Share
บทที่ 9 เผ่น
บทที่ 9 เผ่น
ติ๊งทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ดาลยาเลขานุการและบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินออกมา โรสรินชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้เห็นหน้าชัด ๆ เธอคือคนเดียวกับเลขาสาวที่อยู่ข้างกายเขาในห้องประชุมเมื่อวาน
“อ้าวคุณโรส จะไปแล้วเหรอคะ เจ้านายไปไหนคะ”
โรสรินนิ่ง ดาลยาจำเธอไม่ได้เช่นกัน จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาแสร้งพูดไม่แยแส
“อาบน้ำค่ะ เขาคงไม่ถูกใจโรสเท่าไรมั้งคะคุณดาลยา ไล่โรสกลับแล้วไม่ไปส่งด้วย”
โรสรินลอบมองดาลยาเงียบงันไปก่อนพยักหน้ารับขยับร่างเบี่ยงออกให้โรสรินเดินเข้าลิฟต์ไปแต่โดยดี
เธอโล่งอกแอบผ่อนลมหายใจก่อนจะส่งยิ้มหวานสุดใจให้เลขาสาวของอเล็กซานเดอร์
ประตูค่อยปิดลงอย่างช้า ๆ โรสรินยังแสร้งยืนโบกมือลาให้ดาลยาโดยที่สาวสวยคนนั้นยังยืนนิ่งอย่างใช้ความคิด
พระเจ้า ประตูปิดเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม ขอร้อง
ติ๊ง
โรสรินพิงร่างกับผนังลิฟต์ เข่าแทบทรุดเมื่อประตูลิฟต์ปิด เธอกดปุ่มชั้นยี่สิบห้า มันไม่ใช่ชั้นแผนกบัญชีแต่เธอต้องเปลี่ยนไปใช้บันไดหนีไฟแทน
Related chapters
ของหวงมาเฟีย บทที่ 10 อีกสามเดือนเจอกัน
บทที่ 10 อีกสามเดือนเจอกันบ้าฉิบ! สาวน้อยนั่นหายตัวไปได้ยังไงอเล็กซานเดอร์นั่งหน้าขรึมตรงโถงด้านหน้ามองเหล่าพนักงานที่ผู้อำนวยการเกณฑ์ออกมายืนเรียงแถว ทำราวกับว่าเกิดเรื่องใหญ่เรื่องโต“ว่าไงดาลยา”“ค่ะ ตรวจกล้องทุกชั้นแล้วค่ะ เดินออกมาจากชั้นที่ยี่สิบห้าแล้วไม่เห็นออกมาจากลิฟต์ชั้นไหนอีกเลยค่ะ”“แล้วไอ้บันหนีไฟของที่นี่มันเป็นระบบห่าเหวอะไร!!”ผู้อำนวยการหัวหดก้มหน้างุดทันทีที่เสียงตะโกนกัมปนาทดังขึ้นจากอเล็กซานเดอร์“ระบบของที่นี่หละหลวมมากค่ะบอส คนสามารถเข้าไปใช้เข้าออกได้ตามใจ ด้านหน้าและภายในบันหนีไฟแต่ละชั้นไม่มีกล้องวงจรปิดค่ะ”ใบหน้าแกร่งหน้าคล้ำด้วยแรงโกรธ ดาลยาแทบไม่เคยเห็นบอส หนุ่มเป็นแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง“เธอเป็นพนักงานที่นี่ ไปสืบมา”ดาลยาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือบมองคนที่ยังยืนอยู่เรียงแถวแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยอ่อนใจ ผู้อำนวยการของที่นี่ปวกเปียกและสมองตื้นเขิน คงไม่แคล้วได้โดยบอสหนุ่มเปลี่ยนตัวแน่
ของหวงมาเฟีย บทที่ 11 สองเดือนผ่านไป
บทที่ 11 สองเดือนผ่านไปสองเดือนผ่านไป“นี่ ๆ เห็นยายโรสตอนนี้ไหม”เสียงปรียาพนักงานต้อนรับเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้าง ๆ กัน“ทำไมเหรอ”“ก็เดี๋ยวนี้แต่งตัวดีขึ้นเยอะเลย ดูสิเดินมาโน้นแล้ว”ปรียาชี้ชวนให้เพื่อนดูหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งสวมกางเกงทำงานพอดีตัวเสื้อเชิ้ตผ้าบางคลุมทับด้วยเสื้อสูทแบบผู้หญิงตัดเนี้ยบ ทรงผมที่เคยปล่อยกระเซอะกระเซิงมัดรวบเรียบร้อยปล่อยลูกผมด้านข้างกรอบใบหน้ารับหน้าหวานคมรองเท้าส้นสูงไม่มากสำหรับผู้หญิงที่โรสรินหัดใส่มาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว ทำให้เพิ่มความสูงสง่ายิ่งขึ้น และคอนเทคเลนส์สำหรับคนสายตาสั้นทำให้ดวงตาที่เคยคมหวานยิ่งโตขึ้นเจิดจ้าจนคนต้องมองเหลียวหลังโรสรินมั่นใจขึ้นและไม่หวั่นว่าใครจ้องนินทา เธอเหลือบมองปรียาและเพื่อนร่วมงานตรงเคาน์เตอร์ ยิ้มมุมปากเล็กน้อยทำให้เธอดูสวยร้ายยิ่งกว่าเดิมปรียามองโรสรินเดินผ่านเคาน์เตอร์ด้านหน้าไปไม่เอ่ยสวัสดียามเช้าเหมือนเมื่อก่อนที่โดนพักงาน ในใจให้อิจฉาที่จู่ ๆ สาวทึนทึกอย่างหล่อนสวยขึ้นมาเ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 12 ไปทานมื้อเที่ยง!!
บทที่ 12 ไปทานมื้อเที่ยง!!“ว่าไงนะคะหัวหน้า!”“ข้างบนเรียกตัวเธอขึ้นไปทำงานชั้นบน”“ไม่ ไม่ โรสทำเป็นแต่บัญชี ทำอย่างอื่นไม่เป็น”ดวงตาหวานเบิกกว้างมองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่จู่ ๆ เกิดออกมาจากห้องทำงานสีหน้าไม่สู้ดีนัก มองลูกน้องสาวมากฝีมือก่อนจะโพล่งคำสั่งจากเบื้องบน“ฉันก็ไม่รู้จะว่ายังไงเพราะแผนกบัญชีคงต้องขาดคน แต่โรส นั่นมันประธานบริษัท เราจะขัดคงไม่ได้ เธอก็ขึ้นไปทำงานสักเดือนคงไม่เป็นอะไรหรอก”หัวหน้าพิสุทธิ์ขยับตัวลงนั่งที่เก้าอี้ใกล้โรสริน จ้องตาหวานกลมสงสัย“เดือน?”โรสรินเบือนหน้าหนีหยิบสมุดบัญชีเล่มโตขึ้นมาแสร้งทำงานต่อ แม้ดวงตาจะหวาดหวั่นไหวระริก“ก็น่าจะนะ คุณอเล็กคงต้องบินไป ๆ มา ๆ เผลอทำได้ไม่กี่วันอาจจะบินกลับก็ได้”มือเรียวหมดแรงยอมรับความจริงว่าเธอคงไม่มีวันหนีชายร่างสูงใหญ่คนนั้นพ้น นั่งปล่อยตัวทิ้งร่างไปกับโต๊ะทำงาน ใบหน้างามฟุบลงกับโต๊ะ“รีบนะ เขาบอกให้ขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย”หัวหน้าพิสุทธิ์ย้ำอีกครั้งพร้อมลุกจากเก้าอี้เมื่อมองไม่เห็นพิรุธ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 13 ไปคอนโดเดี๋ยวนี้
บทที่ 13 ไปคอนโดเดี๋ยวนี้โรสรินเบือนหน้ากลับ มองไปทางไฟลิฟต์กำลังกระพริบบอกชั้น มือเรียวกำสายสะพายกระเป๋าใบเล็กแน่นเข้าหวาดหวั่น ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อติ๊งโรสรินพุ่งออกจากลิฟต์ทันทีเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก จ้ำอ้าวด้วยท่อนขาเรียวยาวไวที่สุดไปยังโถงด้านหน้า เธอต้องหาตัวช่วยเดี๋ยวนี้ แว่วเสียงฝีเท้าหนักยังตามติด“ปรียา!!”พนักงานสาวสวยแผนกต้อนรับเงยหน้าเมื่อได้ยินเสียงโรสริน มองจ้องเขม็ง“มีอะไร กำลังจะไปไหนน่ะ นี่ยังไม่พักเที่ยงเลย”“ไปกินข้าว ไปด้วยกันไหม”ปรียาตกใจ แต่ไหนแต่ไรโรสรินไม่เคยชวนเธอไปทานข้าวและนี่ก็ยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำจะออกไปพักเที่ยงได้ยังไง“ประสาทหรือเปล่ายายโรสริน มันยังไม่เที่ยงขืนไปมีหวังโดนดีแน่”แผ่นหลังโรสรินวาบขึ้นเมื่อร่างสูงเดินตามมาถึงด้านหลัง เธอมองไปด้านหน้าพอดีที่พิชิต ชายหนุ่มที่กำลังตามจีบเธอเดินขึ้นบันไดมาเธอผละออกจากเคาน์เตอร์ก่อนที่มือของอเล็กซานเดอร์จะรั้งเธอไว้ได้ทัน ปรี่ตรงไปหาชายหนุ่มร่างสูงผอมอย่างหนุ่มออฟฟิศ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 14 NC
บทที่ 14 NCมือเล็กจับขอบประตูห้องนอนไว้ผงกศีรษะ น้ำเสียงสั่นพร่า ร่างเล็กสั่นสะท้าน ภายใต้ความตื่นกลัวของหญิงสาวพลันเกิดควาวมรู้สึกตื่นเต้น ชีพจรเต้นรัวกระหน่ำ หน้าแดงซ่านจนถึงลำคอเขาดึงกางเกงลงต้นขาแล้วใช้เท้าเขี่ยดันมันออกไปจากข้อเท้าเรียวงามของสาวน้อย ร่างเปลือยขาวโพลนท่ามกลางแสงที่สาดส่อง อเล็กซานเดอร์ก้มลงจูบแผ่นหลังเปล่าเปลือยไปตามร่องยาว ลากลิ้นเป็นทางถึงร่องสะโพกขอบกางเกงในค่อยดึงตัวน้อยออกโดยที่ลิ้นลากยาวตามเนินเนื้อนุ่มที่โผล่พ้นเธอสูดหายใจลิ้นสากระคายสัมผัสส่วนโค้งมนตรงสะโพก ฉวยจังหวะขณะที่เขารูดกางเกงในเธอออก ตะกายข้อศอกขึ้นไถตัวไปด้านหน้าหนีสัมผัสร้อน แต่คนตัวโตยังไม่ลดละ“อย่า อเล็ก อ่า อ่า”มือใหญ่คว้าข้อเท้าไว้แน่นโน้มร่างลงพรมจูบตั้งแต่ข้อเท้าขาวนวลขึ้นไปยังน่องเรียวสู่ต้นขาด้านใน อเล็กซานเดอร์หิวกระหาย ทรวงอกอัดแน่นโหยหาอย่างไม่น่าเชื่อ ไต่ริมฝีปากหนาร้อนลากลิ้นเป็นทางขึ้นสู่ต้นขาด้านใน แทรกตัวลงกลางหว่างขามุดหน้าแกร่งเข้าสู่ร่องก้นลากเลียจนกระทั่งถึงกลีบบางสวย“พระเจ้า
ของหวงมาเฟีย บทที่ 15 เขาคงต้านไม่อยู่
บทที่ 15 เขาคงต้านไม่อยู่ดาลยายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ตั้งแต่มาถึงคอนโดมิเนียมจากเมื่อช่วงเช้าตอนนี้ล่วงเลยเกือบสี่ชั่วโมงเธอมองถุงกระดาษด้านหน้าบนโต๊ะ ข้างในประกอบด้วยถุงยางอนามัยจำนวนหนึ่งและเจลหล่อลื่นแม้ว่าเธอเป็นสาวรัสเซียสมัยใหม่แต่จำนวนถุงยางมากขนาดนี้ตอนซื้อยังทำให้เธอเขินอายกริ๊งงง!“ค่ะ บอส”ดาลยารีบรับสายโทรศัพท์เมื่อมองหน้าจอโทรศัพท์ ในที่สุดบอสใหญ่ว่างพอโทรเข้ามา“สั่งข้าวให้ด้วยของ่าย ๆ สองที่ เออ แล้วก็ถุงยาง”“เตรียมไว้แล้วค่ะ”ง่าย ๆ แค่นั้นสำหรับคำสั่ง ดาลยารีบตรงไปยังห้องอาหารของคอนโดมิเนียมที่มีพร้อมทุกอย่าง สั่งอาหารง่าย ๆ สำหรับสองคน หลังจากนั้นจึงไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของกินเพิ่มอีกจำนวนหนึ่งก๊อก ก๊อก ก๊อกคราวนี้ดาลยาไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปโดยพลการอีก บอดี้การ์ดสาวยืนรอคำสั่งอนุญาต“เข้ามา”ดาลยาค่อยเปิดประตูหอบข้าวของที่ซื้อมาตรงไปทางครัว พยายามไม่มองแต่ยังพอสังเกตเห็นเสื้อผ้ากระจัดกระจาย ชุดของโรสริน ซึ่งเธอคงไม่อาจสว
ของหวงมาเฟีย บทที่ 16 ไอ้บ้า คนเฮงซวย
บทที่ 16 ไอ้บ้า คนเฮงซวยโรสรินผลักเก้าอี้ไปด้านหลังอย่างแรงลุกขึ้นเดินตรงไปยังโถงกลาง มองหากระเป๋าสะพายของตัวเอง ใจนึกต่อว่าตัวเองที่อ่อนแอแพ้พลังทางเพศของอเล็กซานเดอร์จนหลงลืมทุกอย่างบ้าจริง หล่นอยู่ในรถ แล้วที่นี่จะกลับยังไง“จะไปไหน!”อเล็กซานเดอร์ฉุดแขนเธอไว้เมื่อเห็นเธอหยุดมองหาของที่ห้องโถงกลาง หน้าแกร่งคล้ำลงอย่างคนมีโทสะ ตาลุกวาวเจิดจ้ากว่าทุกครั้ง“กลับหอ”“ใครให้กลับ”“ก็ตัวเองไงให้กลับ ฉันนอนกับคุณมามากพอแล้วอเล็ก ฉันจะกลับหอและพรุ่งนี้เช้าจะไปทำงาน”“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น หน้าที่คุณคืออยู่ที่ห้องนี้ นอนอ้าขาให้ผม”โรสรินจ้องตอบไม่ลดละ ดวงตาคมกล้าของอเล็กซานเดอร์วาวโรจน์ ร่างเล็กกว่าแม้หวาดหวั่น แต่เธอต้องออกไปจากที่นี่ เขาเป็นชายหนุ่มมากประสบการณ์ และทุกครั้งจะยิ่งทำให้เธอตกลงไปในหลุ่มเสน่หา ไม่ว่าจะกาย หรืออาจทางใจไปแล้วใจย้ำแค่ว่า อเล็กซานเดอร์เห็นเธอเป็นคู่ขา คู่นอน ที่สะดวก ต้องการ อยากเมื่อไรก็มา จะให้เธออ้าขาเมื่อไรก็ได้
ของหวงมาเฟีย บทที่ 17 ลาพักร้อน
บทที่ 17 ลาพักร้อน“โรส เป็นอะไรไป”โรสรินเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานด้วยตาบวมซ้ำสภาพอิดโรย หลังจากเมื่อเช้าที่เธอแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำแผนกบัญชีเธอมองหัวหน้าพิสุทธิ์ส่งสายตาความห่วงใย เขาเลื่อนเก้าอี้มาทางเธอนั่งลงข้าง ๆ ลูบผมเธอดั่งพี่ชายดูแลน้องสาว“เป็นอะไร แล้วนี่ไม่ขึ้นไปทำงานให้บอสแล้วเหรอ”โรสรินส่ายหน้าน้ำตาพาลไหลลงอีก เธอรีบสูดน้ำมูกเข้าลึกหยิบกระดาษอเนกประสงค์ขึ้นเช็ค“ม่ะ ไม่ต้องแล้วค่ะหัวหน้า”“อืม ก็ดี งั้นก็ทำงานแผนกบัญชีต่อเถอะ แล้วนี่เป็นอะไรบอกพี่ได้ไหม”โรสรินส่ายหน้าอีกครั้ง เธอจะบอกหัวหน้าได้ยังไงว่าเพิ่งไปนอนกับประธานบริษัทมาและโดนเขาหักอก“โรสไม่เป็นอะไรหรอกค่ะหัวหน้า ทำงานได้สบาย หัวหน้าไม่ต้องห่วงโรสหรอกค่ะ”พิสุทธิ์ยังจ้องหน้าหญิงสาว ลูกน้องที่เขาดูแลมาหลายปีนับแต่เธอจบใหม่และเข้ามาทำงานที่บริษัท โรสรินขยันขันแข็งและเชื่อฟัง ซื่อสัตย์ต่อบริษัทจนยากที่จะหาพนักงานคนไหนเทียบได้“ครั้งก่อนเปรยว่าอยากจะลาพักร้อนไม่ใช่เหรอ”โรสรินเงยหน้าขึ้นจ
Latest chapter
