รู้ใจตัวเอง

ตอนที่ 7

รู้ใจตัวเอง

         คืนที่สามของการไม่อยู่ของภรรยาทำให้ชายหนุ่มนอนทบทวนทุกเรื่องที่เกิดจากที่คิดว่าตัวเองแต่งงานกับหญิงสาว                 เพียงเพราะต้องการล้วงความลับและทำเพื่อผลประดยชน์ของโรงแรมตัวเอง แต่ตอนนี่เขาแน่ใจแล้วว่าเขาหลงรักเธอตั้งแต่แรกเพียงแต่การหาผลประโยชน์จากเธอมันเป็นผลพลอยได้เท่านั้น

         ภูษิตเริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองกำลังคิดผิด ผลประโยชน์เหล่านั้นไม่มีค่าเท่ากับความรักที่ใบหยกมีให้เขาและไม่มีคุณค่าเท่ากับความไว้ใจที่พ่อตามอบให้เขาเข้าไปดูแลโรงแรม

         ชายหนุ่มตัดสินใจว่าเย็นนี้เขาจะพูดความจริงทุกเรื่อง      ให้อนุสรณ์ฟังและของให้พ่อตาให้อภัยเขา

         ช่วงเวลาอาหารมื้อเย็นเมื่อภูษิตเห็นว่าพ่อตากินอิ่มแล้ว เขาจึงเริ่่มพูดเข้าเรื่อง

         ชายหนุ่มสารภาพผิดตั้งแต่ต้นจนจบเขาคิดว่าพ่อตาคงโกรธหรือไม่ก็ผิดหวังที่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้แต่ทุกอย่างกลับตรงข้าม คนฟังยังคงนั่งกอดอกฟังอย่างอมยิ้ม

         ลูกเขยที่รู้สึกผิดเดินไปหาพ่อต่อคุกข่าลงและกราบไปที่ตักของคนที่อายุคราวพ่อด้วยความรู้สึกผิดและอายในสิ่งที่ตัวเองทำ

         “ผมขอโทษกับทุกสิ่งที่ผมทำไปนะครับ ส่วนคุณพ่อจะให้อภัยไหมผมคงแล้วแต่ว่าคุณพ่อจะเมตตาคนที่ทำผิดอย่างลูกเขยคนนี้แค่ไหน”

         อนุสรณ์ประคองไหล่ลูกเขยให้ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ เขา         ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแทนที่จะแสดงความโกรธ

         “พ่อรู้ทุกเรื่อง เพียงแต่พ่อคิดว่าความเป็นนักธุรกิจมันย่อมมีการแข่งขันแต่พ่ออยากให้ภูได้มีเวลาได้คิดว่าผลประโยชน์ที่จะได้รับกับความเป็นครอบครัวสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”

         ชายหนุ่มมองพ่อตาด้วยความตกใจ ที่เขาคิดว่าเขาทำ              ทุกอย่างเนียนที่สุดแล้วทำไมอนุสรร์ถึงยังรู้ทุกเรื่อง

         “สงสัยใช่ไหมว่าพ่อรู้ได้อย่างไร ทุกวงการมีทั้งคนดีและคนที่เห็นแต่ผลประโยชน์ บริษัททัวร์กับคณะการแสดงที่ภูไปติดต่อ              เขามาบอกพ่อว่าภูเสนอราคาตัดหน้าโรงแรมของพ่อ พวกเขาจะไม่ไปแต่พ่อเองที่บอกให้พวกเขาไปเถอะจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น”

         อนุสรณ์ทำท่านิ่งไปก่อนที่จะถอนหายใจและใช้มือหนาที่เหี่ยวย่นจับบ่าลูกเขย

         “เรื่องหุ้นถึงแม้ลูกสาวพ่อจะไม่บอกพ่อสักคำ แต่จำไว้เรื่องแบบนี้มันไม่มีทางเป็นความลับได้ ถ้าภูอยากได้ทำไมไม่บอกพ่อ            ตรง ๆ ในเมื่อโรงแรมนี้อย่างไรก็เป็นของใบหยกซึ่งมันก็คือของภูด้วย ”

         ภูษิตคิดว่าตัวเองฉลาดมาตลอดหนึ่งปีที่เขาเข้ามาเป็นเขยที่นี่แต่สุดท้ายเขาคือนักธุรกิจที่เด็กมากและทำอะไรแบบโง่ ๆ ลงไปดีที่พ่อตาเข้าใจและให้อภัยเขา

         “ผมขอคุณพ่อได้ไหมครับ ผมไม่อยากให้หยกรู้เรื่องนี้          แล้วเรื่องหุ้นผมจะคืนให้ทั้งหมด หยกไม่มีทางเข้าใจและให้อภัยเหมือนที่คุณพ่อให้อภัยผมแน่ ๆ ”

         พ่อตาพยักหน้าเข้าใจลูกเขย ความเป็นสามีภรรยามันย่อมผิดหวังแน่นอนถ้ามารู้เรื่องแบบนี้ที่หลัง

         คืนนี้คนทำผิดได้นอนหลับเต็มตาเพราะอย่างน้อยเขาก็ได้สารภาพผิดกับพ่อตาไปแล้วก็ได้แต่หวังว่าเรื่องนี้ภรรยาของเขาจะไม่รู้เรื่อง

         บ่ายนี้เพื่อนเก่าที่แสนสนิทและเป็นต้นแผนการโดยไม่ได้ตั้งใจเรื่องการจีบใบหยกเธอกลับมาจากต่างประเทศเพราะไปทำงานอยู่ที่นั่นเมื่อกลับมาถึงจึงรีบมาหาภูษิตทันที เพราะอยากจะมาคุยและขอให้เพื่อนยกเลิกแผนการทั้งหมดเพราะนาเดียร์รู้สึกสงสารผู้หญิงด้วยกัน

         นาเดียร์มาถึงที่หน้าโรงแรมชายหนุ่มจึงเดินออกมารับเพื่อน วันนี้รัชพลลาไม่อย่างนั้นเขาคงมาร่วมคุยด้วย

         ภาพสามีมีหญิงสาวเดินเกาะแขนอย่างสนิทสนมเข้าโรงแรมไปอยู่ในสายตาของใบหยกที่ตั้งใจกลับมาก่อนกำหนดเพื่อทำให้สามีของเธอแปลกใจและเธอก็มีข่าวดีมาบอกเขาแต่กลับเป็นเธอเองที่แปลกใจกับภาพที่เห็นมากกว่า

         นาเดียร์กับภูษิตนั่งคุยกันที่ห้องอาหารของโรงแรมไม่ใช่ที่มิดชิดอะไรจึงทำให้ใบหยกใส่หมวกใส่แว่นตาไปนั่งหันหลังชนกับสามีเพื่อฟังว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน

         พนักงานเดินมาถามว่าใบหยกจะสั่งอะไร เธอรู้ได้ทันทีว่าพนักงานจำเธอได้ หญิงสาวใช้นิ้วเรียวปิดปากเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าห้ามทักเธอเด็ดขาด ก่อนที่ใบหยกจะตั้งใจฟังว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน

         “ภูเราไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะทำอย่างที่เราบอก              เราก็แค่พูดเล่น ๆ ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายจะได้มางานแต่ง                       นายกับลูกสาวเจ้าของโรงแรมที่เป็นคู่แข่ง”

         ประโยคแรกที่ใบหยกได้ยินก็ทำเอาเธอหัวใจเต้นแรงจนแทบจะอดใจฟังข้อความต่อไปไม่ไหว

         “เราคนจริง เห็นไหมในที่สุดเราก็ทำจนเธอยอมแต่งงานกับเราได้ โดยที่ไม่สงสัยเลย แถมยังทั้งไว้ใจและเอาใจเราทุกอย่าง”

         เสียงที่แสนคุ้นเคยกำลังพูดทุกอย่างเพื่อแสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โง่มาก ใบหยกกำมือแน่นพยายามรวบรวมสติ

         “แล้วนี่อย่าบอกนะ ว่านาย....”

         เสียงของหญิงสาวอีกคน ลากเสียงแสดงความตกใจกับสิ่งที่เธอกำลังถาม

         “เรียบร้อย เธอโอนหุ้นในโรงแรมให้เราแล้วบางส่วนและตอนนี้เราก็แย่งลูกค้าจากโรงแรมของพ่อตามาได้สำเร็จ”

         ใบหยกไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป เธอจึงลุกจากที่นั่งออกไปเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนทั้งคู่

         ใบหยกออกไปแล้วแต่ทั้งคู่ยังคงคุยกันต่อและจริง ๆ มันเป็นบทสนทนาที่หญิงสาวควรจะได้ฟัง

         “แล้วสุดท้ายนายจะทำอย่างไรต่อไปได้ทุกอย่างตามที่ต้องการแล้วนายจะหย่าเลยไหมเพราะถ้านานไปขืนมีลูกคราวนี้บาปหนักแน่”

         นาเดียร์ส่ายหัวให้กับเพื่อนชาย เธอไม่คิดเลยว่า          ความปากพล่อยของเธอจะทำให้ชายหนุมเชื่อและไปทำจริง ๆ จนเหตุการณ์มาไกลถึงขั้นนี้

         “ตอนแรกเราก็คิดแบบนั้นเดียร์แต่ตอนนี้ไม่แล้วว่ะ ตอนนี้หยกเธอไปจีน เราไม่ได้เจอเธอแค่สามวันเท่านั้น นอนไม่หลับคิดถึงอย่างไรก็ไม่รู้ ก็เลยมานั่งคิดทบทวนดูเลยรู้หัวใจตัวเอง”

         คนพูดทำท่ายิ้มด้วยความภูมิใจว่าในที่สุดเขาก็ไม่ได้เลวจนถึงตอนจบ

         “แล้วแกจะทำอย่างไรต่อไป”

         “เมื่อวานเราบอกความจริงทุกเรื่องกับพ่อตาแล้ว และผลที่ได้คือ เขารู้ทุกเรื่องแต่ที่ไม่แสดงอะไรเพราะรอให้เราคิดได้เอง เราดูโง่ไปเลยจากที่คิดว่าฝ่ายนั้นโง่ให้เราหลอก แต่ก็ขอพ่อตาไว้ว่าอย่าให้หยกรู้เรื่อง เพราะแกเป็นผู้หญิงแกก็คงรู้ว่าถ้าหยกเขารู้เรื่อง               เขาคงไม่เข้าใจง่ายเหมือยพ่อตาเราแน่ ๆ ”

         หญิงสาวยกนิ้วโป้งให้เพื่อนชายเพื่อชมเชยในความกล้ายอมรับผิด

         “ดีแล้วภูเราได้ยินแบบนี้สบายใจขึ้นเยอะเลย ไม่ต้องมานั่งรู้สึกผิดไปตลอดว่าทำให้นายทำแบบนี้ กลับไปบ้านทำดีกับใบหยกเธอให้มาก ๆ มีตัวเล็กไว ๆ ปีกว่าแล้วยังเงียบอยู่เลยระวังโดนล้อว่าไม่มีน้ำยานะ”

         สองเพื่อนคุยกันต่อได้อีกสักพักนาเดียร์ก็ขอตัวกลับบ้านเพราะตั้งแต่ลงจากเครื่องมาก็มาหาเพื่อนก่อนเลย ยังไม่ได้กลับไปบ้าน

         “เรากลับมาคราวหน้าต้องมีหลานให้ดูแล้วนะ แต่คราวนี้เราหยุดยาวสองเดือนรีบทำตอนนี้เลยจะได้รู้ว่ามีน้ำยาเหมือนกัน”

         “บอกให้คนอื่นมีลูก ตัวเองแต่งงานก่อนเถอะ”

         ทั้งสองคนโบกมือลากันอย่างมีความสุขทั้งคู่ นาเดียร์เองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกต่อไป ส่วนภูษิตก็ได้ระบายความรู้สึกให้เพื่อนฟัง

         เพื่อนกลับไปแล้วชายหนุ่มจึงโทรศัพท์ไปหาภรรยาแล้วเธอไม่รับสายเขาโทรอยู่หลายครั้งจนตัดสินใจที่จะให้อนุสรณ์ช่วยโทร เขาจึงได้รู้ว่าตอนนี้ใบหยกกำลังนอนอยู่บนห้องนอนที่บ้านแล้ว               เธอยอมกลับก่อนกำหนด