บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์

บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์

“ออกไปได้”                                         

โรสรินผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้อำนวยการสั่งให้ออกจากห้อง โชคดีที่ไม่ต้องแนะนำตัวไม่อย่างนั้นมีหวังเธออาจเป็นลมไปก็ได้

“ครับ ขอตัวก่อนครับ”

เธอได้ยินหัวหน้าพิสุทธิ์เอ่ยขอตัวร่างระหงสูงโปร่งรีบหันหลังตามหัวหน้าแผนกออกไปทันที

“เดี๋ยวก่อน”

เสียงทุ้มวางอำนาจเอ่ยขึ้นจนทำให้เธอและหัวหน้าพิสุทธิ์ชะงักเท้า เธอไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย ยืนนิ่งก้มหน้ามือกุมไว้ด้วยกันข้างหน้าลำตัว

“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว”

เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งอย่างคนรัสเซียทำโรสรินสะดุ้ง หัวหน้าพิสุทธิ์กระทุ้งเธอด้วยข้อศอกให้เธอหันหลังกลับไป เธอจึงจำใจหันกลับไปทั้งตัวหากแต่ยังก้มหน้านิ่ง

“เธอทำงานแผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ เก่งและขยัน ผมกำลังจะมอบ ..”

“เงยหน้าขึ้น”

โรสรินยังนิ่ง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่ยอมเงยเอี้ยวหน้ามองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้ให้เธอเงยหน้า โรสรินยังส่ายน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธทันควัน

“ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรือไง”

ร่างระหงสะดุ้งตกใจ เสียงกัมปนาทตะคอกออกมา หน้างามเลิ่กลั่กกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าสบตาคมสีดำที่จ้องตอบเธอดั่งเสือร้าย

“ต้องให้ถามทุกคำหรือไง หรือแนะนำตัวไม่เป็น”

“เออ ช . ชื่อ . ระ ระ โรสริน ค่ะ”

เธอเห็นเขาพึมพำเล็กน้อยด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจ โรสรินต้องการหลบตาหันหน้าหนีหากแต่ทำไม่ได้ ดวงตาดุร้ายหรี่คมจ้องเธอ ตรึงเธอไว้ให้หยุดนิ่ง

โรสรินเริ่มสั่นสะท้านพลันได้ยินเสียงทุ้มต่ำพูดภาษาที่เธอไม่เข้าใจ จากนั้นเธอจึงเห็นผู้หญิงสาวสวยอีกคนในห้อง

“คุณตูร์เกเนฟบอกให้คุณออกไปได้ค่ะ”

โรสรินแทบวิ่งออกจากห้องนั้น ขาเรียวใต้กระโปรงยีนส์หนายาวสับขาถี่เร็วรี่เมื่อหัวหน้าพิสุทธิ์เปิดประตู

“คงไม่เป็นอะไรหรอกยายโรส”

“น่ากลัวเป็นบ้าหัวหน้า หยื๋ย!! อย่าให้โรสต้องเข้าไปอีกนะ           โรสกลัว”

“ดีแล้วให้กลัวบ้างเถอะยายโรส หน้ามึนดื้อเป็นที่หนึ่ง ไป กลับไปทำงานกันเรา”

หนึ่งหัวหน้าหนึ่งลูกน้องเดินเข้าลิฟต์ยิ้มหราไม่สะทกสะท้าน แม้ภายในของโรสรินจะยังเสียวสันหลังวาบก็ตาม

ปังI

อเล็กซานเดอร์มองประตูที่ปิดสนิทลง นึกภาพสาวน้อยคนนั้นยืนตัวสั่นสวมกระโปรงยีนส์หนายาวและเสื้อยืดพอดีตัว แม้ว่าเธอสวมเสื้อผ้าสุดเชยและสวมแว่นหนาเตอะ หากแต่เขายังเห็นบางอย่าง สาวน้อยคนนั้นสูงโปร่ง ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ใบหน้าใต้แว่นงดงาม และในขณะที่พนักงานตัวน้อยยืนสั่นต่อหน้าเขา ท่อนกายแกร่งด้านล่างพลันผงกหัว

เขาหัวเสียทันที เขาที่ปกติควบคุมทุกสิ่งรอบตัวได้ดั่งใจ หากแต่เพียงสบตาสาวน้อยเท่านั้นพลันเกิดอารมณ์ทางเพศ แล้วเขาจะบังคับบัญชาลูกน้องได้ยังไง เขาต้องจัดการอะไรบางอย่างออกไปเพื่อกันความรู้สึกของตัวเอง

“เธอทำหน้าที่อะไร”

“เธอทำอยู่แผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ”

“ช่วยจัดการด้วย ผมไม่ชอบให้บริษัทของผมมีพนักงานแต่งกายไม่เรียบร้อย”

อเล็กซานเดอร์ ตูร์เกเนฟ เอ่ยแจ้งความประสงค์กับผู้อำนวยการของบริษัทแห่งนี้

“ครับ ๆ ได้ครับ”

ผู้อำนวยการเฉลิมรีบรับคำทันทีด้วยความกลัวชายหนุ่มชาวรัสเซีย ประธานกรรมการบริหารของบริษัทปิโตรรัส ซึ่งเป็นบริษัทที่เข้ามาซื้อกิจการของบริษัทสินธุแห่งนี้เข้าปีที่สองแล้ว

ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ชื่อ อเล็กซานเดอร์ ตูร์เกเนฟ อายุเพียงสามสิบหกปีหากแต่ขึ้นเป็นประธานกรรมการบริหาร คงไม่ธรรมดา เขาเพิ่งได้มาตรวจงานที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก วันนี้เข้ามาทำความรู้จักกับทุกคนและทุกแผนก ผู้อำนวยการเฉลิมคาดว่าบอสใหม่คงอยากปรับเปลี่ยนโยกคน ถ้าทำให้บอสใหม่พึงพอใจได้เขาคงอาจได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ

หลังจากออกมาจากห้องทำงานของประธานกรรมการบริษัท เฉลิมรีบตรงไปยังแผนกบัญชีในชั้นยี่สิบ

ใบหน้าเหลี่ยมอย่างคนผอมผิวขาวคนจีนสูงโปร่งยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงตำแหน่งใหม่ในไม่ช้า เดินอาด ๆ ไปทางแผนกบัญชีในชั้นยี่สิบเมื่อลิฟต์เปิดออก เห็นนักบัญชีสาวผมเผ้ายังดูยุ่งเหยิงเสื้อยับย่นนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทำงาน

“โรสริน”

เสียงผู้อำนวยการเฉลิมแหลมดั่งไม่ใช่ชายแท้แต่โรสรินทราบมาว่าหัวหน้ามีภรรยาและลูกอีกสอง เธอเงยหน้าสวยหวานขึ้นมองผ่านแว่นตาหนาเตอะคิ้วเรียวมุ่นสงสัย

“ค่ะ ผู้อำนวยการ”

มือเรียวละออกจากตารางบัญชีหน้าคอมพิวเตอร์หันกลับไปทางผู้อำนวยการเต็มตัว

“คุณโดนพักงานสามเดือน”

“ฮะ!! ว่ายังไงนะคะ พักงาน”

“ใช่พักงาน คุณอเล็กซานเดอร์ไม่พอใจอย่างมากที่คุณแต่งกายไม่สมกับเป็นพนักงานของบริษัทนี้”

“แต่งกายไม่สมเป็นพนักงานของบริษัท หมายความว่ายังไงคะคุณเฉลิม!”

โรสรินเริ่มขึ้นเสียง เธอไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนในเมื่อบริษัทไม่ได้มีกฎเรื่องเครื่องแต่งกาย ฉะนั้นเธอจะแต่งตัวแบบไหนมันก็เรื่องของเธอ เธอทำงานมาอย่างหนักตลอดหลายปี ไม่ย้ายหนีไปบริษัทอื่น สู้ทนต่อสู้ร่วมไปกับบริษัท แล้วนี่หรือคือผลตอบแทน

“ฉันจะขึ้นไปถามเขาเดี๋ยวนี้!!”

“คุณโรสริน!! คุณจะบ้าหรือไง นี่มันคำสั่งผม ผมมีหน้าที่ตักเตือนคุณ และคุณก็ต้องทำตาม พักงานสามเดือน แล้วหลังจากนั้นคุณก็กลับมาทำงานตามปกติ”

“สามเดือน แล้วฉันจะเอาเงินเดือนที่ไหนใช้คะผู้อำนวยการ คุณก็พูดง่าย ๆ แต่ในชีวิตจริงมันไม่ใช่”

“ถ้าขืนคุณยังดื้อดึง คุณก็เขียนใบลาออกได้เลยคุณโรสริน”

“ผู้อำนวยการ! ผู้อำนวยการคะ!!”

โรสรินตะโกนตามหลังผู้อำนวยการเฉลิมที่เดินออกจากแผนกบัญชีเข้าลิฟต์ไปแล้ว ร่างระหงห่อเหี่ยวไหล่ลู่ลงอย่างหมดแรง เธอสู้อุตส่าห์ทำงานหนักแทบตายเพื่อบริษัทนี้แต่ผลที่ได้รับคือการพักงาน!

หัวหน้าพิสุทธิ์ยืนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ประเมินจากคำพูดของผู้อำนวยการเฉลิมแล้วคงเป็นเพราะอคติล้วน ๆ ไม่ใช่เรื่องการแต่งกายอย่างที่กล่าวอ้าง แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อพวกเราเป็นเพียงลูกจ้างกินเงินเดือน

“ไม่เป็นไรหรอก พักไปก่อนแล้วพี่จะช่วยพูดเอง พนักงานบัญชีเก่ง ๆ มันหาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะ”

“หัวหน้า ฮื้อ ฮื้อ”

โรสรินโผกอดหัวหน้าพิสุทธิ์ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรหรอกโรส เดี๋ยวพี่ช่วยจัดการเอง ไม่นานหรอก เธอหยุดสักเดือนก็พอได้ แล้วพี่จะหาทางพาเธอกลับมาทำงาน”

“อึก ฮื้อ ค่ะหัวหน้า”

“แล้วนี่เย็นนี้เขาจัดงานเลี้ยงไปหน่อยไหม”

“ไปได้ไงคะ เขาให้พักงาน”

“ก็ไม่เกี่ยวกันเสียหน่อยโรสริน ไปสนุก ไปกินให้หนำใจให้คุ้มกับที่ต้องโดนพักงาน”

โรสรินเงยหน้ามองหัวหน้าแผนกพลันยิ้มออกมาอย่างแจ่มใสผิดไปจากสภาพเมื่อสักครู่

“จริงด้วยค่ะ หัวหน้า ทำไมโรสจะไปงานไม่ได้ ในเมื่อโรสยังเป็นพนักงาน โรสจะไปกินให้พุงกางเลยค่ะหัวหน้า”

พิสุทธิ์หัวเราะออกมากับท่าทางลูกน้องสาว พรางพาเดินเข้าห้องก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

“เดี๋ยวไปร้านเสริมสวยเจ้าประจำพี่นะ ลงบัญชีพี่ไว้ ถือสะว่าเป็นของขวัญล่วงหน้าก่อนปีใหม่ ไม่ต้องกังวล พี่จะให้เขาจัดการลูกน้องสาวสวยของพี่ให้แซ่บที่หนึ่งเลย”

“จะไหวหรือคะ ดูสภาพโรสสิค่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ร้านนี้ที่หนึ่ง พี่ใช้บริการประจำ ขนาดพี่เขายังแปลงร่างให้พี่สะเป็นสาวสวย แล้วทำไมอย่างเราซึ่ง ซึ่ง ก็ เออ สวยอยู่แล้ว ง่ายๆ”

พิสุทธิ์มองโรสรินที่ยังยิ้มแก้มปริ พลันในใจนึกกังวลเรื่องโดนพักงาน เขาชักเริ่มแน่ใจแล้วว่าเป็นผู้อำนวยการเองที่ได้ทีจัดการพักงานเพราะหมั่นไส้โรสรินอยู่แล้ว