คำสั่งบิดา

ตอนที่ 7

คำสั่งบิดา

         “ครามปิดประตู แล้วมาคุยกับพ่อหน่อย”

         อเนกมีเรื่องที่อยากจะคุยกับลูกชายเป็นการส่วนตัว จึงสั่งให้ปิดประตูเพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน

         “ลูกจะเอาอย่างไรกับข้าวทิพย์ และเด็กในท้อง”

         “ผมจะพาเธอไปฝากท้องพรุ่งนี้ครับพ่อ ผมรู้ว่าเด็กในท้องคือลูกของผมแน่นอน และผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่พอรู้ว่ากำลังจะมีลูก ผมก็ทั้งรักทั้งห่วงลูกผม”

         “แล้วแม่ของลูกล่ะ” อเนกถามกลับทันที เพราะลูกชายของเขาไม่ได้พูดถึงข้าวทิพย์เลย

         “ผมไม่รู้ครับพ่อ มันสับสนไปหมด”

         “ลูกจะสับสนอะไรพ่อไม่รู้ แต่ที่พ่อรู้คือ ลูกถึงเวลาต้องแสดงความรับผิดชอบในฐานะลูกผู้ชาย ข้าวทิพย์เธอไม่ได้เป็นฝ่ายเดินไปหาลูกที่ห้อง ลูกด้วยซ้ำที่ขืนใจเธอ ความจริง ครามไม่ควรจะให้พ่อต้องมาย้ำแบบนี้ ลูกควรจะรู้ดีว่าทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง หวังว่าลูกจะคิดได้ว่านอกจากดูแลลูกในท้องของข้าวทิพย์ ลูกควรทำอะไรต่อไปกับข้าวทิพย์ด้วย”

         อเนกไม่อยากบอกลูกชายตรง ๆ เพราะเขาคิดว่าครามโตพอที่รู้ผิดรู้ชอบได้ด้วยตัวเอง ถ้าลูกเขาคิดไม่ได้ เขาคงต้องทำใจว่าเขาเลี้ยงลูกให้เป็นคนไร้ความรับผิดชอบ

         หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง เตียงนอนที่เธอกำลังนั่งทับมันอยู่ มันคือที่ที่เธอกับเขาสร้างตัวน้อยในท้องขึ้นมา คำพูดของเขาที่โรงพยาบาลมันทำให้เธอเสียใจ แต่มันไม่ทำให้เธอคลายรักในตัวเขาได้เลย หญิงสาวรู้สึกโกรธตัวเอง ที่ยอมให้อภัยเขาเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นค่าในตัวเธอเลย

         ข้าวทิพย์สอบอีกสองวันก็จะหมดเทอมนี้แล้ว เหลืออีกแค่ปีเดียวเธอก็จะเรียนจบ เธอตัดสินใจจะเอาเรื่องที่เธอท้องไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อหาทางออก เพราะบางทีเธออาจจะไม่ต้องหยุดเรียนจะได้จบพร้อมเพื่อน ๆ

         ด้วยความอ่อนเพลีย หญิงสาวเผลอหลับไปจนมาสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูห้องนอน

         “ข้าวทิพย์ ทำอะไร กินข้าวเย็นได้แล้ว”

         เสียงเรียกที่แสนจะคุ้นเคย คือเสียงของครามนั่นเอง เขามาเรียกเธอเพราะคงเห็นว่าใกล้จะมืดและเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย

         “ขอโทษทีค่ะ เผลอหลับยาวเลย”

         “ไปกินข้าวกัน ผมออกไปซื้อราดหน้าร้านอร่อยมาให้คุณ คุณพ่อรออยู่ที่โต๊ะแล้ว”

         ทั้งสองเดินมาที่โต๊ะอาหาร

         “คุณท่านลงมากินข้างล่างเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่ป่วยอเนกจะกินข้าวที่ห้องนอนตลอด

         “ทำไมล่ะ ตกใจอะไรขนาดนั้น ก็ฉันบอกแล้ว ว่าดีขึ้น ใจคอจะให้นั่งกินนอนกินอยู่แต่บนบ้านกันเหรอ”

         คนป่วยได้ยินข้าวทิพย์พูดเหมือนตกใจ เขาเลยพูดติดตลกให้หญิงสาวรู้ว่าเขาหายดีแล้ว

         “ทิพย์แค่กลัวคุณท่านจะล้มไปค่ะ”

         “จะให้ฉันมามัวแต่นอนป่วยอยู่ไม่ได้ หลานก็จะมีแล้ว ถ้าปู่มัวแต่ป่วยใครจะเล่นด้วย”

         อเนกดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่เหมือนเดิม กว่าที่เขาจะลงบันไดลงมาถึงชั้นล่างใช้เวลาเกือบสิบห้านาที เรื่องการพูดฟังดูรู้เรื่องแต่ยังมีน้ำลายไหล ข้าง ๆ เวลาที่พูดประโยคยาว ๆ

         “ไม่ค่อยเห่อเลยนะครับคุณปู่ สงสัยผมต้องเตรียมทำห้องไว้ให้ลูกผมแล้ว เพราะผมมีข่าวดีอีกเรื่องที่จะบอกทุกคน ตอนนี้บริษัทของเราได้หันไปหาลูกค้าต่างชาติ สินค้าของเราส่งออกไป ขายได้มากกว่าการขายในไทยถึงสองเท่า และตอนนี้ค่าเงินบาทของเราอ่อนตัวลง ยิ่งทำให้กำไรของบริษัทมากขึ้นด้วย” ชายหนุ่มพูดจบก็ยื่นซองสีน้ำตาลให้กับข้าวทิพย์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา

         “อะไรคะ” หญิงสาวถามด้วยใบหน้าสงสัย

         “เงินที่คุณให้ผมยืม ทำให้บริษัทมีเงินไปใช้หมุนเวียนและได้กำไรอย่างงามกลับมา ผมคืนทั้งหมดพร้อมดอกเบี้ยเล็ก ๆ น้อย ๆ”

         หญิงสาวทำท่าจะไม่รับ แต่อเนกจับมือของเธอให้รับซองนั้นไว้ ทำให้ข้าวทิพย์ไม่กล้าขัดใจ

         “ครามทำให้พ่อภูมิใจในตัวลูกมากนะ”

         ครามกับข้าวทิพย์หันมาสบตากัน นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นผู้ใหญ่ของบ้านเพียงคนเดียวยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้

         นอกจากบริษัทของอเนกที่ครามเข้าไปบริหารจะดีขึ้นแล้ว ธุรกิจเล็กที่ชายหนุ่มหุ่นกับเพื่อนเปิดก็กำลังไปได้สวย ตอนนี้เขาก็กำลังเริ่มต้นเก็บเงินทุน เพื่อเพิ่มกำลังการผลิตและมองหาตลาดเพิ่ม เพื่อทำให้บริษัทของพ่อกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง

         ครามไปรับหญิงสาวที่มหาวิทยาลัย หลังจากที่เธอสอบเสร็จเพียงครึ่งวัน

“คุณจะพาทิพย์ไปไหนกันคะ”

         “เดี๋ยวคุณก็รู้ ผมจะพาคุณไปทำในสิ่งที่ผมควรทำมาตั้งนานแล้ว”      คำตอบของครามทำให้ข้าวทิพย์ไม่อยากคาดคั้นเอาคำตอบ เพราะเธอก็อยากลุ้นเอาเหมือนกัน ว่าเขาจะพาเธอไปไหน

เมื่อถึง ครามเปิดประตูรถและกำลังจะก้าวขาลงแต่ถูกมือเล็กจับแขนของเขาเอาไว้ก่อน

         “คุณพาทิพย์มาที่เขตทำไมคะ”

         “ก็มาจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมอย่างไรล่ะ”

         “คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ ทิพย์ว่ามันมากไป คุณไม่ต้องกลัว อย่างไรทิพย์ก็ไม่พาลูกคุณไปไหนแน่ ๆ และทิพย์ก็รู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่ไหน”

         “แล้วเป็นได้แค่ไหนล่ะ ที่คุณหมายถึง”

         ครามปิดประตูรถและกลับมานั่งที่เดิม ใช้มือทั้งสองข้างของเขาจับมือหญิงสาวไว้ พร้อมกับรอฟังคำตอบ

         “ทิพย์ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งของคุณ สักวันคุณครามได้เจอผู้หญิงที่เหมาะกับคุณมากกว่าทิพย์ เมื่อวันนั้นมาถึงทิพย์ก็จะอยู่ในที่ของตัวเอง กลับบ้านกันเถอะค่ะ”

         “พูดจบแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องบอกคุณว่า วันนี้ผมเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับผมแล้ว ลงไปจดทะเบียนกัน”

         คราวนี้ชายหนุ่มลงจากรถและเดินไปเปิดประตูให้แม่ของลูกเขาเดินลงจากรถอย่างระมัดระวัง

         หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการจดทะเบียนสมรส ครามพาข้าวทิพย์ไปฝากท้อง เพื่อจะได้ตรวจอย่างละเอียดกับสูตินารีแพทย์โดยตรง จะได้รู้วิธีการดูแลตัวเอง และพัฒนาการของทารกในครรภ์