MasukShare
เธอทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ
Terakhir Diperbarui:
2025-03-16 01:40:16ตอนที่ 2
เธอทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ
ความใกล้ชิดระหว่างเจ้านายกับลูกน้องเริ่มมีมากขึ้นถึงแม้ว่าต่อหน้าคนอื่น ๆ ภูเบศจะไม่ได้แสดงอะไรออกมาเกินกว่าที่ควรจะเป็น
“ฉันซื้อขนมมาฝากอยู่ตรงเครื่องถ่ายเอกสารนะ”
ชายหนุ่มพูดลอย ๆ เมื่อล้านนาเดินสวนกับเขาตรงหน้าห้องของแผนกด้วยท่าทางเหมือนว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้พูดกับเธอ
ขนม ข้าวหรือแม้แต่กาแฟเขาก็หมั่นซื้อมาฝากลูกน้องคนนี้มาโดยตลอด ล้านนาเองเธอเริ่มรู้สึกกับภูเบศมากเกินกว่าเจ้านายเพราะลึก ๆ หญิงสาวก็แอบคิดว่าเจ้านายของเธอดูแลห่วงใยเธอมากกว่าพนักงานคนอื่น ๆ
“ล้านนาแกคิดเข้าข้างตัวเองมากไป ผู้หญิงจน ๆ ไม่สวยอย่างแกใครเขาจะมาสนใจ”
สาวน้อยในวัยเป็นสาวบานสะพรั่งพูดกับกล่องขนมในมือของเธอเพื่อเตือนตัวเองไม่ให้คิดไปไกลกว่านี้
“ทุกคนคะพรุ่งนี้ท่านรองประธานจะพาพวกเราไปเลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเราทำงานล่วงเวลากันมาหลายวัน มีใครไปไม่ได้ไหมเพราะอาจจะกลับดึกหน่อย”
ยุพาเดินออกมาจากห้องของเจ้านาย เธอก็มีข่าวดีมาแจ้งให้ลูกน้องทุกคนในแผนกได้รู้
“หนูไม่ไปนะคะพี่ยุพา ลูกชายไม่ค่อยสบาย”
พนักงานคนหนึ่งยกมือบอก สายตาของทุกคนทำท่าไม่เชื่อก่อนที่จะมีคนพูดแซวขึ้นมาว่าความจริงแล้วสาเหตุที่เธอไม่ไปเพราะลูกชายป่วยหรือกลัวสามีว่ากันแน่และสุดท้ายก็ได้ข้องสรุปว่าเหตุผลที่ทุกคนคิดเป็นเรื่องจริง
“ดูไว้นะสาว ๆ ใครจะมีแฟน ไปไหนมาไหนก็ยากโสดอย่างพี่ดีกว่าอิสระ”
ยุพาทำท่าทางภูมิใจกับความโสดของตัวเองจนลูกน้องในแผนกพากันหัวเราะให้กับท่าทางของเธอ
การกินข้าวเย็นไม่ได้เป็นแบบที่ล้านนาคิดไว้เพราะมันคือการมาเที่ยวร้านอาหารที่มีไว้สำหรับนั่งดื่มแบบสบาย ๆ
“ดื่มเป็นไหม”
ล้านนาหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงที่ถามเธอเบาจนเหมือนเขากำลังกระซิบข้าง ๆ หู
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เคยดื่ม”
“ชีวิตการทำงานไม่เหมือนกับตอนที่เราเป็นนักศึกษา เธอต้องหัดเข้าสังคมบ้าง”
เจ้านายหนุ่มหล่อส่งแก้วเครื่องดื่มให้พนักงานเพื่อให้เธอดื่มโดยมีสายตาของเขาคอยบังคับอยู่
“แค่ก! ...ขมมาก ไม่เอาดีกว่า ฉันคงไม่เหมาะกับเครื่องดื่มแบบนี้”
ล้านนาลองดื่มแค่เพียงอึกเดียวก็ถึงกลับจะสำลักออกมาเพราะรสชาติที่ไม่คุ้นเคย
“อย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าอะไรเหมาะหรือไม่เหมาะกับเราจนกว่าจะได้ลองของแบบนี้มันต้องใช้เวลา”
สายตาของคนพูดเหมือนว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องเครื่องดื่มตรงหน้าคนทั้งคู่
แผนกของล้านนามีพนักงานเกือบสิบกว่าคนแต่คืนนี้มีคนที่มาร่วมได้ไม่ถึงสิบคนและตอนนี้ก็พากันเมาอย่างสนุกสนานยกเว้นแค่ล้านนาเท่านั้น
เที่ยงคืนแล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับเพราะที่พักของแต่ละคนต่างอยู่กันคนละที่ ล้านนาเองก็เดินออกมาด้านหน้าของร้านเพื่อจะเรียกรถแท็กซี่กลับห้องพักของเธอ
“ขึ้นมาเดี๋ยวฉันไปส่ง”
เสียงที่แสนคุ้นเคยดังมาจากรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ด้านหน้าหญิงสาวที่กำลังยืนรอรถ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”
ปี๊ด ปี๊ด
“ขึ้นมาเร็ว ๆ ไม่ต้องมาเล่นตัว เธอเห็นไหมฉันจอดรถขวางคนอื่นอยู่”
เสียงรถประจำทางที่บีบแตรใส่รถของภูเบศทำให้ล้านนาต้องรีบขึ้นมานั่งบนรถของเจ้านายเพราะกลัวว่าถ้ายังยืนพูดต่อจะถูกคนขับรถประจำทางต่อว่าเอา
“ดึกแล้วท่านรองกลับบ้านเถอะค่ะ ฉันกลับเองได้”
“บอกทางมา ฉันไม่ชอบให้ใครปฎิเสธ”
ภูเบศใช้เสียงแข็งจนหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ต้องยอมที่จะบอกทางไปยังที่พักเธอแต่โดยดี
“เธอพักที่นี่จริง ๆ ใช่ไหม”
ชายหนุ่มผู้เกิดมาในคฤหาสน์หลังใหญ่มองภาพห้องเช่าข้างหน้าด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ใช่ค่ะ มันดูแย่มากเลยหรือคะ”
ล้านนาอ่านสายตาคนขับออกว่าเขากำลังคิดกับที่พักของเธออย่างไร
“เปล่า ฉันก็แค่ว่ามันดูอันตราย ดูนั่นสิผู้ชายนั่งดื่มเหล้ากันอยู่เต็มทางเดินแล้วเธอจะเดินผ่านไปอย่างไร เดี๋ยวฉันลงไปส่ง”
เจ้าของห้องยังไม่ทันจะพูดอะไร คนขับก็ลงจากรถไปรอเรียบร้อยแล้ว
สายตาของวัยรุ่นที่นั่งถอดเสื้อดื่มเหล้ากันอยู่มองมาที่ล้านนาด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวรู้สึกไม่พอใจเพราะรู้ว่าคนพวกนั้นต้องคิดว่าเธอพาผู้ชายมานอนด้วยแน่ ๆ
“เข้าห้องไปเถอะ ปิดให้ดี ๆ กลางคืนใครมาเรียกก็ไม่ต้องเปิด สงสัยฉันจะให้เงินเดือนเธอน้อยเกินไปไว้พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับยุพา”
“ไม่เลยค่ะ เงินเดือนที่ฉันได้เยอะกว่าบริษัทอื่นที่เพื่อน ๆ ทำงานอีก”
“เข้าห้องได้แล้ว”
ล้านนาไม่ทันจะได้พูดต่อว่าเพราะอะไรเธอถึงได้มาอยู่ห้องราคาถูกแบบนี้ทั้งที่เงินเดือนที่เธอได้ไม่ใช่น้อย ๆ ก็ถูกเจ้านายทำสายตาดุใส่เพื่อให้เธอรีบกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูให้เรียบร้อย
ชายหนุ่มที่ถูกขนานนามจากเพื่อน ๆ ว่าเสือ วันนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นแมว ผู้ชายอย่างเขามีโอกาสพาสาวสวยที่หมายปองขึ้นรถและยังขับมาส่งถึงที่ห้องแต่เขากลับปล่อยให้เธอหลุดลอดไปได้อย่างไรกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผู้หญิงทุกคนที่ได้มีโอกาสนั่งข้าง ๆ เขาบนรถจะต้องไปจบที่เตียงอย่างไม่มีอะไรมาขัดขวางได้
“เงินเดือนก็มีทำไมไม่ยอมไปหาห้องดี ๆ อยู่”
ภูเบศพึมพำอยู่คนเดียวบนรถในขณะที่กำลังจะกลับบ้าน ภาพห้องเช่าที่ดูเก่าและอยู่กันแบบไม่มีสัดมีส่วนทำให้ชายหนุ่มอดที่จะรู้สึกไม่เข้าใจพนักงานใหม่ของเขาว่าทำไมถึงได้ต้องประหยัดถึงขั้นไม่เลือกความปลอดภัยให้ตัวเองแบบนี้
ความเมาที่ปลุกอารมณ์ความเป็นชายในตัวของภูเบศทำให้เขาเปลี่ยนใจจากที่จะมุ่งหน้ากลับบ้านเป็นการหันพวงมาลับรถเพื่อมุ่งหน้าไปหาชิดจันทร์คู่ขาคนสนิทของเขาแทน
“ลมอะไรพาภูมาหาชิดจันทร์ได้คะ คุณหายหน้าไปเป็นเดือนจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าคุณคงไม่มาที่แล้ว”
สาวยสวยหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจโอบกอดลูบไล้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความดีใจทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเท้าเข้ามายืนอยู่ข้างเตียงนอน
“ทำให้ผมสบายตัวหน่อย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”
เจ้าของร่างสูงถอดเนคไทและล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่เขาทิ้งร้างไปหลายเดือนด้วยความเหนื่อยล้า
ชิดจันทร์อดีตนางแบบสาวที่ถึงช่วงขาลงของชีวิตจึงหันหน้ามาเป็นอาหารว่างให้กับบรรดาเศรษฐี เธอเริ่มทำหน้าที่เป็นเครื่องบำบัดความเหนื่อยอย่างรู้งานทันที
สองมือเล็กลูบไล้อกกว้างอย่างยั่วยวน เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออกจากร่างใหญ่อย่างช้า ๆ ปากบางบรรจงจูบไปทั่วอกใหญ่ล่ำของภูเบศอย่างชำนาญ
“ผมไม่อยากทำอะไร ชิดจันทร์คุณจัดการเลยนะ”
ชายหนุ่มหลับตาปลดปล่อยอารมณ์ไปตามสัมผัสที่อ่อนโยนของหญิงสาว ภาพในความคิดตรงหน้าของภูเบศตอนนี้หญิงสาวที่กำลังปรนเปรอรักให้เขาอยู่ไม่ใช่ใบหน้าของชิดจันทร์แต่เขากำลังมองเห็นหน้าของล้านนาพนักงานใหม่ที่เขากำลังแอบมีใจให้แทน
“พอเถอะ ผมจะกลับบ้าน ขอโทษทีนะสงสัยผมจะเหนื่อยมากเลยไม่มีอารมณ์”
เกมรักกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่กลับต้องสะดุดเมื่ออยู่ดี ๆ ชายหนุ่มผลักร่างเปลือยเปล่าของนางแบบสาวให้ออกจากตัวเขาและรีบลุกจากเตียงมาแต่งตัวเหมือนว่ากำลังหนีอะไรบางอย่าง
“ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ภูอย่าไปได้ไหมให้ฉันได้ดูแลคุณนะ”
สาวสวยที่กำลังอารมณ์ค้างโผเข้ากอดคนตรงหน้าเพื่อหวังจะรั้งให้อีกฝ่ายลงมานอนเล่นเกมสวาทกับเธอต่อ
“ไม่เกี่ยวกับคุณ ผมเหนื่อยมากจริง ๆ เอาเงินนี้เก็บไว้ใช้ บางทีผมอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีก”
ภูเบศแกะมือของอีกฝ่ายออกจากตัวเขาและรีบพาตัวเองออกมาด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ
“ล้านนา เธอจะมาทำให้ฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ”
กิจกรรมรักบนเตียงที่เกิดขึ้นมันไม่สามารถไปต่อได้เมื่อภาพของพนักงานใหม่ชัดเจนขึ้นทุกที ภูเบศเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่อยากนอนกับใครอีกแล้วถ้าไม่ใช่ล้านนา ทั้งที่เสือผู้หญิงอย่างเขาไม่เคยเป็นแบบนี้
Bab terkait
ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน บอสขา...ใจเย็น
ตอนที่ 3บอสขา...ใจเย็น “เธอตรวจบัญชีของเดือนที่แล้วและทำของเดือนนี้ด้วยให้เสร็จภายในวันนี้ พรุ่งนี้พี่ต้องเอาเสนอแผนกการเงิน ส่วนนี่เงินค่าจ้างเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นนะ” ยุพาส่งธนบัตรใบสีเทาให้ลูกน้องใหม่ของเธอเพื่อเป็นค่าจ้างที่เธอให้ล้านนาช่วยทำบัญชีให้ “ขอบคุณมากค่ะ ถ้ามีงานอะไรหรือใครจะจ้างหนูทำงานอื่นพี่ยุพาบอกได้เลยนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้ด้วยความดีใจนาทีนี้อะไรที่ทำแล้วได้เงิน ล้านนาพร้อมจะทำหมดเพราะบ้านของเธอกำลังจะพังต้องใช้เงินซ่อมยังโชคดีที่พ่อของเธอพอมีความรู้เรื่องช่างจึงทำเองได้แต่ยังหาเงินซื้ออุปกรณ์ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีเงินเก็บเลยจึงต้องพยายามหารายได้พิเศษ “พี่จะพยายามหาให้แต่งานที่พี่ให้ทำห้ามคนอื่นรู้เด็ดขาดเพราะโทษของการเปิดเผยบัญชีเงินเดือนพนักงานคือไล่ออกสถานเดียว” วันนี้ภูเบศไม่เข้าบริษัทเพราะมีประชุมข้างนอก บริษัทในช่วงหลังเลิกงานจึงเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่ล้านนาจะทำบัญชีให้หัวหน้าเพราะไม่ต้องกลัวใครเห็น งานบัญชีไม่ใช่เรื่องยากสำหรับล้านนาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จบทางนี้มาโดยตรงแต่ก็เคยเรียนมาบ้างและก็ได้ผลการเ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักคุณ
ตอนที่ 4ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักคุณ “ถึงแล้ว” ล้านนาเผลอหลับมาตลอดทางเพราะเธอทั้งเหนื่อยจากงานและเพลียจากความรู้สึกผิดมารู้สึกตัวอีกทีก็ถึงที่พักแล้ว “คุณพาฉันมาที่ไหน” “ไม่ต้องถามแค่เธอรู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไรก็พอ” คนตอบดูไม่มีเยื่อใยไม่มีความอบอุ่นแบบเดิมเหมือนที่ล้านนาแอบชอบมาตลอด ภูเบศกลายเป็นคนละคนกับที่หญิงสาวเคยคิดวาดภาพของเขาไว้ “อาบน้ำให้สะอาด ฉันจะไปอาบอีกห้อง” ชายหนุ่มโยนผ้าเช็ดตัวสีขาวให้สาวน้อยที่กำลังยืนงงแบบคนเพิ่งตื่นนอนก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกจากห้อง “เสื้อผ้า ฉันไม่มีชุดใส่” ชายหนุ่มหยุดเดินและหันกลับมาส่งยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ สายตาของเขามันชวนให้คนตรงหน้ารู้สึกได้ถึงศึกหนักที่เธอจะต้องเจอในคืนนี้ “เธอมาที่นี่เพื่อทำให้ฉันพอใจ ดังนั้นเสื้อผ้าก็ไม่จำเป็น” หญิงสาวผู้เลือกชะตาชีวิตที่แสนเศร้าให้กับตัวเองนอนรอการมาของใครบางคนในสภาพที่เรือนร่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กเท่านั้นที่ปกปิดตัวอยู่ ไฟในห้องถูกปิดลงทุกดวงเมื่อร่างสูงเดินก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอน ที่
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน แทบละลายเพราะสายตาบอส
ตอนที่ 1แทบละลายเพราะสายตาบอส “พนักงานคนใหม่ชื่ออะไร” ภูเบศลูกชายท่านประธานบริษัทถามถึงหญิงสาวที่เขาเพิ่งเจอตอนที่มาถึงที่ทำงานในตอนเช้ากับหัวหน้าฝ่ายบัญชีด้วยอาการแสดงออกถึงความสนใจเป็นพิเศษ “คนไหนคะ” ยุพาถามตามซื่อเพราะเดือนนี้ที่แผนกของเธอมีพนักงานใหม่ถึงสองคน “ก็คนนั้น เอ่อ...คนที่ตัวเล็ก ๆ อวบหน่อยๆ” คนถามทำสีหน้าหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าไม่อยากเจาะจงชัดเจนว่าคนที่เขากำลังถามถึงมีลักษณะอย่างไร “ล้านนา ยุพาว่าคนที่คุณภูเบศหมายถึงน่าจะเป็นล้านนาค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ลูกน้องสาวถามออกไปเพราะกลัวว่าพนักงงานใหม่จะทำอะไรให้เจ้านายเธอไม่พอใจหรือเปล่าแต่เมื่อมองสบตาคนตรงหน้า ยุพาก็รีบพาตัวเองออกจากห้องท่านรองประธานทันที “ไม่รู้ใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่” ภูเบศบ่นพึมพำมือเท้าเอวส่ายหัวไปมาในความช่างซักไซ้ของลูกน้องคนสนิท ภาพของหญิงสาวในชุดพนักงานของบริษัทที่ดูเข้ารูปทำให้เห็นหุ่นอันอวบอิ่มได้อย่างชัดเจนยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเจ้านายหนุ่มที่สุดแสนจะเจ้าชู้เป็นตัวพ่อของสังคมนักธุรกิ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16
Bab terbaru
ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักคุณ
ตอนที่ 4ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักคุณ “ถึงแล้ว” ล้านนาเผลอหลับมาตลอดทางเพราะเธอทั้งเหนื่อยจากงานและเพลียจากความรู้สึกผิดมารู้สึกตัวอีกทีก็ถึงที่พักแล้ว “คุณพาฉันมาที่ไหน” “ไม่ต้องถามแค่เธอรู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไรก็พอ” คนตอบดูไม่มีเยื่อใยไม่มีความอบอุ่นแบบเดิมเหมือนที่ล้านนาแอบชอบมาตลอด ภูเบศกลายเป็นคนละคนกับที่หญิงสาวเคยคิดวาดภาพของเขาไว้ “อาบน้ำให้สะอาด ฉันจะไปอาบอีกห้อง” ชายหนุ่มโยนผ้าเช็ดตัวสีขาวให้สาวน้อยที่กำลังยืนงงแบบคนเพิ่งตื่นนอนก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกจากห้อง “เสื้อผ้า ฉันไม่มีชุดใส่” ชายหนุ่มหยุดเดินและหันกลับมาส่งยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ สายตาของเขามันชวนให้คนตรงหน้ารู้สึกได้ถึงศึกหนักที่เธอจะต้องเจอในคืนนี้ “เธอมาที่นี่เพื่อทำให้ฉันพอใจ ดังนั้นเสื้อผ้าก็ไม่จำเป็น” หญิงสาวผู้เลือกชะตาชีวิตที่แสนเศร้าให้กับตัวเองนอนรอการมาของใครบางคนในสภาพที่เรือนร่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กเท่านั้นที่ปกปิดตัวอยู่ ไฟในห้องถูกปิดลงทุกดวงเมื่อร่างสูงเดินก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอน ที่
ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน บอสขา...ใจเย็น
ตอนที่ 3บอสขา...ใจเย็น “เธอตรวจบัญชีของเดือนที่แล้วและทำของเดือนนี้ด้วยให้เสร็จภายในวันนี้ พรุ่งนี้พี่ต้องเอาเสนอแผนกการเงิน ส่วนนี่เงินค่าจ้างเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นนะ” ยุพาส่งธนบัตรใบสีเทาให้ลูกน้องใหม่ของเธอเพื่อเป็นค่าจ้างที่เธอให้ล้านนาช่วยทำบัญชีให้ “ขอบคุณมากค่ะ ถ้ามีงานอะไรหรือใครจะจ้างหนูทำงานอื่นพี่ยุพาบอกได้เลยนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้ด้วยความดีใจนาทีนี้อะไรที่ทำแล้วได้เงิน ล้านนาพร้อมจะทำหมดเพราะบ้านของเธอกำลังจะพังต้องใช้เงินซ่อมยังโชคดีที่พ่อของเธอพอมีความรู้เรื่องช่างจึงทำเองได้แต่ยังหาเงินซื้ออุปกรณ์ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีเงินเก็บเลยจึงต้องพยายามหารายได้พิเศษ “พี่จะพยายามหาให้แต่งานที่พี่ให้ทำห้ามคนอื่นรู้เด็ดขาดเพราะโทษของการเปิดเผยบัญชีเงินเดือนพนักงานคือไล่ออกสถานเดียว” วันนี้ภูเบศไม่เข้าบริษัทเพราะมีประชุมข้างนอก บริษัทในช่วงหลังเลิกงานจึงเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่ล้านนาจะทำบัญชีให้หัวหน้าเพราะไม่ต้องกลัวใครเห็น งานบัญชีไม่ใช่เรื่องยากสำหรับล้านนาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จบทางนี้มาโดยตรงแต่ก็เคยเรียนมาบ้างและก็ได้ผลการเ
ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน เธอทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ
ตอนที่ 2เธอทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ ความใกล้ชิดระหว่างเจ้านายกับลูกน้องเริ่มมีมากขึ้นถึงแม้ว่าต่อหน้าคนอื่น ๆ ภูเบศจะไม่ได้แสดงอะไรออกมาเกินกว่าที่ควรจะเป็น “ฉันซื้อขนมมาฝากอยู่ตรงเครื่องถ่ายเอกสารนะ” ชายหนุ่มพูดลอย ๆ เมื่อล้านนาเดินสวนกับเขาตรงหน้าห้องของแผนกด้วยท่าทางเหมือนว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้พูดกับเธอ ขนม ข้าวหรือแม้แต่กาแฟเขาก็หมั่นซื้อมาฝากลูกน้องคนนี้มาโดยตลอด ล้านนาเองเธอเริ่มรู้สึกกับภูเบศมากเกินกว่าเจ้านายเพราะลึก ๆ หญิงสาวก็แอบคิดว่าเจ้านายของเธอดูแลห่วงใยเธอมากกว่าพนักงานคนอื่น ๆ “ล้านนาแกคิดเข้าข้างตัวเองมากไป ผู้หญิงจน ๆ ไม่สวยอย่างแกใครเขาจะมาสนใจ” สาวน้อยในวัยเป็นสาวบานสะพรั่งพูดกับกล่องขนมในมือของเธอเพื่อเตือนตัวเองไม่ให้คิดไปไกลกว่านี้ “ทุกคนคะพรุ่งนี้ท่านรองประธานจะพาพวกเราไปเลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเราทำงานล่วงเวลากันมาหลายวัน มีใครไปไม่ได้ไหมเพราะอาจจะกลับดึกหน่อย” ยุพาเดินออกมาจากห้องของเจ้านาย เธอก็มีข่าวดีมาแจ้งให้ลูกน้องทุกคนในแผนกได้รู้ “หนูไม่ไปนะคะพี่ยุพา ลูกชายไม่ค่อย
ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน แทบละลายเพราะสายตาบอส
ตอนที่ 1แทบละลายเพราะสายตาบอส “พนักงานคนใหม่ชื่ออะไร” ภูเบศลูกชายท่านประธานบริษัทถามถึงหญิงสาวที่เขาเพิ่งเจอตอนที่มาถึงที่ทำงานในตอนเช้ากับหัวหน้าฝ่ายบัญชีด้วยอาการแสดงออกถึงความสนใจเป็นพิเศษ “คนไหนคะ” ยุพาถามตามซื่อเพราะเดือนนี้ที่แผนกของเธอมีพนักงานใหม่ถึงสองคน “ก็คนนั้น เอ่อ...คนที่ตัวเล็ก ๆ อวบหน่อยๆ” คนถามทำสีหน้าหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าไม่อยากเจาะจงชัดเจนว่าคนที่เขากำลังถามถึงมีลักษณะอย่างไร “ล้านนา ยุพาว่าคนที่คุณภูเบศหมายถึงน่าจะเป็นล้านนาค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ลูกน้องสาวถามออกไปเพราะกลัวว่าพนักงงานใหม่จะทำอะไรให้เจ้านายเธอไม่พอใจหรือเปล่าแต่เมื่อมองสบตาคนตรงหน้า ยุพาก็รีบพาตัวเองออกจากห้องท่านรองประธานทันที “ไม่รู้ใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่” ภูเบศบ่นพึมพำมือเท้าเอวส่ายหัวไปมาในความช่างซักไซ้ของลูกน้องคนสนิท ภาพของหญิงสาวในชุดพนักงานของบริษัทที่ดูเข้ารูปทำให้เห็นหุ่นอันอวบอิ่มได้อย่างชัดเจนยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเจ้านายหนุ่มที่สุดแสนจะเจ้าชู้เป็นตัวพ่อของสังคมนักธุรกิ
