21.คนละเรื่อง

ฝีมือการแต่งหน้าและทำผมของท่านมาไคยังคงทำให้จานีคตกใจอยู่เสมอ เขาอุ้มเธอมาที่เรือนพักของนักบุญหญิง ก่อนจะวางเธอลงบนพื้นหญ้าที่ด้านล่างของหน้าต่าง

“พร้อมนะครับ..”

สิ้นเสียงของเขา มาไคก็ไม่ได้ให้เวลาเธอได้ตอบตกลงหรือว่าเตรียมใจเลยแม้แต่น้อย เขายกเอวของเธอขึ้นในทันที ส่วนเธอมีหน้าที่ในการจับบานหน้าต่างเอาไว้แล้วปีนขึ้นไปบนนั้น ส่วนมาไคเขากระโดดตามหลังของเธอมาอย่างสบายๆ

“เอาล่ะ ตอนนี้ต้องนอนลงครับ ข้าจะนำ “สิ่งนั้น” ออกจากร่างหายของท่านจานีคเอง”

นี่ทำไมเขาจะต้องพูดเองอายเองด้วย..ไม่เข้าใจเลย

จานีคพยักหน้า ทว่าเธอไม่ได้นอนลงไปแต่กลับหันหลังให้เขาแล้วโน้มตัวลงไปปลายเตียงเพื่อหาที่จับยึด ฝ่ามือเล็กๆ กำลังจับลงบนเตียง ก่อนจะหันหน้ามาหาเขา

“ข้า..พร้อมแล้วค่ะ”

มาไคกลืนน้ำลายลงคอก่อนที่เขาจะรีบเลิกกระโปรงของเธอขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาเช็ดน้ำ..ที่ไหลซึมจากตรงนี้ไปแล้วแต่ดูเหมือนกับว่ามันจะ..ไหลซึมออกมามากกว่าเก่าเสียอีก

มาไคคิดว่าต้องเปลี่ยนกางเกงชั้นในเพราะแบบนั้นเขาจึงใช้มือถอดกางเกงชั้นในของท่านจานีคออก

แท่งสีเหลืองทองปรากฏให้เห็น กลีบดอกไม้ที่เคยเป็นสีชมพูระเรื่อ บัดนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เขาไม่สามารถใช้มือจับแล้วดึงมันออกมาได้เลย เพราะมันโผล่ออกมาไม่ถึงหนึ่งข้อนิ้วด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนั้นเองมาไคจึงใช้มือเพื่อแหวกเปิดกลีบรักนั้นออกมา เขากระทำเรื่องต่อหน้านี้ด้วยสติที่แทบไม่หลงเหลืออยู่ในร่างกาย

ปลายนิ้วแข็งทื่อกำลังค่อยๆ สอดเข้าไปในร่องเล็กที่มีแท่งสีทองสอดคา

“..อะ..อึ่ก!!”

จานีคไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงสอดนิ้วเข้ามา แต่ทว่าเรื่องนั้นเอาไว้ค่อยสงสัย ตอนนี้ร่างกายของเธอมันไวต่อสัมผัสจนไม่รู้จะอดทนอย่างไรดี..บางทีหากว่าเธอได้เสร็จสมสักครั้งเรื่องอะไรอาจจะดีมากกว่านี้ก็ได้

“นี่ข้ารอนานมากแล้วนะแกรนด์ดยุค ท่านนักบุญหญิงอยู่ที่ไหนกันแน่!!”

เสียงพูดคุยด้านหน้าห้องดังขึ้นมาเพื่อบอกกับเธอว่า นี่มันใช่เวลาจะมาหาความสุขรึไงกัน!!

เสียงพูดของท่านเคาน์ มาไคเองก็ได้ยิน เพราะแบบนั้นเขาเองก็ควรจะจัดการเอาแท่งเจ้าปัญหานี่ออกไปจากร่างกายของท่านจานีคอย่างรวดเร็ว

เขาแหวกเปิดโพรงเนื้อเข้าไปอย่างอุกอาจ เพื่อสอดนิ้วเข้าไปด้านใน เขาพยายามใช้นิ้วดันแท่งสีทองนั้นออกมาแต่มันกลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

จะเป็นอะไรไหมหากว่าเขา..สอดมันเข้าไปอีกหนึ่งนิ้ว..

“อื้อ!! มาไค..ท่านกำลัง..ทำอะไรกันคะ อ๊า!!”

จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว แน่นอนว่ามันยากลำบากมากกว่าเดิมแต่ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถค่อยๆ ใช้นิ้วทั้งสองดันแท่งสีทองนั้นออกมาได้อย่างช้าๆ

“..อดทนหน่อยนะครับ มันเอาออกมายากพอสมควร”

เขาพยายามดันแท่งนั้นออกไป แต่ราวกับว่าร่องอุ่นกำลังดูดแท่งสีทองนั้นเอาไว้ ทำให้ตอนนี้มาไคกำลังขยับนิ้วเข้าๆ ออก โพรงเนื้ออย่างช้าๆ

นี่เขากำลังเอาแท่งนั้นออกไปจริงๆ รึเปล่า ทำไมมันเหมือนกับเขากำลังทำให้แท่งนั้นขยับแทนล่ะ..ให้ตายสิเธอไม่อยากจะส่งเสียงแปลกออกไป แต่มันห้ามได้ที่ไหนกัน เสียงครางเหล่านั้นทำท่าว่าจะหลุดรอดออกมาในทุกครั้งที่เธอหายใจซะด้วยซ้ำ

เม็ดเหงื่อผุดซึมบนใบหน้าของมาไค เขากำลังรู้สึกทั้งกดดันอีกทั้งร่างกายก็ร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ให้ตายสิแท่งสีทองที่ว่านี่ทำไมมันถึงเอาออกยากเย็นขนาดนี้ หรือว่าแท่งนี้มันมีเวทมนตร์อันใดร่ายเอาไว้อยู่ หากเป็นปกติ..มาไคคิดว่าการที่ท่านจานีคเปียกเช่นนี้ก็ควรจะหลุดออกมาได้ง่ายๆ แล้วสิ

“ทะ..ท่านมาไคคะ ข้ากลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว เพราะฉะนั้นแล้วช่วยหยุดมัน..หยุดมันสักพักก่อนได้ไหมคะ”

นิ้วของเขายังคงขยับคาอยู่ในช่องทาง มาไคยังคงรู้สึกได้ถึงแรงตอดอันกระตือรือร้น จนเขาไม่อยากจะดึงนิ้วกลับออกมาแต่อยากทำอย่างอื่นที่มัน..ลึกซึ้งมากกว่านี้

 

“ให้ตายเถอะ ข้าไม่รอแล้ว!! เอาไว้พรุ่งนี้เช้าข้าค่อยมาหาท่านนักบุญหญิงใหม่ ฝากท่านแกรนด์ดยุคบอกกล่าวและเน้นย้ำกับทั้งท่านนักบุญหญิงและน้องชายของท่านด้วยว่าข้าจะมาที่นี่เพื่อสร้างความสัมพันธ์อันดีกับท่าน..หวังอย่างยิ่งว่าในวันพรุ่งนี้ข้าจะไม่มาเสียเที่ยวนะครับ”

สิ่งเสียงนั้นจานีคก็หลับตาลงในทันที เธอผ่อนลมหายใจยากผ่านทางปลายจมูกเมื่อได้ยินการยอมแพ้ต่อการรอคอยของท่านเคาน์ดาโกแบท

“ครับ..ข้าจะบอกท่านจานีคให้ ท่านเคาน์กลับไปก่อนเถิด”

ไมเนอร์แทบจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อเมื่อเคาน์ดาโกแบทยินยอมจากไปเสียที

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวในห้องนั้น ไมเนอร์คิดว่ามาไคและท่านจานีคน่าจะกลับมากแล้ว เพราะอย่างนั้นเขาจึงควรเข้าไปดูท่านนักบุญหญิงสักหน่อย เผื่อว่านางบาดเจ็บหรือว่าเป็นอะไรเขาจะได้ช่วยมาไคดูแลนาง

ไมเนอร์เปิดประตูเข้ามาในทันที สิ่งที่เขาลืมทำคือการเคาะประตูหรือว่าการเอ่ยถามคนด้านในก่อน

นั่นทำให้ภาพที่เขากำลังเห็นอยู่นี้คือ..ท่านนักบุญหญิงที่กำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียง ส่วนล่างของนางกำลังยืนอยู่ด้านล่างและ..มาไค น้องชายของเขากำลังซุกใบหน้าเข้าไปยัง..ส่วนนั้นของท่านจานีค

“ขะ..ขออภัยที่ข้าเข้ามาโดยไม่ได้บอก”

จานีคอ้าปากค้างที่ท่านไมเนอร์เดินเข้ามาและเห็นภาพที่ไม่สมควรเห็นพอดี เธอหลับตาลงเพื่อหลีกหนีความเขินอาย แต่ในวินาทีที่ท่านไมเนอร์จะหมุนตัวเพื่อเดินออกไปจากห้อง มาไคได้กล่าวรั้งพี่ชายของเขาเอาไว้

“ไมเนอร์อย่าไป..มันไม่ใช่อย่างที่เจ้ากำลังคิดและ..เจ้าควรมาช่วยเหลือข้าสักหน่อย”

ชะ..ช่วยงั้นหรือ เขาไม่คิดว่าน้องชายจะมีรสนิยมที่เฉพาะตัวและไม่เหมือนใครเช่นนี้ แต่..ก่อนหน้านี้ทั้งเขาและท่านจานีคเองก็ทำบางอย่างที่มันค้างคา หากจะมาสานต่อไมเนอร์คิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไรหรอก

อีกทั้ง..ส่วนลึกในใจของเขาก็อยากทำกับท่านจานีคอยู่แล้วด้วย

ไมเนอร์เลือกที่จะเดินกลับไปที่ประตูและลงกลอนเอาไว้ในทันที เมื่อเขาเดินกลับมาเขาก็เริ่มถอดกระดุมเม็ดบนของตัวเองออกในทันที ตามด้วยเสื้อคลุมด้านนอก และในขณะที่เขากำลังจะถอดเข็มขัด เสียงของมาไคก็ดังขึ้นมา

“นั่นเจ้ากำลังจะทำอะไรของเจ้ากัน?”

ไมเนอร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“มาไค..เจ้าจะให้ใครเริ่มก่อนล่ะ ข้าหรือว่าเจ้า..หรือจะทำพร้อมกัน?”

มาไคยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ส่วนจานีคเธอกำลังซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อหลีกเลี่ยงความอายอยู่

นี่พวกเขาสองคน พูดคนละเรื่องกันรึเปล่านะ แต่หากว่าจะเข้ามาพร้อมกันทั้งสองคน..เธอก็ไม่ขัดหรอกนะ