แชร์
บทที่ 18 หึง
บทที่ 18 หึง
ติ๊งเท้าบางชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนกางขาเล็กน้อย มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างคนมั่นใจ โรสรินถอยกรูดทันทีเมื่อร่างแกร่งเอื้อมมือออกมาเพื่อคว้าเธอไว้
“อย่านะ ปล่อย ปล่อยยยย!!!”
อเล็กซานเดอร์ไม่ฟังเสียง โชคช่างเข้าข้างเขาพอดีที่วันนี้เขาเพิ่งเลิกประชุมทางไกลกับต่างประเทศล่าช้า มือใหญ่คว้าต้นแขนนุ่มกำแน่นจนขึ้นรอยลากเข้ามาในลิฟต์
โรสรินสะบัดตัว ทุบร่างแกร่งแต่ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ เธอกระทืบรองเท้าส้นเตี้ยลงไปที่รองเท้าหนังชั้นดี อเล็กซานเดอร์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบแทนด้วยการกระชากร่างอ้อนแอ้นกระแทกลำตัว ล็อกข้อมือเล็กไพล่หลังดันเข้าหาตัว
“อื้อ อื้อ อย่า. อื้อ”
ปากหนาระดมจูบหนักหน่วงเร่าร้อนดันร่างใหญ่โตเบียดร่างน้อยกว่าให้ชิดผนัง โรสรินทำได้เพียงร้องอึกอัก มือโดนล็อกแน่นด้านหลังทำให้อกอวบอิ่มเบียดแน่นไปกับอกแกร่ง
“หันหน้าไป”
ดาลยาสะดุ้ง บอดี้การ์ดสาวยังตั้งตัวไม่ติดเมื่อเห็นบอสหนุ่มกระหายหิวกระชากร่างบางของโรสรินเข้ามาในลิฟต์จูบหนักหน่วง
บทที่เกี่ยวข้อง
ของหวงมาเฟีย บทที่ 19 NC
บทที่ 19 NCภายในห้องปิดทึบเงียบสงัดมีเพียงเสียงของอเล็กซานเดอร์ที่ร้องครางและเสียงหวานใสของโรสรินที่เผลอร้องออกมาแม้ว่าจะพยายามสะกดกลั้นไว้ เสียงโต๊ะทานอาหารที่รองรับร่างบางจากแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่พักอเล็กซานเดอร์ร้อนระอุในช่องอก เขาเร่งรีบไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้า เหงื่อไหลจากศีรษะลงเป็นเม็ดใหญ่ไปยังกายงามด้านล่าง โรสรินสวยงามและเขาชื่นชอบยามเธอร้องครางใต้ร่างมือกำกระชากผมเธออีกครั้งโน้มร่างสูงลงใกล้กระแทกซ้ำแรง ถาโถมเข้าโพรงรักที่กำลังตอดรัดบีบเอ็นใหญ่จนแน่น“คุณสัญญาแล้วโรส คุณจะไม่เอากับใครอีกนอกจากผม”“อือ อเล็ก ฉันยังไม่ได้ทำอะไร โอ๊ย”ตับ ตับ ตับ“แต่คุณจะทำใช่ไหมโรส คุณกำลังจะทำมัน”“ไม่ ไอ้บ้า คนเฮงซวย ทีคุณยังมีคนอื่น คุณเอากับคนอื่นเหมือนกัน โอ๊ย อเล็ก อ่า”ตับ ตับ ตับ“ผมไม่ได้เอากับใครโรส ซี้ด แน่นแบบนี้ ทั้งตอดทั้งบีบ ผมจะไปเอากับใครได้คนสวย ซี้ด”อเล็กซานเดอร์หมดความอดทนในที่สุด การสะกดกลั้นพังทลายเมื่อโพรงรักของโรสรินกระตุกแรงจากอาการเสร็จสมน้
ของหวงมาเฟีย บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ
บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ“แผนกบัญชีครับ”หัวหน้าพิสุทธิ์เดินมารับโทรศัพท์แทนโรสรินหลังจากที่สายมากแล้วแต่สาวน้อยยังไม่มาทำงาน มีแฟ้มหลายแฟ้มตั้งอยู่บนโต๊ะและงานเรียบร้อยดีมาก เขาจะขาดเธอไปได้อย่างไรกัน“ใบแจ้งลาพักร้อนของโรสรินได้รับอนุมัติแล้ว เธอจะไม่มาทำงานเริ่มพักงานตั้งแต่วันนี้”“ฮะ เดี๋ยวก่อนครับ ไม่ทราบว่าเธอแจ้งพักงานกี่วันครับ”“ไม่มีกำหนด”พิสุทธิ์ตกตะลึง เขาจ้องโทรศัพท์ภายในที่สายเรียกเข้าเมื่อสักครู่โทรเข้ามาจากภายในบริษัท เสียงคนต่างชาติและคงเป็นระดับสูงที่สั่งลงมาไม่มีกำหนด แล้วนี่เขาจะทำยังไงกัน“อเล็ก สายแล้ว โรสต้องไปทำงาน!”โรสรินตะโกนออกมาจากเตียงนุ่ม เธอนอนหลับไปอย่างอ่อนแรงเมื่อคืน จนเช้านี้ค่อยมีแรงโต้เถียงกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนใส่เสื้อผ้าชุดสูททำงานเรียบร้อยผิดไปจากเธอที่ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง“ไม่ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง”“อเล็ก!! ตาบ้า ไอ้บ้า”อเล็กซานเดอร์รีบเดินออกมาจากห้องนอนด้วยร
ของหวงมาเฟีย บทที่ 21 ชิ คนสารเลว
บทที่ 21 ชิ คนสารเลวอเล็กซานเดอร์รีบวิ่งไปตู้เสื้อหยิบเสื้ออีกตัวออกมา สวมให้โรสรินแล้วอุ้มร่างบางขึ้นในอ้อมกอด เสียงโรสรินสะอื้นด้วยความเจ็บ“ไม่เป็นไร เราจะไปโรงพยาบาล”เขากดลิฟต์ใจร้อนรนไปหมด ร่างแกร่งไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขาหวาดกลัวและอีกความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อเล็กซานเดอร์พบดาลยาเมื่อออกจากลิฟต์ในชั้นหนึ่ง บอดี้การ์ดสาวนั่งรออยู่ที่โถงด้านล่าง พนักงานของบริษัทต่างจับจ้องไปยังร่างโรสรินในอ้อมแขนใหญ่ของอเล็กซานเดอร์ เขาก้มมองหน้างามที่บัดนี้ไร้สีสัน นิ่วหน้าเจ็บปวด โรสรินไม่ร้องออกมาอีกและอยู่นิ่งหลับตา“ไปโรงพยาบาลดาลยา เร็วที่สุด”เขาประคองร่างบางเข้าไปในรถ แม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นฉ่ำปานใดแต่ใจที่ร้อนเป็นไฟกลับทำให้เขานิ่งไม่ได้ เขามองไปทางถนนสลับใบหน้าหวานที่ยังนิ่งเงียบ โรสรินกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ส่งเสียงร้อง ถ้าเป็นตามปกติเขาคงเอ่ยชมเธอที่มีความอดทนดีเยี่ยม แต่มันไม่ใช่ เขาอยากให้โรสรินร้องออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเธอยังเป็นปกติดีอเล็กซานเดอร์อุ้มโรสรินเข้าโรงพยาบาลไม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 22 หายตัว
บทที่ 22 หายตัวโรสรินยืนกรานขอกลับไปพักฟื้นที่หอพักของตัวเองโดยที่ร่างสูงใหญ่กระฟัดกระเฟียด จำใจยินยอมอเล็กซานเดอร์ยังโกรธที่โรสรินไม่ยอมตอบตกลง วันหลัง ๆ ในโรงพยาบาลเขาแทบจะไม่มานอกจากส่งดาลยามาอยู่เป็นเพื่อน“ห้องคุณน่าอยู่”“ค่ะ มันเล็กไปหน่อยแต่เดี๋ยวคุณก็จะชิน”โรสรินเอ่ยบอกดาลยาเมื่อบอดี้การ์ดสาวเข้ามาในห้อง ตอนนี้เรียกได้ว่าดาลยาตามติดเธอยังกับตังเม แล้วยังถูกอเล็กซานเดอร์บังคับให้มาพักห้องเดียวกับเธอ เพราะเธอไม่ยอมออกจากหอนี้“อยู่ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันเคยอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้”เป็นโรสรินที่เงยหน้ามองดาลยาขณะที่กำลังเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปแขวน“ชีวิตที่รัสเซียไม่ได้สวยหรู พวกเราจนและต้องทำงานหนัก ฉันโชคดีกว่าทุกคนในบ้านที่คุณปู่ของบอสรับไปเลี้ยงและได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ด”โรสรินยังตั้งใจฟังแม้ว่าจะแสร้งเก็บผ้าไปด้วย“ท่านมีพระคุณต่อฉันมาก นั่นหมายถึงอเล็กด้วยค่ะ”“เพราะงั้นคุณถึงจงรักภักดีมาก”“ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”เธอหันไปม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 23 ตาบ้า
บทที่ 23 ตาบ้าร่างสูงใหญ่เดินลงจากเครื่องบินเจทของท่าอากาศยานนานาชาติในประเทศดูไบสีหน้าเคร่งเครียดโกรธขึ้งขณะเดินไปตามทางขึ้นรถหรูคันใหญ่ที่มารับตรงลานจอดเครื่องบิน“บอส”ดวงตาพยัคฆ์มองดาลยานั่งอยู่เบาะหน้า เขาไม่เอ่ยตอบ มือประสานบนตักนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อวันก่อนตอนดาลยาโทรศัพท์มารายงาน“คุณท่านให้ตรงไปหาที่ห้องทำงานก่อนค่ะ”เขาเม้มปากนิ่งพยักหน้า มองไปยังภายนอกรุ่งเช้าของเมืองดูไบ แสงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าสามเดือนที่ผ่านมาเขาแทบเป็นบ้า ไม่ว่าจะควานหาตัว จ้างนักสืบเอกชนมือดีหลายสิบรายแต่ไร้แววของโรสรินเขาให้ค้นไปดักรอที่บ้านแต่เงียบกริบ เหมือนเธอหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิงอกหนุ่มอัดแน่นท่วมท้นจนอึดอัด เขาทั้งต้องการตะโกน ทั้งต้องการปลดปล่อยพลังภายในออกมา ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าโรสรินอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมรถหรูเลี้ยวเข้าจอดคฤหาสน์ราคาแพงภายในกรุแบรนด์เนมหรูหรา อเล็กซานเดอร์สาวเท้าขึ้นบันไดยาวเหยียดชั้นสองเลี้ยวไปทางห้องทำงาน มือจับลูกบิ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์
บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์อเล็กซานเดอร์สอดกายแกร่งเข้าทางรักเชื่องช้า เขาลูบไล้แก้มก้นเลยมาถึงแผ่นหลัง ลูบรอยแผลเป็นที่ยังนูนแผ่วเบาเขากอดเธอแน่นชะโงกร่างสอดใส่ถอนออก สอดใหม่ช้าแผ่วเบา ลมหายใจร้อนระอุแนบไปกับซอกคอเธอ เสียงครางทุ้มพร่าแหบต่ำดังลอดในลำคอปนเสียงบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ อเล็กซานเดอร์เลื่อนสายชุดนอนเส้นเล็กลงจากลาดไหล่พรมจูบ“โรส”ลำใหญ่เสียบทางรักเน้นหนักขึ้น เขาดันให้กายแกร่งมุดเข้าทางสุดลำกดย้ำจนให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างในเธอ“โรส”โรสรินผ่อนร่างลง อเล็กซานเดอร์ร่วมรักกับเธอแสนอ่อนหวานไม่เหมือนเคย ชายหนุ่มร่างสูงค่อยสอดเชื่องช้าแสนทรมาน เธอครางลอดออกมา“อ่า อเล็ก”“ใช่ โรส คิดถึงผมไหมที่รัก”“อือ”เขาดันแรงขึ้นกอดร่างบางที่นอนคว่ำบนที่นอนไว้แน่นให้ต้นขาแกร่งคร่อมสะโพกงามไว้สอดใส่ทางรักที่เริ่มเปียกชื้นเพราะแรงพิศวาส“ผมคิดถึงคุณโรส ที่รัก คิดถึงคุณมาก”โรสรินแอ่นร่างยามลำใหญ่เบียดลง มือจิกไปบนท่อนแขนที่โอบรัดเธอไว้ดั่งเถาวัล
ของหวงมาเฟีย บทที่ 1 โรสริน
บทที่ 1 โรสริน“ตาย ตายแล้ว สายแล้ว”ตึก ตึก ตึก แฉะ แฉะเสียงฝีเท้ากระทบพื้นน้ำนองบนฟุตบาทหลังจากลงรถประจำทางวิ่งเข้าสู่ลานจอดรถ แล้วตัดเข้าทางหน้าตึกอาคารสำนักงาน“นี่ ๆ พวกเธอเร็วเข้าสิ มิสเตอร์จะมาถึงแล้วนะ”พรึบ!โรสริน บุรณศิริ หุบร่มสีสดใสหลากสีที่เธอซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ หลังจากวิ่งฝ่าฝนเข้ามายังสำนักงานอาคารขนาดใหญ่ ตั้งอยู่บนถนนย่านธุรกิจชื่อดังใจกลางเมืองกรุงเทพสาวร่างสูงระหงกว่าหญิงสาวโดยทั่วไปอายุร่วมจะยี่สิบเจ็ดปี ยกมือเรียวรีดน้ำออกจากเส้นผมที่เธอลืมมัดก่อนออกจากหอพัก น้ำไหลหยดลงพื้นหน้าอาคารก่อนเดินเข้าไปด้านใน หยดน้ำฝนไหลเป็นทางลงจากร่างอันเปียกชุ่มโชกโรสรินขยับแว่นหนากลมบนหน้าเรียวเล็กน้อยจ้องดูความวุ่นวายของเช้าวันจันทร์ อากาศเย็นฉ่ำเพราะฝนเทอย่างหนักจนแว่นตาเกิดไอน้ำ เดินไปยังเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับชะโงกหน้าเปียกฝนไปยังสาวสวยด้านหน้า“ปรียา วันนี้มีอะไรกันเหรอ หรือมีตรวจงาน”ด้วยความสงสัยจึงชะโงกหน้าออกไปไม่ทันคิดรอบคอบ จนปรียา สาวสวยประจำเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับที่จัดได้ว่าเป็นหน้าเป็นตาของบริษัทเบ้ปากมองโรสรินที่เปียกไปทั้งตัว“ยี้ โรส เธอถอยไปไกล ๆ เลย เปียกขนาดน
ของหวงมาเฟีย บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์“ออกไปได้” โรสรินผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้อำนวยการสั่งให้ออกจากห้อง โชคดีที่ไม่ต้องแนะนำตัวไม่อย่างนั้นมีหวังเธออาจเป็นลมไปก็ได้“ครับ ขอตัวก่อนครับ”เธอได้ยินหัวหน้าพิสุทธิ์เอ่ยขอตัวร่างระหงสูงโปร่งรีบหันหลังตามหัวหน้าแผนกออกไปทันที“เดี๋ยวก่อน”เสียงทุ้มวางอำนาจเอ่ยขึ้นจนทำให้เธอและหัวหน้าพิสุทธิ์ชะงักเท้า เธอไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย ยืนนิ่งก้มหน้ามือกุมไว้ด้วยกันข้างหน้าลำตัว“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว”เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งอย่างคนรัสเซียทำโรสรินสะดุ้ง หัวหน้าพิสุทธิ์กระทุ้งเธอด้วยข้อศอกให้เธอหันหลังกลับไป เธอจึงจำใจหันกลับไปทั้งตัวหากแต่ยังก้มหน้านิ่ง“เธอทำงานแผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ เก่งและขยัน ผมกำลังจะมอบ ..”“เงยหน้าขึ้น”โรสรินยังนิ่ง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่ยอมเงยเอี้ยวหน้ามองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้ให้เธอเงยหน้า โรสรินยังส่ายน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธทันควัน“ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรือไง”ร่างระหงสะดุ้งตกใจ เสียงกัมปนาทตะคอกออกมา หน้างามเลิ่กลั่กกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นอ
บทล่าสุด
