บทที่3.มันเป็นแค่ความฝันอย่างนั้นเหรอ? 3

ชายหนุ่มนอนแผ่กลางที่นอนนุ่ม เขาหลับสนิทหลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้ายามหลับอ่อนเยาว์เหมือนหนุ่มโสดรุ่นเดียวกัน แต่ยามใดก็ตามที่ดีแลนตื่น เขาจะเคร่งขรึม และเป็นที่เกรงขามของคนรอบตัว

“วันนี้ทำไมตื่นสายจัง...แล้วไม่ไปทำงานเรอะ?”

เทียนถามบุตรสาว ที่กำลังก้มหน้าก้มตากินมื้อเย็น โดยที่ยังแต่งกายด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เทียนไม่ได้ถามบุตรสาว หลังจากช่วงเช้าอบเชยไม่ได้ตื่นมาช่วยเหมือนทุกวัน

“เชยไม่ไปทำงานที่นั่นแล้วค่ะแม่” อบเชยตอบ รีบพุ้ยข้าวใส่ปาก ดันตัวลุกขึ้นยืน เมื่อข้าวหมดจาน

“ทำไมล่ะ...” เทียนซักต่อ อบเชยไม่ใช่คนท้อถอย ต้องมีอะไรทำให้อบเชยไม่ไปทำงาน ทั้งที่เพิ่งไปทำได้แค่วันเดียว

“มันเลิกดึกค่ะแม่...” คำตอบของอบเชยเทียนเลยคลายความสงสัย

อีกอย่างนางก็ไม่อยากให้บุตรสาวไปทำงานกลางค่ำกลางคืน เมื่อมีแต่อันตรายอยู่รอบตัว

“ดีแล้วล่ะ หางานกลางวันทำดีกว่า แม่จะได้ไม่ต้องนอนผวาเพราะห่วงหนูจนนอนหลับไม่สนิท” เทียนบ่น นางเช็ดใบตองระหว่างที่คุยกับอบเชย

“เดี๋ยวเชยออกไปข้างนอกนะแม่ เชยจะออกไปหางานใกล้ๆ บ้านทำ”

อบเชยเป็นคนขยัน เธอไม่เคยอยู่นิ่งๆ มีแรงเท่าไหร่ก็ทุ่มให้กับงาน และการเรียนก็ไม่เสียด้วย

“อืม...อย่ากลับดึกล่ะ” เทียนเอ่ยปากอนุญาต หมดความสนใจบุตรสาว เมื่องานในมือของนางก็ยุ่งจนทำไม่ทัน ต้องเตรียมของไว้ทำขนมขายตอนเช้า สองคนแม่-ลูก ที่หาเงินตัวเป็นเกลียว

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เธอเร่งล้างจาน และรีบออกจากบ้าน ก่อนที่จะแสดงพิรุธจนมารดาจับได้

สองเท้าเดินริมถนนไปเรื่อยๆ ความคิดล่องลอย อบเชยไม่รู้ว่าเธอจะทำตัวแบบไหนต่อไปดี เรื่องที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงเสียจนเธอตั้งรับไม่ทัน เป็นความผิดพลาดที่อบเชยไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเกิดขึ้นแล้ว สิ่งเดียวที่อบเชยมั่นใจ เธอไม่มีวันปริปากบอกคนอื่นแน่ๆ แม้แต่มารดา อบเชยก็ไม่คิดจะบอก

“เห้ย!” ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัว

คนสองคนต่างเพศ มีความเป็นไปได้สูงว่าหลังจากมีความสัมพันธ์ทางกายกันแล้ว สิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น มักจะเกิดตามมา บทเรียนในวิชาสุขศึกษา อาจารย์ผู้สอนพูดย้ำแล้วย้ำอีก อบเชยยืนตัวแข็งทื่อ

เธอยกนิ้วขึ้นมานับ...มันเพิ่งผ่านมา ไม่ถึงสิบชั่วโมง

ดังนั้นเธอยังมีเวลาสำหรับการป้องกันตัว เพื่อสกัดปัญหาใหญ่ที่จะตามมา

หน้าปากซอยมีร้านขายยา และที่นั่นน่าจะมียาบางอย่างที่ช่วยไม่ให้อบเชยต้องผจญกับเรื่องร้ายแรง สองเท้าก้าวเร็วขึ้น เธอใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็พาตัวเองมาถึงจุดหมาย อบเชยเงยหน้ามองป้ายหน้าร้าน สูดลมหายใจลึกๆ ตอนที่เอื้อมมือดันประตูกระจกเปิดเข้าไปภายใน และมองหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ

แม้จะอายจนหน้าชากับการมองลอดแว่นของเภสัชกรประจำร้านขายยาแห่งนั้น อบเชยก็จำเป็นต้องตีสีหน้าให้นิ่งไว้ ตอนที่เธอล้วงเศษสตางค์ในกระเป๋ายื่นให้ มือของเธอสั่นระริกทีเดียว

“รู้วิธีใช้ไหม...ดูข้างกล่องนะ อ่านให้เข้าใจ ทำตามล่ะ อย่าให้พลาด”

แม้น้ำเสียงจะแข็งๆ ฟังเหมือนกำลังถูกดุ อบเชยตั้งใจฟัง เธอยิ้มแหยๆ ให้ แล้วจึงรีบเดินออกมา

สวนสาธารณะที่เดิม อบเชยเลือกนั่งที่ชิงช้า เธอกวาดตามองไปรอบๆ ตัว มีผู้คนเดินไปมา แต่ยังไม่พลุกพล่านนัก กล่องขนาดเล็ก มีแผงยาอยู่ด้านใน มียาอยู่สองเม็ดด้วยกัน อบเชยอ่านวิธีใช้ เธอบิยาเม็ดแรกโยนใส่ปาก ตามด้วยการยกขวดน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะรีบยัดแผงยาที่เหลือเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง ส่วนกล่องที่บรรจุ อบเชยเดินไปหย่อนทิ้งในถังขยะ เธอจำวิธีใช้ ‘ยาคุมฉุกเฉิน’ นี่ขึ้นใจแล้วนี่เอง

การที่อบเชยทิ้งกล่อง เพราะต้องการป้องกันความผิดพลาด

หากมารดาเห็นเข้า ท่านต้องตกใจแน่ๆ อบเชยเลยต้องรีบกำจัด แต่ยังเก็บยาที่เหลือไว้ เพราะหลังจากนี้ไม่เกินสิบสองชั่วโมง เธอต้องกินยาอีกเม็ดที่เหลือ อบเชยนั่งทอดอาลัย และกลับบ้านหลังพระอาทิตย์ตก เธอถึงกับตั้งเวลากันพลาด ยาเม็ดที่เหลืออบเชยต้องกินให้ตรงเวลาเป๊ะๆ

ดีแลนทิ้งตัวนั่งบนโซฟาบุนวม เขากวาดตามองหาบริกรหนุ่มคนนั้น และฉุนที่รออยู่ก็รีบปรี่เข้ามาหาทันที

“มาเสียดึกเลยนะครับท่าน”

“หล่อนล่ะ?” ดีแลนไม่อยากเสียเวลา เขาถามหาแม่สาวคนนั้นทันที

ฉุนทำหน้าปั้นยาก อบเชยไม่มาทำงานวันนี้ และเท่าที่รู้มา หล่อนไม่มาทำงานอีกต่อไปแล้ว

“เธอลาพักครับ” ฉุนพูดปด หากบอกความจริงไป เขาคงชวดหลายอย่าง

“งั้นรึ?” ดีแลนรำพึง เขายกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ ถอนใจแรงๆ

“ท่านอยากได้คนอื่นแทนไหมครับ” ฉุนพยายามเชียร์สาวๆ คนอื่นให้ เมื่อแต่ละนางที่ขึ้นไปโยกย้ายส่ายเอวอยู่บนเวที สวยๆ อวบอัดไม่ต่างอะไรกับอบเชย ตามความเห็นของเขา อบเชยจริตก็ไม่ค่อยมี หน้าตาก็ธรรมดา สู้สาวเจนโลกที่ส่งสายตายั่วยวนพวกนั้นก็ไม่ได้

“ไม่ล่ะ...ถ้าหล่อนมาทำงาน ติดต่อหาฉันตามเบอร์นี้นะ” ดีแลนกล่าวตัดบท เขาลุกขึ้นยืน หลังวางธนบัตรไว้ชำระค่าบรั่นดีที่เขาดื่มไป

ฉุนก้มมองนามบัตรที่รับมา เขาห่อปาก ครางเสียงหลง

หน้าที่การงานของผู้ชายคนนั้นใหญ่โตเหลือเกิน ท่าทางจะเป็นคนรวย แต่ทำไม? ติดใจสาวบริการคนนั้นได้ล่ะ

ดีแลนเดินออกมาด้านนอก เขาไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมเท่าไหร่ ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ และสถานที่ทึบๆ ชายหนุ่มสูดลมหายใจแรงๆ เมื่อออกมาด้านนอก เขาหายใจคล่องขึ้น แต่ก็ยังแอบกังวลไม่ได้ จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดี แม่สาวคนนั้นเป็นใคร คนที่เขานอนกกอยู่ทั้งคืน

รถยนต์หรูหรานำเข้า แล่นไปบนถนนเอื่อยๆ เมื่อคนขับกำลังใช้ความคิด โชคดีที่เป็นเวลาค่อนข้างดึก ยวดยานบนท้องถนนจึงมีไม่มากนัก...มันเลยทำให้ไม่มีเสียงแตรบีบไล่ เพราะดีแลนใช้ความเร็วต่ำกว่ามาตรฐาน เขาขับรถเรียบฟุตบาท สายตามองไปข้างหน้าก็จริงแต่ลอยเคว้งค้วาง

ในขณะที่หนุ่มโสดคนอื่นสิงตัวอยู่ตามคลับ มีสาวน้อยนุ่งน้อยห่มน้อย คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ตัว ดีแลนกลับเลือกที่จะอยู่คนเดียวและดื่มด่ำกับธรรมชาติมากกว่า การนั่งเคลียคลอกับสาวๆ เหล่านั้น

กว่าจะรู้ตัวว่าตนเองใจลอย ดีแลนก็เผลอตัวขับรถไปยังสถานที่คุ้นเคย เขาแหงนหน้ามองรั้วเหล็กสูงตะหง่านตรงหน้า พร้อมกับการถอนใจแรงๆ

รถยนต์ของเขาจอดสนิทหน้ารั้วบ้านตระกูลหวัง