บทที่ 3 ตานี้หื่นกาม

บทที่ 3 ตานี้หื่นกาม

ร่างระหงด้วยความสูงกว่าหญิงไทยทั่วไปนั่งเงียบอยู่ในรถแท็กซี่ กำลังมุ่งหน้าไปทางโรงแรมหรูเกินระดับห้าดาว โรสรินอยู่ในชุดราตรีสำหรับงานกลางคืนตัวสั้นอย่างที่เธอไม่เคยสวมใส่มาก่อน ชุดที่เจ้าของร้านคะยั้นคะยอบอกว่าเธอต้องสวมชุดนี้เพราะมันเกิดมาเพื่อเธอ

มือเรียวกำกระเป๋าหรูที่ยืมมาจากร้านเสริมสวยเช่นกันไว้แน่น ไม่มั่นใจในตนเอง ข้างในมีแว่นตาหนาที่เธอสวมเป็นประจำ เธอลูบใบหน้าเรียวที่ปราศจากแว่นปิดอย่างไม่แน่ใจ

“คุณแท็กซี่คะ ถามหน่อยเถอะคะ ฉันสวยไหมคะ”

“ฮ่า ฮ่า คุณนี่ตลกดีนะครับ ถ้าคุณอยากจะได้คำชมก็พูดตรง ๆ เลยสิครับ มาแกล้งถามทำไม”

“ไม่ค่ะ ฉันถามจริงๆ  ฉันสวยไหมคะ”

โรสรินหรี่ตาลงเพ่งมองคนขับแท็กซี่ ดวงตาพร่ามัวไร้แว่น เธอเอนตัวมาด้านหน้าเพ่งมองไปยังมิเตอร์ที่กำลังวิ่งอยู่

“สวยสิครับ คุณสวยมาก นี่กำลังจะไปงานหรือครับ”

“ค่ะ เลี้ยงรับเจ้านายคนใหม่ จะถึงหรือยังคะ”

“เลี้ยวข้างหน้าแล้วครับ”

โรสรินเอนหลังไปดั่งเดิมล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอยกเข้ามาใกล้ใบหน้าเพื่อดูเวลา ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว เธอมาช้ามากเพราะผมของเธอทำให้ช่างเสริมสวยต้องเสียเวลาไปเกือบชั่วโมง

เธอยกมือจับทรงผม ตอนนี้ผมของเธอไม่ชี้ฟูแล้ว หากแต่หยักเป็นลอนสยายลงคลุมไหล่สวยงามดั่งแพรไหม พาดสยายยาวเลยไปลาดไหล่เปลือยเปล่าด้วยชุดสายเดี่ยวพอดีตัวสีดำเว้าหลังเป็นรูปตัววี ชายกระโปรงกะรุ่งกะริ่งดั่งถูกฉีกออกอย่างมีศิลป์

“สแกนจ่ายนะคะ”

“ครับ”

โรสรินจัดการสแกนจ่ายขลุกขลักเล็กน้อยเพราะมองไม่ชัด เธอไม่เอาแว่นออกมาสวมเพราะกลัวว่าเครื่องสำอางที่แต่งไว้จะเลอะออก

ปัง!

มือเรียวไร้เครื่องประดับหากแต่สวยงามด้วยเล็บสีแดงเพลิงกระแทกปิดประตู ค่อยก้าวอย่างระมัดระวังขึ้นบันไดหน้าของโรงแรมหรู

“พระเจ้า! บันไดสูงขนาดนี้จะมีใครตกลงไปคอหักบ้างหรือเปล่า”

เสียงพึมพำหวานเอ่ยคนเดียวเมื่อพยายามขึ้นบันไดโรงแรม วันนี้บริษัททุ่มทุ่นอย่างมโหฬารสำหรับงานจัดเลี้ยงปิดผับชื่อดังในย่านธุรกิจ ซึ่งฐานะคนทำบัญชีเช่นเธอเห็นว่ามันสิ้นเปลืองเกินความจำเป็น

ร่างระหงสูงขึ้นอีกเมื่ออยู่บนรองเท้าส้นสูงสีดำประดับคริสตัล เยื้องย่างขึ้นบันไดทุลักทุเลเล็กน้อย นอกจากทางพร่าเลือนแล้วโรสรินไม่เคยสวมรองเท้าสูงขนาดนี้มาก่อน

“ฟู่! ถึงสักที ไปผับซีแซดค่ะ”

โรสรินถอนหายใจโล่งอกแล้วเอ่ยบอกพนักงานเปิดประตู เธอมองไปตามทางที่พนักงานชี้ไปยังลิฟต์

“ลงชั้นจีครับ”

“ชั้นจี ขอบคุณค่ะ”

รองเท้าส้นสูงเดินตรงไปทางลิฟต์เสียงกระทบพื้นดังไปตลอดทางเดินจนคนโดยรอบหันมอง โรสรินมองไม่ชัดนักว่าพวกเขามองเธอทำไม

ขณะที่กำลังกดปุ่มลิฟต์พลันมีมือสีเข้มยื่นออกมากดลงชั้นล่างก่อนเธอ

มือใหญ่สีเข้มนาฬิกาหรูรุ่นลิมิเต็ด เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนนะ?

“ลงชั้นล่างหรือครับ”

“ค่ะ”

โรสรินเอ่ยตอบโดยไม่มองหน้า เธอหันหน้าตรงจ้องไปยังประตูรอเวลาเปิด แม้มองไม่ค่อนชัดแต่ยังสังเกตเห็นว่าเขามากับผู้หญิงอีกคน

เจ้าชู้ชะมัด มีสาวมาด้วยแท้ๆ

ริมฝีปากเย้ายวนแต้มลิปสติกสีแดงกำมะหยี่เบ้ออกเล็กน้อยเบือนหน้าไปอีกทาง

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออกมือของชายหนุ่มผายให้เธอเดินเข้าไปก่อนอย่างสุภาพบุรุษโดยเขาเดินตามเข้าไปทีหลัง มือใหญ่เอื้อมมาด้านหลังเฉียดร่างบางขณะกดชั้นจี

ตัวสูงเป็นบ้าเลย

โรสรินพึมพำคนเดียวเป็นภาษาไทย เพราะสังเกตเห็นว่าร่างของผู้ชายคนนี้เกือบชะโงกค้ำร่างสูงโปร่งของเธอ และตัวเธอจัดว่าเป็นคนตัวสูงอยู่แล้ว กลิ่นน้ำหอมผู้ชายโชยออกมาจากตัวบางเบา

ฮึ ผู้ชายเจ้าสำอาง

“มาเที่ยวเหรอครับ”

โรสรินยังเม้มปากแน่นไม่ตอบ หรือเธอแสร้งไม่เข้าใจภาษาอังกฤษดีจะได้จบ

“อย่าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจเลยครับ ผมดูออกว่าคุณพูดภาษาอังกฤษได้”

หน้าหวานคมหันควับแต่กลับเจอเพียงแผ่นอกแกร่งภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวที่อยู่ใกล้จนได้กลิ่นบุหรี่อ่อนจาง ปากบางเม้มแน่นตวัดหน้างามขึ้นจ้องตาโต้ตอบชายหนุ่ม

ผู้ชายคนนี้ตัวสูงเหลือเกินจนเธอเกือบต้องแหงนหน้า พยายามเบิกดวงตาให้กว้างไว้ เพราะไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอมองเห็นหน้าเขาไม่ขัด แต่จากการกะภาพอันพร่ามัวโครงหน้าแกร่ง ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีพอสมควร ตาที่แต่งมาอย่างดีหรี่ลง

ช่างเถอะ เขาจะเป็นใครก็ช่าง

โรสรินสะบัดหน้ากลับ ไม่ตอบโต้ให้มากความ พอดีกับประตูลิฟต์เปิดออกหน้าผับซีแซด เสียงอึกทึกดังจนเธอต้องการยกมือปิดหู หยุดตรงหน้าลิฟต์กวาดตามองโดยรอบมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร

โรสรินสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มร่างสูงตามติดจนอกแทบจะแนบแผ่นหลังบอบบางของเธอ เธอจึงต้องรีบเดินนำออกจากหน้าลิฟต์อย่างเชี่ยวชาญ

“คุณมากับใคร ที่นี่ถูกเหมาแล้วเข้ามาได้แต่พนักงาน”

อเล็กซานเดอร์โน้มใบหน้าไปใกล้ถามหญิงสาวที่เดินนำหน้า เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผู้หญิงไม่สนใจเขา ร่างระหงตรงหน้าไม่ยอมเล่นด้วย แต่ในเมื่อเห็นเพียงด้านหลังใจเขายังสะท้านขนาดนี้ ถ้าคืนนี้เขาไม่ได้ตัวเธอเขาคงต้องขาดใจตาย

โรสรินชะงักตรงประตูทางเข้า เธอไม่ได้สวมแว่นขนาดตอนที่เดินเข้ามาในโรงแรมยังยากลำบาก แล้วนี่ถ้าเธอเดินเข้าไปยังห้องมืดทึมที่มีแสงไฟเป็นดวง ๆ แกว่งไปมา ทั้งยังเลเซอร์ที่ยิงลอดไปตามโต๊ะต่าง ๆ เธอคงไม่มีทางถึงโต๊ะของพนักงาน

“ฉันไม่ได้มากับใคร คุณพาเข้าไปหน่อยแล้วกัน”

เสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากหนุ่มคนนี้ดีกว่าเดินล้มในผับ

อเล็กซานเดอร์ยิ้มมุมปาก ก้มมองหน้าหวาน เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา แต่เธออาจแสร้งทำหยิ่งก็เป็นได้ ผู้หญิงบางคนมักเพิ่มค่าตัวด้วยวิธีนี้

คนอย่างอเล็กซานเดอร์ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง หลังจากสิ้นสุดคืนนี้ ถ้าสาวร่างระหงตรงหน้าทำให้เขาถูกใจได้ เขายอมจ่ายชนิดที่เธอไม่มีวันจะหาได้อีกตลอดชีวิต

เขาขยับเข้าไปใกล้แตะมือลงกลางแผ่นหลังบอบบาง สัมผัสร่างระหงสะดุ้งขึ้นเบี่ยงตัวหลบ ฝ่ามืออุ่นร้อนใหญ่ทาบแผ่นหลังไม่ยอมให้เธอหนีพ้นมือเขาไปได้ กางออกกว้างปลายนิ้วสัมผัสผิวเนื้อนุ่ม เลื้อยเข้าชุดราตรีตัวสั้นแบบเว้าลึก

บ้าจริง ตานี้หื่นกามกว่าที่คิด แล้วแฟนที่มาด้วยไปไหนแล้ว

โรสรินได้แต่กัดฟันทนไปก่อน เอี้ยวมองด้านหลังเห็นผู้หญิงสาวที่มาด้วยกันกับเขาเดินตามห่าง ๆ เป็นคนต่างชาติเช่นกัน

“นี่คุณ ปล่อยได้แล้วฉันเดินเองได้ คุณไปดูแฟนคุณเถอะ”

คิ้วคมเข้มตรงโก่งขึ้นเมื่อได้ยิน อเล็กซานเดอร์ก้มศีรษะลงที่ข้างหูโรสริน จนไหล่กว้างกำยำเบียดไหล่บางมือเท้าโต๊ะด้านหน้า

“เธอไม่ใช่แฟนผม ผมโสด”

เอะ นี่เธอเข้าใจผิดไปหรอกหรือ แต่ผู้ชายที่ไหนจะมาเที่ยวกับผู้หญิงสวยแล้วไม่ใช่แฟน

“คุณไม่เชื่อ?”

“แล้วแต่คุณก็แล้วกัน”

โรสรินขมวดคิ้วแปลกประหลาดใจ เสียงทุ้มต่ำข้างในหูทำเธอขนลุกเกรียวไปทั่วร่าง เสียงนุ่มดั่งน้ำผึ้งร้อนในหน้าหนาว มือใหญ่ยังไม่ยอมละออกจากแผ่นหลัง จึงหาทางหลบเลี่ยงเบี่ยงตัวออก

“เดี๋ยวฉันขอตัวไปหาเพื่อนก่อน”

เฮ้อ! ในที่สุดก็พ้นมือหมาป่า

โรสรินผละออกทันทีจ้ำเท้าไปยังทิศทางด้านในให้พ้นมือและสายตาของผู้ชายคนนี้ พ้นกรงเล็กหมาป่าที่เอาแต่จ้องขย้ำ เธอพยายามทำให้เขารู้ว่าเธอไม่สนใจเขา แต่เหมือนผู้ชายคนนี้จะหน้ามืดไป

แต่ในผับมีผู้หญิงสวยอีกมาก โรสรินหวังว่าเขาจะเจอผู้หญิงคนอื่นเพื่อสนองอาการหื่นกาม โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าได้ปลุกสัญชาตญาณดิบเถื่อนของอเล็กซานเดอร์ขึ้นมา

อเล็กซานเดอร์ เขายกมือขึ้นกวักเรียกสาวคนสนิทที่เป็นทั้งเลขาและบอดี้การ์ด

“ไปสืบมาว่าเธอเป็นใคร”

ดาลยาผงกศีรษะรับคำแล้วเดินลัดเลาะจากไป อเล็กซานเดอร์ยังมองตามร่างระหงที่เดินเข้าไปอยู่ในท่ามกลางคนหมู่มากหากแต่ยังมองเห็นศีรษะเธอด้วยความสูงโปร่งของเธอ

ขอให้อย่าเป็นพนักงานบริษัทเลยคนสวย