กำลังใจที่ไม่แสดง

ตอนที่ 5

กำลังใจที่ไม่แสดง

         ครามเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกระวนกระวายใจ เพราะเขารู้ตัวว่าเขาเป็นคนทำให้ข้าวทิพย์ต้องเป็นแบบนี้

         “คุณเป็นสามีของคนไข้ใช่ไหมคะ” พยาบาลเดินออกจากห้องฉุกเฉินมาถามครามทันที เขาเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนี่นานแล้ว

         “เอ่อ... ใช่ครับ” ชายหนุ่มลังเล แต่ในเวลานี้เขาคิดว่ามันต้องมีอะไรไม่ดีแน่ ๆ นางพยาบาลถึงได้ออกมาถามแบบนี้

         “เชิญพบคุณหมอด้านในเลยค่ะ” ครามรีบเดินตามนางพยาบาลเข้าไป

         คุณหมอสีหน้าเครียด

         “ตอนนี้คนไข้ตั้งครรภ์ได้ประมาณ 12 สัปดาห์ โชคยังดีนะครับที่เด็กไม่เป็นอะไร แต่คืนนี้ หมอคงต้องให้คนไข้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที”

         ครามเขารู้สึกชาไปทั้งตัว ‘ข้าวทิพย์ท้องหรือนี่’ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเขาต้องดีใจหรือรู้สึกอะไรไหม เขาทำอะไรไม่ถูกเลย

แต่ด้วยเวลานี้ เธอมีเขาเพียงคนเดียว ชายหนุ่มจึงเดินไปหาเธอที่เตียง

         “เป็นอย่างไรบ้าง” ชายหนุ่มเอ่ยถามโดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

         “ปวดท้องค่ะ แต่ค่อย ๆ ดีขึ้นแล้ว”

         “ข้าวทิพย์... เธอท้องกับใคร” ครามไม่รู้เหมือนกันว่า ผีป่าตัวไหน มันดลใจให้เขาถามคำถามนี้ออกจากปาก ทั้งที่ตัวเขาเองรู้อยู่แล้วว่าเด็กในท้องคือลูกของเขา

         “คุณพยาบาลคะ ช่วยด้วยค่ะ คุณพยาบาล” ข้าวทิพย์ไม่ตอบ แต่เธอกลับตะโกนเรียกพยาบาลเพื่อมาคุยอะไรบางอย่าง

         ครามรู้สึกเอ๋อ

         “มีอะไรคะคนไข้”

         “คือคุณคนนี้ เขาไม่ใช่สามีฉันหรอกค่ะ เขาแค่เจอฉันตกบัน แล้วเขาพาฉันมาส่งโรงพยาบาลเท่านั้นค่ะ และตอนนี้ที่บ้านของเขามีคนป่วยอยู่ที่บ้านคนเดียว ฉันจะขอกลับบ้านได้ไหมคะ หรือไม่ก็นอนโรงพยาบาลแบบไม่มีคนเฝ้าได้ไหมคะ เพราะฉันยังติดต่อญาติไม่ได้จริง ๆ”

         “ไม่ได้ค่ะ ถึงอย่างไร คุณก็ต้องนอนรอดูอาการค่ะ เอาเป็นว่าคืนนี้ คุณนอนที่ห้องฉุกเฉินำแก่อน ไม่ต้องมีคนเฝ้าก็ได้ ส่วนพรุ่งนี้ต้องรอดูอีกทีว่า คุณหมอจะว่าอย่างไร”

         “ขอบคุณมากค่ะ ฉันรบกวนแค่นี้แหละค่ะ”

         พอพยาบาลเดินออกจากข้างเตียงไป น้ำใส ๆ ก้ไหลคลอออกมา หญิงสาวพยายามเก็บกักมันไว้ เธอจะไม่มีทางร้องไห้ให้กับผู้ชายแบบนี้เด็ดขาด

         “คุณกลับไปซะเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ได้ และสิ่งที่คุณถามฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

         “ผมขอโทษ คือผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะทิพย์”

         “ฉันบอกให้คุณกลับไป” เสียงพูดแทบจะกลืนหายไปในลำคอ  ครามพยายามขอโทษ พยายามจะอธิบาย แต่ข้าวทิพย์กลับมองเขาด้วยสายตาที่แสนเกลียดชัง

“ฉันขอร้องเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย” เธอออกปากไล่เขาให้กลับไป แล้วข้าวทิพย์นอนหลับตา น้ำใส ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท

         “ผมไปดูคุณพ่อก่อนนะ แล้วผมจะรีบกลับมาแต่เช้าเลย”

ถึงแม้คนฟังจะไม่ลืมตามาโต้ตอบอะไรทั้งนั้น แต่ครามก็รู้ว่าหญิงสาวได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

         เมื่อถึงบ้าน

         “ข้าวทิพย์เป็นอะไรบ้างลูก ทำไมเลือดมันออกมาแบบนั้น”

         อเนกนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงข้าวทิพย์ แต่จะโทร.ไป ก็กลัวทางนั้นจะยุ่งวุ่นวายกันอยู่ ท่านจึงรอฟังข่าวจากปากลูกชายดีกว่า

         “หมอบอกว่าเธอท้อง เด็กไม่เป็นอะไรครับ ปลอดภัยดี แต่หมอให้นอนดูอาการคืนนี้ พรุ่งนี้ค่อยดูอาการ แล้วว่ากันอีกทีครับ”

         “แล้วลูกกลับมาทำไม ทำไมไม่อยู่กับน้อง” คนเป็นพ่อถามด้วยความไม่เข้าใจ

         “เธอไล่ผม เพราะผมถามว่า เธอท้องกับใคร” ครามเล่าตามความเป็นจริงด้วยเสียงเหมือนคนที่กำลังรู้สึกผิด

         “ท้องกับหมามั้ง ไอ้หมาตัวที่มันลงไปหาข้าวทิพย์เกือบทุกคืน  และยังไม่นับคืนวันนั้นที่แกขืนใจข้าวทิพย์อีก พ่อผิดหวังในตัวลูกมากนะคราม”

         “คุณพ่อรู้เหรอครับ” ชายหนุ่มมองบิดาด้วยความตกใจ เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่า พ่อของเขารับรู้เรื่องราวระหว่างเขากับข้าวทิพย์มาโดยตลอด

         “ครามบ้านหลังนี้มีกล้องวงจรปิด ลูกลืมไปแล้วหรือ แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่าตัวลูกเองที่รู้อยู่แก่ใจ พ่อถามลูกจริง ๆ นะ ลูกรักข้าวทิพย์บ้างไหม และเด็กในท้องเธอ ลูกคิดอย่างไร ไหนบอกพ่อมาเอาตามที่หัวใจลูกคิด” อเนกถามลูกชายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน เหมือนคนที่กำลังรู้สึกผิดหวัง แต่ท่านก็ยังต้องการรู้คำตอบจากปากของลูกชาย

         “ผมไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าผมรักเธอไหม แต่ผม...” เขาอ้ำอึ้ง

“ผมแน่ใจว่า เด็กในท้องเธอ คือลูกของผม แต่ผมทำอะไรไม่ถูก ทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้น เลยพูดไปแบบนั้น”

ครามเขาเคยถามตัวเองมาหลายครั้งแล้วว่า เขาคิดอย่างไรกับข้าวทิพย์ แต่มันก็ไม่มีคำตอบ เขารู้แต่ว่าเวลาที่เขาได้อยู่กับเธอเขามีความสุข และเธอก็เป็นคนแรกที่เขาคิดถึงเวลาที่มีเรื่องทุกข์ใจ

         “แต่เธอรักลูกนะ”

         ครามเงยหน้ามองสบตาบิดาเหมือนต้องการค้นหาคำตอบ

“พ่อ รู้ได้อย่างไรว่า ทิพย์รักผม”

         “ลูกสงสัยใช่ไหมว่า เธอบอกพ่อเหรอ แต่เปล่า เพราะพ่อเป็นพ่อ  พ่อผ่านโลกนี้มาหลายปี ผู้หญิงที่ยอมให้ผู้ชายย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเธอยอมเป็นคนไม่มีตัวตน คอยช่วยเหลือลูกทุกอย่าง แม้แต่เงินสองล้านที่ลูกเอาไปทำกิจการใหม่ ก็เป็นเงินของข้าวทิพย์ ถ้าข้าวทิพย์ไม่รักแก่ เธอไม่ยอมทำแบบนี้หรอก”

         “ทำไมคุณพ่อไม่บอกผมเลย ว่าเงินนั้นเป็นของเธอ” ครามยิ่งได้ฟังทุกคำที่บิดาพูด เขายิ่งรู้สึกผิด

เขาทำอะไรลงไปมากมายกับผู้หญิงที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา

         “ข้าวทิพย์ขอพ่อไว้ เพราะรู้ว่า ถ้าลูกรู้ว่าเป็นเงินเธอลูกคงไม่รับ”

         คนเป็นพ่อที่มองลูกชายแบบผิดหวัง เอามือที่เริ่มเหี่ยวย่นลูบผมลูกชายเพื่อหวังให้เขาได้คิดอะไรขึ้นมาบ้าง

         “คิดให้ดีว่า จะเอาอย่างไรต่อไป แต่ถ้าลูกคิดว่า จะเอาลูกไม่เอาแม่ พ่อว่าลูกก็ควรจะปล่อยข้าวทิพย์เธอไป ให้เธอรู้ไปเลยว่า เธอรักคนผิด ครามตัดสินใจเอานะลูก ครามโตแล้ว เรื่องของความรัก พ่อคงสั่งลูกไม่ได้”

ครามตัดสินใจที่จะกลับไปดูหญิงสาวที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เขาโทรศัพท์บอกให้แม่บ้านมาเช้ากว่าปกติ เพราะไม่อยากให้พ่อของเขาอยู่คนเดียว ตอนนี้ตัวของชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถ แต่หัวใจของเขาโบยบินไปถึงโรงพยาบาลแล้ว เขายังสับสนในความรู้สึกว่ารักหรือไม่รัก แต่หัวใจเขามันบอกชัดเจนว่า เขาจะไม่ยอมเสียข้าวทิพย์กับลูกในท้องเด็ดขาด