แชร์
บทที่ 22 หายตัว
บทที่ 22 หายตัว
โรสรินยืนกรานขอกลับไปพักฟื้นที่หอพักของตัวเองโดยที่ร่างสูงใหญ่กระฟัดกระเฟียด จำใจยินยอม
อเล็กซานเดอร์ยังโกรธที่โรสรินไม่ยอมตอบตกลง วันหลัง ๆ ในโรงพยาบาลเขาแทบจะไม่มานอกจากส่งดาลยามาอยู่เป็นเพื่อน
“ห้องคุณน่าอยู่”
“ค่ะ มันเล็กไปหน่อยแต่เดี๋ยวคุณก็จะชิน”
โรสรินเอ่ยบอกดาลยาเมื่อบอดี้การ์ดสาวเข้ามาในห้อง ตอนนี้เรียกได้ว่าดาลยาตามติดเธอยังกับตังเม แล้วยังถูกอเล็กซานเดอร์บังคับให้มาพักห้องเดียวกับเธอ เพราะเธอไม่ยอมออกจากหอนี้
“อยู่ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันเคยอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้”
เป็นโรสรินที่เงยหน้ามองดาลยาขณะที่กำลังเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปแขวน
“ชีวิตที่รัสเซียไม่ได้สวยหรู พวกเราจนและต้องทำงานหนัก ฉันโชคดีกว่าทุกคนในบ้านที่คุณปู่ของบอสรับไปเลี้ยงและได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ด”
โรสรินยังตั้งใจฟังแม้ว่าจะแสร้งเก็บผ้าไปด้วย
“ท่านมีพระคุณต่อฉันมาก นั่นหมายถึงอเล็กด้วยค่ะ”
“เพราะงั้นคุณถึงจงรักภักดีมาก”
“ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”
เธอหันไปม
บทที่เกี่ยวข้อง
ของหวงมาเฟีย บทที่ 23 ตาบ้า
บทที่ 23 ตาบ้าร่างสูงใหญ่เดินลงจากเครื่องบินเจทของท่าอากาศยานนานาชาติในประเทศดูไบสีหน้าเคร่งเครียดโกรธขึ้งขณะเดินไปตามทางขึ้นรถหรูคันใหญ่ที่มารับตรงลานจอดเครื่องบิน“บอส”ดวงตาพยัคฆ์มองดาลยานั่งอยู่เบาะหน้า เขาไม่เอ่ยตอบ มือประสานบนตักนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อวันก่อนตอนดาลยาโทรศัพท์มารายงาน“คุณท่านให้ตรงไปหาที่ห้องทำงานก่อนค่ะ”เขาเม้มปากนิ่งพยักหน้า มองไปยังภายนอกรุ่งเช้าของเมืองดูไบ แสงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าสามเดือนที่ผ่านมาเขาแทบเป็นบ้า ไม่ว่าจะควานหาตัว จ้างนักสืบเอกชนมือดีหลายสิบรายแต่ไร้แววของโรสรินเขาให้ค้นไปดักรอที่บ้านแต่เงียบกริบ เหมือนเธอหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิงอกหนุ่มอัดแน่นท่วมท้นจนอึดอัด เขาทั้งต้องการตะโกน ทั้งต้องการปลดปล่อยพลังภายในออกมา ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าโรสรินอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมรถหรูเลี้ยวเข้าจอดคฤหาสน์ราคาแพงภายในกรุแบรนด์เนมหรูหรา อเล็กซานเดอร์สาวเท้าขึ้นบันไดยาวเหยียดชั้นสองเลี้ยวไปทางห้องทำงาน มือจับลูกบิ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์
บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์อเล็กซานเดอร์สอดกายแกร่งเข้าทางรักเชื่องช้า เขาลูบไล้แก้มก้นเลยมาถึงแผ่นหลัง ลูบรอยแผลเป็นที่ยังนูนแผ่วเบาเขากอดเธอแน่นชะโงกร่างสอดใส่ถอนออก สอดใหม่ช้าแผ่วเบา ลมหายใจร้อนระอุแนบไปกับซอกคอเธอ เสียงครางทุ้มพร่าแหบต่ำดังลอดในลำคอปนเสียงบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ อเล็กซานเดอร์เลื่อนสายชุดนอนเส้นเล็กลงจากลาดไหล่พรมจูบ“โรส”ลำใหญ่เสียบทางรักเน้นหนักขึ้น เขาดันให้กายแกร่งมุดเข้าทางสุดลำกดย้ำจนให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างในเธอ“โรส”โรสรินผ่อนร่างลง อเล็กซานเดอร์ร่วมรักกับเธอแสนอ่อนหวานไม่เหมือนเคย ชายหนุ่มร่างสูงค่อยสอดเชื่องช้าแสนทรมาน เธอครางลอดออกมา“อ่า อเล็ก”“ใช่ โรส คิดถึงผมไหมที่รัก”“อือ”เขาดันแรงขึ้นกอดร่างบางที่นอนคว่ำบนที่นอนไว้แน่นให้ต้นขาแกร่งคร่อมสะโพกงามไว้สอดใส่ทางรักที่เริ่มเปียกชื้นเพราะแรงพิศวาส“ผมคิดถึงคุณโรส ที่รัก คิดถึงคุณมาก”โรสรินแอ่นร่างยามลำใหญ่เบียดลง มือจิกไปบนท่อนแขนที่โอบรัดเธอไว้ดั่งเถาวัล
ของหวงมาเฟีย บทที่ 1 โรสริน
บทที่ 1 โรสริน“ตาย ตายแล้ว สายแล้ว”ตึก ตึก ตึก แฉะ แฉะเสียงฝีเท้ากระทบพื้นน้ำนองบนฟุตบาทหลังจากลงรถประจำทางวิ่งเข้าสู่ลานจอดรถ แล้วตัดเข้าทางหน้าตึกอาคารสำนักงาน“นี่ ๆ พวกเธอเร็วเข้าสิ มิสเตอร์จะมาถึงแล้วนะ”พรึบ!โรสริน บุรณศิริ หุบร่มสีสดใสหลากสีที่เธอซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ หลังจากวิ่งฝ่าฝนเข้ามายังสำนักงานอาคารขนาดใหญ่ ตั้งอยู่บนถนนย่านธุรกิจชื่อดังใจกลางเมืองกรุงเทพสาวร่างสูงระหงกว่าหญิงสาวโดยทั่วไปอายุร่วมจะยี่สิบเจ็ดปี ยกมือเรียวรีดน้ำออกจากเส้นผมที่เธอลืมมัดก่อนออกจากหอพัก น้ำไหลหยดลงพื้นหน้าอาคารก่อนเดินเข้าไปด้านใน หยดน้ำฝนไหลเป็นทางลงจากร่างอันเปียกชุ่มโชกโรสรินขยับแว่นหนากลมบนหน้าเรียวเล็กน้อยจ้องดูความวุ่นวายของเช้าวันจันทร์ อากาศเย็นฉ่ำเพราะฝนเทอย่างหนักจนแว่นตาเกิดไอน้ำ เดินไปยังเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับชะโงกหน้าเปียกฝนไปยังสาวสวยด้านหน้า“ปรียา วันนี้มีอะไรกันเหรอ หรือมีตรวจงาน”ด้วยความสงสัยจึงชะโงกหน้าออกไปไม่ทันคิดรอบคอบ จนปรียา สาวสวยประจำเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับที่จัดได้ว่าเป็นหน้าเป็นตาของบริษัทเบ้ปากมองโรสรินที่เปียกไปทั้งตัว“ยี้ โรส เธอถอยไปไกล ๆ เลย เปียกขนาดน
ของหวงมาเฟีย บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์“ออกไปได้” โรสรินผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้อำนวยการสั่งให้ออกจากห้อง โชคดีที่ไม่ต้องแนะนำตัวไม่อย่างนั้นมีหวังเธออาจเป็นลมไปก็ได้“ครับ ขอตัวก่อนครับ”เธอได้ยินหัวหน้าพิสุทธิ์เอ่ยขอตัวร่างระหงสูงโปร่งรีบหันหลังตามหัวหน้าแผนกออกไปทันที“เดี๋ยวก่อน”เสียงทุ้มวางอำนาจเอ่ยขึ้นจนทำให้เธอและหัวหน้าพิสุทธิ์ชะงักเท้า เธอไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย ยืนนิ่งก้มหน้ามือกุมไว้ด้วยกันข้างหน้าลำตัว“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว”เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งอย่างคนรัสเซียทำโรสรินสะดุ้ง หัวหน้าพิสุทธิ์กระทุ้งเธอด้วยข้อศอกให้เธอหันหลังกลับไป เธอจึงจำใจหันกลับไปทั้งตัวหากแต่ยังก้มหน้านิ่ง“เธอทำงานแผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ เก่งและขยัน ผมกำลังจะมอบ ..”“เงยหน้าขึ้น”โรสรินยังนิ่ง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่ยอมเงยเอี้ยวหน้ามองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้ให้เธอเงยหน้า โรสรินยังส่ายน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธทันควัน“ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรือไง”ร่างระหงสะดุ้งตกใจ เสียงกัมปนาทตะคอกออกมา หน้างามเลิ่กลั่กกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นอ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 3 ตานี้หื่นกาม
บทที่ 3 ตานี้หื่นกามร่างระหงด้วยความสูงกว่าหญิงไทยทั่วไปนั่งเงียบอยู่ในรถแท็กซี่ กำลังมุ่งหน้าไปทางโรงแรมหรูเกินระดับห้าดาว โรสรินอยู่ในชุดราตรีสำหรับงานกลางคืนตัวสั้นอย่างที่เธอไม่เคยสวมใส่มาก่อน ชุดที่เจ้าของร้านคะยั้นคะยอบอกว่าเธอต้องสวมชุดนี้เพราะมันเกิดมาเพื่อเธอมือเรียวกำกระเป๋าหรูที่ยืมมาจากร้านเสริมสวยเช่นกันไว้แน่น ไม่มั่นใจในตนเอง ข้างในมีแว่นตาหนาที่เธอสวมเป็นประจำ เธอลูบใบหน้าเรียวที่ปราศจากแว่นปิดอย่างไม่แน่ใจ“คุณแท็กซี่คะ ถามหน่อยเถอะคะ ฉันสวยไหมคะ”“ฮ่า ฮ่า คุณนี่ตลกดีนะครับ ถ้าคุณอยากจะได้คำชมก็พูดตรง ๆ เลยสิครับ มาแกล้งถามทำไม”“ไม่ค่ะ ฉันถามจริงๆ ฉันสวยไหมคะ”โรสรินหรี่ตาลงเพ่งมองคนขับแท็กซี่ ดวงตาพร่ามัวไร้แว่น เธอเอนตัวมาด้านหน้าเพ่งมองไปยังมิเตอร์ที่กำลังวิ่งอยู่“สวยสิครับ คุณสวยมาก นี่กำลังจะไปงานหรือครับ”“ค่ะ เลี้ยงรับเจ้านายคนใหม่ จะถึงหรือยังคะ”“เลี้ยวข้างหน้าแล้วครับ”โรสรินเอนหลังไปดั่งเดิมล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอยกเข้ามาใกล้ใบหน้าเพื่อดูเวลา ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว เธอมาช้ามากเพราะผมของเธอทำให้ช่างเสริมสวยต้องเสียเวลาไปเกือบชั่วโมงเธอยกมือจับทรงผม ต
ของหวงมาเฟีย บทที่ 4 ฉันไม่รู้จักคุณ
บทที่ 4 ฉันไม่รู้จักคุณ“คนนั้นใครน่ะ”“ไหน”“เนี่ย”โรสรินเดินไปตามโต๊ะต่าง ๆ อย่างมืดมัว เธอไม่รู้ว่าเสียงใครพูดอะไรบ้างเพราะเสียงเพลงกลบทับไปหมด เธอต้องหาโต๊ะของหัวหน้าพิสุทธิ์ให้เจอ“ฮัดเช้ย!”แอร์ภายในผับเย็นจัดและควันบุหรี่ตลบอบอวล เธอยังมุ่งหน้าเดินไปแต่ละโต๊ะโดยหวังว่าหัวหน้าพิสุทธิ์เมื่อเห็นเธอคงจะฉุดเธอไว้โอ๊ยไม่ไหวแล้ว น้ำมูกกำลังไหลจากอาการภูมิแพ้เธอเดินต่อไปจนถึงบาร์เครื่องดื่ม ผับหรูหราเคาน์เตอร์ยาวและด้านหลังมีแผงวางขวดเหล้าราคาแพงจำนนวนมาก เธอพาร่างงดงามเย้ายวนไม่รู้ตัวเข้าไปนั่งเก้าอี้สตูทรงสูงที่ว่างอยู่“น้องคะ พี่จะสั่งเครื่องดื่ม เออ ต้องจ่ายเงินไหมคะ”โรสรินถามบาร์เทนเดอร์ออกอาการเขินอายเล็กน้อย เธอต้องประหยัดรัดเข็มขัดตั้งแต่วันนี้ การถูกพักงานสามเดือนอาจทำให้เงินเก็บของเธอหมดเกลี้ยงได้ถ้าเธอบริหารไม่ดี“ไม่ต้องครับ ทุกอย่างสั่งได้ฟรี”“โอเค งั้นขอเครื่องดื่มให้พี่หนึ่งแก้ว อะไรก็ได้”“รอสักครู่ครับ”โรสรินนั่งบนเก้าอี้สูงแบบหมุนได้รอบ เธอหมุนเก้าอี้กลับไปด้านในคลับที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน ดูจากจำนวนคนที่มาแล้วเธอคาดว่าพนักงานคงพ่วงเพื่อน ๆ ที่ไม่ใช่พนักงานมาด้วย
ของหวงมาเฟีย บทที่ 5 จะเริ่มอ่อยยังไงดี
บทที่ 5 จะเริ่มอ่อยยังไงดี“ดาลยาค่ะ”“ชื่อแปลกดีจังเลยค่ะ”“ค่ะ เป็นภาษารัสเซีย”“รัสเซีย น่าขัน ทำไมวันนี้ฉันถึงเจอแต่คนรัสเซีย”โรสรินแสร้งล้างมือต่อเพื่อยืนสงบจิตใจหลังจากที่ได้ยินเพื่อนร่วมงานนินทา ถ้าเธอได้กลับไปทำงานอีกเมื่อไร เธอจะหาทางเล่นงานให้ได้“ฉันสังเกตว่าคุณเดิน เออ จะเรียกยังไงดี คุณเดินเหมือนไม่ค่อยตรงเท่าไร”โรสรินหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะหยิบแว่นตาหนาขึ้นมาจากกระเป๋าให้ดู“เนี่ยค่ะ ฉันสายตาสั้น แล้ววันนี้ก็ยุ่งมากจนไม่ทันได้ซื้อคอนเทคเลนส์ ก็เลยแทบจะคลำทางเอาเลยค่ะ”“ถึงว่า..”“ถึงว่าอะไรคะ”“ไม่มีอะไรค่ะ เรียบร้อยแล้วเข้าไปในผับกันดีกว่าค่ะ”โรสรินยิ้มออกมาเล็กน้อย มองดาลยาที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำนึกขึ้นได้เหมือนเพิ่งรู้ตัว นี่เจ้าหื่นให้เธอมาเฝ้าเราไว้หรือเนี่ย!ขณะที่เดินผ่านเข้าไปในผับ เธอได้ยินเสียงปรียาตะโกนพูดเพราะเพลงในผับดังมาก เสียงมาจากทางใดทางหนึ่งข้างหน้าเธอ“อยากจะเข้าไปทำความรู้จักจังเลย อเล็กซานเดอร์หล่อชะมัด ใครนะจะโชคดีเด็ดเขาไปในคืนนี้”โรสรินยิ้มเยือน แค่ไม่นานคนพวกนี้ก็รู้จักชื่อชายหื่นกามคนนั้นเสียแล้ว สงสัยเขาคงหล่อมากอย่างที่พวกเธอพูดมา“แต่ไม่มีว
ของหวงมาเฟีย บทที่ 6 ขับให้เร็วกว่านี้
บทที่ 6 ขับให้เร็วกว่านี้“อื้อ”เสียงหวานทักท้วงในลำคอก่อนจะยอมให้เขารุกรานเข้าไปในโพรงปาก ลิ้นสากหยอกเย้าให้เธอตอบรับ เพียงแค่โรสรินใช้ลิ้นตอบสนองเบา ๆ อเล็กซานเดอร์รีบผละออกทันที ดึงเธอลงจากเก้าอี้จนโรสรินตัวเอน“จะรีบไปไหนละคะ เรายังจูบไม่เสร็จเลย”“เราได้จูบกันแน่นอนสาวน้อย แต่ไม่ใช่ที่นี่”มือแกร่งคว้าใต้รักแร้ไว้ดึงให้เดินตามอย่างรวดเร็ว อาการเมาของโรสรินมากกว่าที่เธอคาดคิด เพียงเท้าลงจากเก้าอี้สัมผัสพื้นพลันรู้สึกว่าพื้นเอียงทันทีจนร่างระหงเดินไม่ตรงทาง ถ้าไม่มีพ่อหนุ่มหื่นกามคอยพยุงเธอคงจะล้มไปแล้ว“อือ ช้า ๆ หน่อยสิคะ”เสียงหวานอ้อนเล็กน้อย อเล็กซานเดอร์ค่อยผ่อนฝีเท้าลงบ้าง ใจเขาต้องการอุ้มสาวสวยชุดดำคนนี้แต่มันดูเอิกเกริกเกินไป สายตายังสังเกตเห็นพนักงานในผับเหลียวมองอเล็กซานเดอร์มองดาลยา เขาส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดรีบไปนำรถมารับที่หน้าโรงแรม ยังนึกแปลกใจตัวเองที่คิดหอบหิ้วเธอกลับไปด้วยยังที่พัก เพราะตามปกติเขามักมีเซ็กซ์ที่โรงแรมเสมอเอี๊ยด!ปัง
บทล่าสุด
