ความจริง

ตอนที่ 10

         ความจริง

         อนุสรณ์แอบดูความสัมพันธ์ของลูกสาวกับลูกเขยอยู่ห่าง ๆ เขาเริ่มสังเกตได้ว่าใบหยกไม่มีความไว้ใจให้สามีแต่เขาก็ยังติดที่สัญญากับภูษิตไว้แล้ว แต่ครั้นจะไม่พูดเลยก็กลัวว่าครอบของทั้งคู่จะไปไม่ถึงสุดทาง

         “ใบหยกมาคุยกับพ่อหน่อย”

         วันนี้หญิงสาวไม่ไปทำงานเพราะเธออาเจียรแต่เช้าและช่วงนี้รู้สึกอ่อนเพลียตลอด

         “ไม่สบายหรือท้อง”

         คนเป็นพ่อไม่อ้อมค้อมเพราะอาการแบบนี้แม่ของใบหยกก็เป็น ทำไมคนอาบน้ำร้อนมาก่อนจะดูไม่ออก

         “หยกท้องค่ะคุณพ่อ”

คนท้องไม่มีประโยชน์อะไรที่จะโกหก หญิงสาวจึงพูดความเป็นจริง

“แล้วที่ลูกไม่บอกภูษิตไม่ใช่เพราะต้องการเก็บไว้ให้เขารู้เองใช่ไหม แต่ลูกกำลังมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ไม่ไว้ใจในตัวเขาใช่ไหม”

อนุสรณ์ใช้เป็นคำถามแทนที่จะบอกความจริงกับลูกสาว   ตรง ๆ เพราะเขายังถือคำสัญญาอยู่

ใบหยกทำท่าอ่ำอึ้งเพราะความจริงเธอยังรักภูษิตจนสุดหัวใจ กลัวถ้าพูดความจริงให้บิดาฟังไปแล้วพ่อของเธอจะโกรธและอาจจะเกลียดสามีเธอไปเลยก็ได้

“ไม่มีอะไรค่ะ หยกแค่รู้สึกว่าพี่ภูเขามีคนอื่นหรือเปล่าหรือไม่เขาจริงใจกับหยกแค่ไหน”

หญิงสาวตอบแบบไม่คิดเลยว่าคนฟังอายุเท่าไหร่แล้ว                   ใบหยกคิดเหตุผลมาโกหกบิดาเหมือนเห็นอนุสรณ์เด็กกว่าเธอ

“ถ้าพ่ออายุสักสิบหกพ่อคงเชื่อแต่นี่พ่อหกสิบเอ็ดแล้วจึงได้แต่ขำในใจ ที่ลูกสาวพ่อเพิ่งจะมาคิดระแวงว่าสามีจริงใจไหมหลังจากแต่งงานมาปีกว่า แล้วท่าทางของลูกมันระแวงแบบมีมูลเสียด้วยนะไม่ใช่แบบคิดไปเอง เอาเป็นว่าพ่อให้สิทธิ์ลูกเลือกที่จะเล่าหรือไม่เล่า พ่อไม่บังคับ”

หญิงสาวเงีบไปอยู่นานเธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นวิตกกังวลแล้วมีความกลัวซ่อนอยู่ในนั้น

“ลูกไม่ต้องกลัวว่าลูกเล่าอะไรให้พ่อฟัง แล้วพ่อจะไปเกลียดสามีของลูกตราบที่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายลูก เรื่องอื่นพ่อพร้อมจะเป็นคนกลาง”

ใบหยกมองหน้าบิดา ทำไมพ่อของเธอเหมือนรู้ทันไปหมดว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“วันที่หยกกลับจากจีน หยกไปหาพี่ภูที่โรงแรมและเห็นเขากำลังนั่งคุยกับผู้หญิงที่หยกไม่รู้จัก จึงตัดสินใจเข้าไปแอบฟัง และสิ่งที่สองคนนั้นคุยกันก็คือพี่ภูตั้งใจมาหลอกครอบครัวเรา หลอกให้หยกโอนหุ้นให้และมาแย่งลูกค้า หยกทนฟังไม่จบก็เดินออกมาเสียก่อน”

หญิงสาวเล่าจบเธอแปลกใจมากที่บิดาของเธอไม่ได้แสดงอาการแปลกใจอะไรเลย กับทำสีหน้าเหมือนฟังเรื่องที่รู้แล้ว

“ถ้าที่หลังจะแอบฟังใครคุยกันควรฟังให้จบและถึงฟังจบก็ต้องคิดไตร่ตรองแต่นี่ลูกฟังแค่ส่วนเดียวแล้วก็มานั่งระแวงสามีตัวเอง พ่อถามจริง ๆ ทุกวันนี้ครอบครัวเรามีความสุขไหมที่ลูกระแวงอยู่แบบนี้”

หญิงสาวส่ายหัวเพราะตั้งแต่วันนั้นเธอรู้สึกเหมือนภูษิตไม่ใช่สามีเหมือนเป็นผู้ชายที่เธอไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริง

“เขาหลอกให้ลูกโอนหุ้นให้และสุดท้ายเขาก็คืนแถมยกหุ้นในโรงแรมของเขาให้ลูกส่วนหนึ่ง พ่อไม่ได้บอกว่าเขาไม่ได้คิดมาหลอกแต่พ่อกำลังจะให้ลูกมองว่าคนเรามันพลาดและสำนึกได้”

อนุสรณ์นิ่งเงียบไปพักหนึ่งเพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทำผิดสัญญา

“ส่วนเรื่องแย่งลูกค้า ถ้าจะมองว่าเราแย่งลูกค้าเขาก่อนก็ได้เหมือนกัน บริษัททัวร์เกือบยี่สิบบริษัทที่เป็นนักท่องเที่ยวจีน                 ย้ายมาพักกับเราทั้งที่แต่ก่อนพักโรงแรมของภูษิต”

“เราไม่ได้แย่งนะคะ ทางนั้นบริหารแย่เองไม่ปรับปรุง”

หญิงสาวเถียงขึ้นมา เพราะเธอรู้สึกว่าโรงแรมเธออยู่เฉย ๆ ลูกค้ามาหาเอง

“ก็ใช่ แต่อย่าลืมตอนพ่อเริ่มทำโรงแรมพ่อของภูษิตดูแลพ่อทุกอย่าง แต่พอถึงคราวธุรกิจเขามีปัญหา พ่อแทนที่จะไปเตือนอดุลย์แต่พ่อกลับรีบคว้าลูกค้าไว้แทน เรื่องนี้พ่อถือว่าหายกัน”

หมดเรื่องของธุรกิจก็เหลือแต่เรื่องของเธอกับเขาที่เธอไม่แน่ใจว่ารักหรือหลอก

“พ่อรู้ว่าลูกคิดว่าเขาไม่รักลูก ถ้าเขาตั้งใจมาหลอกโดยไม่รักเขาหย่าตั้งแต่วันที่ลูกกลับมาจากจีนแล้วพ่อพูดได้แค่นี้แหละ ไปคิดเอาเองว่าจะมีความสุขหรืออยู่บนความระแวง และนี่ก็ถึงขั้นมีลูกแล้วด้วย”

ใบหยกเก็บเรื่องนี้ไปคิดทั้งคืนแต่เธอก็ยังไม่เชื่อใจอยู่ดี ทั้งที่ก็พยายามดูว่าสามีของเธอดีกับเธอทุกอย่าง

“คุณหยกคะ มีคนมาขอพบเธอบอกชื่อนาเดียร์เป็นเพื่อนของคุณภู”

เลขาหน้าห้องเปิดประตูเข้ามาขออนุญาตเจ้านายก่อน เพราะนาเดียร์ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า

“เชิญเขาเข้ามา”

“สวัสดีค่ะคุณนาเดียร์”

ใบหยกทักทายก่อนเพราะคิดว่าแขกที่มาคงต้องอายุมากกว่าเธอแน่ ๆ

“คุณใบหยกคงคุ้นหน้าเดียร์อยู่แล้วเพราะวันที่เดียร์กลับมาจากต่างประเทศและแวะไปหาภูคุณก็ไปนั่งแอบฟังเราคุยกันอยู่”

ใบหยกทำหน้าไม่ถูกเลยทั้งที่เธอจำหน้าหญิงสาวตรงหน้าได้แต่อุตส่าห์ทำเป็นจำไม่ได้ พอโดนอีกฝ่ายพูดตรง ๆ เข้าไปเธอถึงกับเงียบ

“เดียร์จะไม่พูดในสิ่งที่คุณได้ยินแล้วนะคะ และที่เดียร์มาที่นี่เพราะความรู้สึกผิดเพราะการที่ภูไปจีบคุณเกิดจากเดียร์ที่สนุกปากแนะนำให้เขาไปจีบลูกสาวคู่แข่งสิจะได้ชนะ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการที่เพื่อนของเดียร์ดันตกหลุมรักคุณจริง ๆ แล้วก็ดันมารู้ตัวช้าเพราะมีคุณอยู่ด้วยทุกวัน พอคุณไปจีนภูษิตก็ถึงกลับยอมล้มเลิกแผนทั้งหมดเพราะเขาบอกกับเดียร์ว่าแค่คุณไม่อยู่ไม่กี่วันเขายังคิดถึงขนาดนี้ ถ้าวันหนึ่งคุณรู้ความจริงแล้วเลิกกับเขา เขาจะอยู่อย่างไร”

ใบหยกมองจ้องหน้าคนพูดด้วยสายตาที่เธอรู้สึกสงสารตัวเอง น้ำใส ๆ ไหลคลอตาแต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก

“คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็สุดแต่ใจ เดียร์สบายใจแล้วที่ได้มาพูด อีกเดือนเดียวต้องกลับไปทำงานแล้ว เลยไม่อยากค้างคาใจ ขอให้ทั้งคุณหยกและภูหาทางออกที่ดีที่สุดนะคะ”

ประตูห้องปิดลงใบหยกก็ไม่เก็บน้ำตาแล้วเธอปล่อยให้มันไหลออกมา ทั้งที่ตัวเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองร้องไห้เพราะอะไรกันแน่แต่ที่รู้ ๆ คือมันอยากร้องไห้

หญิงสาวจะพยายามลืมเรื่องในอดีตตอนนี้เธอมีคนสำคัญที่ต้องดูแลและภูษิตก็คือพ่อของลูกเธอ ครอบครัวของเธอต้องอบอุ่นและมีความสุข หญิงสาวบอกกับตัวเองเธอจะทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังและเดินหน้าต่อไป