เข้าทางพ่อตา

ตอนที่ 4

เข้าทางพ่อตา

         อนุสรณ์ไม่อยู่หลายวันลูกเขยที่จ้องล้วงข้อมูลก็สามารถเก็บไปได้มากแต่ยังไม่ได้ที่สำคัญและเขาคิดว่าจะต้องหารทางเข้าไปที่ห้องทำงานของพ่อตาให้ได้ ในเมื่อเขารู้แล้ว ว่าแฟ้มรายละเอียดอยู่ตรงไหน

         แผนแรกที่ภูษิตทำคือการให้รัชพลไปติดต่อชาวพื้นเมืองเพื่องจองคิวล่วงหน้าและให้ค่าจ้างในราคาที่แพงกว่าโรงแรมของ            ใบหยกให้ซึ่งก็สำเร็จเพราะโรงแรมของใบหยกทำแค่สัญญาต่อเดือน ทางภูษิตจึงทำสัญญาสามเดือนเลย

         “มีการแสดงจากแค่ห้าที่ แบบนี้ไม่ได้นะ นายต้องไปหามาเพิ่มถ้ามีแค่นี้ คนที่เขามาพักนานอย่างพวกฝรั่งเบื่อตายเลย               เพราะคืนหนึ่งก็ใช้การแสดงจากสองที่แล้ว”

         รัชพลวางแผนตารางงานทำให้เขารู้ว่ามันยังไม่น่าสนใจพอเพราะชาวต่างประเทศหลายคนที่เช่าโรงแรมอยู่ทีเกือบเดือน

         ภูษิตทำท่าคิดก่อนที่จะยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจเพราะคิดแผนการขึ้นมาได้

         “เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะชวนใบหยกไปดูการแสดงที่โรงแรมและเธอจะต้องขอให้กลับเร็ว ฉันก็จะบอกกให้เธอเล่าให้ฟังก่อนว่า            การแสดงของกลุ่มไหนดีที่สุดให้เธอเรียงลำดับมา แล้วฉันจะอัดเสียงไว้ ได้เรื่องเมื่อไหร่เราค่อยหาทางติดต่อไป”

         รัชพลส่ายหัวให้กับวิธีการของเพื่อนที่สุดท้ายก็ไม่พ้นการหลอกเมีย

         “ถ้าวันหนึ่งใบหยกเธอรู้ความจริงแล้วขอเลิกกับนาย               นายจะยอมไหม”

         “ยอมสิไม่มีอะไรจะเสีย รักก็ไม่ได้รักก็มีบ้างที่ชอบ แต่ไม่มีทางหรอกเธอหลงฉันแบบนี้มีแต่จะยอมทุกอย่างถ้าฉันจะเลิกไป”

         ภูษิตไม่ได้คิดอย่างที่พูดทั้งหมดเพราะตอนนี้ความจริง            ตัวเขาเองก็หลงภรรยาอยู่ไม่น้อยเพียงแต่จะยอมรับกับเพื่อนไม่ได้มันเสียศักดิ์ศรี

         “ไปดูอีกแล้วเหรอคะ พี่ภูนี่ชอบไปโรงแรมตอนเย็น ๆ               จริง ๆ การแสดงก็ไม่เห็นสนุกเลย เป็นแค่เพียงชาวเขามาเต้น              มาเล่นดนตรีแสดงละคร ก็เท่านั้น ”

         ใบหยกเธอไม่ชอบการนอนดึกและเธอก็ห่วงเรื่อง                  การพักผ่อนเพราะอยากมีลูกให้ไวที่สุด

         อนุสรณ์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพอดี เขาจึงได้ยินที่ลูกสาวกำลังพูด

         “พ่อว่าดีเสียอีก เราเป็นเจ้าของโรงแรมไปนั่งดูลูกน้องทำงานช่วงเย็น ๆ ค่ำ ๆ มันดูใส่ใจ ถ้าพ่อสุขภาพดีพ่อจะไปทุกวัน ภูษิตเขาเป็นนักบริหารเต็มตัวแล้ว เขาถึงได้มองการณ์ไกล”

         อนุสรณ์หันมาชมฝ่ายลูกเขยแทน เพราะเขาไม่รู้เรื่อง              ที่ยอดรายได้ของโรงแรมภูษิตตก เพราะมันไม่ถึงกลับว่าไม่มีคน              มาพักแต่แค่มีทัวร์บางส่วนหายไปแต่ถ้าคิดเป็นเงินก็ถือว่ามากสำหรับโรงแรมที่เคยรุ่งเรือง

         “เห็นไหมคุณพ่อยังเข้าใจพี่เลย ใบหยกไปอาบน้ำเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวพี่คุยกับคุณพ่อรอ”

         ภูษิตคิดจะเอาใจพ่อตาเพราะดูแล้วอนุสรณ์ชื่นชมในตัวเขาแบบไม่มีความหวาดระแวงใด ๆ

         “คุณพ่อเก่งจังนะครับ บริหารโรงแรมจนลูกค้าเต็มเกือบทุกคืน ผมชอบไปดูการแสดงเพราะผมชอบเห็นคนที่มาพักลงมาดูมันให้บรรยากาศเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง ไม่ใช่แค่มาโรงแรมเพื่อมานอนเท่านั้น”

         อนุสรณ์มองหน้าลูกเขยแบบภูมิใจเพราะตัวเขาเองมีแต่              ลูกสาวก็หวังจะพึ่งลูกเขยให้ดูแลต่อ

         “ได้ยินความคิดของภูษิตแบบนี้พ่อก็เบาใจ เพราะอนาคตพ่อก็ต้องวางมือใบหยกเป็นผู้หญิงพ่อก็อดเป็นห่วงไม่ได้ถ้าได้สามีอย่าเราคอยช่วยพ่อก็เบาใจ”

         คนชมไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าก็ดีแต่พูดดีเท่านั้นในทางปฎิบัติเขาไม่เคยบริหารได้อย่างนั้นจริง ๆ โรงแรมของเขาถึงได้แย่ลง              เขาคงใช้แต่แบบเดิม ๆ ไม่คิดหาวิธีที่แปลกใหม่เพราะคิดว่า                ลูกค้าเก่าไม่มีทางไปไหนแน่ ๆ มารู้ตัวอีกทีบริษัททัวร์ก็หายเงียบเมื่อหมดสัญญาต่อกัน

         การแสดงคืนนี้มีถึงสามชุด พอชุดแรกจบไปใบหยกก็ทำท่าอยากจะกลับ ได้โอกาสที่ภูษิตจะได้เริ่มแผน

         “ถ้าไม่อยากให้ผมดูจบก็ได้เดี๋ยวแค่การแสดงชุดที่สองเริ่มได้หน่อยผมก็จะยอมกลับแล้ว แต่หยกต้องเล่าให้ผมฟังว่าการแสดงของกลุ่มไหนที่แสดแล้วงคนนิยมที่สุด ผมรู้ว่าถึงหยกไม่ได้มานั่งดูแต่ต้องมีคนทำสถิติผมจะได้เลือกมาดูถูกวันเลย”

         “แน่ใจนะคะ”

         หญิงสาวเริ่มเล่ารายละเอียดชายหนุ่มก็ถามแทรกบ้างเพราะอยากรู้ราคาแต่ก็ไม่ใช่ทุกอัน ภูษิตนั่งไปก็ถ่ายรูปเมนู                      ของทางโรงแรมในช่วงเย็นไปด้วย คนเล่าก็อยากแต่จะกลับบ้านจึงยอมเล่าทั้งหมด

         “หยกเล่าจบแล้ว กลับกันได้หรือยังค่ะ”

         ชายหนุ่มลุกออกจากเก้าอี้โอบเอวภรรยาก่อนที่จะแอบ                ส่งเสียงที่บันทึกไว้ให้รัชพลพร้อมรูปถ่ายเมนูอาหารเพราะตัวเขาเองจะได้รีบลบออกจากตัวเครื่อง

         ใบหยกหาเรื่องชวนสามีคุยเพราะกลัวอีกฝ่ายท้องตึงแล้วจะง่วง

         “คุณพ่อหยกท่าทางจะชอบลูกเขยเอามาก ๆ นะคะ สงสัยลูกสาวจะตกกระป๋องแล้ว”

         “ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่วันนี้ตอนที่พี่นั่งคุยกับท่าน ท่านใช้คำว่าโรงแรมเรา พี่รู้สึกไม่ดีเลยเพราะมันไม่ใช่โรงแรมของพี่ พี่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด”

         ชายหนุ่มทำท่าทางน้อยใจ และภรรยาผู้ใสซื่อก็เชื่อสนิทและรู้สึกสงสารจับใจ

         “ก็พี่เป็นสามีของหยกโรงแรมภรรยาก็เหมือนของสามี”

         “นั่นมันคือความคิดแต่มันไม่ใช่ความจริง เอาเป็นว่าพี่พูดกับหยกตรง ๆ เลยนะ พี่ขอซื้อหุ้นในส่วนที่หยกถืออยู่บางส่วนได้ไหม เอาแค่พอให้พี่เดินเข้าออกโรงแรมได้อย่างสบายใจเวลาจะตักเตือนหรือออกความคิดเห็นอะไรกับพนักงานพี่ก็จะได้พูดได้เต็มปากหน่อย ตอนนี้หยกถือหุ้นอยู่กี่เปอร์เซ็นต์”

         หญิงสาวทำท่าคิดมากเพราะเรื่องแบบนี้เธอไม่เคยบอกใครแต่เขาคือสามีจึงทำให้เธอลังเล

         “พี่มันเป็นคนอื่นเอาเป็นว่าหยกไม่ต้องบอกพี่ก็ได้”

         “หยกไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ หยกถืออยู่80คุณพ่อ20ค่ะ”

         “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอซื้อสัก30ได้ไหม แต่หยกห้ามคิดแพงนะ       พี่ขอจ่ายเป็นเร่งทำตัวน้อยดีกว่า”

         หญิงสาวทำท่าเขินอายเมื่อถูกสามีมองด้วยสายตาเจ้าชู้ใส่เพราะเธอยังรู้สึกอายกับเรื่องแบบนี้อยู่

         “พี่ล้อเล่น เราทำการซื้อขายกันให้ถูกต้องดีกว่าจะได้ไม่มีปัญหาที่หลัง”

         ด้วยความรัก เชื่อใจ ไว้ใจ ในที่สุดใบหยกก็ยอมขายหุ้น               ในส่วนของเธอสามสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับสามี

         ทุกอย่างเป็นไปตามแผนอีกฝ่ายมาเพื่อหลอกลวงแต่อีกคนมาเพื่อรัก สุดท้ายใครกันจะเป็นคนเจ็บภูษิตตมั่นใจว่าคงไม่ใช่เขาถ้าภรรยาที่เขาไม่ได้รักไม่เอาหัวใจของเขาไปได้เสียก่อน