เอาคืน

ตอนที่ 8

เอาคืน

         ภูษิตแทบจะบินกลับบ้านด้วยความคิดถึงภรรยาและ          อดแปลกใจไม่ได้ที่ใบหยกทำไมไม่บอกกับเขาว่าเธอจะกลับมาแถมตอนนี้ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์อีก

         “คุณพ่อครับทำไมใบหยกกลับก่อนกำหนดไม่บอกผมเลย ทั้งที่รู้ว่าผมก็รออยู่”

         ภูษิตถามพ่อตาแต่เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ       เพราะถามเสร็จเขาก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนที่อยู่ชั้นสองทันที

         ใบหยกกำลังยืนเก็บเสื้อผ้าและของฝากต่าง ๆ ที่เธอซื้อมาอยู่

         “คิดถึงจังเลย ผมโทรศัพท์หาคุณ คุณก็ไม่รับรู้ไหมว่าผมทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วงเลย”

         ชายหนุ่มโอบกอดภรรยาทั้งหอมแก้มหอมหน้าผากและกลับมายืนกอดแน่นเหมือนเดิมอีกรอบ

         “ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าพี่ภูจะคิดถึงหยกได้ขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหยกขอนอนพักสักสองชั่วโมงแล้วเราออกไปหาอาหารเย็นกินกันที่โรงแรมพี่ภูดีกว่า ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา มีแต่พี่ไปโรงแรมหยก วันนี้หยกจะไปโรงแรมพี่บ้าง”

         หน้าของภูษิตถอดสีทันที ถ้าใบหยกไปเธอก็ต้องเจอ        การแสดงและเมนูอาหารที่เหมือนของทางโรงแรมเธอแน่ ๆ แต่      ชายหนุ่มตัดสินใจแล้วในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาจะไปม่ปกปิดอะไรแล้ว เพียงแต่อาจจะไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด

         คืนนี้ใบหยกนั่งที่โรงแรมของสามีตั้งแต่หัวค่ำจนถึงเที่ยงคืนทั้งที่ตัวเธอทำท่าเหมือนจะเวียนหัวแต่ก็ไม่ยอมกลับ

         “การแสดงของโรงแรมพี่ภูเหมือนของโรงแรมคุณพ่อเลย เมนูอาหารก็เหมือนดีที่รสชาติมันลอกกันไม่ได้เมื่อย่างนั้นคงเหมือนอีกแน่ ๆ ”

         ขนมเต้าส่วนถูกยกมาบริการ เพียงแค่ใบหยกได้กลิ่นเธอก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพราะรู้สึกเหม็นจนจะอาเจียนออกมา

         ผลสุดท้ายหญิงสาวจึงยอมกลับเพราะไม่ไหวแล้วเธอทั้งง่วงทั้งเวียนหัว

         กลับไปถึงบ้านหญิงสาวอาบน้ำและเข้านอนเลย         ภูษิตต้มน้ำอุ่นมาให้ภรรยากินพร้อมกับยาสมุนไพรที่พ่อตาบอกว่าแก้อาการเวียนหัวได้ดี

         ใบหยกหลับแล้วแต่ภูษิตยังคงนั่งเฝ้าพร้อมกับเตรียมกระโถนไว้ให้เพราะกลัวภรรยาจะมีอาการขึ้นมาอีก

         หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีก็ตีหนึ่งแล้ว สามีของเธอยังนั่งนวดขาให้เธออยู่เลยจนหญิงสาวตกใจ

         “ทำไมไม่นอนคะ หยกหายแล้ว เดี๋ยวนี้สามีของหยกมีอะไรแปลก ๆ อยากได้อะไรหรือเปล่าคะหุ้นอีกสักสิบเปอร์เซ็นต์ไหม”

         หญิงสาวพูดจบก็ลุกไปเข้าห้องน้ำคราวนี้เธอก็ไปอาเจียรในห้องน้ำอีก จนภูษิตต้องรีบลุกตามไปลูบหลัง

         “แม่บ้านเปลี่ยนน้ำหอมที่ใส่ในห้องน้ำเหรอคะว่าจะถามตั้งแต่เมื่อบ่ายแล้วเหม็นมาก”

         “ไม่นะพี่ก็เห็นเขาใช้เหมือนเดิม หยกเองเป็นอะไรหรือเปล่าเหม็นไปทั่วเหมือนคนท้องเลย”

         ชายหนุ่มพูดไปทั่วโดยที่ไม่คิดอะไรแต่ใบหยกถึงกับสะดุ้งและรีบปฎิเสธทันที

         “จะท้องได้อย่างไรกันคะ ประจำเดือนเพิ่งหมดไปสองวันเอง ไปนอนดีกว่าค่ะ”

         คำพูดของใบหยกเกี่บวกับเรื่องหุ้นทำเอาภูษิตยิ่งนอนไม่หลับทั้งคืน เขาตั้งใจจะคืนหุ้นให้เธอแต่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรเพื่อไม่ให้เธอสงสัย

         สามีทำดีกับเธอเท่าไหร่หญิงสาวยิ่งน้ำตาไหล เพราะสำหรับเธอตอนนี้เธอรู้แค่เพียงว่าเขาทำดีเพราะหวังผลประโยชน์เมื่อได้             ทุกอย่างแล้วเขาก็จะหย่ากับเธอ

         มือเล็กลูบที่ท้องของตัวเองที่ตอนนี้มันไม่ได้มีแค่เธอแล้วแต่มีอีกชีวิตที่ไม่เกี่ยงข้องกับเรื่องนี้กำลังจะลืมตาดูโลก

         เช้านี้ไม่สดใสสำหรับใบหยกเธออาเจียนตั้งแต่เช้าและไม่ว่าใครจะพูดอะไรเธอก็ไม่ยอมไปหาหมอและจะไปทำงานให้ได้

         เธอเข้าโรงแรมหลังจากหายไปสามวันสิ่งที่เธอได้รับรายงานคือมีทัวร์จากโรงแรมของสามีมาลงที่นี่ เพื่อให้ลูกค้าเปลี่ยนบรรยากาศและจะได้มีรายได้ทั้งสองที่

         ผู้ประกอบการโรงแรมรายอื่นต่างกลัวยักษ์ใหญ่สองตัวที่กำลังรวมตัวกัน จากที่ความจริงเขากลัวกันตั้งแต่ตอนทั้งคู่แต่งงานแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรและยังดูเหมือนจะแย่งลูกค้ากันเองด้วย แต่ตอนนี้เมื่อสองโรงแรมร่วมมือกันจึงทำให้โรงแรมอื่น ๆ เตรียมหาวิธีการมาแข่งขัน

         การรายงานของเลขาสาวทำให้ใบหยกรู้สึกสับสนเพราะมันไม่ตรงกับสิ่งที่เธอได้ยินมากับหู ว่าเขาต้องการจะแย่งลูกค้าของเธอ

         “ไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ ไปกินที่ไหนกันดี”

         สามีที่ดีมารับภรรยาถึงห้องทำงานด้วยท่าทางที่ดูมีความสุขเหลือเกิน ใบหยกกำลังคิดว่าถ้าเขาแสดงละครเขาก็แสดงได้เหมือนมาก

         “ไปโรงแรมพี่ภูค่ะ อยากลองอาหารของที่อื่นดูบ้าง”

         ชายหนุ่มถึงจะแปลกใจแต่ก็ยอมทำตามเพราะเขาไม่กลัวอะไรแล้ว เขาถือว่าเขาได้พูดความจริงกับอนุสรณ์ไปหมดทุกเรื่อง

         หญิงสาวสั่งอาหารมาหลายอย่างมากเหมือนอยากกินไป             ทุกอย่างแล้วก็กินจนหมดด้วย ทั้งที่ตัวของเธอเล็กนิดเดียวและเธอก็เป็นคนที่ดูแลสุขภาพและรูปร่างเอามาก ๆ

         “หยกกินแบบนี้ พี่สงสัยจังเอาไปไว้ตรงไหนหมด”

         “เอาไว้ในหัวใจค่ะ หัวใจของคนเรามันเล็กแต่มันกลับใส่อะไรได้ตั้งมากมาย ใส่ได้ทั้งความรัก ความอิจฉา ความชั่ว                  ความหลอกลวง หรือความเอาใจใส่”

         ภูษิตมองหน้าภรรยาเขาคิดว่าตอนนี้หญิงสาวคงมีอะไรในใจเพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้น

         “พี่ภูคะ เดือนหน้าวันเกิดใบหยก พี่ภูจะให้ของขวัญวันเกิดอะไรเมียคะ”

         “ใครเขาบอกกัน ต้องเก็บเป็นความลับ”

         ชายหนุ่มเตรียมไว้แล้วแต่ยังไม่อยากบอกอยากรอให้ถึงวันนั้นก่อน

         “พี่ภูเป็นคนชอบมีความลับเหรอคะแต่หยกไม่ชอบ ถ้าอย่างนั้นหยกไม่ถามก็ได้ในส่วนที่พี่จะให้แต่หยกอยากจะขออะไรบ้างได้ไหมคะ”

         ชายหนุ่มทำท่าทางยินดีและรอฟังว่าอีกฝ่ายจะขออะไรเพราะตอนนี้ภูษิตพร้อมจะให้ทุกอย่างเพื่อให้ความรู้สึกผิดน้อยลง

         “แค่เพียงภรรยาพี่บอก พี่ให้ได้หมด”

         “หยกขอหุ้นในโรงแรมพี่สามสิบเปอร์เซ็นต์นะคะ มันจะได้ทำให้เราเป็นหนึ่งเดียว”

         เมื่อพูดไปแล้วหญิงสาวรู้สึกสะใจและคิดว่าอีกฝ่ายต้องต่อรองเธอแน่ ๆ

         “ได้เลยและไม่ใช่แค่นั้นพี่จะคืนหุ้นของโรงแรมหยกให้ด้วย”

         หญิงสาวหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่ทุกอย่างไม่เหมือนอย่างที่เธอคิดไว้หรือว่าเขายอมทุกอย่างเพื่อต้องการจะหย่ากับเธอ

         “ให้ง่ายแบบนี้ต้องการแลกกับอะไรหรือเปล่าคะ หยกชักไม่กล้ารับแล้วกลัวจะต้องแลกกับอะไร”

         “แลกสิ”

         คนตอยส่งยิ้มหวานพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือภรรยาไว้แต่คนฟังรู้สึกใจสั่นกลัวว่าเขาจะขอเธอหย่า

         “แลกกับการที่หยกจะต้องอุ้มท้องลูกของพี่สักห้าคนดีไหม จะได้มีเด็ก ๆ เยอะ ๆ คุณตากับคุณปู่จะได้ไม่ต้องแย่งกัน”

         ใบหยกสับสนไปหมด เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เธอ             ได้ยินสามีคุยกับผู้หญิงคนนั้นกับสิ่งที่เขาพยายามทำดีกับเธออยู่                สิ่งไหนมันคือเรื่องจริงกันแน่

         “ตอนแรกพี่ภูไม่อยากมีลูกไม่ใช่เหรอคะ มีแต่หยกต้องคอยบังคับพี่ตลอดแล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นพอหยกกลับมาจากจีนพี่ก็ดูจะเอาใจดีกับหยกและถึงขั้นจะยกหุ้นคืน”

         เหตุผลจริง ๆ มันมีหลายข้อแต่ภูษิตก็เลือกเหตุผลที่คิดว่าดีที่สุดตอบภรรยา

         “ตั้งแต่หยกไปจีนพี่ก็รู้ว่าการไม่มีหยกมันเป็นอย่างไร ตอนที่มีอยู่ก็ไม่ได้ว่าหยกไม่มีคุณค่าเพียงแต่พี่เองที่มองไม่เห็นแต่พอหยกไปได้แค่คืนเดียวพี่ก็รู้สึกพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของพี่”

         หญิงสาวเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่เธอทั้งดีใจและเสียใจเพราะเธอไม่รู้ว่าทุกคำพูดมันเป็นความจริงไหม

         “พี่ขอโทษนะ ถ้าที่ผ่านมาพี่เคยทำอะไรไม่ดี ทำให้หยก               ไม่สบายใจพี่จะไม่ทำมันอีกแล้ว”

         หญิงสาวเอื้อมมือไปจับมือชายหนุ่มเธอมองสบตาเขาด้วยน้ำใส ๆ ที่ไหลคลอตาอยู่

         “ที่ผ่านมาพี่ภูไม่เคยทำให้หยกเสียใจเท่าที่หยกรู้หรือมันมีอะไรที่หยกยังไม่รู้อีกคะ”

         ภูษิตหลบสายตาที่ถูกจ้องมองก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาวและหันไปชวนภรรยากลับโรงแรมของเธอ