เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 5 จะเริ่มอ่อยยังไงดี
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-01 11:05:20บทที่ 5 จะเริ่มอ่อยยังไงดี
“ดาลยาค่ะ”
“ชื่อแปลกดีจังเลยค่ะ”
“ค่ะ เป็นภาษารัสเซีย”
“รัสเซีย น่าขัน ทำไมวันนี้ฉันถึงเจอแต่คนรัสเซีย”
โรสรินแสร้งล้างมือต่อเพื่อยืนสงบจิตใจหลังจากที่ได้ยินเพื่อนร่วมงานนินทา ถ้าเธอได้กลับไปทำงานอีกเมื่อไร เธอจะหาทางเล่นงานให้ได้
“ฉันสังเกตว่าคุณเดิน เออ จะเรียกยังไงดี คุณเดินเหมือนไม่ค่อยตรงเท่าไร”
โรสรินหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะหยิบแว่นตาหนาขึ้นมาจากกระเป๋าให้ดู
“เนี่ยค่ะ ฉันสายตาสั้น แล้ววันนี้ก็ยุ่งมากจนไม่ทันได้ซื้อคอนเทคเลนส์ ก็เลยแทบจะคลำทางเอาเลยค่ะ”
“ถึงว่า..”
“ถึงว่าอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรค่ะ เรียบร้อยแล้วเข้าไปในผับกันดีกว่าค่ะ”
โรสรินยิ้มออกมาเล็กน้อย มองดาลยาที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำนึกขึ้นได้เหมือนเพิ่งรู้ตัว นี่เจ้าหื่นให้เธอมาเฝ้าเราไว้หรือเนี่ย!
ขณะที่เดินผ่านเข้าไปในผับ เธอได้ยินเสียงปรียาตะโกนพูดเพราะเพลงในผับดังมาก เสียงมาจากทางใดทางหนึ่งข้างหน้าเธอ
“อยากจะเข้าไปทำความรู้จักจังเลย อเล็กซานเดอร์หล่อชะมัด ใครนะจะโชคดีเด็ดเขาไปในคืนนี้”
โรสรินยิ้มเยือน แค่ไม่นานคนพวกนี้ก็รู้จักชื่อชายหื่นกามคนนั้นเสียแล้ว สงสัยเขาคงหล่อมากอย่างที่พวกเธอพูดมา
“แต่ไม่มีวันเป็นยายโรสรินแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงหัวเราะประสานกันทำให้โรสรินหยุดกึกจนดาลยาต้องหันกลับมามอง ดวงตาหวานหรี่ลงโกรธจัด ท้องไส้ปั่นป่วนจนรู้สึกอยากอาเจียนเพราะคนพวกนี้เป็นใครกัน ต่อหน้าพูดจาดีคล้ายเพื่อน แต่ลับหลังเอาเธอมาพูดล้อเล่น โรสรินเป็นคนจริงใจและตั้งใจทำงานมาตลอด เธออาจละเลยเสื้อผ้าหน้าผมก็เพราะเห็นว่ารูปกายภายนอกไม่ใช่สิ่งสำคัญ
แล้วยังไงล่ะเธอถูกพักงาน เธอถูกเพื่อนร่วมงานล้อเลียน นินทา
ร่างระหงยึดกายขึ้นตรงมองไปข้างหน้า เธอตัดสินใจแล้ววันนี้เป็นไงเป็นกัน เธอจะเด็ดผู้ชายคนนั้นให้คนพวกนี้ดู ให้แม่พวกนี้นั่งน้ำลายหกอยู่ที่โต๊ะ มองเธอเป็นผู้หญิงที่ชายหื่นกามคนนั้นเลือก แล้วจากนั้นเธอจะกลับมาเฉลยทีหลังตอนกลับจากโดนพักงาน
ดาลยาเอี้ยวหน้ากลับไปมองโรสรินอีกครั้ง ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้างดงาม หลังจากนั้นโรสรินก็เดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อเล็กซานเดอร์โล่งใจเมื่อเห็นดาลยาพาดอกกุหลายแสนสวยของเขากลับมาที่เคาน์เตอร์ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาต้องให้ดาลยาประกบเธอไปเพราะกลัวว่าเธอแกล้งเดินออกไปแล้วหนีหาย
หน้าแกร่งผ่อนคลายขึ้นยิ้มมุมปาก พอดีซิการ์หมดมวน เขาวางไว้ที่จานเขี่ยบุหรี่ที่บาร์เทนเดอร์หยิบขึ้นวางไว้ให้
กายชายสูงใหญ่ยึดตัวขึ้นเต็มความสูง ร่างระหงสูงโปร่งของโรสรินเยื้องย่างบนส้นสูงสีดำเด่นกว่าใครภายในผับ เอวคอดสะโพกผาย โดยเฉพาะเนินทรวงอกอวบอิ่มสวยที่เกือบทะลักคอเสื้อตัวเล็ก
ท่ามกลางแสงสีในผับ โรสรินยังเปล่งประกาย หน้าหวานเอียงเล็กน้อย มุมปากแต้มรอยยิ้มผิดจากขาไป อเล็กซานเดอร์เริ่มขยับตัวอย่างอึดอัด เขาต้องเร่งมือหน่อยแล้วเพราะไอ้หนูด้านล่างกำลังผงาดง้ำ และเมื่อมันตื่นขนาดอันใหญ่โตอาจทำให้คนอื่นสังเกตเห็น
โรสรินมองเห็นชายหื่นกามคนนั้นยังยืนรอเธออยู่เคาน์เตอร์ที่เดิม แม้ว่าเธอจะเห็นหน้าไม่ชัดหากแต่ฟังจากน้ำเสียงของปรียา เขาคงเป็นผู้ชายที่หล่อจัด งั้นคงทำใจอ่อยเหยื่อได้ไม่ยาก
เอะ! ว่าแต่ว่าจะเริ่มอ่อยยังไงดี
สาวนักบัญชีกำลังคำนวณผลได้ผลเสียและวิธีที่จะเข้าถึงตัวผู้ชายคนนี้ยังไงไม่ให้เสียเปรียบมากนัก พลันมือใหญ่อุ่นร้อนของอเล็กซานเดอร์วางบนหลังเปลือยดันเธอไปทางเก้าอี้
โรสรินสะดุ้งตกใจเล็กน้อยหากแต่ต้องยอมนิ่งเฉย เอียงศีรษะยิ้มหวาน
“ขอบคุณค่ะ”
อเล็กซานเดอร์ชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า มือใหญ่ที่ยังวางอยู่แผ่นหลังร้อนระอุยิ่งกว่าเดิมจนเริ่มไต่ลงข้างใต้ชุดไปเล็กน้อยวกไปยังเอวกิ่วเปลือย คล้อยลงด้านล่าง เอ่ยถามด้วยเสียงพร่าต่ำจนเขาเองยังแปลกใจ
“ขอบคุณเรื่องอะไรครับ”
“ก็ที่อุตส่าห์รอฉันไงคะ”
โรสรินแสร้งยิ้มหวานก่อนสั่งเครื่องแก้วใหม่มาอีกแก้วเพราะกลัวผู้ชายข้าง ๆ วางยา เธอแสร้งเอียงหน้าเพื่อเอียงตัวหนีมือใหญ่ที่ล้วงไปถึงบั้นเอวจากร่องเสื้อรูปตัววีที่ยาวถึงกลางหลัง มืออุ่นจัดจนทำให้โรสรินร้อนไปด้วย
เธอรับแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มเรียกความกล้าหาญภายใน หนุ่มร่างใหญ่รุกไวเสียจนเธอตั้งรับไม่ทัน ตัวเขาแทบจะสิงร่างเธออยู่แล้ว
“คุณยังอยากจะนั่งอยู่ที่นี่เหรอครับโรส”
ตอนนี้เขาย้ายร่างไปยืนซ้อนด้านหลัง โน้มศีรษะลงกระซิบถามข้างหู หน้างามเบี่ยงหน้าหนีเล็กน้อยพอไม่ให้อเล็กซานเดอร์สังเกตเห็น
บ้าจริง แค่ถามต้องเอาจมูกเข้ามาซุกไว้ด้วย
โรสรินเก็บอาการไม่อยู่ มองมือใหญ่ด้านหน้าที่เท้าลงบนเคาน์เตอร์คร่อมร่างเธอไว้ เขาโน้มศีรษะลงใกล้เธอจนแผ่นหลังเธอร้อน
มือเรียวแกล้งหยิบแก้วเหล้าขึ้นงอศอกไปด้านหลังกระทุ้งเบา ๆ ให้พ่อหนุ่มเลือดร้อนได้รู้สึก แต่คล้ายคนร่างโตไม่รู้สึกรู้สา ทั้งยังหัวเราะขบขันจนแผ่นอกแกร่งสะเทือนเป็นจังหวะแนบแผ่นหลังเปล่าเปลือยของโรสริน กายสาวร้อนวูบวาบจนมือที่แก้วอยู่สั่นสะท้าน
ให้ตายเถอะพ่อหื่นกาม เราจะมาหวั่นไหวไม่ได้นะ
โรสรินกระดกแก้วเหล้าอีกย้อมใจ ถ้าเธอถอยตอนนี้เธอก็แพ้พวกปากมาก แต่ถ้าขืนไปต่อเธอควรรับมือกับหนุ่มร่างใหญ่คนนี้แบบไหนดี
“น้องคะ ขออีกแก้ว”
คิ้วเข้มขมวดก้มมองมองร่างระหงในอ้อมกอด จากเสี้ยวด้านข้างเขามองเห็นพ่วงแก้มแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ คงไม่ดีแน่ ๆ ถ้าคืนนี้เขาจะโยกตัวอยู่กลางหว่างขาสาวคนงามขี้เมา
“เฮ้ โรส นี่มันแก้วที่สี่แล้วนะครับ ถ้าขืนยังดื่มมากกว่านี้คุณอาจจะยืนไม่อยู่”
โรสรินเอียงใบหน้างามมาทางด้านหลัง แขนยาวเรียวเอื้อมรั้งท้ายทอยชายหนุ่มกระซิบข้างกรามแกร่ง
“ถ้าโรสเมา อเล็กก็พาโรสกลับแล้วกันนะคะ”
องคาพายัพทั้งหมดของอเล็กซานเดอร์ลุกชันเตรียมพร้อม มืออ้อมเอวกิ่วมาด้านหน้าขย้ำแน่นเต็มอารมณ์ เสียงสั่นพร่าหมดสิ้นความควบคุมตัวเอง
“งั้นเราต้องกลับกันแล้วคนสวย”
โรสรินรู้สึกตัวเบาหวิว น้องบาร์เทนเดอร์ชงอะไรให้เธอดื่มกันแน่นะ ค็อกเทลสีสวยดื่มง่าย รสชาติอร่อย ยิ่งทำให้โรสรินยกจิบรวดเร็ว นอกจากนั้นท้องที่ว่างโหวงทำให้เธอยิ่งมึนเมา แต่ยังคิดว่าพอประคองตัวไหว
“อื้อ อีกเดี๋ยวสิคะ พวกนั้นจะได้มองด้วยความอิจฉานาน ๆ”
“พวกไหนสาวน้อย”
“ก็พวกปากหอยปากปูน่ะสิค่ะ ขี้นินทาชาวบ้าน บอกว่าคุณไม่มีทางมองโรส ฮึ”
อเล็กซานเดอร์ยิ้มมุมปากหัวเราะในลำคอ ดูท่าตอนนี้สาวน้อยในอ้อมแขนเมาเสียแล้ว น้ำเสียงหวานอ้อแอ้เล็กน้อยและนั่งเอาหลังพิงอกเขา มือน้อยยังคอยจับโน้นจับนี่ตลอด
“งั้นอีกแก้วเดียวแล้วกลับกันเลยนะครับ”
อเล็กซานเดอร์ตัดสินใจรวบรัดเวลาเข้ามา ตอนนี้ชักจะดึกขึ้นทุกทีและกว่าเขาจะเสร็จเรื่องกับสาวน้อยคงอีกหลายชั่วโมง
ก้มหน้าลงมองหญิงสาวยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ เหมือนแกล้ง อเล็กซานเดอร์คว้าแก้วออกมา
“พอแล้ว ครึ่งแก้วก็พอกลับกันเถอะคนดี”
“อื้อ”
โรสรินหน้าบึ้งถูกขัดใจ เธอหันควับมองร่างสูงตีมือใหญ่ที่คว้าแก้วของเธอออกไป โน้มศีรษะของอเล็กซานเดอร์ลงมาใกล้ ๆ
“คุณนี่บ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวจังเลยค่ะ”
หน้าหวานคลี่ยิ้มน้อย ๆ แหงนหน้าก่อนจะทำปากเง้า อเล็กซานเดอร์สูดลมหายใจเข้าสะท้านในอกแกร่ง เขาสุดจะต้านทานอารมณ์เสน่หาที่กระแทกเข้าใส่ ตรึงท้ายทอยสาวน้อยไว้จูบปากเง้าหนักหน่วงไม่สนว่าใครจะมองบ้าง
บทที่เกี่ยวข้อง
ของหวงมาเฟีย บทที่ 6 ขับให้เร็วกว่านี้
บทที่ 6 ขับให้เร็วกว่านี้“อื้อ”เสียงหวานทักท้วงในลำคอก่อนจะยอมให้เขารุกรานเข้าไปในโพรงปาก ลิ้นสากหยอกเย้าให้เธอตอบรับ เพียงแค่โรสรินใช้ลิ้นตอบสนองเบา ๆ อเล็กซานเดอร์รีบผละออกทันที ดึงเธอลงจากเก้าอี้จนโรสรินตัวเอน“จะรีบไปไหนละคะ เรายังจูบไม่เสร็จเลย”“เราได้จูบกันแน่นอนสาวน้อย แต่ไม่ใช่ที่นี่”มือแกร่งคว้าใต้รักแร้ไว้ดึงให้เดินตามอย่างรวดเร็ว อาการเมาของโรสรินมากกว่าที่เธอคาดคิด เพียงเท้าลงจากเก้าอี้สัมผัสพื้นพลันรู้สึกว่าพื้นเอียงทันทีจนร่างระหงเดินไม่ตรงทาง ถ้าไม่มีพ่อหนุ่มหื่นกามคอยพยุงเธอคงจะล้มไปแล้ว“อือ ช้า ๆ หน่อยสิคะ”เสียงหวานอ้อนเล็กน้อย อเล็กซานเดอร์ค่อยผ่อนฝีเท้าลงบ้าง ใจเขาต้องการอุ้มสาวสวยชุดดำคนนี้แต่มันดูเอิกเกริกเกินไป สายตายังสังเกตเห็นพนักงานในผับเหลียวมองอเล็กซานเดอร์มองดาลยา เขาส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดรีบไปนำรถมารับที่หน้าโรงแรม ยังนึกแปลกใจตัวเองที่คิดหอบหิ้วเธอกลับไปด้วยยังที่พัก เพราะตามปกติเขามักมีเซ็กซ์ที่โรงแรมเสมอเอี๊ยด!ปัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-01ของหวงมาเฟีย บทที่ 7 NC
บทที่ 7 NC“คุณสวยโรส อย่าทรมานผมเลยนะคนดี”น้ำเสียงปลอบประโลมไม่ช่วยให้เธอคลายใจ สติเธอกำลังกลับคืนมาและพบว่าเธอกำลังล้มลงบนเตียงโดยมีร่างสูงตามติดคร่อมเธอไว้เขาพรมจูบไปตามใบหน้าเธอ มือน้อยยันบ่าแกร่งไร้ไขมันไว้ หน้าหวานคมเบี่ยงหนี เขาจึงซุกลงซอกคอเลียเป็นทางจนเธอเปียกชื้นมือร้อนกอบอกอวบอิ่มเคล้นคลึง ลิ้นสากลากลงจนถึงยอดถันเล็กสวยที่ชูชันรับปากที่ครอบลงมา“อือ อเล็ก อือ”“ใช่ คุณสวยไปหมดทั้งตัวโรส”เขาดูดยอดถันเสียงดัง ใช้ลิ้นแตะตวัดหยอกล้อ มือบีบเต้างามให้ตั้งขึ้น“ผมอยากเลียคุณทั้งตัว โรส ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมเป็นแบบนี้ โรส”ลิ้นร้อนลากลงตรงแอ่งใจกลางหน้าท้องแบนเรียบ เขาตวัดเลียร่องบุ๋มน้อย ๆ ลากลงพร้อมค่อยดึงชุดราตรีสีดำลงไปตามเนินสะโพกกลมมน มือใหญ่จับร่างระหงพลิกตะแคงลากชุดลงไปตามขอบโค้งขาว ปลายนิ้วสัมผัสผิวนุ่มพรมจูบไล้ตามชุดที่ถูกดึงออกสติสาวโสดไร้ประสบการณ์แม้พร่าเลือนด้วยพิศวาสแต่ยังพอรับรู้ว่าคนร่างโตกำลังทำสิ่งใด โรสรินคว้าเส้นผมของอเล็กซานเดอร์ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 8 NC
บทที่ 8 NC“โรส เช้าแล้วครับคนสวย”อเล็กซานเดอร์เฝ้าวอแวสาวน้อยตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง เขานอนรออย่างอดทนมาทั้งคืนจนเอ็นใหญ่ตั้งลำขึ้น เขาเอาท่อนแกร่งถูไถแก้มก้นสาวน้อยที่ยังนอนหลับใหลไม่รู้เรื่อง“ฟอด!”ปากหนาหอมไหล่บางเนียนขาวผ่องเสียงดัง เขาดันร่างโรสรินให้นอนค่ำ ไล่พรมจูบลากไปตามแผ่นหลังทีละน้อยตอนนี้แสงท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ทำให้อเล็กซานเดอร์มองเห็นสาวน้อยที่นอนสลบไสลได้อย่างชัดเจน เธอมีผิวที่สวยเป็นบ้าและหอมสมชื่อกุหลาบเขาลากลิ้นตามร่องแผ่นหลังลงไปเรื่อย ๆ เสียงอืออาของสาวน้อยเริ่มดังขึ้นอย่างขัดยังมีเรื่องค้างคากันอยู่เมื่อคืนและเขาจะทำให้แน่ใจว่าหญิงสาวที่โดนเขาเปิดบริสุทธิ์จะไม่มีทางไปนอนกับใครอีกขยับร่างใหญ่ลงพรมจูบไปตามร่างกายสาวงดงาม ส่วนเว้าส่วนโค้งตรงเอวกิ่ว สู่สะโพกผายมนกลมเนียนนวล ขยับหน้าใกล้แก้มก้นงอนงามสวยเต็มตึงมือเป็นลูก ลงแรงกัดเบา ๆ จนร่างบางสะดุ้งอกแกร่งขยับกระเพื่อมหัวเราะในลำคอ สาวสวยตื่นแล้วต่างหากแต่แกล้งนอนหลับ ลิ้นลากเลยไปตามร่องก้น มือใหญ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 9 เผ่น
บทที่ 9 เผ่นติ๊งทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ดาลยาเลขานุการและบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินออกมา โรสรินชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้เห็นหน้าชัด ๆ เธอคือคนเดียวกับเลขาสาวที่อยู่ข้างกายเขาในห้องประชุมเมื่อวาน“อ้าวคุณโรส จะไปแล้วเหรอคะ เจ้านายไปไหนคะ”โรสรินนิ่ง ดาลยาจำเธอไม่ได้เช่นกัน จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาแสร้งพูดไม่แยแส“อาบน้ำค่ะ เขาคงไม่ถูกใจโรสเท่าไรมั้งคะคุณดาลยา ไล่โรสกลับแล้วไม่ไปส่งด้วย”โรสรินลอบมองดาลยาเงียบงันไปก่อนพยักหน้ารับขยับร่างเบี่ยงออกให้โรสรินเดินเข้าลิฟต์ไปแต่โดยดีเธอโล่งอกแอบผ่อนลมหายใจก่อนจะส่งยิ้มหวานสุดใจให้เลขาสาวของอเล็กซานเดอร์ประตูค่อยปิดลงอย่างช้า ๆ โรสรินยังแสร้งยืนโบกมือลาให้ดาลยาโดยที่สาวสวยคนนั้นยังยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดพระเจ้า ประตูปิดเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม ขอร้องติ๊งโรสรินพิงร่างกับผนังลิฟต์ เข่าแทบทรุดเมื่อประตูลิฟต์ปิด เธอกดปุ่มชั้นยี่สิบห้า มันไม่ใช่ชั้นแผนกบัญชีแต่เธอต้องเปลี่ยนไปใช้บันไดหนีไฟแทน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 10 อีกสามเดือนเจอกัน
บทที่ 10 อีกสามเดือนเจอกันบ้าฉิบ! สาวน้อยนั่นหายตัวไปได้ยังไงอเล็กซานเดอร์นั่งหน้าขรึมตรงโถงด้านหน้ามองเหล่าพนักงานที่ผู้อำนวยการเกณฑ์ออกมายืนเรียงแถว ทำราวกับว่าเกิดเรื่องใหญ่เรื่องโต“ว่าไงดาลยา”“ค่ะ ตรวจกล้องทุกชั้นแล้วค่ะ เดินออกมาจากชั้นที่ยี่สิบห้าแล้วไม่เห็นออกมาจากลิฟต์ชั้นไหนอีกเลยค่ะ”“แล้วไอ้บันหนีไฟของที่นี่มันเป็นระบบห่าเหวอะไร!!”ผู้อำนวยการหัวหดก้มหน้างุดทันทีที่เสียงตะโกนกัมปนาทดังขึ้นจากอเล็กซานเดอร์“ระบบของที่นี่หละหลวมมากค่ะบอส คนสามารถเข้าไปใช้เข้าออกได้ตามใจ ด้านหน้าและภายในบันหนีไฟแต่ละชั้นไม่มีกล้องวงจรปิดค่ะ”ใบหน้าแกร่งหน้าคล้ำด้วยแรงโกรธ ดาลยาแทบไม่เคยเห็นบอส หนุ่มเป็นแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง“เธอเป็นพนักงานที่นี่ ไปสืบมา”ดาลยาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือบมองคนที่ยังยืนอยู่เรียงแถวแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยอ่อนใจ ผู้อำนวยการของที่นี่ปวกเปียกและสมองตื้นเขิน คงไม่แคล้วได้โดยบอสหนุ่มเปลี่ยนตัวแน่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 11 สองเดือนผ่านไป
บทที่ 11 สองเดือนผ่านไปสองเดือนผ่านไป“นี่ ๆ เห็นยายโรสตอนนี้ไหม”เสียงปรียาพนักงานต้อนรับเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้าง ๆ กัน“ทำไมเหรอ”“ก็เดี๋ยวนี้แต่งตัวดีขึ้นเยอะเลย ดูสิเดินมาโน้นแล้ว”ปรียาชี้ชวนให้เพื่อนดูหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งสวมกางเกงทำงานพอดีตัวเสื้อเชิ้ตผ้าบางคลุมทับด้วยเสื้อสูทแบบผู้หญิงตัดเนี้ยบ ทรงผมที่เคยปล่อยกระเซอะกระเซิงมัดรวบเรียบร้อยปล่อยลูกผมด้านข้างกรอบใบหน้ารับหน้าหวานคมรองเท้าส้นสูงไม่มากสำหรับผู้หญิงที่โรสรินหัดใส่มาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว ทำให้เพิ่มความสูงสง่ายิ่งขึ้น และคอนเทคเลนส์สำหรับคนสายตาสั้นทำให้ดวงตาที่เคยคมหวานยิ่งโตขึ้นเจิดจ้าจนคนต้องมองเหลียวหลังโรสรินมั่นใจขึ้นและไม่หวั่นว่าใครจ้องนินทา เธอเหลือบมองปรียาและเพื่อนร่วมงานตรงเคาน์เตอร์ ยิ้มมุมปากเล็กน้อยทำให้เธอดูสวยร้ายยิ่งกว่าเดิมปรียามองโรสรินเดินผ่านเคาน์เตอร์ด้านหน้าไปไม่เอ่ยสวัสดียามเช้าเหมือนเมื่อก่อนที่โดนพักงาน ในใจให้อิจฉาที่จู่ ๆ สาวทึนทึกอย่างหล่อนสวยขึ้นมาเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 12 ไปทานมื้อเที่ยง!!
บทที่ 12 ไปทานมื้อเที่ยง!!“ว่าไงนะคะหัวหน้า!”“ข้างบนเรียกตัวเธอขึ้นไปทำงานชั้นบน”“ไม่ ไม่ โรสทำเป็นแต่บัญชี ทำอย่างอื่นไม่เป็น”ดวงตาหวานเบิกกว้างมองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่จู่ ๆ เกิดออกมาจากห้องทำงานสีหน้าไม่สู้ดีนัก มองลูกน้องสาวมากฝีมือก่อนจะโพล่งคำสั่งจากเบื้องบน“ฉันก็ไม่รู้จะว่ายังไงเพราะแผนกบัญชีคงต้องขาดคน แต่โรส นั่นมันประธานบริษัท เราจะขัดคงไม่ได้ เธอก็ขึ้นไปทำงานสักเดือนคงไม่เป็นอะไรหรอก”หัวหน้าพิสุทธิ์ขยับตัวลงนั่งที่เก้าอี้ใกล้โรสริน จ้องตาหวานกลมสงสัย“เดือน?”โรสรินเบือนหน้าหนีหยิบสมุดบัญชีเล่มโตขึ้นมาแสร้งทำงานต่อ แม้ดวงตาจะหวาดหวั่นไหวระริก“ก็น่าจะนะ คุณอเล็กคงต้องบินไป ๆ มา ๆ เผลอทำได้ไม่กี่วันอาจจะบินกลับก็ได้”มือเรียวหมดแรงยอมรับความจริงว่าเธอคงไม่มีวันหนีชายร่างสูงใหญ่คนนั้นพ้น นั่งปล่อยตัวทิ้งร่างไปกับโต๊ะทำงาน ใบหน้างามฟุบลงกับโต๊ะ“รีบนะ เขาบอกให้ขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย”หัวหน้าพิสุทธิ์ย้ำอีกครั้งพร้อมลุกจากเก้าอี้เมื่อมองไม่เห็นพิรุธ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02ของหวงมาเฟีย บทที่ 13 ไปคอนโดเดี๋ยวนี้
บทที่ 13 ไปคอนโดเดี๋ยวนี้โรสรินเบือนหน้ากลับ มองไปทางไฟลิฟต์กำลังกระพริบบอกชั้น มือเรียวกำสายสะพายกระเป๋าใบเล็กแน่นเข้าหวาดหวั่น ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อติ๊งโรสรินพุ่งออกจากลิฟต์ทันทีเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก จ้ำอ้าวด้วยท่อนขาเรียวยาวไวที่สุดไปยังโถงด้านหน้า เธอต้องหาตัวช่วยเดี๋ยวนี้ แว่วเสียงฝีเท้าหนักยังตามติด“ปรียา!!”พนักงานสาวสวยแผนกต้อนรับเงยหน้าเมื่อได้ยินเสียงโรสริน มองจ้องเขม็ง“มีอะไร กำลังจะไปไหนน่ะ นี่ยังไม่พักเที่ยงเลย”“ไปกินข้าว ไปด้วยกันไหม”ปรียาตกใจ แต่ไหนแต่ไรโรสรินไม่เคยชวนเธอไปทานข้าวและนี่ก็ยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำจะออกไปพักเที่ยงได้ยังไง“ประสาทหรือเปล่ายายโรสริน มันยังไม่เที่ยงขืนไปมีหวังโดนดีแน่”แผ่นหลังโรสรินวาบขึ้นเมื่อร่างสูงเดินตามมาถึงด้านหลัง เธอมองไปด้านหน้าพอดีที่พิชิต ชายหนุ่มที่กำลังตามจีบเธอเดินขึ้นบันไดมาเธอผละออกจากเคาน์เตอร์ก่อนที่มือของอเล็กซานเดอร์จะรั้งเธอไว้ได้ทัน ปรี่ตรงไปหาชายหนุ่มร่างสูงผอมอย่างหนุ่มออฟฟิศ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02
บทล่าสุด
ของหวงมาเฟีย บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์
บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์อเล็กซานเดอร์สอดกายแกร่งเข้าทางรักเชื่องช้า เขาลูบไล้แก้มก้นเลยมาถึงแผ่นหลัง ลูบรอยแผลเป็นที่ยังนูนแผ่วเบาเขากอดเธอแน่นชะโงกร่างสอดใส่ถอนออก สอดใหม่ช้าแผ่วเบา ลมหายใจร้อนระอุแนบไปกับซอกคอเธอ เสียงครางทุ้มพร่าแหบต่ำดังลอดในลำคอปนเสียงบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ อเล็กซานเดอร์เลื่อนสายชุดนอนเส้นเล็กลงจากลาดไหล่พรมจูบ“โรส”ลำใหญ่เสียบทางรักเน้นหนักขึ้น เขาดันให้กายแกร่งมุดเข้าทางสุดลำกดย้ำจนให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างในเธอ“โรส”โรสรินผ่อนร่างลง อเล็กซานเดอร์ร่วมรักกับเธอแสนอ่อนหวานไม่เหมือนเคย ชายหนุ่มร่างสูงค่อยสอดเชื่องช้าแสนทรมาน เธอครางลอดออกมา“อ่า อเล็ก”“ใช่ โรส คิดถึงผมไหมที่รัก”“อือ”เขาดันแรงขึ้นกอดร่างบางที่นอนคว่ำบนที่นอนไว้แน่นให้ต้นขาแกร่งคร่อมสะโพกงามไว้สอดใส่ทางรักที่เริ่มเปียกชื้นเพราะแรงพิศวาส“ผมคิดถึงคุณโรส ที่รัก คิดถึงคุณมาก”โรสรินแอ่นร่างยามลำใหญ่เบียดลง มือจิกไปบนท่อนแขนที่โอบรัดเธอไว้ดั่งเถาวัล
ของหวงมาเฟีย บทที่ 23 ตาบ้า
บทที่ 23 ตาบ้าร่างสูงใหญ่เดินลงจากเครื่องบินเจทของท่าอากาศยานนานาชาติในประเทศดูไบสีหน้าเคร่งเครียดโกรธขึ้งขณะเดินไปตามทางขึ้นรถหรูคันใหญ่ที่มารับตรงลานจอดเครื่องบิน“บอส”ดวงตาพยัคฆ์มองดาลยานั่งอยู่เบาะหน้า เขาไม่เอ่ยตอบ มือประสานบนตักนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อวันก่อนตอนดาลยาโทรศัพท์มารายงาน“คุณท่านให้ตรงไปหาที่ห้องทำงานก่อนค่ะ”เขาเม้มปากนิ่งพยักหน้า มองไปยังภายนอกรุ่งเช้าของเมืองดูไบ แสงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าสามเดือนที่ผ่านมาเขาแทบเป็นบ้า ไม่ว่าจะควานหาตัว จ้างนักสืบเอกชนมือดีหลายสิบรายแต่ไร้แววของโรสรินเขาให้ค้นไปดักรอที่บ้านแต่เงียบกริบ เหมือนเธอหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิงอกหนุ่มอัดแน่นท่วมท้นจนอึดอัด เขาทั้งต้องการตะโกน ทั้งต้องการปลดปล่อยพลังภายในออกมา ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าโรสรินอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมรถหรูเลี้ยวเข้าจอดคฤหาสน์ราคาแพงภายในกรุแบรนด์เนมหรูหรา อเล็กซานเดอร์สาวเท้าขึ้นบันไดยาวเหยียดชั้นสองเลี้ยวไปทางห้องทำงาน มือจับลูกบิ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 22 หายตัว
บทที่ 22 หายตัวโรสรินยืนกรานขอกลับไปพักฟื้นที่หอพักของตัวเองโดยที่ร่างสูงใหญ่กระฟัดกระเฟียด จำใจยินยอมอเล็กซานเดอร์ยังโกรธที่โรสรินไม่ยอมตอบตกลง วันหลัง ๆ ในโรงพยาบาลเขาแทบจะไม่มานอกจากส่งดาลยามาอยู่เป็นเพื่อน“ห้องคุณน่าอยู่”“ค่ะ มันเล็กไปหน่อยแต่เดี๋ยวคุณก็จะชิน”โรสรินเอ่ยบอกดาลยาเมื่อบอดี้การ์ดสาวเข้ามาในห้อง ตอนนี้เรียกได้ว่าดาลยาตามติดเธอยังกับตังเม แล้วยังถูกอเล็กซานเดอร์บังคับให้มาพักห้องเดียวกับเธอ เพราะเธอไม่ยอมออกจากหอนี้“อยู่ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันเคยอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้”เป็นโรสรินที่เงยหน้ามองดาลยาขณะที่กำลังเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปแขวน“ชีวิตที่รัสเซียไม่ได้สวยหรู พวกเราจนและต้องทำงานหนัก ฉันโชคดีกว่าทุกคนในบ้านที่คุณปู่ของบอสรับไปเลี้ยงและได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ด”โรสรินยังตั้งใจฟังแม้ว่าจะแสร้งเก็บผ้าไปด้วย“ท่านมีพระคุณต่อฉันมาก นั่นหมายถึงอเล็กด้วยค่ะ”“เพราะงั้นคุณถึงจงรักภักดีมาก”“ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”เธอหันไปม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 21 ชิ คนสารเลว
บทที่ 21 ชิ คนสารเลวอเล็กซานเดอร์รีบวิ่งไปตู้เสื้อหยิบเสื้ออีกตัวออกมา สวมให้โรสรินแล้วอุ้มร่างบางขึ้นในอ้อมกอด เสียงโรสรินสะอื้นด้วยความเจ็บ“ไม่เป็นไร เราจะไปโรงพยาบาล”เขากดลิฟต์ใจร้อนรนไปหมด ร่างแกร่งไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขาหวาดกลัวและอีกความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อเล็กซานเดอร์พบดาลยาเมื่อออกจากลิฟต์ในชั้นหนึ่ง บอดี้การ์ดสาวนั่งรออยู่ที่โถงด้านล่าง พนักงานของบริษัทต่างจับจ้องไปยังร่างโรสรินในอ้อมแขนใหญ่ของอเล็กซานเดอร์ เขาก้มมองหน้างามที่บัดนี้ไร้สีสัน นิ่วหน้าเจ็บปวด โรสรินไม่ร้องออกมาอีกและอยู่นิ่งหลับตา“ไปโรงพยาบาลดาลยา เร็วที่สุด”เขาประคองร่างบางเข้าไปในรถ แม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นฉ่ำปานใดแต่ใจที่ร้อนเป็นไฟกลับทำให้เขานิ่งไม่ได้ เขามองไปทางถนนสลับใบหน้าหวานที่ยังนิ่งเงียบ โรสรินกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ส่งเสียงร้อง ถ้าเป็นตามปกติเขาคงเอ่ยชมเธอที่มีความอดทนดีเยี่ยม แต่มันไม่ใช่ เขาอยากให้โรสรินร้องออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเธอยังเป็นปกติดีอเล็กซานเดอร์อุ้มโรสรินเข้าโรงพยาบาลไม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ
บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ“แผนกบัญชีครับ”หัวหน้าพิสุทธิ์เดินมารับโทรศัพท์แทนโรสรินหลังจากที่สายมากแล้วแต่สาวน้อยยังไม่มาทำงาน มีแฟ้มหลายแฟ้มตั้งอยู่บนโต๊ะและงานเรียบร้อยดีมาก เขาจะขาดเธอไปได้อย่างไรกัน“ใบแจ้งลาพักร้อนของโรสรินได้รับอนุมัติแล้ว เธอจะไม่มาทำงานเริ่มพักงานตั้งแต่วันนี้”“ฮะ เดี๋ยวก่อนครับ ไม่ทราบว่าเธอแจ้งพักงานกี่วันครับ”“ไม่มีกำหนด”พิสุทธิ์ตกตะลึง เขาจ้องโทรศัพท์ภายในที่สายเรียกเข้าเมื่อสักครู่โทรเข้ามาจากภายในบริษัท เสียงคนต่างชาติและคงเป็นระดับสูงที่สั่งลงมาไม่มีกำหนด แล้วนี่เขาจะทำยังไงกัน“อเล็ก สายแล้ว โรสต้องไปทำงาน!”โรสรินตะโกนออกมาจากเตียงนุ่ม เธอนอนหลับไปอย่างอ่อนแรงเมื่อคืน จนเช้านี้ค่อยมีแรงโต้เถียงกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนใส่เสื้อผ้าชุดสูททำงานเรียบร้อยผิดไปจากเธอที่ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง“ไม่ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง”“อเล็ก!! ตาบ้า ไอ้บ้า”อเล็กซานเดอร์รีบเดินออกมาจากห้องนอนด้วยร
ของหวงมาเฟีย บทที่ 19 NC
บทที่ 19 NCภายในห้องปิดทึบเงียบสงัดมีเพียงเสียงของอเล็กซานเดอร์ที่ร้องครางและเสียงหวานใสของโรสรินที่เผลอร้องออกมาแม้ว่าจะพยายามสะกดกลั้นไว้ เสียงโต๊ะทานอาหารที่รองรับร่างบางจากแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่พักอเล็กซานเดอร์ร้อนระอุในช่องอก เขาเร่งรีบไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้า เหงื่อไหลจากศีรษะลงเป็นเม็ดใหญ่ไปยังกายงามด้านล่าง โรสรินสวยงามและเขาชื่นชอบยามเธอร้องครางใต้ร่างมือกำกระชากผมเธออีกครั้งโน้มร่างสูงลงใกล้กระแทกซ้ำแรง ถาโถมเข้าโพรงรักที่กำลังตอดรัดบีบเอ็นใหญ่จนแน่น“คุณสัญญาแล้วโรส คุณจะไม่เอากับใครอีกนอกจากผม”“อือ อเล็ก ฉันยังไม่ได้ทำอะไร โอ๊ย”ตับ ตับ ตับ“แต่คุณจะทำใช่ไหมโรส คุณกำลังจะทำมัน”“ไม่ ไอ้บ้า คนเฮงซวย ทีคุณยังมีคนอื่น คุณเอากับคนอื่นเหมือนกัน โอ๊ย อเล็ก อ่า”ตับ ตับ ตับ“ผมไม่ได้เอากับใครโรส ซี้ด แน่นแบบนี้ ทั้งตอดทั้งบีบ ผมจะไปเอากับใครได้คนสวย ซี้ด”อเล็กซานเดอร์หมดความอดทนในที่สุด การสะกดกลั้นพังทลายเมื่อโพรงรักของโรสรินกระตุกแรงจากอาการเสร็จสมน้
ของหวงมาเฟีย บทที่ 18 หึง
บทที่ 18 หึงติ๊งเท้าบางชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนกางขาเล็กน้อย มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างคนมั่นใจ โรสรินถอยกรูดทันทีเมื่อร่างแกร่งเอื้อมมือออกมาเพื่อคว้าเธอไว้“อย่านะ ปล่อย ปล่อยยยย!!!”อเล็กซานเดอร์ไม่ฟังเสียง โชคช่างเข้าข้างเขาพอดีที่วันนี้เขาเพิ่งเลิกประชุมทางไกลกับต่างประเทศล่าช้า มือใหญ่คว้าต้นแขนนุ่มกำแน่นจนขึ้นรอยลากเข้ามาในลิฟต์โรสรินสะบัดตัว ทุบร่างแกร่งแต่ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ เธอกระทืบรองเท้าส้นเตี้ยลงไปที่รองเท้าหนังชั้นดี อเล็กซานเดอร์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบแทนด้วยการกระชากร่างอ้อนแอ้นกระแทกลำตัว ล็อกข้อมือเล็กไพล่หลังดันเข้าหาตัว“อื้อ อื้อ อย่า. อื้อ”ปากหนาระดมจูบหนักหน่วงเร่าร้อนดันร่างใหญ่โตเบียดร่างน้อยกว่าให้ชิดผนัง โรสรินทำได้เพียงร้องอึกอัก มือโดนล็อกแน่นด้านหลังทำให้อกอวบอิ่มเบียดแน่นไปกับอกแกร่ง“หันหน้าไป”ดาลยาสะดุ้ง บอดี้การ์ดสาวยังตั้งตัวไม่ติดเมื่อเห็นบอสหนุ่มกระหายหิวกระชากร่างบางของโรสรินเข้ามาในลิฟต์จูบหนักหน่วง
ของหวงมาเฟีย บทที่ 17 ลาพักร้อน
บทที่ 17 ลาพักร้อน“โรส เป็นอะไรไป”โรสรินเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานด้วยตาบวมซ้ำสภาพอิดโรย หลังจากเมื่อเช้าที่เธอแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำแผนกบัญชีเธอมองหัวหน้าพิสุทธิ์ส่งสายตาความห่วงใย เขาเลื่อนเก้าอี้มาทางเธอนั่งลงข้าง ๆ ลูบผมเธอดั่งพี่ชายดูแลน้องสาว“เป็นอะไร แล้วนี่ไม่ขึ้นไปทำงานให้บอสแล้วเหรอ”โรสรินส่ายหน้าน้ำตาพาลไหลลงอีก เธอรีบสูดน้ำมูกเข้าลึกหยิบกระดาษอเนกประสงค์ขึ้นเช็ค“ม่ะ ไม่ต้องแล้วค่ะหัวหน้า”“อืม ก็ดี งั้นก็ทำงานแผนกบัญชีต่อเถอะ แล้วนี่เป็นอะไรบอกพี่ได้ไหม”โรสรินส่ายหน้าอีกครั้ง เธอจะบอกหัวหน้าได้ยังไงว่าเพิ่งไปนอนกับประธานบริษัทมาและโดนเขาหักอก“โรสไม่เป็นอะไรหรอกค่ะหัวหน้า ทำงานได้สบาย หัวหน้าไม่ต้องห่วงโรสหรอกค่ะ”พิสุทธิ์ยังจ้องหน้าหญิงสาว ลูกน้องที่เขาดูแลมาหลายปีนับแต่เธอจบใหม่และเข้ามาทำงานที่บริษัท โรสรินขยันขันแข็งและเชื่อฟัง ซื่อสัตย์ต่อบริษัทจนยากที่จะหาพนักงานคนไหนเทียบได้“ครั้งก่อนเปรยว่าอยากจะลาพักร้อนไม่ใช่เหรอ”โรสรินเงยหน้าขึ้นจ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 16 ไอ้บ้า คนเฮงซวย
บทที่ 16 ไอ้บ้า คนเฮงซวยโรสรินผลักเก้าอี้ไปด้านหลังอย่างแรงลุกขึ้นเดินตรงไปยังโถงกลาง มองหากระเป๋าสะพายของตัวเอง ใจนึกต่อว่าตัวเองที่อ่อนแอแพ้พลังทางเพศของอเล็กซานเดอร์จนหลงลืมทุกอย่างบ้าจริง หล่นอยู่ในรถ แล้วที่นี่จะกลับยังไง“จะไปไหน!”อเล็กซานเดอร์ฉุดแขนเธอไว้เมื่อเห็นเธอหยุดมองหาของที่ห้องโถงกลาง หน้าแกร่งคล้ำลงอย่างคนมีโทสะ ตาลุกวาวเจิดจ้ากว่าทุกครั้ง“กลับหอ”“ใครให้กลับ”“ก็ตัวเองไงให้กลับ ฉันนอนกับคุณมามากพอแล้วอเล็ก ฉันจะกลับหอและพรุ่งนี้เช้าจะไปทำงาน”“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น หน้าที่คุณคืออยู่ที่ห้องนี้ นอนอ้าขาให้ผม”โรสรินจ้องตอบไม่ลดละ ดวงตาคมกล้าของอเล็กซานเดอร์วาวโรจน์ ร่างเล็กกว่าแม้หวาดหวั่น แต่เธอต้องออกไปจากที่นี่ เขาเป็นชายหนุ่มมากประสบการณ์ และทุกครั้งจะยิ่งทำให้เธอตกลงไปในหลุ่มเสน่หา ไม่ว่าจะกาย หรืออาจทางใจไปแล้วใจย้ำแค่ว่า อเล็กซานเดอร์เห็นเธอเป็นคู่ขา คู่นอน ที่สะดวก ต้องการ อยากเมื่อไรก็มา จะให้เธออ้าขาเมื่อไรก็ได้
