ทุกอย่างสำเร็จ

ตอนที่ 5

ทุกอย่างสำเร็จ

         ใบหยกขายหุ้นให้กับสามีในราคาที่ถูกมากและแน่นอน              เธอไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ผู้เป็นพ่อฟังเพราะเธอคิดว่าพ่อคงไม่เห็นด้วย แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่อยากมีปัญหากับสามี

         ตอนนี้รัชพลจัดการเรื่องการแสดงจนครบทุกอย่าง เมนูอาหารในช่วงชมการแสดงก็เป็นเมนูที่มากกว่าของทางนู้นแถมราคาถูกกว่า

         ลูกค้าฝรั่งเริ่มออกปากชมจนภูษิตเองก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังชนะโดยที่เขาลืมไปเลยว่าการชนะครั้งนี้คือการชนะภรรยาที่รักเขามากถึงได้ยอมเขาทุกอย่างแบบนี้

         “พอเถอะเพื่อน เรื่องที่จะหาเกี่ยวกับผลประโยชน์ที่ให้บริษัททัวร์ นายก็ตัดสินใจมาเลย ตอนนี้ภาพนายในสายตา                   ฝ่ายบริหารดีขึ้นมากที่เห็นนายทำการเปลี่ยนแปลงให้กับโรงแรมถึงแม้จะลงทุนค่อนข้างสูง”

         “ฉันเก่งอยู่แล้ว”

         ภูษิตทำท่าภูมิใจให้กับการพัฒนาโรงแรมที่วันนี้เขาถูก  คณะบริหารชมเชยในที่ประชุม

         “เก่งกับโกง คิดดูให้ดี ๆ นะและไอ้ที่โกงเขาอยู่ก็ครอบครัวเมียนาย ในเมื่อคุณอนุสรณ์เขามีลูกสาวแค่คนเดียว อย่างไรเสียโรงแรมนั้นก็ต้องเป็นของนายหรือไม่ก็ของลูก”

         “แล้วใครบอกว่าฉันจะมีลูก แค่ทุกวันนี้เลิกงานกลับบ้านไม่นอกลู่นอกทางเลยก็อึดอัดใจจะแย่ ที่ถ้าต้องมามีห่วงร่วมกัน ชีวิตฉันคงตายทั้งเป็น เอาเป็นว่านายไปเตรียมแฟ้มบริษัททัวร์ที่เคยทำงานกับเราสมัยคุณพ่อมาให้หน่อย ฉันจะลองคิดข้อเสนอดู ไม่รอมันแล้วแฟ้มจากทางนั้น เอาเท่าที่เราให้ได้ เดี๋ยวลองคิดดูก่อนแล้วค่อยเอาเข้าที่ประชุม”

         รัชพลออกไปแล้วภูษิตนั่งคิดตามคำพูดของเพื่อน เขากำลังทำมากไปหรือเปล่า เรื่องอื่นคงไม่สำคัญเท่าเรื่องหุ้น เพราะถ้าวันใดเขาตัดสินใจหย่ากับใบหยกขึ้นมาเขาจะขายหุ้นให้เพื่อนของเขาก่อนเพื่อไม่ให้เป็นสินสมรสก่อนที่จะค่อยซื้อคืน

         สองเดือนกว่าแล้วที่ภูษิตหันมาพัฒนาโรงแรมเพื่อแข่งขันกับของใบหยกและมันก็ได้ผลถึงเขาจะดึงบริษัททัวร์มาได้ไม่หมดแต่เขากลับได้นักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้ามาท่องเที่ยวเองเป็นจำนวนมาก

         อดุลย์ได้ข่าวว่าโรงแรมของเขาดีขึ้นและก็ได้ข่าวว่าโรงแรมของอนุสรณ์รายได้น้อยลง เขาจึงส่งคนออกไปสืบเรื่องนี้และก็ไม่ใช่ใครก็คือเลขาของเขาที่ทำงานอยู่กับอนุสรณ์ตอนนี้

         สุรีย์รับฟังเรื่องราวผ่านสามีเธอไม่อยากจะเชื่อว่าลูกชายของเธอจะพยายามแย่งลูกค้าจากโรงแรมของภรรยาตัวเอง ทั้งที่ความจริงทั้งสองโรงแรมสุดท้ายแล้วก็จะกลายเป็นของภูษิตอยู่แล้ว

         “คุณว่าลูกเราตั้งใจทำหรือเป็นเรื่องบังเอิญ”

         คนเป็นแม่ยังอดเข้าข้างลูกไม่ได้เพราะภูษิตเป็นคนที่อ้อนมารดาเก่งมากแล้วเขาก็ดูไม่ใช่คนฉลาดเกมโกง เอาจริง ๆ ก็คือทั้งพ่อและแม่ไม่คิดว่าลูกชายจะฉลาดพอจะคิดแผนอะไรที่จะแย่งลูกค้าจากโรงแรมที่อนุสรณ์บริหารได้เลย

         “ผมก็ไม่รู้ เราเรียกลูกมาคุยดีกว่าเดี๋ยวผมพูดเองเพราะผมตั้งใจว่าคงไม่ถามตรง ๆ เขาภูษิตคงไม่ยอมรับและเดี๋ยวเลขาเก่าผมจะเดือดร้อนเอา”

         หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ขอให้ทุกอย่างมันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด อดุลย์กลัวที่สุดคือการที่ลูกชายแต่งงานเพราะต้องการล้วงความลับและทำลายโรงแรมคู่แข่งเพราะมันคงทำให้เขาเสียใจมากที่เลี้ยงลูกมาเป็นคนที่เห็นความรู้สึกคนอื่นสำคัญน้อยกว่าผลประโยชน์

         ภูษิตรู้สึกแปลกใจที่วันนี้พ่อของเขาโทรศัพท์มาชวนไปกินข้าวกลางวันโดยที่ห้ามไม่ให้เขาเอาใบหยกไปด้วย ทั้งที่ปกติพ่อกับแม่ของเขาออกจาะเห่อลูกสะใภ้ที่แสนเรียบร้อยเอามาก ๆ

         “วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่มีอะไรพิเศษหรือเปล่าครับถึงได้เรียกตัวผมมาหา แถมห้ามเอาลูกสะใภ้มาอีก”

         “ต้องมีอะไรด้วยเหรอพ่อกับแม่ถึงจะเรียกลูกมาหาได้            ส่วนลูกสะใภ้พ่อว่าลูกก็ไม่ได้ตัวติดอะไรกับหนูใบหยก รวมทั้งใจก็คงไม่ติดด้วยล่ะมั้ง”

         อดุลย์พูดแล้วยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่พูดออกไป

         “คุณพ่อก็พูดเหมือนผมไม่รักเมียผมเลย”

         “แล้วรักไหมล่ะ”

         อดุลย์พับหนังสือพิมพ์เก็บทันทีเพราะคิดว่าลูกชายคงไม่ยอมรับความจริงง่าย ๆ

         “รักสิครับ ถ้าผมไม่รักผมจะตามจีบจนได้แต่งงานกันเหรอครับ คุณพ่อเห็นผมเป็นผู้ชายแบบไหนกัน ถึงจะได้คิดว่าผมไม่รักเมีย”

         “นั่นสิ พ่อเห็นลูกของพ่อเป็นแบบไหนกัน ไปกินข้าวกันดีกว่าแม่เขาเตรียมเสร็จแล้ว”

         คนเป็นพ่อเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะตั้งใจจะไปพูดต่อระหว่างที่กินมื้อกลางวันกัน

         “สุรีย์ไม่ว่ากี่ปีคุณก็ทำกับข้าวที่ผมชอบตลอดเลย ไม่เบื่อเหรอ” อดุลย์ถามภรรยา

         “ไม่เบื่อหรอกค่ะ คุณเป็นสามีฉันก็ต้องรักเป็นธรรมดา                 ใช่ไหมลูกไม่รักครอบครัวเราแล้วเราจะรักใคร คนเราถ้าลองได้แต่งงานกันมันก็เหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้วถ้าไม่ช่วยกันพายก็ยังไม่แย่เท่าอีกฝ่ายไม่พายแล้วยังคอยเจาะเรือจะให้ล่มอยู่ตลอดเวลาเพราะถือว่าตัวเองแค่ต้องการนั่งเรือมาเฉย ๆ พอได้นั่งก็ทำร้ายคนที่นั่งมาด้วยกันตลอดทาง ”

         “แม่เราเขาก็พูดไปเรื่อย สงสัยดูละครมากผัวเมียที่ไหนมันจะเฝ้าทำลายกัน ไม่มีหรอกถ้ามีมันก็ไม่ใช่คนแล้ว กินข้าวกันเถอะ”

         ภูษิตนั่งฟังพ่อกับแม่ของเขาคุยกัน ด้วยความรู้สึกที่เหมือนทั้งคู่กำลังหลอกว่าเขาอย่างไรก็ไม่รู้

         ก่อนจะกลับอดุลย์ฝากน้ำพริกฝีมือสุรีย์ไปให้กับอนุสรณ์เพราะสุรีย์มีฝีมือเรื่องตำน้ำพริกอร่อยเกือบทุกอย่าง

         “พ่อฝากน้ำพริกเอาไปฝากอนุสรณ์ด้วยนะ ฝากบอกด้วยว่าพ่อคิดถึงและดีใจที่เห็นโรงแรมมของเขามีลูกค้ามากมาย ”

         ปกติพ่อของภูษิตก็อยู่ในกลุ่มเที่ยวต่างประเทศของอนุสรณ์ด้วยแต่ช่วงหลังสุขภาพของเขาไม่ค่อยดีอดุลย์จึงไม่ค่อยไปไหนไกลเกินเชียงใหม่

         “คุณพ่อสนิทกับพ่อของใบหยกมากไหมครับ”

         “มากสิ เราเป็นเพื่อนกัน การเป็นเพื่อนเป็นแล้วเป็นเลย ขนาดอนุสรณ์จะเปิดโรงแรมมีแต่คนคิดว่าพ่อคงไม่พอใจ แต่สุดท้ายพ่อไปช่วยดูตั้งแต่สร้างเลย เพื่อนเรากำลังจะเริ่มต้นเราต้องช่วยเหลือ รวยคนเดียวมันเหงา มันต้องมีเพื่อนรวยด้วยกัน ธุรกิจสำหรับคนอื่นสร้างศัตรูแต่สำหรับพ่อมันสร้างมิตรภาพ”

         ชายหนุ่มขับรถกลับจากบ้านพ่อกับแม่ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังพาชีวิตทั้งชีวิตให้ตกต่ำลง โดยการทำเรื่องแย่ ๆ ภูษิตตั้งใจว่าเร็ว ๆ นี้เขาอาจจะตัดสินใจหย่ากับใบหยกเพราะเขาไม่อยากหลอกเธออีกต่อไปแล้ว