หลานสาว

ตอนที่10

หลานสาว

         กว่าคุณอเนกจะมาถึงโรงพยาบาลก็ใช้เวลาอยู่นานมาก เพราะต้องรอรถจากบริษัทมารับ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล คุณปู่ก็ได้รับข่าวดีข่าวแรก

         “คุณท่านค่ะ คุณข้าวทิพย์คลอดแล้ว เธอได้ลูกสาวค่ะ”

         หลานสาวคลอดแล้ว และปลอดภัยทั้งแม่และลูก

         “อย่าเพิ่งบอกเรื่องครามกับข้าวทิพย์นะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนบอกเอง” อเนกหันไปบอกกับเลขาฯ ท่านให้เธอไปดูแลข้าวทิพย์ ส่วนเขาคงต้องนั่งเฝ้าลูกชายอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง รู้เพียงแต่ว่า ลูกชายของท่านมาถึงโรงพยาบาลแบบหมดสติ

         ข้าวทิพย์ใช้เวลาพักฟื้นในห้องคลอดอยู่สักพัก ก่อนจะพาขึ้นมาอยู่ที่ห้องพัก โดยมีเลขาฯ ของครามคอยดูแลอยู่

         “คุณครามทราบหรือยังคะว่า ทิพย์คลอดลูกแล้ว”

         ข้าวทิพย์ทนไม่ไหว เพราะเธอรอมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นสามีโผล่มาเลย จึงเอ่ยปากถาม

         “คุณครามขึ้นเครื่องไปต่างประเทศด่วนนะคะ เลยยังติดต่อคุณครามไม่ได้เลย ถ้าคุณครามติดต่อมา ดิฉันจะรีบบอกคุณครามเรื่องนี้เลยนะคะ” เลขาฯ สาวโกหกไม่ค่อยเนียน เพราะไม่ได้คิดคำตอบไว้ล่วงหน้า

         “ไปต่างประเทศเหรอคะ เขาไปประเทศอะไรคะ ไม่เห็นเขาบอกเลย อยู่ดี ๆ ก็ไปแบบนี้เลยเหรอ ทั้ง ๆ ที่ทิพย์ใกล้คลอด” ข้าวทิพย์ทั้งรู้สึกน้อยใจ โมโหสามีของเธอมาก มากกว่าตอนที่เกิดเรื่องของแพรรำภาเสียอีก

เลขาฯ สาวเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เธออยากบอกความจริงแต่ก็ไม่กล้า เพราะอเนกสั่งและกำชับเอาไว้ว่า ท่านจะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับคุณข้าวทิพย์เอง

         “คุณเลขาฯ ไม่ต้องบอกเขาดีกว่าค่ะ รอจนกว่าเขาจะกลับมาถึงประเทศไทยก็แล้วกัน” สีหน้าและแววตาแสดงออกมาถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ น้ำตาคลอหน่วย

         คนที่อึดอัดที่สุดตอนนี้ คือคนที่รู้ความจริงคือคุณเลขาฯ เธอได้แต่พยักหน้า และแสร้งมองไปทางอื่น เพราะไม่อยากแสดงพิรุธให้อีกฝ่ายรับรู้

         “นอนพักเถอะนะคะ อย่าเพิ่งคิดอะไรมากค่ะ คุณทิพย์อยากได้อะไรให้บอกดิฉันนะคะ ดิฉันหยิบให้”

         “ขอบคุณมากค่ะ เออ... แล้วคุณท่านล่ะคะ” ข้าวทิพย์นึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าสามีของเธอไปต่างประเทศ และตัวเธอมาคลอดลูก แล้วใครจะดูแลพ่อสามีในเวลากลางคืน

         “คุณท่านก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี่แหละค่ะ” เลขาฯ สาวหลุดปากพูดออกมาด้วยความลืมตัว จะหยุดกลางคันก็ไม่ทันแล้ว

         “ท่านมากับใครคะ แล้วอยู่ไหนตอนนี้” ข้าวทิพย์ถามอย่างรัว เพราะเธอไม่เข้าใจเลย มีแต่คนอยากให้ลูกเธอคลอด แต่พอถึงเวลา ทุกคนกลับทิ้งให้เธออยู่กับเลขาฯ ของสามี   

“คุณท่านน่าจะกำลังเห่อหลานอยู่แน่ ๆ เลยค่ะ คงให้แม่บ้านพาไปดูคุณหนูอยู่มั้งคะ เดี๋ยวเสร็จแล้ว ท่านก็คงมา เอ่อ... ฉันจะขอตัวออกไปโทรศัพท์หาที่บ้านสักครู่ค่ะ” ถ้าหากยังยืนอยู่ใกล้ ๆ ข้าวทิพย์ต่อไป เธอกลัวจะเผลอพูดอะไรออกไปอีก จึงขอตัวออกมาข้างนอกเพื่อเดินไปหาอเนกที่ห้องฉุกเฉิน

         “เป็นอย่างไรบ้างคะคุณท่าน”

         “สมองไม่เป็นอะไร แต่กว่าจะรู้สึกตัวคงอีกสักพักยาว ๆ ขาข้างขวาหัก นิ้วหัก หัวแตก คุณหมอจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังจะพาไปอยู่ที่ห้องพิเศษ คุณไปติดต่อจ้างพยาบาลพิเศษให้มาเฝ้าเจ้าครามหน่อยนะ เดี๋ยวผมจะไปดูข้าวทิพย์ก่อน”

         “เอ่อ... คุณท่านคะ อย่าลืมแวะดูคุณหนูก่อนนะคะ พอดีฉันได้บอกกับคุณข้าวทิพย์ว่า คุณท่านยังไม่มา เพราะมัวเฝ้า และเห่อชื่นชมคุณหนูอยู่นะคะ” ต้องนัดแนะกันก่อน เพราะเธอกลัวท่านจะพูดไม่ตรงกัน และอาจจะโดนข้าวทิพย์จับได้

         “แล้วคุณท่านจะบอกคุณทิพย์เมื่อไหร่คะ” แม่บ้านถามด้วยความสงสัย

หากอยู่โรงพยาบาลเดียวกันแบบนี้ จะโกหกกันได้สักเท่าไหร่ เชียว  และยิ่งโกหกก็จะยิ่งทำให้คนที่เพิ่งคลอดลูกรู้สึกน้อยใจ

         “ฉันตั้งใจจะบอกตอนนี้แหละ พาฉันไปดูหลานสาวก่อนนะ ฉันอยากเห็นหน้าหลานปู่แล้ว โธ่เอ๊ย เป็นเคราะห์กรรมอะไรกันนะ แทนที่จะได้เห็นหน้าพ่อแม่พร้อมกัน พ่อก็ดันมาเจ็บตัวอีก” อเนกบ่นพึมกับตัวเองด้วยความรู้สึกสงสารหลานสาวที่เกิดมาในเวลาขับขันแบบนี้

         “หน้าชังจริง ๆ หน้าเหมือนครามเลย ดีนะเอาผิวเหมือนข้าวทิพย์มา ตัวขาวผ่องเลย” แววตาเต็มไปด้วยความรัก

คุณปู่มองหลานสาวผ่านกระจกอย่างชื่นชม น้ำตาเผลอไหลออกมาด้วยความสงสารลูกชาย แทนที่จะได้เห็นหน้าลูกสาว กลับมาประสบอุบัติเหตุหมดสติอยู่แบบนั้น

         “ไม่เอาสิคะคุณท่าน วันนี้เป็นวันดี คุณหมอก็บอกแล้วว่า ประเดี๋ยวคุณครามก็ฟื้น เช็ดน้ำตาด้วยนะคะ แล้วไปหาคุณทิพย์กันเถอะค่ะ แล้วอย่าไปพาแม่ลูกอ่อนร้องไห้นะคะ”

         แม่บ้านเตือนสติ เพราะข้าวทิพย์ไม่รู้ และไม่เห็นสภาพของสามี  ถ้าเธอเห็นว่าอเนกร้องไห้ เธอจะยิ่งใจเสียไปใหญ่

         “เป็นอย่างไรบ้างข้าวทิพย์ หลานฉันน่าเกลียดน่าชังน่าดู ตัวแดงเชียว โตมาคงจะขาวสวยเหมือนแม่” อเนกรีบชิงทักทายก่อน เพราะอยากยืดเวลาในการต้องบอกความจริงเรื่องของลูกชายเอาไว้ให้นานที่สุด  เผื่อระหว่างนี้ครามอาจจะฟื้นก็ได้

         “คุณท่านมานานแล้วหรือคะ” ข้าวทิพย์อยากถามถึงสามีตรง ๆ แต่ก็เชื่อที่เลขาฯ พูดว่าเขาไปต่างประเทศด่วน

เธอแค่ไม่สบายใจและน้อยใจที่เขาไปโดยที่ไม่บอกเธอสักคำ ทั้งที่ก็รู้อยู่ว่า เธอกำลังใกล้จะคลอดลูก

         “มาได้พักใหญ่ ๆ แล้ว ไปแอบดูหลานสาวที่ห้องเด็กเล็ก พักจนหายเหนื่อย แล้วถึงให้เข็นต่อขึ้นมา เป็นอย่างไรบ้าง หนูน่ะเจ็บแผลไหม”

         “เจ็บค่ะ พยายามไม่ขยับตัวเอา แต่ก็ภาวนาให้ดีขึ้นเร็ว ๆ”

         “แล้วพยาบาลบอกไหมคะ ว่าจะเอาลูกมาให้เลี้ยงเมื่อไหร่”

         ป้าแม่บ้านยังคงเอ็นดูข้าวทิพย์เหมือนเช่นเคย พูดคุยด้วยความสนิทสนม เห็นกันมาตั้งแต่ที่เธอจะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้แบบเต็มตัว

         “พามาเป็นช่วง ๆ ค่ะ ให้มากินนม และก็เอาหลับไปเลี้ยงให้ บอกแต่ว่า อยากให้แม่ได้พักสักคืนก่อน” หญิงสาวอธิบายตามที่นางพยาบาลบอกเธอ โรงพยาบาลเป็นโรงพยาบาลเอกชนการดูแลจึงถือว่าดีมาก

         “คุณท่านคะ คุณครามรู้หรือยังว่าทิพย์คลอดลูกแล้ว”

         ถึงเวลาที่อเนกจะต้องเรียบเรียงคำพูดให้คนฟังรู้สึกตกใจน้อยที่สุด

         “ตอนนี้ยังไม่รู้”

         “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเขาไม่ถาม ก็ยังไม่ต้องบอก ดีเหมือนกัน เมียจะคลอดลูก แต่กลับไม่ห่วงไม่ใส่ใจ” ยังไม่ทันที่คนเล่าจะพูดอะไรต่อ หญิงสาวก็พูดแซงขึ้นมา จนชายสูงอายุถึงกลับถอนหายใจ

         “ฟังฉันนะข้าวทิพย์ ที่ครามยังไม่รู้ เพราะเขาประสบอุบัติเหตุระหว่างที่มาหาเธอที่โรงพยาบาล คงรีบร้อนจึงชนกับรถที่วิ่งทางตรงมา”

         คนเล่าก็พยายามใจแข็งไม่ร้องไห้

ข้าวทิพย์ตัวชานิ่งไปในทันที อยู่ในอาการที่กำลังตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินคือเรื่องจริงหรือฝันไป

         “ตอนนี้ครามปลอดภัยแล้ว แต่ยังไม่ฟื้น บาดเจ็บภายนอก ภายในไม่เป็นอะไรมาก เธอไม่ต้องเป็นห่วงครามมากนะ ทำหน้าที่ดูแลตัวเอง และลูกให้ดี ๆ”

         เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ได้ยินคือความจริง หญิงสาวก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้โฮออกมา น้ำตาไหลอาบแก้ม ด้วยความเป็นห่วงเขาจนสุดหัวใจ