อนแอแพ้พลังทางเพศของอเล็กซานเดอร์จนหลงลืมทุกอย่างบ้าจริง หล่นอยู่ในรถ แล้วที่นี่จะกลับยังไง“จะไปไหน!”อเล็กซานเดอร์ฉุดแขนเธอไว้เมื่อเห็นเธอหยุดมองหาของที่ห้องโถงกลาง หน้าแกร่งคล้ำลงอย่างคนมีโทสะ ตาลุกวาวเจิดจ้ากว่าทุกครั้ง“กลับหอ”“ใครให้กลับ”“ก็ตัวเองไงให้กลับ ฉันนอนกับคุณมามากพอแล้วอเล็ก ฉันจะกลับหอและพรุ่งนี้เช้าจะไปทำงาน”“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น หน้าที่คุณคืออยู่ที่ห้องนี้ นอนอ้าขาให้ผม”โรสรินจ้องตอบไม่ลดละ ดวงตาคมกล้าของอเล็กซานเดอร์วาวโรจน์ ร่างเล็กกว่าแม้หวาดหวั่น แต่เธอต้องออกไปจากที่นี่ เขาเป็นชายหนุ่มมากประสบการณ์ และทุกครั้งจะยิ่งทำให้เธอตกลงไปในหลุ่มเสน่หา ไม่ว่าจะกาย หรืออาจทางใจไปแล้วใจย้ำแค่ว่า อเล็กซานเดอร์เห็นเธอเป็นคู่ขา คู่นอน ที่สะดวก ต้องการ อยากเมื่อไรก็มา จะให้เธออ้าขาเมื่อไรก็ได้
