Share
บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ
บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ
“แผนกบัญชีครับ”
หัวหน้าพิสุทธิ์เดินมารับโทรศัพท์แทนโรสรินหลังจากที่สายมากแล้วแต่สาวน้อยยังไม่มาทำงาน มีแฟ้มหลายแฟ้มตั้งอยู่บนโต๊ะและงานเรียบร้อยดีมาก เขาจะขาดเธอไปได้อย่างไรกัน
“ใบแจ้งลาพักร้อนของโรสรินได้รับอนุมัติแล้ว เธอจะไม่มาทำงานเริ่มพักงานตั้งแต่วันนี้”
“ฮะ เดี๋ยวก่อนครับ ไม่ทราบว่าเธอแจ้งพักงานกี่วันครับ”
“ไม่มีกำหนด”
พิสุทธิ์ตกตะลึง เขาจ้องโทรศัพท์ภายในที่สายเรียกเข้าเมื่อสักครู่โทรเข้ามาจากภายในบริษัท เสียงคนต่างชาติและคงเป็นระดับสูงที่สั่งลงมา
ไม่มีกำหนด แล้วนี่เขาจะทำยังไงกัน
“อเล็ก สายแล้ว โรสต้องไปทำงาน!”
โรสรินตะโกนออกมาจากเตียงนุ่ม เธอนอนหลับไปอย่างอ่อนแรงเมื่อคืน จนเช้านี้ค่อยมีแรงโต้เถียงกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนใส่เสื้อผ้าชุดสูททำงานเรียบร้อยผิดไปจากเธอที่ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง
“ไม่ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง”
“อเล็ก!! ตาบ้า ไอ้บ้า”
อเล็กซานเดอร์รีบเดินออกมาจากห้องนอนด้วยร
Related chapters
ของหวงมาเฟีย บทที่ 21 ชิ คนสารเลว
บทที่ 21 ชิ คนสารเลวอเล็กซานเดอร์รีบวิ่งไปตู้เสื้อหยิบเสื้ออีกตัวออกมา สวมให้โรสรินแล้วอุ้มร่างบางขึ้นในอ้อมกอด เสียงโรสรินสะอื้นด้วยความเจ็บ“ไม่เป็นไร เราจะไปโรงพยาบาล”เขากดลิฟต์ใจร้อนรนไปหมด ร่างแกร่งไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขาหวาดกลัวและอีกความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อเล็กซานเดอร์พบดาลยาเมื่อออกจากลิฟต์ในชั้นหนึ่ง บอดี้การ์ดสาวนั่งรออยู่ที่โถงด้านล่าง พนักงานของบริษัทต่างจับจ้องไปยังร่างโรสรินในอ้อมแขนใหญ่ของอเล็กซานเดอร์ เขาก้มมองหน้างามที่บัดนี้ไร้สีสัน นิ่วหน้าเจ็บปวด โรสรินไม่ร้องออกมาอีกและอยู่นิ่งหลับตา“ไปโรงพยาบาลดาลยา เร็วที่สุด”เขาประคองร่างบางเข้าไปในรถ แม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นฉ่ำปานใดแต่ใจที่ร้อนเป็นไฟกลับทำให้เขานิ่งไม่ได้ เขามองไปทางถนนสลับใบหน้าหวานที่ยังนิ่งเงียบ โรสรินกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ส่งเสียงร้อง ถ้าเป็นตามปกติเขาคงเอ่ยชมเธอที่มีความอดทนดีเยี่ยม แต่มันไม่ใช่ เขาอยากให้โรสรินร้องออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเธอยังเป็นปกติดีอเล็กซานเดอร์อุ้มโรสรินเข้าโรงพยาบาลไม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 22 หายตัว
บทที่ 22 หายตัวโรสรินยืนกรานขอกลับไปพักฟื้นที่หอพักของตัวเองโดยที่ร่างสูงใหญ่กระฟัดกระเฟียด จำใจยินยอมอเล็กซานเดอร์ยังโกรธที่โรสรินไม่ยอมตอบตกลง วันหลัง ๆ ในโรงพยาบาลเขาแทบจะไม่มานอกจากส่งดาลยามาอยู่เป็นเพื่อน“ห้องคุณน่าอยู่”“ค่ะ มันเล็กไปหน่อยแต่เดี๋ยวคุณก็จะชิน”โรสรินเอ่ยบอกดาลยาเมื่อบอดี้การ์ดสาวเข้ามาในห้อง ตอนนี้เรียกได้ว่าดาลยาตามติดเธอยังกับตังเม แล้วยังถูกอเล็กซานเดอร์บังคับให้มาพักห้องเดียวกับเธอ เพราะเธอไม่ยอมออกจากหอนี้“อยู่ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันเคยอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้”เป็นโรสรินที่เงยหน้ามองดาลยาขณะที่กำลังเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปแขวน“ชีวิตที่รัสเซียไม่ได้สวยหรู พวกเราจนและต้องทำงานหนัก ฉันโชคดีกว่าทุกคนในบ้านที่คุณปู่ของบอสรับไปเลี้ยงและได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ด”โรสรินยังตั้งใจฟังแม้ว่าจะแสร้งเก็บผ้าไปด้วย“ท่านมีพระคุณต่อฉันมาก นั่นหมายถึงอเล็กด้วยค่ะ”“เพราะงั้นคุณถึงจงรักภักดีมาก”“ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”เธอหันไปม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 23 ตาบ้า
บทที่ 23 ตาบ้าร่างสูงใหญ่เดินลงจากเครื่องบินเจทของท่าอากาศยานนานาชาติในประเทศดูไบสีหน้าเคร่งเครียดโกรธขึ้งขณะเดินไปตามทางขึ้นรถหรูคันใหญ่ที่มารับตรงลานจอดเครื่องบิน“บอส”ดวงตาพยัคฆ์มองดาลยานั่งอยู่เบาะหน้า เขาไม่เอ่ยตอบ มือประสานบนตักนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อวันก่อนตอนดาลยาโทรศัพท์มารายงาน“คุณท่านให้ตรงไปหาที่ห้องทำงานก่อนค่ะ”เขาเม้มปากนิ่งพยักหน้า มองไปยังภายนอกรุ่งเช้าของเมืองดูไบ แสงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าสามเดือนที่ผ่านมาเขาแทบเป็นบ้า ไม่ว่าจะควานหาตัว จ้างนักสืบเอกชนมือดีหลายสิบรายแต่ไร้แววของโรสรินเขาให้ค้นไปดักรอที่บ้านแต่เงียบกริบ เหมือนเธอหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิงอกหนุ่มอัดแน่นท่วมท้นจนอึดอัด เขาทั้งต้องการตะโกน ทั้งต้องการปลดปล่อยพลังภายในออกมา ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าโรสรินอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมรถหรูเลี้ยวเข้าจอดคฤหาสน์ราคาแพงภายในกรุแบรนด์เนมหรูหรา อเล็กซานเดอร์สาวเท้าขึ้นบันไดยาวเหยียดชั้นสองเลี้ยวไปทางห้องทำงาน มือจับลูกบิ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์
บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์อเล็กซานเดอร์สอดกายแกร่งเข้าทางรักเชื่องช้า เขาลูบไล้แก้มก้นเลยมาถึงแผ่นหลัง ลูบรอยแผลเป็นที่ยังนูนแผ่วเบาเขากอดเธอแน่นชะโงกร่างสอดใส่ถอนออก สอดใหม่ช้าแผ่วเบา ลมหายใจร้อนระอุแนบไปกับซอกคอเธอ เสียงครางทุ้มพร่าแหบต่ำดังลอดในลำคอปนเสียงบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ อเล็กซานเดอร์เลื่อนสายชุดนอนเส้นเล็กลงจากลาดไหล่พรมจูบ“โรส”ลำใหญ่เสียบทางรักเน้นหนักขึ้น เขาดันให้กายแกร่งมุดเข้าทางสุดลำกดย้ำจนให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างในเธอ“โรส”โรสรินผ่อนร่างลง อเล็กซานเดอร์ร่วมรักกับเธอแสนอ่อนหวานไม่เหมือนเคย ชายหนุ่มร่างสูงค่อยสอดเชื่องช้าแสนทรมาน เธอครางลอดออกมา“อ่า อเล็ก”“ใช่ โรส คิดถึงผมไหมที่รัก”“อือ”เขาดันแรงขึ้นกอดร่างบางที่นอนคว่ำบนที่นอนไว้แน่นให้ต้นขาแกร่งคร่อมสะโพกงามไว้สอดใส่ทางรักที่เริ่มเปียกชื้นเพราะแรงพิศวาส“ผมคิดถึงคุณโรส ที่รัก คิดถึงคุณมาก”โรสรินแอ่นร่างยามลำใหญ่เบียดลง มือจิกไปบนท่อนแขนที่โอบรัดเธอไว้ดั่งเถาวัล
ของหวงมาเฟีย บทที่ 1 โรสริน
บทที่ 1 โรสริน“ตาย ตายแล้ว สายแล้ว”ตึก ตึก ตึก แฉะ แฉะเสียงฝีเท้ากระทบพื้นน้ำนองบนฟุตบาทหลังจากลงรถประจำทางวิ่งเข้าสู่ลานจอดรถ แล้วตัดเข้าทางหน้าตึกอาคารสำนักงาน“นี่ ๆ พวกเธอเร็วเข้าสิ มิสเตอร์จะมาถึงแล้วนะ”พรึบ!โรสริน บุรณศิริ หุบร่มสีสดใสหลากสีที่เธอซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ หลังจากวิ่งฝ่าฝนเข้ามายังสำนักงานอาคารขนาดใหญ่ ตั้งอยู่บนถนนย่านธุรกิจชื่อดังใจกลางเมืองกรุงเทพสาวร่างสูงระหงกว่าหญิงสาวโดยทั่วไปอายุร่วมจะยี่สิบเจ็ดปี ยกมือเรียวรีดน้ำออกจากเส้นผมที่เธอลืมมัดก่อนออกจากหอพัก น้ำไหลหยดลงพื้นหน้าอาคารก่อนเดินเข้าไปด้านใน หยดน้ำฝนไหลเป็นทางลงจากร่างอันเปียกชุ่มโชกโรสรินขยับแว่นหนากลมบนหน้าเรียวเล็กน้อยจ้องดูความวุ่นวายของเช้าวันจันทร์ อากาศเย็นฉ่ำเพราะฝนเทอย่างหนักจนแว่นตาเกิดไอน้ำ เดินไปยังเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับชะโงกหน้าเปียกฝนไปยังสาวสวยด้านหน้า“ปรียา วันนี้มีอะไรกันเหรอ หรือมีตรวจงาน”ด้วยความสงสัยจึงชะโงกหน้าออกไปไม่ทันคิดรอบคอบ จนปรียา สาวสวยประจำเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับที่จัดได้ว่าเป็นหน้าเป็นตาของบริษัทเบ้ปากมองโรสรินที่เปียกไปทั้งตัว“ยี้ โรส เธอถอยไปไกล ๆ เลย เปียกขนาดน
ของหวงมาเฟีย บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์“ออกไปได้” โรสรินผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้อำนวยการสั่งให้ออกจากห้อง โชคดีที่ไม่ต้องแนะนำตัวไม่อย่างนั้นมีหวังเธออาจเป็นลมไปก็ได้“ครับ ขอตัวก่อนครับ”เธอได้ยินหัวหน้าพิสุทธิ์เอ่ยขอตัวร่างระหงสูงโปร่งรีบหันหลังตามหัวหน้าแผนกออกไปทันที“เดี๋ยวก่อน”เสียงทุ้มวางอำนาจเอ่ยขึ้นจนทำให้เธอและหัวหน้าพิสุทธิ์ชะงักเท้า เธอไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย ยืนนิ่งก้มหน้ามือกุมไว้ด้วยกันข้างหน้าลำตัว“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว”เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งอย่างคนรัสเซียทำโรสรินสะดุ้ง หัวหน้าพิสุทธิ์กระทุ้งเธอด้วยข้อศอกให้เธอหันหลังกลับไป เธอจึงจำใจหันกลับไปทั้งตัวหากแต่ยังก้มหน้านิ่ง“เธอทำงานแผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ เก่งและขยัน ผมกำลังจะมอบ ..”“เงยหน้าขึ้น”โรสรินยังนิ่ง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่ยอมเงยเอี้ยวหน้ามองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้ให้เธอเงยหน้า โรสรินยังส่ายน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธทันควัน“ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรือไง”ร่างระหงสะดุ้งตกใจ เสียงกัมปนาทตะคอกออกมา หน้างามเลิ่กลั่กกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นอ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 3 ตานี้หื่นกาม
บทที่ 3 ตานี้หื่นกามร่างระหงด้วยความสูงกว่าหญิงไทยทั่วไปนั่งเงียบอยู่ในรถแท็กซี่ กำลังมุ่งหน้าไปทางโรงแรมหรูเกินระดับห้าดาว โรสรินอยู่ในชุดราตรีสำหรับงานกลางคืนตัวสั้นอย่างที่เธอไม่เคยสวมใส่มาก่อน ชุดที่เจ้าของร้านคะยั้นคะยอบอกว่าเธอต้องสวมชุดนี้เพราะมันเกิดมาเพื่อเธอมือเรียวกำกระเป๋าหรูที่ยืมมาจากร้านเสริมสวยเช่นกันไว้แน่น ไม่มั่นใจในตนเอง ข้างในมีแว่นตาหนาที่เธอสวมเป็นประจำ เธอลูบใบหน้าเรียวที่ปราศจากแว่นปิดอย่างไม่แน่ใจ“คุณแท็กซี่คะ ถามหน่อยเถอะคะ ฉันสวยไหมคะ”“ฮ่า ฮ่า คุณนี่ตลกดีนะครับ ถ้าคุณอยากจะได้คำชมก็พูดตรง ๆ เลยสิครับ มาแกล้งถามทำไม”“ไม่ค่ะ ฉันถามจริงๆ ฉันสวยไหมคะ”โรสรินหรี่ตาลงเพ่งมองคนขับแท็กซี่ ดวงตาพร่ามัวไร้แว่น เธอเอนตัวมาด้านหน้าเพ่งมองไปยังมิเตอร์ที่กำลังวิ่งอยู่“สวยสิครับ คุณสวยมาก นี่กำลังจะไปงานหรือครับ”“ค่ะ เลี้ยงรับเจ้านายคนใหม่ จะถึงหรือยังคะ”“เลี้ยวข้างหน้าแล้วครับ”โรสรินเอนหลังไปดั่งเดิมล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอยกเข้ามาใกล้ใบหน้าเพื่อดูเวลา ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว เธอมาช้ามากเพราะผมของเธอทำให้ช่างเสริมสวยต้องเสียเวลาไปเกือบชั่วโมงเธอยกมือจับทรงผม ต
ของหวงมาเฟีย บทที่ 4 ฉันไม่รู้จักคุณ
บทที่ 4 ฉันไม่รู้จักคุณ“คนนั้นใครน่ะ”“ไหน”“เนี่ย”โรสรินเดินไปตามโต๊ะต่าง ๆ อย่างมืดมัว เธอไม่รู้ว่าเสียงใครพูดอะไรบ้างเพราะเสียงเพลงกลบทับไปหมด เธอต้องหาโต๊ะของหัวหน้าพิสุทธิ์ให้เจอ“ฮัดเช้ย!”แอร์ภายในผับเย็นจัดและควันบุหรี่ตลบอบอวล เธอยังมุ่งหน้าเดินไปแต่ละโต๊ะโดยหวังว่าหัวหน้าพิสุทธิ์เมื่อเห็นเธอคงจะฉุดเธอไว้โอ๊ยไม่ไหวแล้ว น้ำมูกกำลังไหลจากอาการภูมิแพ้เธอเดินต่อไปจนถึงบาร์เครื่องดื่ม ผับหรูหราเคาน์เตอร์ยาวและด้านหลังมีแผงวางขวดเหล้าราคาแพงจำนนวนมาก เธอพาร่างงดงามเย้ายวนไม่รู้ตัวเข้าไปนั่งเก้าอี้สตูทรงสูงที่ว่างอยู่“น้องคะ พี่จะสั่งเครื่องดื่ม เออ ต้องจ่ายเงินไหมคะ”โรสรินถามบาร์เทนเดอร์ออกอาการเขินอายเล็กน้อย เธอต้องประหยัดรัดเข็มขัดตั้งแต่วันนี้ การถูกพักงานสามเดือนอาจทำให้เงินเก็บของเธอหมดเกลี้ยงได้ถ้าเธอบริหารไม่ดี“ไม่ต้องครับ ทุกอย่างสั่งได้ฟรี”“โอเค งั้นขอเครื่องดื่มให้พี่หนึ่งแก้ว อะไรก็ได้”“รอสักครู่ครับ”โรสรินนั่งบนเก้าอี้สูงแบบหมุนได้รอบ เธอหมุนเก้าอี้กลับไปด้านในคลับที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน ดูจากจำนวนคนที่มาแล้วเธอคาดว่าพนักงานคงพ่วงเพื่อน ๆ ที่ไม่ใช่พนักงานมาด้วย
Latest chapter
