บทที่5.อรุณสวัสดิความรัก 1

บทที่5.อรุณสวัสดิความรัก

“ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำอีก” เทียนวางถุงในมือลงบนโต๊ะ เอ่ยถามบุตรสาวที่ยังนั่งอยู่กลางบ้าน

          อบเชยหยุดความคิดวกวนของตนเอง ตอบมารดาเสียงใส “รอแม่ค่ะ”

          เทียนรื้อของในถุงออกมากองด้านนอก “รอแม่ทำไม มีอะไรหรือเปล่า?”

          “คุณดีอยากทานขนมต้ม” อบเชยตอบมารดา เธอไม่ได้บอกรายละเอียด

          “คุณหนูมารึ? ได้ๆ เดี๋ยวแม่ทำให้” เทียนรับคำ

          “คุณท่านสั่งขนมด้วยคะแม่ พรุ่งนี้คุณท่านจะไปบ้านเด็กกำพร้า” อบเชยกล่าวต่อ เธอผุดลุกขึ้นยืน เมื่อส่งสารที่รับฝากมาทั้งหมดให้มารดาเรียบร้อย

          “ตายล่ะ พรุ่งนี้คงไม่ได้เปิดร้านขายขนมแน่ๆ แม่ซื้อของมาแค่พอใช้” เทียนบ่น ของที่เตรียมไว้มีแค่พอดี เทียนไม่ชอบซื้อมาเผื่อเพราะวัตถุดิบส่วนใหญ่ต้องใช้ของสด หากเหลือไว้ มันจะทำให้รสขนมไม่ดีเท่าที่ควร

          “เชยจะตื่นมาช่วยแม่ทำ พรุ่งนี้แม่ก็พักเถอะค่ะ นานๆ จะได้หยุดอยู่บ้านบ้าง”

          “ไม่มีเรียนหรือไงล่ะ”

          “วันหยุดค่ะ เชยจะไปกับคุณท่านด้วย เชยขอคุณท่านแล้ว” เทียนเตรียมจะท้วง แต่อบเชยรู้ทัน รีบพูดดักคอมารดาไว้เสียก่อน

          “คุณหนูไม่ไปด้วยเหรอ?”

          เทียนถามถึงดีแลน หากมีคำสั่งว่าเขาอยากกินขนมต้ม แสดงว่าเจ้าตัวมาค้างที่บ้านหลังใหญ่

          “ไปสิคะ” อบเชยตอบเสียงอุบอิบ

          “งั้นเชยอย่าไปเลย เดี๋ยวมีเรื่อง” ดีแลนไม่เคยปิดบังความไม่พอใจที่มีกับอบเชย เทียนไม่อยากให้บุตรสาวทำให้บุตรชายของเจ้านายเก่าไม่พอใจ

          “เชยสัญญา เชยจะไม่เข้าใกล้คุณดีค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงเครือ

          เทียนเงยหน้ามองบุตรสาว แววตาเศร้าๆ ของอบเชยทำให้นางถอนใจ “ตามใจ...ระวังด้วยล่ะ”

          อบเชยเดินเลยขึ้นไปด้านบน เธอเปิดประตูห้องนอน ยืนพิงบานประตู แต่ยังไม่ได้เปิดไฟ สายตาของอบเชยมองเลยไปยังบ้านหลังใหญ่ และไม่วายชำเรืองมองไปยังจุดที่เคยแหงนหน้ามองมาตั้งแต่เป็นสาว

          หน้าต่างห้องนอนของดีแลนนั่นเอง...

          “เมื่อไหร่คุณดีจะเลิกเกลียดเชยสักทีคะ?”

          ความเกลียดชังของดีแลนมั่นคงถาวร ทุกครั้งที่พบเจอกัน หากเผชิญหน้ากันตรงๆ แววตาของเขาไม่เคยปิดบังความไม่พอใจ เธอคงน่ารำคาญในสายตาเขา เพราะดันอยู่ผิดที่ผิดทางนั่นเอง

          ที่นอนนุ่มอยู่ชิดริมหน้าต่าง หญิงสาวคลานเข่าขึ้นไปบนที่นอน ใช้มือคีบชายผ้าม่าน เพื่อมองบ้านหลังใหญ่ให้ชัดขึ้น ไฟฟ้าสว่างจ้า แสงสว่างนั่นส่องสว่างเผื่อแผ่มายังบริเวณที่มืดมิดอย่างบ้านหลังน้อยของเธอด้วย มีเงาใครบางคนเดินอยู่ในนั้น แม้ผ้าม่านหนาทึบจะไม่ได้รูดเปิด แต่เพราะความสว่างไสว เลยทำให้เกิดเงาการเคลื่อนไหวให้คนแอบดูมองเห็น

          อบเชยนั่งชันเข่า เธอเกยคางไว้ที่หัวเข่า แอบเบ้ปากบ่นพึมพำ

          “เชยรู้ว่าคุณดีหุ่นดีค่ะ ไม่ต้องยั่วเชยถึงขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”

          ขนาดมองไกลๆ อุณหภูมิในร่างกายของเธอยังเดือดคลั่ก อบเชยไม่รู้ สิ่งที่เธอมองเห็นดีแลนจงใจทำ เขาขึ้นมารออบเชยอยู่นานแล้ว ไฟฟ้าในห้องของหล่อนก็ไม่เปิดเสียที ดีแลนเลยวางแผนใหม่ เขารู้ว่าสาวๆ ชอบ เท่าที่เคยทดลองมา แต่ไม่รู้ว่าจะใช้กับอบเชยได้ผลหรือเปล่า

          ดีแลนเปลี่ยนชุดทำงานมาใส่ชุดลำลอง เป็นกางเกงห้าส่วนกับเสื้อกล้าม เขาคงต้องออกกำลังกายเพื่อลดพุง ไม่อย่างนั้น อีกไม่เกินเดือน จากที่เคยเฟิร์ม คงเป็นตาแก่ลงพุงย้วยๆ อย่างแน่นอน

          ดีแลนไม่อยากนับอายุตัวเอง เขากับอบเชยห่างกันหลายปี เขาเป็นตาแก่ ขณะที่เด็กนั่นเพิ่งโตเป็นสาว แต่จะให้ตัดใจหันไปคว้าสาวอื่น มันก็ทำไม่ได้ ดีแลนเคยทดลองแล้วสมัยที่เรียนอยู่ต่างประเทศ แต่ก็ไม่สำเร็จ เป็นคู่นอนชั่วคราวได้ แต่ให้มาอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา เขาคงรำคาญ

          ไม่มีใครแทนที่อบเชยได้ เขาชอบความใสซื่อของเธอ

          และเวลานี้ เวลาแห่งการรอคอยใกล้สิ้นสุดลงแล้ว

          อบเชยโตพอที่จะมีคู่ครอง และเขาก็ไม่แก่เกินไปที่จะเปลี่ยนสถานะ แค่คนรู้จัก ไปเป็นคนรู้ใจ

          กำแพงที่เคยสร้างไว้ ดีแลนเริ่มรื้อทิ้ง จากนี้ไปเขาจะเดินหน้าเต็มตัว หมดเวลาเก็บกดความต้องการระหว่างกันเสียที

          มือเรียวเล็กยกขึ้นตบข้างแก้ม “ไปอาบน้ำนอนได้แล้วเชย...”

          ยิ่งมองก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ภาพเก่าๆ ลอยเข้ามาย้ำ ดีแลนเต็มไปด้วยเสน่ห์ทางเพศ และหากเธอยังนั่งอยู่ตรงนี้ คนที่จะกระอักตายคือตนเอง ดีแลนไม่รู้หรอกว่าเธอแอบมองเขา

          อบเชยสลัดชุดเดินเข้าห้องน้ำ และเธอก็ไม่ได้เปิดไฟ หญิงสาวชินกับความมืดเสียแล้ว ไฟฟ้าเลยไม่จำเป็น เมื่อเธอพอจะมองเห็น คนบนบ้านใหญ่ที่รออยู่เลยไม่ได้เห็นฉากเด็ดเลือดกระฉูด เพราะอบเชยเดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำ และหากเป็นเวลาปกติที่เธอเคยเปิดไฟ ดีแลนคงได้เลือดกำเดากระฉูดเหมือนทุกครั้ง

          เมื่ออาบน้ำจนสะอาด อบเชยเดินออกมา เธอห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ แต่แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อมองเลยไปยังห้องนอนดีแลน ม่านหน้าต่างถูกเปิด ดีแลนรูดม่านจนสุด เขายืนอยู่ที่ระเบียงและกำลังออกกำลังกายเบาๆ ด้วยการบริหารกล้ามแขนด้วยดัมเบล หญิงสาวกระโจนขึ้นไปนั่งบนเตียง แง้มชายผ้าม่านแอบมองดีแลน หัวใจเต้นตึกตัก ปลายนิ้วสั่นระริก

          “ซู๊ดดดด!” เพราะอ้าปากค้างนานเกินไป น้ำลายในช่องปากจึงไหลย้อยออกมา อบเชยรีบสูดน้ำลายกลับเข้าไปที่เดิม กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก แต่สายตาไม่ละไปจากภาพเรียกเลือดสักวินาทีเดียว

          จริงอยู่อบเชยกับดีแลนเคยใกล้ชิดแบบไม่มีเสื้อผ้าเกี่ยวด้วยมาแล้ว แต่นั่นเป็นความทรงจำที่เลอะเลือนไม่ปะติดปะต่อ เพราะอารมณ์โหมที่เกิดขึ้น ทำให้อบเชยสติไม่อยู่กับตัว เธอเอียงอายจนไม่กล้ามองดีแลนเต็มตา และเขาเองก็คงไม่ได้จำ เมื่อน้ำเมาครอบงำ แถมยังลืมเสียสนิทเมื่อลืมตาตื่น

          “หุ่นคุณดีจะเอ็กซ์ไปไหน!” อบเชยบ่น ยกมือปิดตา แต่แล้วก็ต้องยอมแพ้คำสั่งสมอง ปลายนิ้วแยกห่างออกจากกัน จ้องมองภาพชวนฝันนั้นด้วยความตื่นเต้น

          ด้านดีแลน ชะเง้อจนปวดคอ ไฟฟ้าในห้องนอนของอบเชยก็ยังไม่เปิดสักที ชายหนุ่มบริหารกล้ามเนื้อ มองเขม็งไปยังหน้าต่างห้องนอนบ้านหลังเล็กที่มองเห็นลิบๆ ริ่มบ่นอุบอิบเพราะเริ่มล้า “มันดึกแล้วนะยัยเด็กบ้า ไม่หลับไม่นอนหรือยังไงหะ” แต่ซักระยะ เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืด ดีแลนมองเห็นชายผ้าม่านที่หน้าต่างห้องอบเชยมีการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มอมยิ้มสมใจ เขาวางดัมเบลในมือลงข้างตัว เปลี่ยนเป็นยืนเต็มความสูง และเริ่มทำกายบริหารเรียกเหงื่อช้าๆ สายตาก็ยังจับสังเกตชายผ้าม่านที่ขยับไหวไปด้วย

          “แอบมองฉันเหรอยัยเชย...ดี!” ดีแลนพึมพำเสียงแผ่ว แสร้งยกแขนยืดกล้ามเนื้อ ก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อกล้ามบนตัวทิ้ง อวดแผงอกแน่นปั๋งที่มองด้วยระยะไกลยังเห็นลอนกล้ามได้อย่างชัดเจน

          อบเชยกลั้นลมหายใจ มองแผ่นท้องดีแลนตาโปน

          ก็รู้ว่าเสน่ห์ทางเพศของผู้ชายคือเรือนกาย แต่ไม่คิดว่าแค่มอง จะรู้สึกเหมือนถูกโยนออกไปนอกโลก

          ลมหายใจเธอติดขัด ร่างกายหนักอึ้ง เปลือกตากะพริบถี่ๆ พยายามควบคุมสติตนเองไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปไกล แต่ดูเหมือนไม่ได้ผล มือของดีแลนป้วนเปี้ยนอยู่ที่เอว เขาทำท่าเหมือนจะถอดกางเกงชิ้นล่างด้วย อบเชยถึงกับลืมหายใจ เมื่อเผลอตัวตามเกมของดีแลน เธอแนบใบหน้ากับกระจก เผลอตัวแง้มชายผ้าม่านให้กว้างขึ้น จนแสงไฟฟ้าส่องกระทบ

          ดีแลนมองเห็นปลายจมูกของอบเชยเป็นสิ่งแรก หล่อนจ้องมองเขาตาแทบถลน